ხარვეზებით და პერსპექტივით - საქართველოს ნაკრები არავისთვის არ იქნება საჩუქარი

საქართველოს ნაკრებმა ერთა ლიგაზე ორი დივიზიონით წინ წაიწია, ბოლო 11 მატჩიდან 9 მოიგო, 2 ფრედ დაასრულა (ამ პერიოდში ბურთების შეფარდება 22:4), ბოლოს კი 2021 წლის 9 ოქტომბერს თბილისში საბერძნეთთან 0:2 დამარცხდა. ისიც ნუ დაგვავიწყდება, რომ ტურნირზე მოპოვებული 16 ქულა საუკეთესო მაჩვენებელია. ვერაფერს იტყვი, მართლაც დიდებული შედეგია, მაგრამ გულშემატკივართა ნაწილი არასანახაობრივი თამაშით უკმაყოფილოა და მიიჩნევს, რომ უფრო ძლიერ მეტოქეებთან დავიჯაბნებით. ამ მოსაზრებას რა თქმა უნდა, აქვს თავისი საფუძველი, თუმცა...

ადრეც აღვნიშნე, "ჯვაროსნების" მწვრთნელი ვილი სანიოლი გამოდის იმ შესაძლებლობებიდან, რაც გააჩნია და სხვაგვარად მიზნის მიღწევას ვერ მოახერხებს. რატომ? ჩვენი ეროვნული გუნდი ელემენტარულად დაუბალანსებელია, ზოგიერთი რგოლი აშკარად სუსტია და ფეხბურთელთა შორის კლასში ძალიან, ძალიან დიდი განსხვავებაა. მოთამაშეთა ნაწილი სუსტ კლუბებში ასპარეზობს და ზოგიერთს საკმარისი სათამაშო დრო არ აქვს. პრობლემაა ტანმაღალი, ნელი ცენტრალური მცველები, რომლებიც სტანდარტულებისას მეტოქის კართან ხიფათს ვერ ქმნიან, აშკარად გვჭირდება უკეთესად მოიერიშე საყრდენები და რაც მთავარია - მოედნის ცენტრში თამაშის წარმმართავი ფეხბურთელი. ამ პოზიციაზე ყველაზე მეტად ამჟამად ტრავმირებული ოთარ კიტეიშვილი გამოგვადგებოდა. ის ძალიან, ძალიან კარგი ნახევარმცველია, მშრომელიც, თუმცა, ვთქვათ, მანუჩარ მაჩაიძისა და მით უმეტეს დავით ყიფიანის დონისა ვერასოდეს გახდება, არსებულ ხარვეზს კი მოაგვარებდა. მეორე ვარიანტი გიორგი ჩაკვეტაძეა, რომელმაც ტრავმა ერთი წლის წინ მოირჩინა, მოუმატა კიდეც, თუმცა თავისი საუკეთესო ფორმისგან შორსაა. რაც გიორგის თამაშებს ვუყურე, ბურთს იღებს, ტექნიკურად ამუშავებს, დრიბლინგს ერიდება, პასს პარტნიორს გვერდით ან უკან აძლევს.



ახლა ორიოდ სიტყვით კონკრეტულად გიბრალტართან ჩაგდებულ მატჩზე. მიზეზი? ხანდახან ხდება, როცა მეტოქეს სათანადოდ ვერ აფასებ, სათამაშოდ ბოლომდე ვერ განეწყობი, როდესაც კრიტიკულ სიტუაციაში აღმოჩნდები, უკვე გვიანია და სწორედ ასეთ შემთხვევას ჰქონდა ადგილი. პლუს ფეხბურთელებმა იცოდნენ, რომ ჯგუფი მოგებული ჰქონდათ, მათზე ხანგრძლივმა მგზავრობებმაც იმოქმედა და ხელოვნურსაფარიანმა მოედანმაც, სადაც ტრავმის მიღების ალბათობა მაღალია. 2:0-ზე დაწინაურებულებმა ჩათვალეს, რომ საქმე მოუთავეს და კინაღამ დავისაჯეთ. მეტოქემ ერთი გოლი გაგვიტანა და მსაჯს შეეძლო ჩვენს კარში პენალტი დაენიშნა, როდესაც საჯარიმოში ბურთი ხელზე ოთარ კაკაბაძეს მოხვდა. თერთმეტმეტრიანი რომ დაედო, დიდად ვერც მოედავებოდი. სხვათა შორის, დაახლოებით იგივე მოხდა 2019 წლის 15 ოქტომბერს. მაშინ გიბრალტარს გიორგი ქვილითაიას მიერ 84-ე წუთზე გატანილი გოლით სტუმრად 3:2 ძლივს მოვუგეთ. მოკლედ, ამ ნახევრადსამოყვარულო გუნდთან ქულების დაკარგვას ისევ გადავურჩით.

მნიშვნელოვანია რამდენად კვალიფიციურ შევსებას მიიღებს პრობლემურ პოზიციებზე სანიოლი უახლოეს მომავალში. ვთქვათ სიმართლე, შემადგენლობის შერჩევისას დიდი არჩევანი არ გააჩნია, სუბიექტურიც არ გახლავთ და ამბობს, რომ მისი გეგმა არ არის ყველას თანაბარი სათამაშო დრო მისცეს, მიზანია დააყენოს გუნდი, რომელიც კონკრეტულ მატჩში გაიმარჯვებს. საბედნიეროდ გამოჩნდა რიგი ნიჭიერი ახალგაზრდა ფეხბურთელებისა და პერსპექტივაც. ამ ეტაპზე ერთადერთი ვის დამატებას და შანსის მიცემას ვისურვებდი, "საბურთალოს" 21 წლის ნახევარმცველი გიორგი გოჩოლეიშვილია. ეროვნული ლიგის მესამე წრის საუკეთესო ფეხბურთელად აღიარებულს სხვადასხვა პოზიციაზე შეუძლია გარჯა და არაორდინალური მოქმედებებითაც გამოირჩევა.

ევროპის ჩემპიონატის შესარჩევ ეტაპზე და ერთა ლიგის B დივიზიონში საქართველოს ნაკრებს უკვე სულ სხვა კლასის მეტოქეები ეყოლება. გვაქვს კი მათთან შანსი? უთუოდ გვაქვს. მეტიც, ჩემი აზრით, ძლიერებთან უკეთ ითამაშებენ, ვინაიდან კიდევ უფრო მოტივირებული და მობილიზებულები იქნებიან. ჩვენი დაცვითი ბარიერების გადალახვა ადვილი არავისთვის არ იქნება, მეკარეებიც მაღალი დონისა გვყავს და შესანიშნავი შემტევებიც. თანაც, სანიოლმა გუნდი შეკრა, ფეხბურთელები შეთამაშებული არიან, გამოცდილებაც მიიღეს და ნუ დაგვავიწყდება, რომ მეორე ნომრად, კონტრშეტევაზე თამაში უფრო ეხერხებათ. ყოველ შემთხვევაში, "ჯვაროსნები" საჩუქარი არავისთვის არ იქნება.