პირველ რიგში, ძალიან საინტერესო იყო, როგორ ითამაშებდა ჩვენი ეროვნული გუნდი თავისი ლიდერის, კვარაცხელიას გარეშე. მეტოქემ თავიდანვე შემოგვიტია და ენ-ნესირიმ თავისი გუნდი დააწინაურა. მაროკოელები უპირატესობას ფლობდნენ, ტექნიკურად თამაშობდნენ, ორივე ფლანგიდან გვიტევდნენ და ელ-ნესირს გატანა მამარდაშვილმა არ დაანება. საპასუხო იერიშისას კი ვოლკოვმა კარის წინ ვერ შეძლო ბურთის კარში გადაგზავნა. მოწინააღმდეგე თავადაც თამაშობდა, „ჯვაროსნებსაც“ აძლევდა თამაშის საშუალებას და შეხვედრა საკმაოდ ლამაზი სანახავი გახლდათ. 25-ე წუთზე ჰაკიმი ლოჩოშვილს გაექცა და ისევ მეკარემ გადაგვარჩინა. მერე ზიეშმა წინ გამოსულ მამარდაშვილს მოედნის საკუთარი ნახევრიდან თავზე გადაუგდო ბურთი და ვიზავი 2:0 გავიდა წინ. ცოტა ხანში აფრიკელებს მესამე გოლის გატანა შეეძლოთ, თუმცა მამარდაშვილმა ორჯერ გვიხსნა და პირველი ტაიმი, რომელშიც საქართველოს ნაკრები აშკარად დაიჯაბნა, 0:2 წავაგეთ.
შესვენების შემდეგ მაროკოელთა მწვრთნელმა წამყვანი ფეხბურთელები ჰაკიმი და ენ-ნესირი შეცვალა. თამაში გათანაბრდა, მაგრამ სანიოლის შეგირდები სახიფათო მომენტების შექმნას ვერ ახერხებდნენ. 72-ე წუთზე ჩვენს საჯარიმოში დარტყმული ბურთი ხელზე კვირკველიას მოხვდა და ბუფალმა პენალტით ანგარიში გაზარდა. ცხადი შეიქნა, რომ მოედანზე არ გვყავდა ლიდერი, რომელიც თამაშს დაალაგებდა და გაამწვავებდა, ჩვენი შეტევები ერთფეროვანი და უხიფათო იყო. მხოლოდ ერთხელ მიეცათ გატანის შესაძლებლობა და ბერიძის ხელსაყრელი პოზიციიდან დარტყმულ ბურთს მეკარე ბუნუ ადვილად დაეუფლა.
მოკლედ, ვაღიაროთ, უკეთესი ფეხბურთელებით დაკომპლექტებულმა უკეთესმა გუნდმა ყოველგვარი ზედმეტი ძალისხმევის გარეშე გაიმარჯვა, თან ძალებიც დაზოგა და მსოფლიო ჩემპიონატის დაწყების წინ მშვენიერი გენერალური რეპეტიცია გაიარა.
ამით შეწყდა საქართველოს ნაკრების 11-მატჩიანი წაუგებელი სერია და სამწუხაროდ, გამოჩნდა, რომ კვარაცხელიასთან ერთად სხვა გუნდია და მის გარეშე - სულ სხვა.
შარჯა. „შარჯა სტადიუმი“
მაროკო - საქართველო 3:0
გოლები: 1:0 ენ-ნესირი (5), 2:0 ზიეში (30), 3:0 ბუფალი (72, პენ)
მაროკო: ბუნუ, საისი (ელ იამიგი 63), აგერდი, ჰაკიმი (მაზრაუი 46), ატიატ-ალა, ზიეში (ზაროური 69), ამალა (ჩაირი 63), ჟაბრანი, უნაი, ბუფალი, ენ-ნესირი (ჰამდალა 46)
საქართველო: მამარდაშვილი, კვირკველია (საზონოვი 78), კაშია, ლოჩოშვილი, გოჩოლეიშვილი, კვეკვესკირი (ბერიძე 78), აბურჯანია (მექვაბიშვილი 78), წიტაიშვილი (შენგელია 35), დავითაშვილი (ლობჟანიძე 62), კიტეიშვილი, ვოლკოვი (ქვილითაია 62)
მიზეზი სხვა რამეა. ხვიჩას გარეშე ნაკრები იგივეა, რაც ვაისის ფორმაციის ნაკრები ჩაკვეს გარეშე. ამ ორი კაცის გარეშე მნიშვნელობა არა აქვს ვინ იქნება ნაკრების მწვრთნელი. როგორც აღმოჩნდა, ვილი არ არის ის მწვრთნელი, რომელიც საქართველოსთანა ნაკრებს წარმატებულ თამაშს ასწავლის. ჩვენი გუნდი გასული საუკუნის ჩამორჩენილ ფეხბურთს თამაშობს, არავითარი ორგანიზებულობა, ნელი, უნიათო მოძრაობები. ფეხბურთელებმა თითქოს არ იციაბ მოედანზე რა გააკეთონ და არის უაზრო პასები უკან და გვერდებზე, ბევრი კარგვები. ბევრი რომ არ გავაგრძელოთ, ჩვენს ნაკრებს სპალეტის ნაირი მწვრთნელი ჭირდება, რომელიც ფეხბურთელებს გუნდურ მოქმედებებს, პოზიციების შერჩევას და კონტროლს ასწავლის, ტაქტიკურ აზროვნებას ასწავლის, მოედანზე (სად და როდის) გადაადგილებას და მოძრაობას ასწავლის, დროულ პასს ასწავლის. ამის გარეშე ჩვენი ნაკრები მაროკოსთანაც ისე უსუსურად გამოიყურება, თითქოს მსოფლიო გრანდს ვეთამაშებოდეთ.
იქნებ გავაგზავნოთ ნაპოლიში სტაჟირებაზე 1-2 პერსპექტიული ახალგაზრდა მწვრთნელი, რომლებიც სპალეტის მეთოდებს გაეცნობიან და საქართველოში დანერგავდნენ. ამაში ხვიჩა მოგვეხმარება.