1994 წლის მსოფლიოს ჩემპიონმა რაი სოუზა ვიეირა დე ოლივია ანუ უბრალოდ რაიმ, საკუთარ ვებგვერდზე რამდენიმე დღის წინ გროზნოში ვიზიტის დეტალებზე დაწერა და საკუთარ გადაწყვეტილებას დიდი სისულელე უწოდა. შეგახსენებთ, რომ ის და სხვა ვეტერანი ბრაზილიელი ფეხბურთელები ჩეჩნეთის რესპუბლიკის პრეზიდენტმა რამზან კადიროვმა დაპატიჟა. აი, რას წერს რაი საკუთარ საიტზე: - მე დავესწარი ღონისძიებას, რომელიც აშკარად პოლიტიკურ-პოპულისტურ ხასიათს ატარებდა. წარმოდგენა არ მქონდა იმ განზრახვაზე რასაც ჩვენი ვიზიტი ისახავდა. სიმართლე გითხრათ, ჩემი გადაწყვეტილება ფინანსური მოტივებით არ იყო ნაკარნახები, რადგან ამ ვიზიტს ჩემი ფინანსური მდგომარეობა
ვიზიტამდე მხოლოდ რამდენიმე დღით ადრე გავიგე, რომ ამხანაგური შეხვედრა ჩეჩნეთში უნდა გამართულიყო. ეს ცოტა უცნაური იყო, რადგან მშვენივრად ვიცი, რა სისხლის მღვრელი ომი მიდიოდა ჩეჩნებსა და რუსეთის შეიარაღებულ ძალებს შორის. ჩვენ დაგვამშვიდეს და გვითხრეს, რომ ბოლო ხანს სიტუაცია შეუდარებლად მშვიდი იყო. გროზნოში ჩავედით თუ არა წაგვიყვანეს თეატრის რეკონსტრუირებულ შენობაში. შეგვხვდნენ ეროვნული ცეკვებითა და მუსიკით. ეს იყო ერთადერთი შემთხვევა, როცა ადგილობრივ მაცხოვრებლებთან ახლოს მიგვიშვეს. დამრჩა შთაბეჭდილება, რომ ხალხი ნელ-ნელა ცდილობს ცხოვრების ნორმალურ კალაპოტს დაუბრუნდეს. თუმცა ქუჩაში მაინც იგრძნობა უცნაური დაძაბულობა. ყოველ ნაბიჯზე შეხვდებით იმ ადამიანების გრანდიოზულ პლაკატებს, რომლებიც რესპუბლიკას მართავენ. უცნაური კიდევ ის არის, რომ ქუჩაში ძალიან ცოტა ხალხი დადის. მხოლოდ გვიან გავიგე, რომ ომის დროს ქალაქის 98 % მიწასთან ყოფილა გასწორებული. წარმოიდგინეთ ადამიანები, რომლებიც დღემდე იმ კოშმარული მოგონებებით ცხოვრობენ. არცთუ ყურმოკვრით გამიგია, რომ საერთაშორისო არასამთავრობო ორგანიზაციები ჩეჩნეთის ხელმძღვანელობას ადამიანის უფლებათა დარღვევისთვის სერიოზულ პრეტენზიებს უყენებენ. რაც იქ ვნახე მე ბევრმა რამემ გამაოცა, თუმცა ძნელია ასე ერთი თვალის შევლებით სერიოზულად მსჯელობა იქაურ სიტუაციაზე. მხოლოდ თამაშის დასრულების შემდეგ გავიაზრე, თუ რამხელა რისკზე წავედი და გამიჩნდა სურვილი ყველას და ყველაფერს დავმალვოდი. მათ შორის საკუთარ თავსაც.
ჯერ კიდევ თამაშამდე გვთხოვეს, რომ ნახევარი ძალით გვეთამაშა. შეხვედრას ნახევრად კომიკური ხასიათი ჰქონდა. იმის მიუხედავად, რომ ჩვენს მეტოქეს გუნდში გულიტი და მათეუსი ჰყავდა, ისინი ჩვენთან თანაბრად თამაშს ვერ შეძლებდნენ. ამას ძალიან მარტივი მიზეზი ჰქონდა, მეტოქის შემადგენლობაში რესპუბლიკის პრეზიდენტის გარდა ძალიან ბევრი ისეთი ადამიანი გამოდიოდა, რომელსაც ფეხბურთი მოყვარულის დონეზე თუ ექნებოდა ნათამაშები. ალალად ვამბობ, გროზნოში ფეხბურთის სათამაშოდ წასვლა სისულელე იყო. ჩემი ამ ნაბიჯიდან ორი დასკვნა გამოვიტანე, პირველი - რუსეთში და კერძოდ ჩეჩნეთში მიმდინარე პოლიტიკურ პროცესებს დიდი ყურადღებით უნდა მივადევნო თვალი და რაც მთავარია, ამიერიდან ბევრად უფრო მეტად უნდა დავფიქრდე სანამ გადაწყვეტილებას მივიღებ. თუმცა ერთი რამის თქმა ნამდვილად შემიძლია, ეს დიდი გამოცდილება იყო ჩემს ცხოვრებაში.
ლევან ბიბილაშვილი
