საქართველოს ეროვნულ ნაკრებში 12 წელი ითამაშა და 45 მატჩი ჩაატარა. იყო დრო, მისით სოლიდური ევროპული კლუბები ინტერესდებოდნენ. კარგა ხანს ითამაშა მოსკოვის "სპარტაკში". ვისაც უნდა ჰკითხო ქართულ საფეხბურთო თემში, ლომაიაზე აუგს ვერავინ იტყვის.
"ლელომ" ინტერვიუ ჩაწერა საქართველოს ნაკრების ექსმეკარესთან, ვინც
- გაიოზ დარსაძესთან ავიღე B სამწვრთნელო ლიცენზია, - გვითხრა ლომაიამ საუბრის დასაწყისში, - ცოტა ხნით თბილისის "დინამოში" ვიმუშავე. ახლა ასაკობრივი ნაკრებების მწვრთნელებს ვეხმარები და ფეხბურთის ფედერაციის აკადემიაში ვმუშაობ. ვასილ მაისურაძეს ვეხმარებოდი 20-წლამდელთა ნაკრებში მეკარეების მომზადებაში, ახლაც შეკრებაზე ვარ - ზვიად ჯელაძე საქართველოს 16-წლამდელთა ნაკრებს ავარჯიშებს.
- ალბათ, ძალიან გენატრებათ მინდორი...
- მონატრებას ის გარემოება მიმსუბუქებს, რომ ყოველდღე მინდორზე ვარ. მივხვდი, რაც იგულისხმეთ. სამწუხაროდ, ფეხბურთს ვეღარ ვთამაშობ, მაგრამ რას ვიზამთ. ამ ქვეყანაზე მუდმივი არაფერია და ოდესღაც ჩემი კარიერაც უნდა დასრულებულიყო. ახლა უფრო მეტი პასუხისმგებლობა მაქვს. ყველანაირად ვეცდები, ახალ თაობას გადავცე ის ცოდნა, რაც წლების განმავლობაში დამიგროვდა.
- კარგი თაობა მოდის?
- ვიტყოდი, ძალიან კარგი! ფედერაციის აკადემიაშიც ვმუშაობ. ძალიან ძლიერი თაობაა. მთავარია, მუშაობა არ შეწყვიტონ საკუთარ თავზე, განვითარდნენ ბოლომდე. სამი-ოთხი გამორჩეული ფეხბურთელი ყველა ასაკშია. ნიჭი ქართველებს გვაქვს და ის ბოლომდე უნდა გამოვიყენოთ.
- მეკარეებზე ცალკე უნდა გკითხოთ...
- იგივე სიტუაციაა. ძალიან პერსპექტიული მეკარეები არიან. ერთი სიამოვნებაა მათთან მუშაობა.
- ფაქტია, დღეს ფეხბურთს ისე მასობრივად აღარ თამაშობენ საქართველოში, როგორც ადრე...
- ჩვენი ბავშვობის დროს მხოლოდ ერთი გასართობი გვქონდა - ფეხბურთი. დღეს ცხოვრება განვითარდა, ინტერნეტის ეპოქაში ვცხოვრობთ. და მაინც, ძალიან დიდ ინტერესს ვხედავ ფეხბურთის მიმართ. ბევრი ბავშვი მოდის, ძალიან უნდათ, რომ ფეხბურთი ითამაშონ.
- თქვენს კარიერაზე გადავიდეთ. თუ არის მომენტები, რაზეც გული გწყდებათ?
- რა თქმა უნდა, იყო ასეთი მომენტები. ყველა ფეხბურთელის კარიერაში არის ტკივილი და სიხარული, დაცემისა და აღმასვლის პერიოდები. ასე იყო ჩემთანაც. და მაინც, ვერ ვიტყვი, უკან რომ დამაბრუნა, მთებს გადავდგამდი-მეთქი. რაც იყო და რაც ვითამაშე, ამისთვის ღმერთის მადლობელი ვარ.
- გავიხსენოთ ის პერიოდი, როცა "სპარტაკში" თამაშობდით. რატომ ვერ შეძელით გუნდში დამკვიდრება?
- წელიწად-ნახევარი ვითამაშე იქ. თავიდანვე არ აეწყო კარგად. ვინც მიმიყვანა, ის მწვრთნელი ჩემი მისვლიდან ერთ თვეში გაათავისუფლეს. მერე მოვიდა ახალი და აქცენტი მის მიერ მოყვანილ მეკარეზე გააკეთა. მერე ხელმძღვანელობაც შეიცვალა და მიჰყვა ასე...
- საქართველოს ნაკრებში გატარებულ პერიოდს როგორ აფასებთ?
- ჩემთვის ძვირფასია ყოველი წამი, რომელიც იქ გავატარე. ძალიან მეგობრული და შეკრული გუნდი გვყავდა. ჩვენ თავი არ დაგვიზოგავს. გული იმაზე მწყდება, ერთ დიდ ტურნირზე მაინც რომ ვერ ვითამაშეთ. არადა, პოტენციურად ეს ნამდვილად შეგვეძლო. რას ვიზამთ...
მინდა, რაც ფეხბურთელის რანგში ვერ შევძელი, მწვრთნელის პოზიციიდან მოვახერხო.
- თქვენი აზრით, რა სჭირდება მეკარეს იმისთვის, რომ წლების განმავლობაში სტაბილურად ითამაშოს?
- სათამაშო პრაქტიკაა მთავარი. ის ყველა ფეხბურთელს სჭირდება, მაგრამ მე მეკარეებზე გამორჩევით ვიტყვი. ერთია მეკარე, რომელსაც აქვს პრაქტიკა და მეორე, რომელსაც არ აქვს. და კიდევ, რაც დრო გადის და გამოცდილება ემატება, მეკარე უფრო ძლიერი და თავდაჯერებული ხდება.
- ამბობენ, ყველა მეკარე თავისებურად "გიჟიაო". თქვენზე ამას ვერ ვიტყვით, ძალიან მშვიდი ხართ, გაწონასწორებული...
- მეც მქონია თამაშებზე ჩემი "სიგიჟეები". ფეხბურთი ემოციური სპორტია. მთავარია, ამან გუნდს არ შეუშალოს ხელი...
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"