აღარც კი ვიცი, რითი დავიწყო. აქეთ ევროპის ჩემპიონატის მასპინძლობაო, იქეთ თასის ნახევარფინალების საოცარი კენჭისყრა, კიდევ იქით ეროვნული ჩემპიონატის პირველი ეტაპის ასევე საოცარი ტური.მე მაინც მგონია, რომ ნაკრებით უნდა დავიწყო. ეროვნულ გუნდს ორი ძალიან კარგი ფეხბურთელი გამოაკლდა - ლევან კობიაშვილი და ალექსანდრე იაშვილი. მათ ნაკრებში აღარ იწვევენ და რადგან აღარც კი დაურეკეს, ეს იმას უნდა ნიშნავდეს, რომ ისინი ნაკრების ფეხბურთელები აღარ არიან.
ადამიანებთან ურთიერთობის უნარი მწვრთნელისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, უამისოდ მწვრთნელის ფასი პატარაა. არ გამოვიძახე ერთხელ, მეორედ... დარეკვის გარეშე არ უნდა
თუ ქეცბაია ასე ფიქრობს, მისი პოზიცია გასაგებია, ოღონდაც საკითხავია, რამდენად მისაღებია ურთიერთობის ასეთი ფორმა იმ ფეხბურთელებთან, წლობით რომ თამაშობდნენ ეროვნულ ნაკრებში, წლობით რომ აკრიტიკებდნენ, უსტვენდნენ და ტაშს უკრავდენ.
საქართველოს ეროვნულ გუნდში თამაში თავისებური ტვირთი იყო, ეს იყო გუნდი, რომელიც თითქოს სულ განწირული იყო მარცხისთვის. ფეხბურთელები ბევრს რამეზე ხუჭავდნენ თვალს, ბევრ რამეს არ ამბობდნენ ინტერვიუებში.
ვინმეს ახსოვს ცხვირაწეული კობიაშვილი? ან ისეთი იაშვილი, თავი რომ დაუზოგავს მოედანზე?
მათ ჩვენ ბეჩავ ნაკრებს ასე თუ ისე შეუქმნეს სახე. მათ ცუდ დროს მოუწიათ ნაკრებში თამაში, როცა ნაკრებზე და ფეხბურთზე სახელმწიფო ან საერთოდ არ ზრუნავდა, ან კი ძალმომრეობის დემონსტრაციას ახდენდა და ლამის ყველაფერს თვითონ წყვიტავდა.
ქეცბაიას ნაკრებში კობიაშვილთანაც უთამაშია და იაშვილთანაც. როცა ის გახდა ნაკრების მწვრთნელი, ეროვნული გუნდის და საერთოდ ქართული ფეხბურთის გარშემო სიტუაცია შეიცვალა, კობიაშვილი და იაშვილი კი ისევ ნაკრებში თამაშობდნენ. კობიაშვილის გოლით ქეცბაიას გაწვრთნილმა ნაკრებმა ხორვატიას მოუგო, ამაზე მნიშვნელოვანი თამაში კი მწვრთნელ ქეცბაიას ნაკრებში ჯერ არ მოუგია.
კობიაშვილი და იაშვილი ნაკრებიდან ისე წავიდნენ, რომ გულშემატკივარს მათთვის მადლობის ტაში არ დაუკრავს. ეს არ არის სენტი და მენტი, ეს ეტიკეტია, რომლის დაცვა პირველ რიგში, ვის თუ არა, საქართველოს ფეხბურთის ფედერაციას უნდა მართებდეს. კობიაშვილმა სულაც 100 მატჩი ითამაშა ნაკრებში...
"ლელოსთან" ინტერვიუში კობიაშვილმა სხვათა გარდა ისიც თქვა, არც კობიაშვილი ითამაშებს ნაკრებში ასი წელი, არც ქეცბაია იქნება ნაკრების მწვრთნელი ასი წელი და არც სიჭინავა იქნება ასი წლით ფედერაციის პრეზიდენტიო....
* * *
ფედერაციის პრეზიდენტმა თავად უხელმძღვანელა საქართველოს თასის ნახევარფინალების კენჭისყრას და თვითონ მიაწოდა გასახსნელი ბურთულა (უფრო ზუსტად "ქინდერ-შოკოლადის" ყუთი) რუსთავის "მეტალურგის" წარმომადგენელს, გიჯობს, ეს აიღოო. თუ ყველაფერი ეს ხუმრობა იყო, შეგვიძლია, მას საოცრება დავარქვათ, რადგან ასე ჯერ არავის არ უხუმრია საფეხბურთო კენჭისყრებზე.
მთავარი კი შედეგია და კენჭისყრამაც კარგად ჩაიარა, გორის "დილა" ნახევარფინალში"ზესტაფონსა" და "მეტალურგს" ასცდა. მოსაკითხი მხოლოდ ერთი დარჩა - სად გაქრა საზოგადოებრივი აზრი ქართულ ფეხბურთზე? ცამ ჩაყლაპა თუ დედამიწამ? და საერთოდ, რატომ უნდა ვიყოთ უმადურები, როცა გაჩნდა იმის იმედი, რომ საქართველო და აზერბაიჯანი ევროპის ჩემპიონატს ერთად უმასპინძლებენ?!
* * *
ამ ორ ქვეყანას მენტალურად საერთო მგონი არაფერი უნდა ჰქონდეს. აზერბაიჯანში ბოლოს მაშინ ვიყავი, ბოლნისის "სიონი" ჩემპიონთა ლიგის შესარჩევში იქაურ "ბაკის" რომ ეთამაშა.
როგორც კი მატარებლით საზღვარი გადავკვეთეთ, უშველებელი ბანერები დავინახეთ - ჰეიდარ ალიევი მეტყველი სახით რაღაცას საუბრობს, ჩაფიქრებული შვილი ილხან ალიევი კი მას გაფაციცებით უსმენს. ასეთი კონცეფციის სურათი სხვადასხვა ვარიანტებით - ეს იყო მაშინდელი აზერბაიჯანის ფასადი და როგორ გგონიათ, მას შემდეგ რამე შეიცვლებოდა იქ ამ მხრივ?
გასაკეთებელი კიდევ ბევრია - თუ ამ პრინციპით ვაპირებთ ევროპის ჩემპიონატის თანამასპინძლობას, კარგია, რადგან ეს იმას ნიშნავს, რომ სახელმწიფო კიდევ უფრო მეტს გააკეთებს ფეხბურთისთვის და იდეის გაჟღერება ოდენ წინასაარჩევნო ტრიუკი ვერ იქნება.
ცოტა ხნით მაინც დავანებოთ პოლიტიკას თავი, ფეხბურთის აღქმა ბურთით და მოედნით იწყება და მთავრდება, პოლიტიკა კი ალბათ, ამ ყველაფრის გვერდითი მოვლენებია.
* * *
ქეცბაიამაც მოედანზე ბურთის თამაშით შეაყვარა თავი გულშემატკივარს. ნაკრების ბოლო ორ ამხანაგურ შეხვედრაშიც არაერთი პოზიტივი დავინახეთ. ალბანეთთან მატჩის მეორე ტაიმში ქეცბაიამ სანდრო კობახიძე ფლანგიდან შუაში შემოწია, კობახიძემ გოლიც გაიტანა და 11-მეტრიანიც მოინაგრა. ყველაფერი ეს მწვრთნელის შედეგიან ტაქტიკურ ცვლილებას მოჰყვა. ზედიზედ ორი ამხანაგური თამაშის მოგებაც იმედის ნაპერწკალს ჰგავს.
* * *
სენტი და მენტი კი მაინც დამრჩა, ეს არც გულჩვილობის ბრალია და არც გულუბრყვილობის, ფეხბურთში ასეთები ხშირად ხდება, გაუგებარი მხოლოდ ის არის, სხვას რატომ არ აქვს ეს სენტი და მენტი.
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"
