"არა რუსეთს, და არა ყველაფერს, რაც საქართველოს რუსეთისკენ მიაქანებს" - ბუდუ ზივზივაძე

ზურა-ს! უდავოდ კარგი ლექსია, მაგრამ ოდნავ მაინც გამოსჭვივის, კომუნისტების ხოტბა. აი ეს:
სიხარულით შეგეცვალა

ამდენი ხნის გასაჭირი!

დაივიწყე, რაც ოდესმე

მტარვალებმა შენ გაწვალეს,

ჩვენი დედა-სამობლო ხარ,

გაიხარე, გენაცვალე!
თუმცა იმ დროს სხვანაირად არ შეიძლებოდა, თვით გალაკტიონსაც კი აქვს ლენინზე დაწერილი ლექსი. მითუმეტეს როცა იცი რაც იყო და კიდევ მაინც მაქეთ გინდა, ეს დიდი უბედურებაა. შენზე არ ვამბობ ( შენი კომენტარიდან ვერ ვიგებ თუ როგორია შენი პოზიცია).

აღტაცებულ გულით ვიღებ

გრძნობით სავსე მე საწყაულს,

სიყვარულით მოგილოცავ,

გამარჯვების დღესასწაულს.

სიმამაცით, სილამაზით

განთქმული ხარ და რჩეული,

სულ იბრძოდი არ ყოფილხარ

შენ მონობას დაჩვეული!

შენ გიცავდა გორგასალი...

დავით აღმაშენებელი,

ბევრი გმირი გოლიათი, -

ქართლის დამამშვენებელი.

მზის გვირგვინით შემოსილი,

მწვერვალივით დასანახი -

გადაჰყურებ მთელ ქვეყანას

თამარ-მეფის ტურფა სახით!

და შენს წარსულს, უდიადესს,

მიუძღვება წინ ლამპარით -

რვაასი წლის რუსთაველი, -

შენი ბრძენი წინაპარი!

შენთვის მლოცველ გურამიშვილს

გული ენთო სანთლად წინა,

მკერდზე აჩნდა პატარა კახს,

რაც ჭრილობა აგაცდინა!

მიაფრენდა ბარათაშვილს

შავი ფიქრი და მერანი,

შენს კალთებში დაიბადა

გულფოლადი ამირანი! -

ვინც გასჭედა ელვა მკვეთრი

და მზის თვალთა გასახელად -

გაარღვია საუკუნე

და საქვეყნოდ გასახელა!

გრემი, ზარზმა და ვარძია,

და გელათი, და მარტვილი,

ტაბაწყური, ბაზალეთი

და თბილისის ზღვა ნამდვილი!

კლდიდან კლდეზე, მდინარეზე

ცისარტყელა გადებული,

და კაშკაშა ორდენივით,

მზე - ზაჰესი ანთებული!

უძლეველი, ურღვეველი,

უძველესი შენი ერი, -

თუმც იტანჯა და ეწამა

ცხოვრობს მარად ბედნიერი!

საქართველო, საყვარელო!

გაჰქრა შენი მწუხარება

და ბუნების ჰიმნს გიმღერის

მთების წყალთა მქუხარება!

აყვავებულ შენს კალთებზე

ბავშვთა ჟივილ-ხივილია,

ცა ქათქათებს, - ქვეყნის სარკე,

ცაზე - შენი ღიმილია!

გაიხარე, გაიზარდე,

გაიშალე მხარ-მკლავები,

და შვილები გაგიმრავლდეს

უხვად როგორც ვარსკვლავები!

შევღაღადებს მშობლიურ ცას,

შენი ძე ვარ, შენი მკვიდრი,

ფიქრი დამყვა ოდითგანვე

შენი მთის და შენი მინდვრის!

იგი მუდამ შენთან არის,

შენს იქითა არსად წავა,

სულ გეტრფის და თავს გევლება

შენი ბედის დასაცავად!

მარად ცოცხლობს შენი ბედი,

თუნდ მცირეა და ზღვას არ ჰგავს,

ზღვას მდინარე მარად ერთვის

და სახესაც არა ჰკარგავს!

მხნედ გიცავდა შენ ილია,

მან ტყვიისგან აგიფარა,

სჭექდა ვაჟა და აკაკიმ

შენ იმედი დაგიბარა!

ღამეც შეკრთა... ვარსკვლავების

ჯაჭვს რომ სყვეტდა გმირთა-გმირი, -

სიხარულით შეგეცვალა

ამდენი ხნის გასაჭირი!

დაივიწყე, რაც ოდესმე

მტარვალებმა შენ გაწვალეს,

ჩვენი დედა-სამობლო ხარ,

გაიხარე, გენაცვალე!

მიწა ბევრჯერ გადაიწვა,

ბევრჯერ მწვანე გადაიცვა,

წყარო შენი ცხოვრებისა

არ დაშრა და არ დაიწვა!

როგორც ლექსი უტკბილესი,

უკვდავების წყაროს დენა,

არ დაშრება დედის გული

ჩვენი მკვიდრი დედა-ენა!

შევეზარდე შენს მწვერვალებს,

აზიდულებს მაღლა, ცამდი,

ბარად ჟღერდნენ ბულბულები,

მე - არწივის ხმას ვბაძავდი!

მებრძოლ ჯარისკაცებივით,

დარაზმული დათა-დასი, -

მე ლექსების ჯარი მახლავს,

განა ასი და ათასი?!

დე, ამ ქვეყნად არ ეცოცხლოს,

არც ემღეროს, ეღაღადოს,

თუ ოდესმე რომელიმეს

მამულისთვის ეღალატოს!

ხან ტკბილ ხმაზე ამღერებულს,

ხან კი რისხვად გადაქცეულს, -

დღესაც ვრაზმავ, მებრძოლ რაზმად,

მე ლექსების ათასეულს.

რომ იცავდეს შენს მიდამოს,

შრომის ბაღნარს თუ ხარაჩოს,

გვერდში უდგეს მშობლიურ ხალხს

და მშვიდობას უდარაჯოს!

ვერ შეგაკრთოს, რაგინდ მგლურად

გარეთ მტერი განგაშებდეს,

თავისუფალ ქვეყნებს შორის

მუდამ ასე კაშკაშებდე!

აღტაცებულ გულით ვიღებ

გრძნობით სავსე მე საწყაულს,

სიხარულით ვეგებები

შენს ბრწყინვალე დღესასწაულს!

დე, ხარობდეს კიდით-კიდე

შენი იმერ-ამიერი,

შენი გამარჯვების იყოს,

შენი მრავალჟამიერი!


ესეც რომ ალიოსია, რა ვქნათ?

ეჰჰჰ, მე რა მიკვირს იცი? მაინცდამაინც უკანალით რატომ გინდათ ევროპაში შესვლა?

რას აბულინგებენ, რამ მოგაქციათ ასე. გეები იყვნენ მიქელანჯელო, ლეონადო, ოსკარ უაილდი, ვახტანგ ჭაბუკიანი, ფრედი მერკური, ელტონ ჯონი და ა.შ. ახლა ესენი გირჩევნიათ თუ ზარქუა და მამუკა მდინარაძე? ქ-ნ წილოსანს შვილი ყავს ევროპაში და ჩვენს უკანალზე რატომ აქვს ხელი აფარებული, რომ ვინმემ არ შეგვაცდინოს? საკუთარ უკანალს ვერ მივხედავთ ვითომ???