მშვილდოსანთა საქართველოს თასის ბოლო დღეს დარბაზში ჩემი საქმით გართულს - ფოტოების გადასაღებად ვემზადებოდი, - ასპინძელთა მწვრთნელი ლიზა შემაზაშვილი მომიახლოვდა და ისრების უქონლობის გამო ბავშვები შეჯიბრებაზე ვერ გამოვიყვანეო, მითხრა. ცხადია, არასასიამოვნო ამბავია, მით უფრო - მშვილდოსნობაში, სადაც მასობრიობა ძალიან გვაკლია, თუმცა ქართულ სპორტში გაჭირვება არ მიკვირს და არც ეს სიტყვები გამაკვირვებდა დიდად, მაგრამ აი, ის, რაც ამის შემდეგ ქალბატონმა ლიზამ მითხრა, უთუოდ დამამწუხრებელია, რადგან 21-ე საუკუნის ქვეყანაში ასე არ უნდა ხდებოდეს. როგორც მასთან საუბრიდან გაირკვა, იქაურები ინვენტარის დიდ დეფიციტს განიცდიან.
ასპინძაში
ცხადია, იოლად წარმოიდგენთ ისრის მოლოდინში რიგში ჩამდგარი პატარების განცდებს, ხოლო ამით როგორ აიმაღლებენ ოსტატობას, ამის განსჯა თქვენთვის მოგვინდია...
ჰოდა, ამ ლოდინს რომ თავი აარიდონ, თურმე ისრებს ხისგან თლიან... თხილი და კიდევ ბევრი სხვა მცენარე ვცადეთ, მაგრამ ყველაზე გამძლე გრაკლის ისრები აღმოჩნდაო, მითხრა მწვრთნელმა.
სხვები თუ მხოლოდ რამდენიმე გასროლას უძლებენ და მხოლოდ ერთ დღეს გვყოფნის, გრაკლის ისრებით ერთი კვირა მაინც ვისვრითო... მან ისიც დაამატა, რომ ბავშვები შინ თხილის ხისგან გამოთლილი მშვილდებით ვარჯიშობენო...
ყურადღება მიაქციეთ - მრავალი მცენარე გამოვცადეთო... სულაც არ ვაყენებ შეურაცხყოფას ასპინძელებს, პირიქით - ვაფასებ მათ გარჯას რაიონში, რეგიონში მშვილდოსნობის განვითარებისთვის (ლიზა შემაზაშვილი ჯგუფის გახსნას ახალციხეშიც გეგმავს და აპირებს, მწვრთნელად იქაური უნივერსიტეტის სტუდენტი, თავისივე ყოფილი მოსწავლეები დაასაქმოს), სადაც ცარიელი ხელებით და შიშველი ენთუზიაზმით დაიწყეს, რაც, უდავოდ, დასაფასებელია, მაგრამ მწვრთნელის ამ სიტყვებზე ის გავიფიქრე, ალბათ, თავის დროზე პირველყოფილი ადამიანებიც ასე არჩევდნენ, რომელი ქვა უფრო გამძლე იყო და რომელი სჯობდა სანადიროდ თუ სამუშაოდ...
უკაცრავად და, რომელი საუკუნეა? განა რომელ თავმოყვარე ქვეყანაში ხდება ასე? მართალია, ხისგან გამოთლილი ისრებით დღესაც ვარჯიშობენ და ეს არაა უცხო, მაგრამ ის ისრები საგანგებოდაა გამოყვანილი, ანუ ქარხნულადაა დამუშავებული და ერთი გასროლითაც არ ფუჭდება, ანუ იქ ეს გაჭირვების გამო არ ხდება, ჩვენთან კი ამას სწორედ რომ სიდუხჭირე განაპირობებს.
ხისგან მშვილდებს ჩემს ბავშვობაში ვაკეთებდით, თორემ დღეს ამით ბავშვებიც არ ერთობიან. იქ კი თურმე სპორტში ვარჯიშობენ და მაღალ მიღწევებზე ფიქრობენ...
ვგონებთ, არც ესაა 21-ე საუკუნისთვის შესაფერისი რეალობა - პროფესიულ სპორტს სულ სხვა მოთხოვნები აქვს, რომელიც პრინციპულად განსხვავდება გართობისგან.
ხისგან გამოთლილი მშვილდ-ისარი კი არა, საშუალო დონის ქვეყნებშიც კი ისარს სპეციალურ აპარატურაზე ასწორებენ, თორემ თავად ინვენტარის დიზაინისა თუ ხარისხის დახვეწაში იარაღის მწარმოებელი ფირმები ერთმანეთს ეჯიბრებიან...
ჩვენდა სამწუხაროდ, თანამედროვე ინვენტარი საკმაოდ ძვირი ღირს, თუმცა საბავშვო შედარებით იაფია... მთლიან კომპლექტზე არ ვილაპარაკებთ და ბავშვთა ეს სავარჯიშო ისრების კომპლექტი დაახლოებით 100 დოლარი ღირს, ანუ 12 ცალი, რაც დაახლოებით ერთი თვე ჰყოფნით.
ცხადია, ეს არაა იაფი სიამოვნება, მაგრამ სპორტის ამ სახეობის განვითარება თუ გვინდა, ასეთ თანხებზე უკან არ უნდა დავიხიოთ.
ბოლო-ბოლო, ყველაფერი მედლებით ხომ არ ისაზღვრება - განა ცოტას ნიშნავს, რომ ბავშვები ჩაბმულნი იქნებიან სპორტში და მიეცემათ შანსი, ჯანსაღ მოქალაქეებად გაიზარდონ? ეს ხომ მშვენიერი შანსია, ქუჩას მოვწყვიტოთ ისინი? ეს ბავშვები ქუჩაში დგომას ხომ არ ითხოვენ, პირიქით - დასაქმება სურთ და ამას რა თანხა შეედრება?
პოლიტიკური წიაღსვლები და რაღაც ფაქტების დასახელება არ გვინდა, თორემ როცა მილიონები იხარჯება რაღაც არაფრისმომცემ პროექტებში, რაც, ფაქტობრივად, წყალში იყრება, რაღა ბავშვებისთვის, რაღა სპორტისთვის არ იძებნება თანხები, რომ იმავე ასპინძაში მოზარდებმა მშვილდოსნობაში ხისგან გამოჩორკნილი ინვენტარით არ ივარჯიშონ, ქუთაისში ცურვა... ცარიელ აუზში არ "ისწავლონ", მთელ რიგ რაიონებში თივით გატენილი საჭიდაო ლეიბები არ დაუგონ?
საბედნიეროდ, ეს თივიანი ლეიბების პრობლემა კი მოგვარდა, მაგრამ ვინ იცის, იქნებ სადღაც ბადროს ან ბირთვის ნაცვლად რიყის ქვებსაც ისვრიან, ან რამდენი ისეთი დაფარული, ჩვენთვის უცნობი მაგალითია, რაც არ ვიცით?
დიდი მნიშვნელობა არ აქვს, ვინ მოუგვარებს ასპინძელ ბავშვებს ამ პრობლემას. მთავარია, მოგვარდეს, თუმცა მაინც გვინდა ვიკითხოთ - როცა პრიორიტეტად მატერიალურ-ტექნიკური ბაზის მოწესრიგება სახელდება, რატომ რჩება ყურადღების მიღმა ასეთი ლაფსუსები? იმიტომ ხომ არა, რომ სათანადო აღრიცხვა არაა, ანუ არ ვიცით ზუსტად, სად აკლიათ სასიცოცხლოდ ასე აუცილებელი ინვენტარი...
გასაგებია, რომ ამის მოგვარება საკუთრივ ფედერაციის თუ ასპინძის თვითმმართველობის ვალია, მაგრამ, როცა ქვეყანაში არ თუ ვერ იქმნება (ყოველ შემთხვევაში - საჭირო დოზით) სათანადო ეკონომიკური პირობები მეცენატობის, სპონსორთა ინსტიტუტის, ეკონომიკის გასავითარებლად, რათა ფედერაციებმა დამოუკიდებლად ირჩინონ თავი, როცა იმგვარი სისტემა შეიქმნა, რომ ფედერაციები ფინანსურად მთლიანად ცენტრალურ ბიუჯეტზე არიან ჩამოკიდებულნი, მაშინ სახელმწიფოსაც მეტი ევალება...
თუმცა პოლიტიკის ხვეულებს თავი დავანებოთ და მარტივი, პირველადი საჭიროების ინვენტარის პრობლემაც რატომ ვერ მოგვარდა აქამდე, რომ მოჭიდავეებმა გირები ერთმანეთს არ გამოსტაცონ, ახალშეძენილი შტანგები არ გაიღუნოს და დაცემისას მარილივით არ დაიფშვნას, ხოლო მშვილდოსან ბავშვებს წელიწადში ისრების ერთი კომპლექტი მაინც უყიდონ? განა 100-200 დოლარი რა ასეთი დიდი ფულია?
ვიმეორებთ, მსგავსი პრობლემები ძირითადად ფედერაციისა და ადგილობრივი თვითმმართველობის მოსაგვარებელია. თუმცა ფედერაციის დამსახურებაა ის 9 ისარიც და კიდევ აპირებენ შეძენას.
იმედია, ასპინძის რაიონის ხელმძღვანელობაც გულთან ახლოს მიიტანს მათ გასაჭირს. მით უფრო, რომ რაიონის გამგებელი თანამედროვე ქართული სპორტის ერთ-ერთი თვალსაჩინო სპორტსმენი, მორაგბეთა ეროვნული ნაკრების კაპიტანი ლევან ცაბაძეა - ვინ-ვინ და მან კარგად იცის სპორტის საჭიროება.
ისე, თავის დროზე ბათუმელი მშვილდოსნებისა გამიკვირდა, თურმე ეს სად ვარჯიშობენ-მეთქი და იქაურობა, ასპინძასთან შედარებით, ბატონია...
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"
