[ოთხშაბათის საკითხავი] ჩვენი ბიჭობის ამბავი

მე ასე ვფიქრობ: რაც ეს რუბრიკა არსებობს, ასეთ მნიშვნელოვან თემაზე ალბათ,  არასოდეს დამიწერია. საქმე ეხება საქართველოს ნაკრების უახლოეს ორ შეხვედრას უელსსა და სერბეთთან. ეს ორი მატჩი, ნებსით თუ უნებლიეთ, მჭიდროდ გადაეჯაჭვა უეფას მიერ შექმნილ ერთა ლიგას, რომელიც საქართველოს ნაკრებს ევროპის ჩემპიონატზე თამაშის შანსსა და საშუალებას აძლევს.

ახლა საქმე ასეა: თუ საქართველოს ნაკრები წარმატებით ითამაშებს ამ ორ შეხვედრაში, დიდი ალბათობით, ის ერთა ლიგის გათამაშებაში მოხვდება იმაზე წინა კალათაში, ვიდრე დღეს არის. ამის შესაბამისად, შემცირდება ჯგუფში ჩვენი მოგებისა და ევროპირველობაზე თამაშის შანსი.

რა და როგორ უნდა ვქნათ ასეთ სიტუაციაში? თემა თავისთავად ძალიან ფაქიზი და დელიკატურია. რამდენი ადამიანიც არსებობს, იმდენი აზრი შეიძლება იყოს. ქვემოთ ჩემი აზრი უნდა გამოვხატო და ვხვდები იმასაც, რომ დიდი ალბათობით, ცხენიც შეკაზმული უნდა მყავდეს, რადგან, მინდა თუ არა, ამ აზრს აუცილებლად გამოუჩნდებიან მოწინააღმდეგეები და ვხვდები იმასაც, რომ მათი არგუმენტებიც ერთობ წონადი იქნება...

რაც ეს დალოცვილი ფეხბურთი არსებობს, მისი მთავარი მიზანი გამარჯვებაა. მაშინაც კი, როცა გამარჯვება არ არის სასიცოცხლოდ აუცილებელი და როცა შენ კედელთან არ ხარ მიყენებული. ახლა ამ ისტორიებს სათითაოდ არ განვაზოგადებ, მაგრამ ბევრი გუნდი და ნაკრები მინახავს, რომელიც მკაცრად დასჯილა საფეხბურთო ფორტუნის მიერ მხოლოდ იმისთვის, რომ მოცემულობიდან გამომდინარე, ყველაფერი არ გაუკეთებიათ ამა თუ იმ თამაშის მოსაგებად.

საქართველოს ნაკრები მსოფლიოს ჩემპიონატის შესარჩევი ციკლის საშინაო ნაწილს უელსთან შეხვედრით ამთავრებს. "დინამო არენაზე" ბევრ მაყურებელს ველით. როგორ გინდა, ხალხს აუხსნა, რომ ევროპის ბოლო ჩემპიონატის ერთ-ერთ მთავარ აღმოჩენასთან შენ მოგება არ გინდა და მინდორზე მარცხს წინასწარ შეგუებული გადიხარ?!

როგორ გინდა, ვინმე დააჯერო, რომ შენ არ გინდა გამარჯვება, რომელიც ასე გენატრება და რომელსაც ჯერაც უნაყოფოდ ელი მთელი შესარჩევი ციკლის განმავლობაში? როგორ გინდა, საქართველოს ნაკრებს წაართვა თავისი, ჯერაც (იმედია, არა სამუდამო) მთავარი ნიშა მსოფლიო ფეხბურთში, რომლის მიხედვითაც ჩვენი გუნდი შესარჩევი ციკლის მსვლელობისას ერთხელ, მაგრამ ხმაურიანად კი გაისვრის ხოლმე?

ბოლოს და ბოლოს, რა უნდა უთხრას მამამ შვილს, რომელსაც 6 ოქტომბრის საღამოს სტადიონზე წაიყვანს?! რა თქმა უნდა, იდეაში, წაიყვანს იმისთვის, რომ საქართველოს ნაკრების ლამაზი თამაში და გამარჯვება აჩვენოს...

გასაგებია, პრაგმატული თვალსაზრისით, ჩვენი მოსაზრების გამყარება გაჭირდება. ისიც არ გვინდა, ვინმემ ზედმეტ პოპულიზმში დაგვადანაშაულოს, მაგრამ როცა ფეხბურთზე წერ, ხალხს გვერდს ვერ აუვლი, რადგან ფეხბურთი ჯერაც რჩება მსოფლიოში ყველაზე სახალხო თამაშად, რომელსაც მილიონებისთვის მოაქვს სიხარული.

დავუშვათ, ვერ ვითამაშეთ წარმატებით უელს-სერბეთთან, ერთა ლიგაზე მოვხვდით ჩვენთვის სასურველ კალათაში - არის კი იმის გარანტია, რომ ევროპის ჩემპიონატის საგზურს აუცილებლად მოვიპოვებთ?

სხვისი არ ვიცი და, მე ასე მგონია: თუნდაც ჯგუფის შემადგენლობიდან გამომდინარე, ეს გარანტია არ არსებობს. ბრძოლა მოგვიწევს იქაც და აქაც. კი, უფრო ადვილი იქნება, მაგრამ არა - უადვილესი.

მეორეც: ალბათ, ყველას ურჩევნია, თბილისში ერთა ლიგის ფორმატით სან მარინო და გიბრალტარი კი არა, ცოტა უფრო ძლიერი და ანგარიშგასაწევი ნაკრებები ნახოს. თუ ჩვენ რაღაცას წარმოვადგენთ, ჩვენი მიზანი "ჯუჯებში" პირველობა კი არა, თუნდაც ამის შემდგომ საფეხურზე საკუთარი სიტყვის თქმა უნდა იყოს.

თუ ეს არ შეგვიძლია, ევროპის ჩემპიონატზე არც არაფერი გვესაქმება და რომც გავიდეთ ჩვენი კონტინენტის უმთავრეს საფეხბურთო ფორუმზე, იქ სირცხვილის მეტი არაფერი გველის. მხოლოდ ამის გამო ამხელა კომპრომისზე წასვლა კი ნამდვილად არ ღირს.

აქედანვე უნდა დავწეროთ: ეს არის ერთი კონკრეტული პიროვნების, გნებავთ, საქართველოს ნაკრების ერთი რიგითი გულშემატკივრის აზრი და ჩვენი წერილის მიზანი სულაც არ არის, ეროვნული გუნდის ფეხბურთელები წინასწარ წნეხში მოვაქციოთ. ძალიან კარგად გვესმის, რომ ამან შეიძლება დათვური სამსახური გაუწიოს ჩვენს გუნდს. მით უმეტეს, საქართველოს ნაკრები ძალიან "მგრძნობიარე" გუნდების კატეგორიას მიეკუთვნება და ის მხოლოდ მაშინ თამაშობს კარგად, როცა მის გარშემო დიდი აჟიოტაჟი არ არის ატეხილი.

თანაც, ჩვენ ანგარიში უნდა გავუწიოთ ობიექტურ გარემოებებს. არც უელსზე და არც სერბეთზე ძლიერები, რაოდენ სამწუხაროც უნდა იყოს, ჩვენ დღეს არ ვართ. მით უმეტეს, გუნდის ორი ლიდერის, ჯანო ანანიძისა და თორნიკე ოქრიაშვილის არყოფნის პირობებში. ეს ორი მოთამაშე ხომ, გადაუჭარბებლად რომ ვთქვათ, ლამის ნახევარი გუნდია...

მეტიც, კარგად გვესმის, რომ არც უელსთან და არც სერბეთთან შეხვედრებში საქართველოს ნაკრები არ არის ფავორიტი არც შემადგენლობით და არც დღევანდელი სატურნირო მდგომარეობით. თავისუფლად შეიძლება, ეს ორი შეხვედრა ჩვენთვის წარუმატებლად დასრულდეს და საფეხბურთო ლოგიკაში ეს უფრო ჯდება.

უბრალოდ, ძალიან არ მინდა, რომ საქართველოს ნაკრები უახლოეს ორ შეხვედრაში მინდორზე მარცხს შეგუებული გავიდეს. მგონი, სწორედ აქ უნდა გამოჩნდეს ჩვენი ბიჭობის ამბავი...

(იბეჭდება მცირე ცვლილებით)
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"