1999 წელს, 16 წლის ასაკში რუსთავის "გორდაში" დაწყებული კარიერა კახა ალადაშვილმა 2015 წელს შორეულ ხაბაროვსკში დაასრულა. მას შემდეგ გუნდში მცირე ხნით დარჩა, მაგრამ რუსეთში ვეღარ გაჩერდა, სამშობლოში დაბრუნდა და აქ მუშაობა ამჯობინა.საქართველოს ნაკრების ყოფილ ფეხბურთელს საინტერესო კარიერა ჰქონდა: სამ გუნდში ორი ქვეყნის ჩემპიონობა მოიპოვა. განსაკუთრებით, თბილისის "დინამოში" გაიბრწყინა და მისი კარგი თამაშის დამსახურებაც არის, ქართული საკლუბო ფეხბურთის გრანდი 2004 წელს უეფას თასის ჯგუფურ ეტაპზე რომ მოხვდა.
ფეხბურთის გარდა, ერთხელ თავი კარგი სიმღერითაც დაგვამახსოვრა. განსაკუთრებით, ეს შემთხვევაა ცნობილი: 2009 წელს,
2016 წელს თავი სამოქალაქო აქტივობითაც გამოიჩინა: გლდანში, სადაც გაიზარდა, მოედნის გადასარჩენად აქცია ჩაატარა, მიზანსაც მიაღწია და ამის აღსანიშნავად შეკრებილ საზოგადოებასაც გემრიელად უმღერა...
კახა ალადაშვილი "ლელოს" სამომავლო გეგმებზე, კარიერაზე, ქართულ ფეხბურთსა და ბევრ საინტერესო თემაზე ელაპარაკება.
მწვრთნელობისკენ ვიხრები
- ალბათ, 32 წლის ასაკში კარიერის დასრულება ნაადრევი იყო. ამაზე დიდხანს ვფიქრობდი, მაგრამ საბოლოოდ მაინც ასე ვამჯობინე. ფეხბურთში მსურს დარჩენა, ეს საქმე მიყვარს და მეტ-ნაკლებად ვიცი. მაგრამ მეტი ცოდნა არავის აწყენს და სამწვრთნელო საქმიანობის დაწყებას ვაპირებ. მითხრეს, რადგან ნაკრებში მითამაშია, C კატეგორიის ნაცვლად, პირდაპირ B ლიცენზიაზე შემიძლია ვისწავლო. - რუსული მედიის ინფორმაციით, ხაბაროვსკის სკა-ში მუშაობას გთავაზობდნენ...
- შემოთავაზება ნამდვილად მქონდა. მითხრეს, გუნდის სამწვრთნელო შტაბს დავხმარებოდი, მაგრამ თავი შევიკავე.
- რატომ?
- კარიერა ახალი დასრულებული მქონდა, სწავლა და ახალი პროფესიის კარგად შესწავლა მჭირდებოდა. აქედან გამომდინარე, სწავლა ვამჯობინე. რაც მთავარია, საქართველოში დაბრუნება და მუშაობა მსურდა. სხვა ქვეყანაში ცხოვრება გამიჭირდება.
- დიდების ფეხბურთში წარმოგიდგენიათ თავი თუ ბავშვებში?
- უფრო დიდებში, რადგან საკმაოდ დიდი გამოცდილება დამიგროვდა და მიმაჩნია, რომ მისი გამოყენება პროფესიულ ფეხბურთში მირჩევნია.
- ახლა ქართულ გუნდებში მუშაობას გთავაზობენ?
- ხელს ლიცენზიის არქონა მიშლის, თორემ მიწვევა არის...
მეტი შემეძლო
- კარიერის დასრულების შემდეგ გასულ წლებს თვალს გადაავლებდით. რას ფიქრობთ, შეგეძლოთ თუ არა მეტის მიღწევა?- ამ გადასახედიდან, დარწმუნებული ვარ, შემეძლო. თანაც, ბევრად მეტი, მაგრამ ეტყობა, შეცდომა დავუშვი...
- რაში შეცდით?
- ახალგაზრდულ ემოციებსა და ჟინს ავყევი, კარგად ვერ გავიაზრე, სად აჯობებდა კარიერის გაგრძელება.
- კიევის " დინამოში" გადასვლას გულისხმობთ?
- ერთ-ერთი ესეც იყო. 2006 წელს 5-წლიან კონტრაქტს მოვაწერე ხელი და მეგონა, გუნდში ადგილს აუცილებლად დავიმკვიდრებდი. მეგონა კი არა, ამაში ეჭვიც არ მეპარებოდა, მაგრამ... ყველაფერი ისე არ მოხდა, როგორც მე წარმომედგინა...
- კიეველები უკეთეს პირობებს გთავაზობდნენ და ამან მოგხიბლათ?
- საქმეც ისაა, რომ უკეთეს პირობებს უფრო დაბალი დონის კლუბი მთავაზობდა, მაგრამ ფულზე წინ პერსპექტივა დავაყენე. მაშინ დონეცკის "მეტალურგი" მიწვევდა, რომელიც უკრაინის ჩემპიონატის სამეულისთვის იბრძოდა და კარგი გუნდიც იყო - ხომ გახსოვთ, მაშინ იქ კაპიტანი გოჩა ჯამარაული გახლდათ და უეფას თასზე ხშირად თამაშობდა. ამ გუნდში მეტი პრაქტიკა მექნებოდა, კიევის "დინამოში" კი ასეთი შანსი არ მქონია.
- კიევში დამკვიდრება რატომ ვერ მოახერხეთ?
- უბრალოდ, ყველა ქვეყანაში საკუთარ აღზრდილებს უცხოელებზე მაღლა აყენებენ. "დინამო" უკრაინის ნაკრების საბაზო გუნდია და იქ სწორედ ნაკრების წევრი ოლეგ გუსევი დამხვდა. ძალიან მაგარი ფეხბურთელი იყო, მაგრამ ვერ ვიტყვი, რომ მასთან კონკურენციაში შანსი არ მქონდა. უბრალოდ, როგორც ლეგიონერი, ადგილობრივ ფეხბურთელზე ორი თავით მაღლა უნდა ვმდგარიყავი. "მეტალურგში" მეტი შანსი და პრაქტიკა მექნებოდა, ფეხბურთელს კი თამაში წარმოაჩენს.
სანამ კიეველებთან კონტრაქტი დამიმთავრდა და ახალი გუნდი მოვძებნე, დიდი დრო გამიცდა. თუმცა კიევის "დინამოში" გატარებულმა პერიოდმა დიდი გამოცდილება და ცოდნა შემძინა.
ეს ახლაც რეალურია...
- 13 წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც თბილისის "დინამო" უეფას თასის ჯგუფურ ეტაპზე მოხვდა. დღევანდელი გადასახედიდან ეს ამბავი ზღაპარს ჰგავს...- რომ იცოდეთ, მაშინაც ზღაპარს ჰგავდა, მაგრამ ჩვენ ამ ზღაპრის რეალობის ვირწმუნეთ. ეს გია გეგუჩაძის დამსახურება იყო. მსგავსი კარგი მწვრთნელი ბევრი არც მინახავს. მაშინ ძლიერი შემადგენლობა შეიკრიბა, მოედანზე გასვლა გვიხაროდა და გვჯეროდა, რომ სასწაულებს შევძლებდით...
თქვენ რა გგონიათ, მაშინ ყველაფერი იდეალურად იყო და დღევანდელზე უკეთესი პირობები გვქონდა? "დინამოს" ბაზა ახლა ბევრად უკეთესია და გუნდს, მინიმუმ, არანაკლები პირობები გააჩნია.
- აბა, დღევანდელ გუნდებს რაღა სჭირთ?
- დღევანდელ და მაშინდელ გუნდებს ერთი რამ სჭირდათ და სჭირთ - კი, ძალიან დიდი უკუსვლა გვაქვს, მაგრამ ყველაზე დიდი პრობლემა ის არის, რომ საკუთარი ძალისა და ნიჭის რწმენა დავკარგეთ. მაშინდელ შედეგზე ბევრჯერ მიფიქრია და ვრწმუნდები, რომ ფულიც მნიშვნელოვანია, მოთამაშეთა კონტინგენტიც, მაგრამ ყველაზე მნიშვნელოვანი მაინც რწმენაა, რომელიც დავკარგეთ და აღარ გვჯერა, რომ ფეხბურთის თამაში შეგვიძლია.
რამდენ გუნდში მითამაშია და დავრწმუნდი, რომ ეს ასე ნამდვილად არ არის. უეფას თასზე რომ გავედით, "ვისლას" და პრაღის "სლავიას" მოვუგეთ. რას ფიქრობთ, მათზე დიდი ბიუჯეტი გვქონდა? მათი ფეხბურთელებიც უფრო სახელიანები იყვნენ, მაგრამ ამ მოგებით ავიწყვეთ კარიერა, რადგან საკუთარი თავის და ერთამანეთის ვირწმუნეთ.
ამიტომაც მგონია, რომ პრობლემების მიუხედავად, ძლიერი გუნდების ჩამოყალიბება ახლაც რეალურია.
(იბეჭდება მცირე ცვლილებით)
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"
