"საკმაოდ დიდხანს ვფიქრობდი, დამეწერა თუ არა ეს წერილი და გადავწყვიტე, ჩემი გულშემატკივრებისათვის მეთქვა "დინამოდან" წამოსვლის მიზეზებსა და იმ ფორმის შესახებ, როგორც მოხდა ჩვენი განშორება. საქმე ისაა, რომ ბევრის აზრით, "დინამოდან" ჩემი წამოსვლის მთავარი მიზეზი ფინანსური უკმაყოფილება გახდა. ეს არის მცდარი ინფორმაცია და მინდა ჩემმა გულშემატკივრებმა სიმართლე იცოდნენ.
ამიტომ, მსურს გითხრათ, რომ ეს იყო კლუბის გადაწყვეტილება, რომელიც ჩემდა გასაკვირად, ტელეფონით მაცნობეს და არა შეხვედრის დროს, პირადად საუბრისას.
ჩემთვის გასაკვირი ის იყო,
მოკლედ, კლუბის ერთ-ერთმა ხელმძღვანელმა სატელეფონო საუბრისას მითხრა, რომ ჩვენი თანამშრომლობა აღარ გაგრძელდებოდა. მიზეზად ის დაასახელა, რომ ჩემი ტრავმის გამო ვერ გარისკავდა ჩემთან შემდგომ თანამშრომლობას. არადა, საქმე ისაა, რომ ოპერაციისა და პანდემიისგან გამოწვეული ხანგრძლივი პაუზის შემდეგ ასე კარგად თავი არასდროს მიგრძვნია და სწორედ ამიტომ, "დინამოს" მიმართ ჩემი მხრიდან იყო შეთავაზება, რომ შეკრებაზე ჩემივე ხარჯით წავსულიყავი, სადაც საწვრთნელ პროცესში ყველაფერს ჩავდებდი. თუკი ამის შემდეგ არ შემექმნებოდა მუხლის ან რაიმე სხვა ტრავმით გამოწვეული პრობლემა და შესაბამისად, დავიბრუნებდი ოპტიმალურ სათამაშო ფორმას, მაშინ ვისაუბრებდით ჩვენს შემდგომ თანამშრომლობაზე. თუმცა განხორციელებულ სატელეფონო ზარში სულ სხვა პასუხი მივიღე.
ასე რომ, საქმე ფინანსებს საერთოდ არ ეხება და ნურავინ შეეცდება, მიზეზი მატერიალურ მხარეში ეძიოს. ზოგადად ვიტყვი, რომ კლუბის ხელმძღვანელთა და მენეჯმენტის მხრიდან, რომელიც მეტწილად ნამდვილად არ გამოირჩევა საფეხბურთო ცოდნით, გემოვნებითა და მენეჯერული თვისებებით, ფეხბურთელებისადმი ასეთი დამოკიდებულებით ვერც რომელიმე კლუბს და მით უმეტეს, ვერც ქართულ ფეხბურთს განავითარებს.
სამწუხაროა, რომ ქართული კლუბის მენეჯმენტში ასეთი რეალობაა. რეალობა, რომელზეც ნათლად მეტყველებს შედეგები. ეს აუცილებლად უნდა მეთქვა, რადგან როცა ვსაუბრობთ განვითარებაზე, ამ განვითარების მთავარი ამოსავალი წერტილი საქმისადმი სწორი და პროფესიონალური დამოკიდებულება უნდა იყოს, ამას კი საფეხბურთო განათლება და განსაკუთრებით, საფეხბურთო ინტელექტი სჭირდება."