გული მოგიკვდება, როცა სულ ერთსა და იმავეს ისმენ - რესურსი არ არის, ნახეთ, სად და როგორ გუნდებში თამაშობენ ქართველი ფეხბურთელები, ეს ეროვნული ჩემპიონატი კი სულ უკან-უკან მიდისო...მე კი მგონია, რომ ამ ყველაფერთან შეგუებას გამოუსწორებელი ოპტიმისტის როლში ყოფნა სჯობს. დარწმუნებული ვარ, ამის სურვილი, ჩემ გარდა, კიდევ ბევრს ექნება, რადგან ასეთ პოზიციაში ყოფნის სურვილი ადამიანის თვისებაა. სინამდვილე - ეს ისეთი რამ არის, ნაირგვარი თვალით რომ შეხედავ.
გასულ უქმეებზე "ვიტ ჯორჯია"-"ზუგდიდის" მატჩს დავესწარი მცხეთაში. წარმოვიდგინე ამ გუნდების შეხლა სულ სხვა, უკეთეს ქვეყანასა
"ვიტ ჯორჯიას" ახლა კარგი დროება არ უდგას, თუმცა დარწმუნებული ვარ, წელში მალე გაიმართება. ასეთ "ვიტ ჯორჯიასაც" ჰყავს კარგი ფეხბურთელები, მაგალითად, გიორგი ჯანელიძე, ვინც უკვე გადაიზარდა ამ გუნდისთვის და სხვაგან გადასასვლელად არის მომართული.
ჯანელიძის გარდა, ამ გუნდს კიდევ ჰყავს საინტერესო მოთამაშეები. მათ სპეციფიკურ ფეხბურთელებს დავარქმევდი, რადგან სწორედაც რომ საკუთარი სპეციფიკა აქვთ.
გიორგი კორიფაძე 24 წლის გახლავთ, ფლანგის შემტევია. საქართველოს ჩემპიონატში ძალიან ცოტაა ისეთი ფეხბურთელი, ფლანგური ჩაწოდება კარგად დახვეწილი რომ ჰქონდეს. ამ საქმეში ჩინებულად არის გაწაფული დავით ოდიკაძე, ვინც ახლა საჩხერის "ჩიხურაშია" და რამდენიმე კეპი ეროვნულ ნაკრებშიც აქვს მონაგრებული.კორიფაძემ მიმდინარე სეზონში 4 გოლი გაიტანა. გარდა ამისა, ის ძალიან ხშირად ასრულებს საგოლე გადაცემასაც.
კორიფაძე სწრაფია, ტექნიკაც აქვს და დრიბლინგის უნარიც, ორივე ფლანგიდან შეუძლია ბურთის ზუსტად ჩაბზრიალება მეტოქის საჯარიმოში მყოფი თანაგუნდელისკენ.
"ვიტ ჯორჯია"-"ზუგდიდის" შეხვედრაში მან ბოლო წუთზე შეასრულა საგოლე გადაცემა ლევან კუხალეიშვილის მისამართით. ეს არ იყო შემთხვევითი გოლი, კორიფაძემ ყველაფერი მიზანმიმართულად გააკეთა. ბოლო წუთზე ამას რომ მოახერხებ, ესე იგი, ამ საქმის ოსტატი ხარ.
ახლა წარმოიდგინეთ, რომ კორიფაძეს ხალხით გადაჭედილ სტადიონზე უწევს თამაში და მატჩის ბოლო წუთზე ერთი ჩინებული პასით წყვეტს ყველაფერს. ასეთი მოთამაშე ყველა გუნდისთვის ფასეულია. დამცავ ჯებირებს ყოველთვის ბურთის მოედნის ცენტრში გაგორებით ვერ გაარღვევ, აუცილებლად დაგჭირდება ზუსტი ფლანგური ჩაწოდება, რაც ყველას არ ეხერხება ისე კარგად, როგორც კორიფაძეს.
ვიტჯორჯიელი ლაშა კასრაძე კორიფაძის ტოლია. ის ცენტრალური მცველია, თუმცა საყრდენ ნახევარმცველადაც შეუძლია თამაში. დაკვირვებული თვალი შეამჩნევს, რომ კასრაძე რბილი მანერით მოთამაშე მცველია, ასეთი კი იშვიათია. მცველის მთავარი მოვალეობა ბურთის წართმევაა და კასრაძე ამას ისე ახერხებს, რომ თითქმის არასდროს აკეთებს "პადკატს".
მცველის კიდევ ერთი მოვალეობა ბურთის ამოტანაა, ოღონდაც ამის უნარი ღმერთმა ცოტას მისცა, კასრაძეს კი ნახევარდაცვის ცენტრშიც შეუძლია თამაში, ბურთის მოთვინიერებაც და შენარჩუნება.
წინა სეზონში კასრაძის შეძენით ერთ-ერთი მოწინავე ქართული კლუბი იყო დაინტერესებული, თუმცა ტრანსფერი არ გამოვიდა, მსურველმა კლუბმა კურსი შეცვალა და გაცილებით ახალგაზრდა ფეხბურთელებით ჩაანაცვლა გამოცდილები.
კასრაძე უკეთეს გუნდსა და ჩემპიონატში რომ თამაშობდეს, საკუთარი მონაცემებით უფრო გამორჩეული იქნებოდა, ვიდრე ახლაა. ამიტომაც აქვს სასიცოცხლო მნიშვნელობა ქართული კლუბების მოღონიერებას - სიდუხჭირე ხომ ფეხბურთელის წინსვლის მუხრუჭია.
"ვიტ ჯორჯია"-"ზუგდიდის" შეხვედრაში არ უთამაშიათ ზუგდიდელ ზვიად სიხარულიასა და ლუკა გუგუჩიას. ამ ფეხბურთელებს თვითნაბადი ტექნიკა აქვთ, ის განსაკუთრებული მოძრაობა, რაც მხოლოდ საქართველოს ამ კუთხიდან წამოსულ ფეხბურთელებს ახასიათებთ.
გარემო, სავსე სტადიონი, საფეხბურთო ხმები და ატმოსფერო, ყოველმხრივ მოწესრიგებული კლუბი... მერწმუნეთ, საქართველოში მოთამაშე ზოგი ფეხბურთელი, ხელფასსა და პრემიაზე არანაკლებად, ამაზეც ოცნებობს.
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"
ასევე იხილეთ:
ვიტ ჯორჯია-ზუგდიდი 1:0 - გამარჯვება ბოლო წუთზე
