ფეხბურთის ფედერაციის აღმასკომის გადაწყვეტილებას მაქინატორებთან გარიგებული ფეხბურთელების დასჯის შესახებ გულშემატკივრებში დიდი გამოხმაურება მოჰყვა. უმრავლესობა უკმაყოფილოა და უფრო შორს წასვლას ითხოვს. მათ კომენტარებში საინტერესო მოსაზრებები ამოვიკითხეთ და ზოგიერთს გაგაცნობთ:- ვინ და რამ მიიყვანა ეს ხალხი აქამდე, ამაზე რატომ არ დაფიქრდნენ? მიზეზებთან არის საჭირო ბრძოლა, ვიდრე შედეგთან.
- ასეთი კლუბების პრეზიდენტებს და მწვრთნელებს ბევრჯერ უთქვამთ ჟურნალისტებთან, რომ ნასესხები ფულით დადიან გასვლით თამაშებზე, ასევე აგვარებენ კვების საკითხსაც და რითი ისტუმრებენ ამ ვალს, ასეთი მაიმუნობის გარდა?
- სანამ უფულო, უპატრონო გუნდები იქნებიან, ასე
ცხადია, გარიგებაში მონაწილეობას მცირე ხელფასი და უფულობაც ვერ გაამართლებს, მაგრამ ძნელია, გულშემატკივართა ამ მოსაზრებებსაც არ დაეთანხმო. ბოლოდროინდელმა მოვლენებმა დაამტკიცა, რომ პროფესიული ფეხბურთის ხელმძღვანელები არ ცდებოდნენ, როდესაც წლების წინ უმაღლეს ლიგაში მონაწილეობისთვის საბანკო გარანტიები მოითხოვეს. ცხადია, იდეალური და გამართული ჩემპიონატი მაშინაც არ გვქონია, მაგრამ უფულო გუნდები მოპოვებულ "საგზურებს" ვერ იფორმებდნენ, რადგან უმაღლესის "საბაჟოზე" პროფლიგა "წითელს" უნთებდა.
მაგალითად, საქართველოს მე-18 ეროვნული ჩემპიონატი დაწყებული არ იყო, როდესაც უმაღლეს ლიგას ორი გუნდი დაემშვიდობა. სეზონის დაწყებამდე ლიგამ ის მოითხოვა მინიმალური, 300-ათას ლარიანი ფინანსური გარანტია, რამაც საჩხერის "ჩიხურა" და ქუთაისის "ტორპედო" შეიწირა.
"ჩიხურამ" მე-17 ეროვნული ჩემპიონატის გადათამაშებაში "გაგრასთან" მოგებით უმაღლეს ლიგაში ადგილი (2:1) შეინარჩუნა. თუმცა პროფესიული ფეხბურთის ლიგაში ფინანსურ გარანტიები ვერ წარადგინა. ასევე გარანტიების არარსებობის გამო აეკრძალა უმაღლეს ლიგაში თამაში ქუთაისის "ტორპედოს" - გარანტიები ვერც ამ გუნდის ხელმძღვანელებმა წარადგინეს. პროფესიული ფეხბურთის ლიგისთვის, ეს იყო უმძიმესი გადაწყვეტილება, რადგან ქუთაისი ყოველთვის ჩვენი ფეხბურთის ბურჯი იყო, მაგრამ სხვა გზა არ ჩანდა - უმაღლესში უფულო გუნდს არაფერი ესაქმება. თუკი ერთ გამონაკლისს დაუშვებდა, ლიგას სხვებიც შეღავათს მოსთხოვდნენ,
რაც ცუდი პრეცედენტი გახდებოდა და ქართულ ფეხბურთს ასეთი პროტექციონიზმი არ წაადგებოდა.
ორი გაჭირვებულის ნაცვლად ლიგას შედარებით უზრუნველყოფილი ორი კლუბი დაემატა. ეს საერთო დონის გასაზრდელად მკაცრი, მაგრამ საჭირო გადაწყვეტილება იყო.
ვითარება შარშან შეიცვალა, როდესაც გამოცხადდა, რომ სახელმწიფოს საკუთრებაში მყოფი კლუბები კერძო ბიზნეს გადაეცემოდა და გარანტიების მოთხოვნა დაირცხვინეს, უხერხულია, სოლიდურ კომპანიებს საგარანტიო წერილები ვთხოვოთ, ისედაც მილიონი ლარი უნდა გადაიხადონო.
ეს იყო შეცდომა, რადგან, ფაქტობრივად, სახელმწიფო სტრუქტურებს კლუბების დაფინანსება აეკრძალათ, კერძო ბიზნესი კი მხოლოდ ქუთაისის "ტორპედოსა" და ბოლნისის "სიონში" გამოჩნდა (თბილისის "დინამო" ისედაც კერძო საკუთრებაში იყო). "სამტრედია", ფოთის "კოლხეთი" და ზუგდიდის "ბაია" კი ბედის ანაბარა დარჩნენ. რა სამსახურიც გაუწია ამან ჩვენს ფეხბურთს, უეფასა და კუდ-ის გამოძიებებმაც დაამტკიცა, გარიგებულთაგან, უმთავრესად სწორედ ამ გუნდების მოთამაშეები დაასახელეს.
დანაშაულის აღკვეთის საუკეთესო საშუალება მისი პრევენციაა, საგარანტიო წერილზე უარის თქმით კი პრევენციული ზომების ნაწილზე უარი ვთქვით. სწორედ ამის გამო ვფიქრობთ, რომ მომავალი ეროვნული ჩემპიონატის დაწყებამდე ფეხბურთის ფედერაციამ უნდა აღადგინოს საბანკო გარანტიები და თან უმაღლესი ლიგის ფეხბურთელის ხელფასის მინიმალური ზღვარიც უნდა დააწესოს. ერთი მეორის გარეშე წარმოუდგენელია, რადგან შეიძლება გუნდმა 500-ათას ლარიანი საგარანტიო წერილი წარადგინოს, მაგრამ ფეხბურთელს 200 ლარი დაუნიშნოს, რაც, ფაქტობრივად, მაინც უხელფასობას ნიშნავს, 200-ლარიანმა ფეხბურთელმა კი, დიდია ალბათობა, ცდუნებას ვერ გაუძლოს. რამდენი უნდა იყოს სახელფასო ზღვარი, 1000 ლარი თუ 1500, ამის განსაზღვრაც ადვილია.
1979 წელს მანჰეტენზე ნახევარი საათით შუქი გამოირთო და არ დარჩენილა მაღაზია, რომელიც არ გაეძარცვათ. და ეს მოხდა ქვეყანაში, სადაც არ იციან, რა არის საგანგებო მდგომარეობა, მაგრამ მომხდარმა ადამიანთა მცირე ნაწილს ბნელი ინსტინქტები გაუღვიძა.
ამერიკაში კი არა, ყველგან ასე მოხდებოდა, მეტ-ნაკლები მასშტაბით: ჩვენი ფეხბურთის უბედურება კი მუდამ საგანგებო მდგომარეობის რეჟიმში არსებობაა – 200 და 300-ლარიანი ხელფასი ფეხბურთში სხვა არაფერია. ეს კი ადამიანთა სისუსტეებს აჩენს, როდესაც ტოტალიზატორის კაცი მოვა და 20 ათას ლარს ყვითელი ბარათის მიღებისთვის შემოგთავაზებს - მხოლოდ დასჯილ ხუთეულს არ ვგულისხმობ.
საბანკო გარანტიები და მინიმალური სახელფასო ზღვარის დაწესება ამ პრობლემას მეტ-ნაკლებად მაინც მოაგვარებს. ცხადია, ზღაპრების არ მჯერა და ასეთ შემთხვეაშიც გარიგდებიან ტოტალიზატორები და ფეხბურთელები, საქმის კურსში კი კვლავ იქნება "ტრენერი", მაგრამ კრიმინალურ მოვლენებს მაინც ნაკლები გასაქანი მიეცემა. პრევენციის მიზანი კი დანაშაულის აღკვეთა- შემცირებაა.
ამით უპირველესად ფედერაცია უნდა იყოს დაინტერესებული, რადგან ჩემპიონატი, სადაც ფეხბურთელი 200 ლარს იღებს, პრესტიჟული ვერასოდეს გახდება და კარის უკან მდგომ აუტ-კუთხურების აღმრიცხავ "ჩინელსაც" მოედანზე მყოფი ბევრი ფეხბურთელი დაელაპარაკება სიხარულით.
