- გამოჩენა ჩემზე არაა დამოკიდებული. თუ არ მიმიწვიეს... მუშაობა კი მინდა, მაგრამ ძალას ხომ არ ვიხმარ. ეტყობა, არავის ვჭირდები. გემოვნებაზე კი არ დაობენ. ახალგაზრდები უფრო უნ
- გამოცდილებს რომ აღარ სწყალობენ, ეს ტენდენციად იქცა...
- ...არადა, რამდენი გამოცდილი სპეციალისტია უმუშევარი, ვალერიან ჩხარტიშვილი, მურთაზ ხურცილავა, ელგუჯა გუგუშვილი, შოთა ჭეიშვილი, ახლა უკვე თემურ მახარაძე... უმუშევარი რეზო ძოძუაშვილი აქ არავის დასჭირდა და აზერბაიჯანში მიიწვიეს... მეშინია, ვინმე არ გამომრჩეს და ზოგადად ვიტყვი - ჩვენ გამოცდილ და პროფესიონალ მწვრთნელებს ვერ ვიყენებთ. რა დააშავა მახარაძემ, რატომ გაუშვეს? "ოლიმპი" ჩემპიონი გახადა, მაგრამ მუდმივად პირველ ადგილზე ვერ გავიდოდა. მწვრთნელის აღმოჩენაა რთული, თორემ მის მოხსნაზე ადვილი არაფერია.
- იქნებ, მიზეზი თქვენი თაობის მწვრთნელთა პიროვნული ან საქმიანი თვისებებისადმი უნდობლობაა? ბევრი ასეც ამბობს.
- იცით რას გეტყვით? დაწურული წვენი პირდაპირ დასალევად არ ვარგა. ასეა დამწყები მწვრთნელიც, "დამაჭრება" მაინც ვაცალოთ და ისე დავნიშნოთ. კარგი ფეხბურთელი ერთია და მწვრთნელობა სულ სხვა პროფესიაა, სწავლა და მუდმივი ძიება სჭირდება.
- საფეხბურთო აკადემია "ოლიმპში" აღარ მუშაობდით?
- ბავშვებში 9 წელი ვიმუშავე. "ოლიმპიდან" შარშან წამოვედი. მას შემდეგ თავისუფალი ვარ.
- თქვენი დაკვირვებით, როგორი თაობა იზრდება?
- საქართველოში ძლიერი თაობები ყოველთვის იბადებოდნენ. მთავარი - სწორი მიდგომა, პირობები, ყურადღებაა და გაიზრდებიან, მაგრამ საქართველოში ამას ვერ ვახერხებთ. ახლა მოედნებზე რომ წუწუნებენ, "ფეშეემ-ში" ბავშვებს ასფალტზე ვავარჯიშებდით, მაგრამ უნიჭიერესი ფეხბურთელები იზრდებოდნენ, რადგან იყო ფეხბურთის სიყვარული, მაღალი კვალიფიკაციის მწვრთნელები და ბავშვებს ფულს არ თხოვდნენ.
- ახლანდელ ბავშვებს ძველებური სიყვარული, მწვრთნელებს კი ძველების კვალიფიკაცია არ აქვთ?
- ყველაზე ამას ვერ ვიტყვი, მაგრამ ადრე უფრო კვალიფიკაციური მწვრთნელები მუშაობდნენ. არა იმიტომ, რომ მონდომება ან საზრიანობა აკლიათ, ბევრი ნიჭიერი სპეციალისტი მოდის, მაგრამ ხელშეწყობა სჭირდებათ. ჩემს ახალგაზრდობაში ყოველ სამ თვეში ერთხელ სემინარები გვიტარდებოდა, სხვადასხვა რესპუბლიკებში დავდიოდით, ცოდნასა და გამოცდილებას ვიზიარებდით, საკუთარ მინუს-პლუსებს ვხედავდით და ასე ვიზრდებოდით. ხუმრობა ხომ არაა? - 15 რესპუბლიკა 15 სტილია და ეს ძალიან დიდი სკოლა იყო.
- თქვენი და ფედერაციის პრეზიდენტ ზვიად სიჭინავას შეხვედრაზე ლეგენდები დადის - თითქოს მან ვერ გიცნოთ და მწარედ უპასუხეთ. თუმცა თბილისური ჭორების არ მჯერა და თავად გვითხარით, რეალურად რა მოხდა.
- კარგია, რომ მკითხეთ, თორემ ხმებმა ჩემამდეც დამახინჯებით მოაღწია და ძალიან შევწუხდი. რეალურად, არაფერიც არ მომხდარა - შემთხვევით შევხვდით და ვერ მიცნო. თავი წარვუდგინე და შენს საკითხში გავერკვევიო. მერაბ ჟორდანიას დროს მოყვარულთა ნაკრები მებარა და ევროპის რეგიონთა თასის გათამაშებაში მეოთხე ადგილი დავიკავეთ. ამ გუნდიდან ძალიან ბევრმა ითამაშა საკმაოდ კარგი ფეხბურთი - ლევაზ გვაზავამ, გიორგი გაბიდაურმა, როინ ონიანმა... ამას გარდა, მის მშობლიურ ზუგდიდშიც მიმუშავია, ზესტაფონში, ფოთში, რა ვიცი, სად აღარ. რაიონში ჩემსავით 16 წელი არც ერთი თბილისელი მწვრთნელი არ საქმიანობდა. მერე ამ ჩვენს საუბარს ვიღაცამ ზედმეტები მიამატა, მაგრამ ამაში სალეგენდო არაფერია!
- საქართველოს ჩემპიონატის შეხვედრებს თუ ესწრებით?
- ძალიან იშვიათად. ძველებურად საინტერესო აღარ არის, დონეც დაბალია. პირველი 3 ჩემპიონატი იდეალურად ჩატარდა, თამაშებიც უფრო სწრაფი და სანახაობრივი იყო. საბჭოთა პირველობაზე მათ დონეზე და ტემპში უნდა გვეთამაშა. ამ მოთხოვნებმა ბევრი მოაზროვნე და კარგი შემსრულებელი წარმოაჩინა. მერე საკუთარ თავში ჩავიკეთეთ და იმ დონეს შევეჩვიეთ, რაც საქართველოში საკმარისია. არადა, შემცირებულმა მოთხოვნებმა უკან დაგვხია. ამას ხელი გუნდების სიმცირემაც შეუწყო. 10-გუნდიანი ჩემპიონატი არაფერს იძლევა. უფროსი ნოდარ ახალკაცი სულელი კი არ იყო, გუნდების რაოდენობა რომ გაზარდა. ვფიქრობ, დღეისათვის ოპტიმალური 16 ან 18 გუნდია. ასეთ გარემოში მეტ ფეხბურთელს და მწვრთნელს ექნება პრაქტიკა და გაზრდის შანსი, საბოლოოდ კი ეს პროცესი ნაკრებზეც აისახებოდა.
- ათბალიანი სისტემით პირველ და დღევანდელ ჩემპიონატს რამდენ ქულას დაუწერდით?
- პირველ ჩემპიონატს 9 ქულით შევაფასებდი, დღევანდელს კი ოთხიანით. თუმცა ვითარება უცებ გამოსწორდება, პურს მეპურე თუ გამოაცხობს. ხალხმა ფული იშოვა და ჰგონიათ, ფეხბურთი იციან. ამ დროს, უამრავ გამოცდილ სპეციალისტს ვერ ვიყენებთ.
- იმდენად კრიტიკულად ხართ განწყობილი, ალბათ, არც ერთი გუნდი არ მოგწონთ.
- არა, რატომ? "ოლიმპი" მომწონს, "ვიტ ჯორჯია", რომელმაც ბევრი ფეხბურთელი გაზარდა და "დინამო", მაგრამ ამ უკანასკნელს მეტი მოეთხოვება. მომწონს ზესტაფონის "მარგვეთი" (იგულისხმა "ზესტაფონი" - რედ.), მაგრამ არასტაბილური გუნდის შთაბეჭდილებას ტოვებს და რომ იცოდეთ, ესეც კლასზე მეტყველებს. ადრე გუნდებს სტილი ჰქონდათ, ახლა უმრავლესობა ერთფეროვანია, სტილი, ხასიათი და ინდივიდუალიზმი სადღაც გაქრა. მიმაჩნია, რომ ფოთის "კოლხეთი" დინამოსთან" 0:5 არ უნდა აგებდეს. ისიც გაუგებარია, ფეხბურთელი ვარჯიშს რომ აცდენს. ასე სად გაგონილა? ბევრი პრობლემაა.
ანდრო ჟორდანიას მსგავსი მოსიყვარულე მწვრთნელები გვაკლია, სოფელ-სოფელ რომ ივლიან და ახალ ხურცილავებსა და მესხებს რომ მოძებნიან. 1966 წელს ჟორდანიას ტყიბულის "მეშახტე" ჩააბარეს და მეორე ლიგის აუტსაიდერი პირველ ლიგაში გადაიყვანა. სასწაული კაცი იყო, აქედან რომ გააგდებდნენ, ივანოვო-ვოზნესენსკში მიდიოდა. "დინამოს" რომ გაუჭირდებოდა, მხოლოდ მაშინ ეძახდნენ. ნოე ჟორდანიას ძმიშვილი იყო და არ სწყალობდნენ. არავის შეეშალოს - მილიონებიც რომ დაახარჯოს გუნდს, თუ მწვრთნელი უნიჭოა, იმის დარგული ხე ნაყოფს ვერ გამოიღებს. დღეს ბევრი მწვრთნელი არ მეგულება, რომელიც ყოველდღიურად ეცნობა პრესას, თვალს ადევნებს უცხოურ ლიგებში მიმდინარე ტენდენციებს, აანალიზებს ტაქტიკურ და თეორიულ ცვლილებებს იცის ინგლისური და სხვისი გამოცდილების გაზიარებას არ თაკილობს.
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი
"ლელო"
