ძნელია, მალხაზ ასათიანზე წერო. ძნელია თუნდაც იმიტომ, რომ ასათიანის საფეხბურთო სვე, მისი კარიერა ტოვებს დაუკმაყოფილებლობის გრძნობას და ასეთ დროს ყოველთვის არის რაღაც, რაც ბოლომდე და ღიად უნდა თქვას ფეხბურთელმა, რასაც შენ ვერ ამოხსნი და ჩასწვდები...სინამდვილე ჯიუტია - ასათიანი ძალიან ცოტას ლაპარაკობს, ბოლო დროს კი საერთოდ დუმს. ჩვენ ვცადოთ. დანარჩენი მკითხველისა და დროის საქმეა. საერთოდ, ყველა წერილს თავისი ბედი დაჰყვება ხოლმე. იმედია, ჩვენი წერილი დროს გაუძლებს...
დღეს ჩვენ ვწერთ კაცზე, ვისი საფეხბურთო ნიჭისა და გაქანების ამბავი კითხვის ნიშნის ქვეშ არასოდეს
ამ ხალხის ერთხელ გახსენება, მათი ერთხელ ჩამოთვლაც კი საკმარისია საიმისოდ, რომ მივხვდეთ, რა დონის სპეციალისტებთან, რა დონის შემოქმედებთან და ანალიტიკოსებთან დაამტკიცა მალხაზ ასათიანმა თავისი დასამტკიცებელი.
დიახ, არ მგონია, ვინმემ საფეხბურთო გემოვნება დაუწუნოს დავით ყიფიანს, ივო შუშაკს, ალენ ჟირესს, კლაუს ტოპმიოლერსა თუ იური სიომინს. რა თქმა უნდა, ხუთივეს სხვადასხვანაირად ესმოდა ფეხბურთი, მაგრამ ხუთივე თანხმდებოდა ერთ რამეში - როგორც ლიდერი და როგორც განუზომელი ნიჭის პატრონი, ასათიანი შეუცვლელი იყო მინდორზე.
ასეთი საფეხბურთო ავტორიტეტების შემდეგ ჩემს სიტყვას, მგონი, ფასი ეკარგება. მაინც უნდა დავწერო - ქართული ფეხბურთის დამოუკიდებლობის წლებში გიორგი ქინქლაძის მერე მე არ მინახავს ასათიანის მასშტაბის ტალანტი. რა ვუყოთ, რომ ის, გნებავთ, ფეხბურთელისა და გნებავთ, რიგი საფეხბურთო მიზეზების გამო ბოლომდე ვერ გაიფურჩქნა.
ასათიანი ყოველთვის განსაკუთრებული ფეხბურთელი იყო საქართველოს ნაკრებისთვის. მოდით, ჯერ მხოლოდ მშრალი სტატისტიკით დავკმაყოფილდეთ და ეროვნული გუნდის შემადგენლობაში მალხაზის მიერ ჩატარებული სამი შეხვედრა გავიხსენოთ - დანიასთან, რუსეთთან და თურქეთთან.
ახლა კი უშუალოდ მატჩებზეც, რადგან სტატისტიკა ვერასოდეს იქნება ფეხბურთი. მით უმეტეს, მხოლოდ მალხაზ ასათიანისთვის დამახასიათებელი ულამაზესი, ელეგანტური და უნატიფესი ფეხბურთი.
შეიძლება ვცდები, მაგრამ არ მახსოვს, საქართველოს ნაკრების შემადგენლობაში ერთი კონკრეტული მატჩი ისე ეთამაშოს ერთ კონკრეტულ ფეხბურთელს, როგორც ასათიანმა ითამაშა თბილისში დანიის ძლიერი ნაკრების წინააღმდეგ.
აკი, იმ მატჩის დასრულების შემდეგ საქართველოს ნაკრების ფრანგმა მწვრთნელმა ალენ ჟირესმა მალხაზი თვით ზინედინ ზიდანს შეადარა. ვგონებ, ეს შედარება უდიდესი პატივი უნდა იყოს ნებისმიერი ფეხბურთელისთვის. მით უმეტეს, ეს შედარება არა ვიღაცას, არამედ ფრანგული ფეხბურთის დიდ ვარსკვლავს ეკუთვნოდა.
დიახ, ჟირესს ჩვენი საფეხბურთო თემის ნაწილი ამრეზით უცქერდა და მას ზურგსუკან "მარტიშკასაც" ეძახდნენ, თუმცა ეს სხვა წერილის თემაა და ამ "ფენომენს" აუცილებლად მივუბრუნდებით...
ისევ ასათიანზე გავაგრძელოთ. საფეხბურთო ფორტუნამ, ალბათ, მართებულად განსაჯა, როცა ასათიანს ჩვენი ეროვნული გუნდის ისტორიაში ორი გამორჩეული გოლის ავტორობა არგუნა.
პირველი, ეს იყო გოლი რუსეთის ნაკრების კარში - იმ "მზიანი ღამის", იმ თბილისური ზეიმის, როცა ყველა გავგიჟდით და ჭკუიდან გადავედით, ერთ-ერთი მთავარი შემოქმედი მალხაზ ასათიანი გახლდათ.
იხილეთ ვიდეო
სხვა საქმეა, რომ იური სიომინმა შესანიშნავი ცენტრალური მცველი მიიღო მალხაზ ასათიანისგან, უფრო ნაღდი და ხალასი ასათიანი კი დაკარგა. მალხაზს იმხელა საფეხბურთო ნიჭი და ინტელექტი ჰქონდა, კარში რომ ჩაგეყენებინა, იქაც არ შერცხვებოდა, ისე კი... სულო ცოდვილო, დღემდე მენანება ის დაკარგული დრო და ვერ ვიღებ ასათიან-მცველს...
მალხაზის სტიქია შეტევა იყო, ნატიფი პასი, გოლები, მეტოქეთა დაცვის რბევა და არა მათი იერიშების ჩაშლა. ეს იცოდა სიომინმაც, მაგრამ იური პავლოვიჩს ცენტრალური მცველი დასჭირდა და მას, ცხადია, მაინცდამაინც არ ანაღვლებდა ქართული ფეხბურთის ინტერესები.
ასათიანი სულ ახალგაზრდა, 29 წლისა შეეშვა ფეხბურთს. ის ელოდა შესაფერის წინადადებას, რომელიც არ გამოჩნდა. მე მაინც მგონია, რომ დროის კონკრეტულ მონაკვეთში მალხაზს მოსწყინდა ფეხბურთის თამაში. მას ბუნებამ მიჰმადლა უდიდესი ნიჭი, მაგრამ არ დაამადლა ფეხბურთელისთვის საჭირო და აუცილებელი ჟინი. არ დაამადლა ის, რამაც გადაარჩინა კურდღელი და არ გადაარჩინა, ვთქვათ, დინოზავრი.
მალხაზის დაბრუნება დიდ ფეხბურთში თავიდანვე ქართულ საქმედ დაისახა. რაც მე ვიცი, ორი გამოკვეთილი მცდელობა იყო - ერთხელ მშობლიურმა "ტორპედომ" სცადა, მეორედ - ზედ ჩემპიონთა ლიგის სტარტის წინ - "ზესტაფონმა". არაფერი გამოვიდა.
მალხაზ ასათიანი ახლა მშვიდად ცხოვრობს. ხშირად ქუთაისშია, იშვიათად - მოსკოვში. ბევრ დროს ატარებს მეგობრებთან, ხშირად სეირნობს ველოსიპედით.
მალხაზის მთავარ ღირსებად კი მაინც ის მიმაჩნია, რომ ათასგვარი დითირამბისა თუ აღიარების მიუხედავად, ის მაინც ერთ უბრალო ბიჭად, ქუთაისელ, "ზაოდელ" ბიჭად დარჩა და დღეს ის განსაკუთრებულად უყვართ ქუთაისში...
ყოველკვირეული ჟურნალი "ლელო week"
