ლაშა ონიანი ბევრი მნიშვნელოვანი მატჩისა თუ სპორტული ღონისძიების გახსნის დამდგმელი რეჟისორი გახლდათ. ჩემპიონთა ლიგის სამ ფინალზე უმუშავია: გელზენკირხენის "შალკე არენაზე", პარიზის "სტად დე ფრანსსა" და რომის ოლიმპიურ სტადიონზე. სამივე გახსნა სხვა ფინალებისგან მისი სანახაობრიობით გამოირჩეოდა.
ამის გარდა, შოუ ბევრ ოფიციალურ თუ ამხანაგურ მატჩებზეც დაუდგამს: გერმანია-ბელგიაზე, გერმანია-ბრაზილიაზე, გერმანია-კამერუნზე, გერმანია-არგენტინაზე, ავსტრია-იაპონიაზე, გერმანიის თასის ფინალზე, გახსნის შოუ დადგა რესტავრაციის შემდგომ ბერლინის ოლიმპიური სტადიონისა და მიუნხენის "ალიანს არენის", ბევრი ცნობილი სპორტსმენის გალა-საღამოზე...
ქართველი კაცის ასეთი წარმოჩენა გაგვიხარდა, მაგრამ გაგვიკვირდა კიდეც - ჩვენ ხომ მასშტაბურ
დაგაინტერესებთ, როგორ მოხვდა ლაშა ონიანი ელიტური ფეხბურთის სათავეებთან:
"ჩემი "მიმოდრამის" კომპანიით საერთაშორისო პროექტებში ხშირად ვმონაწილეობდი. ერთ-ერთი ასეთი თანამშრომლობის შემდეგ გერმანიის საფეხბურთო კავშირიდან დამირეკეს და თანამშრომლობა შემომთავაზეს.
ჯერ იყო ბუნდესლიგის მატჩისწინა შოუები, რომლებიც წარმატებულად ჩათვალეს და მერე პარტნიორობა უეფამაც ისურვა. ასე გავხდი ჩემპიონთა ლიგის ფინალების გახსნის რეჟისორი".
ცხადია, როცა ასეთი მნიშვნელოვანი შეხვედრების რეჟისურას ანდობენ, ბევრი იფიქრებს, რომ უეფას მაღალჩინოსნებთან მეგობრული ურთიერთობაც ჩამოუყალიბდა:
"მეგობრობა შინაურული ურთიერთობაა. ევროპა კარგად გასწავლის მეგობრობასა და პარტნიორობას შორის სხვაობას, პარტნიორებთან კი მხოლოდ ნაცნობობა და ხელშეკრულებები მაკავშირებს.
ღონისძიებებზე მუშაობის დროს ცნობილი ადამიანები მოდიან და სარეპეტიციო-საორგანიზაციო პროცესებით ინტერესდებიან, ასე რომ, მხოლოდ ვნაცნობობთ".
ლაშა ამბობს, რომ ერთი ფინალი გამორჩეულად დაამახსოვრდა:
"2009 წელს, რომში გამართული "ბარსელონა"-"მანჩესტერის" ფინალის გახსნა ჩემთვის დაუვიწყარი იყო. უპირველესად იმიტომ, რომ ფინალი ქართველების მონაწილეობით უნდა გახსნილიყო, საამისოდ კი დიდი ძალისხმევა დამჭირდა.
მაგრამ 2008 წლის აგვისტოში საქართველოში რუსეთის შემოჭრამ ეს გადაწყვეტილება საფრთხის წინაშე დააყენა. რა თქმა უნდა, ამაზე ხმამაღლა არავინ ლაპარაკობდა, მაგრამ ყველას მოეხსენება, რომ იტალიისა და რუსეთის მაშინდელი მმართველები, სილვიო ბერლუსკონი და ვლადიმირ პუტინი, მეგობრობდნენ.
ეს ფინალი იმიტომაც დამამახსოვრდა, რომ რომ საქართველოს ისტორიაში პირველად ჩვენი ხელოვანები მილიარდობით მაყურებლის წინაშე პირდაპირ ეთერში წარსდგნენ.
რომის ოლიმპიურ სტადიონზე 70 ქართველ მოცეკვავე გოგონასთან ერთად რომ ვიდექი, იმ მომენტში ყველაზე ამაყი და გამარჯვებული ვიყავი".
იხილეთ ვიდეო
ონიანს გული სწყდება, რომ თბილისში გასამართავ ევროპის 2015 წლის სუპერთასის მატჩისწინა შოუს არ დადგამს:
"მიუხედავად იმისა, რომ ვცხოვრობ და ვმუშაობ გერმანიაში, საქართველოსთან მჭიდრო ურთიერთობა მაქვს. ასე რომ, თუ ვინმეს თანამშრომლობის სურვილი აქვს, მიკავშირდება კიდეც.
ევროპის 2015 წლის სუპერთასის შესახებ კი მსგავსი წინადადებით ჯერ არავის მოუმართავს. ამის სურვილი თავად როგორ არ უნდა მქონდეს, როცა ჩემს გამოცდილებასა და პროფესიაზე ვსაუბრობთ.
სტადიონზე მუშაობას, მისი მასშტაბურობიდან გამომდინარე, თავისებური სპეციფიკა გააჩნია, ხოლო სპორტისა და ხელოვნების სინთეზი ჩემთვის მუდამ დამაინტრიგებელია და ახლის აღმოჩენაა. რაღაც მომენტში, იმდენად დიდია კეთების სურვილი, რომ შემოთავაზებული ფინანსური მხარე თუ კომფორტი მეათეხარისხოვანი ხდება.
გახსნის ცერემონიალის ხანგრძლივობა 8 წუთია. ამ დროში უნდა მოესწროს მთლიანი კონცეპტუალური იდეის გადმოცემა, სცენარში მონაწილე ასობით ადამიანის კოორდინირება, რაც ძალიან რთულია და მხოლოდ პროფესიონალების შესასრულებელია.
ღონისძიების დადგმის მისაღწევად საჭიროა შრომა, მუდმივი მოქმედება და არა - ოცნება. მე რეალურად ვაფასებ ჩემს შესაძლებლობებს და შესაბამისად ვსაქმიანობ".
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"
დაადგმევინებენ ვინმე ფინაჩს და კიდევ ერთხელ გავბანძდებით..ამათ კაი მასპინძლობა ღვინოში ჩახრჩობა და 5 სართულიანი მაგიდა ჰგონიათ