ადრე, სანამ მაისურებზე ფეხბურთელების გვარებს წააწერდნენ (ქართული კლუბების უმრავლესობა ამას დღემდე ვერ ახერხებს), მაყურებლები მოთამაშეებს უმეტესად ნომრებით ცნობდნენ. მერეც, როცა მაისუებზე გვარებიც გამოჩნდა და აუცილებელი აღარ იყო, რომ ძირითადი შემადგენლობა მაინცდამაინც 1-დან 11-მდე ყოფილიყო დანომრილი, ნომერს მნიშვნელობა არ დაუკარგავს და ნომერი არამარტო ფეხბურთელის სავიზიტო ბარათი იყო, არამედ პოზიციის და მეტიც, ფეხბურთის თამაშის სტილს გამოხატავდა.
პრინციპში, დღემდე ასეა, მაგრამ რაც დრო გადის, ნომერი უფრო და უფრო კარგავს განსაკუთრებულობას მნიშვნელობას. დიეგო მარადონა ათიანი იყო, უვე ზეელერი ცხრიანი, ვინი ჯონსი ოთხიანი... მაშინ ნომერი
მსჯელობა მაინცდამაინც დღემდე ყველაზე პოპულარული ნომრებით რომ არ დავიწყოთ, ავიღოთ ხუთიანი და მის მნიშვნელობაზე ვისაუბროთ. თავის დროზე, მეხუთე ნომრობა რევოლუციის, თავისუფლების ნიშანი იყო. მაგალითად, გერმანიაში, 70-იან და 80-იან წლებში ფეხბურთელების უმრავლესობას ხუთიანი სურდა, რადგან ეს ფრანც ბეკენბაუერის ნომერი იყო. ოღონდ, ხუთიანი ისეთებს უნდოდათ, რომლებიც ბეკენბაუერის პოზიციაზე თამაშობდნენ და კაიზერ-ფრანცს სტილითაც ბაძავდნენ.
ხუთიანის ბედი გაიზიარეს სხვა გენიალურმა, განსაკუთრებულმა ნომრებმაც - ორიანმა, რვიანმა და ცხრიანმა. ათნომრიანი მაისურა მხოლოდ იმ ფეხბურთელს ერგებოდა, რომელიც განსაკუთრებული, გენიალური მოთამაშე იყო და შანსი ჰქონდა, მსოფლიოს მასშტაბით თუ არა, იმ გუნდში მაინც შეექმნა ეპოქა. ცხრიანი საჯარიმოს ფორვარდის იყო, ისეთი თავდამსხმელის, რომელსაც აუცილებლად უნდა შესძლებოდა მაკრატელას დარტყმა. ოთხიანში და ექვსიანში აგრესიულობა იგულისხმებოდა და ა.შ.
თამამად შეიძლება ითქვას, რომ 1-დან 11-მდე თითოეულ ნომერზე ძალიან ბევრი ფეხბურთელი და მათთან დაკავშირებული ისტორიები გვახსენდება, ყველაზე მეტად კი ეს ათიანზე ითქმის - მარტო პელეს და მარადონას დასახელება რად ღირს. 6-იანზე ძველ თაობას გვიდო ბუხვალდი გაახსენდება, 20 პაულო როსი და ა.შ. ბავშვთა გუნდების თამაშს რომ დასწრებოდი, მაშინვე მიხვდებოდი, რომ ვისაც 9-იანი ეცვა, გუნდის მთავარი თავდამსხმელი იყო, 10-ნომრიანი მაისურით მოთამაშე გენიალური ლიდერი - როგორც იტალიელები ამბობენ, „ფანტაზისტა“ და ა.შ. ნომერი ფეხბურთელს იმიჯს უქმნიდა და თავდაჯერებას მატებდა, მწვრთნელსა და ქომაგებს კი წესრიგს უქმნიდა.
69, 77, 99 - ანუ, აჯაბსანდალი
ერთხელაც, ფეხბურთელებს ნება დართეს, კონკრეტული ნომრები ჰქონოდათ, თუმცა თავიდან წესრიგი მაინც შენარჩუნდა. უბრალოდ, გამოჩნდნენ ახალი კოლორიტები - 11-ზე ზემოთ ნომრებით. მაგრამ მერე, ნელ-ნელა, ყველაფერი აირია და აჯაბსანდალად გადაიქცა. 69 ბიქსენ ლიზარაზუ, 80 რონალდინიო (მილანში), 99 ანტონიო კასანო - არადა, საფეხბურთო ტერმინოლოგიაში დღემდე შემორჩენილია საყრდენი ნახევარმცველის სინონიმად „ექვსიანის“, გამთამაშებლის სინონიმად „ათიანის“, ცენტრფორვარდის სინონიმად კი „ცხრიანის“ ხმარება.
ყველას გვახსოვს ჩილელი ივან სამორანო, რომელსაც „ინტერში“ ცხრიანით თამაში უნდოდა, მაგრამ ეს ნომერი რონალდოს საკუთრება გახლდათ და მაისურზე 1+8 დაიწერა - ანუ, 18, რომელიც ცხრაც იყო. ასე შეიქმნა დამატებითი ისტორიები და განსაკუთრებული ნომრები, რაც ყველასათვის მისაღები აღმოჩნდა. ზინედინ ზიდანი „იუვენტუსში“ 21-ე ნომერი იყო, „რეალში“ კი მე-5. ზიზუს შემთხვევაში უცნაური 5-იანი იყო, რადგან ეს ნომერი ფეხბურთში ცენტრალურ მცველთან ან საყრდენთან ასოცირდება, ზიდანი კი ტიპური „ათიანი“ გახლდათ, მიხაელ ბალაკმა მე-13 ნომრის კულტი დაამკვიდრა და ასე შემდეგ. ამაში ცუდი არაფერია, სამაგიეროდ, გაუგებარი და მიუღებელია ის, რომ გასულ სეზონში მადრიდის „რეალში“ მე-10 ნომერი ლასანა დიარა იყო, რომელიც პოზიციით საყრდენია და ეგ კიდევ არაფერი - თითქმის მთელი სეზონი სათადარიგოთა სკამზე გაატარა.
საფეხბურთო გუნდს განაცხადში 40 ფეხბურთელზე მეტი ვერ ეყოლება (თუ მთავარი მწვრთნელი ფელიქს მაგათი არ არის). ამიტომაც, ნომრებზე ზღვარის დაწესება, რაც რამდენიმე დღის წინ გერმანიის საფეხბურთო ლიგამ გააკეთა, ჩვენი აზრით, აბსოლუტურად სწორი ნაბიჯია. ნომრის განსაკუთრებულობა ფეხბურთის ერთ-ერთი ხიბლია და კარგი იქნება, რომ რაღაც დოზით მაინც შენარჩუნდეს.
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"
