დღეიდან ვიწყებთ სახელგანთქმული ირლანდიელი ფეხბურთელის, როი კინის ავტობიოგრაფიის ნაწყვეტების გამოქვეყნებას. როი კინი "მანჩესტერ იუნაიტედის" კაპიტანი და ირლანდიის ნაკრების მოთამაშე იყო, რომლის რიგებში 58 მატჩი ჩაატარა და ცხრა გოლი გაიტანა. მსოფლიოს 2002 წლის ჩემპიონატის წინ მწვრთნელ მიკ მაკარტისთან ჩხუბის გამო ის ნაკრებიდან გარიცხეს და კორეიდან შინ დააბრუნეს. სწორედ იმ მოვლენებზე თხრობით იწყება წიგნი.
როი კინი - ინგლისის ხუთგზის ჩემპიონი და თასის სამგზის მფლობელია, 1999 წელს ჩემპიონთა ლიგა მოიგო "მანჩესტერ იუნაიტედის" შემადგენლობაში. კინი წიგნში აღიარებს, რომ შეგნებულად მიაყენა ტრავმა "მანჩესტერ სიტის" ნახევარმცველ
ტერეზამ ტელეფონით მითხრა, რომ "მსოფლიოს ჩემპიონატის შერცხვენილი ვარსკვლავი" გავხდი. მსოფლიოს პირველობიდან გამაგდეს და სახლში გამიშვეს. კორეის ქალაქ საილანის აეროპორტში ვიდექი. ჟურნალისტები და ფოტოგრაფები ჩემ გარშემო იყვნენ შეკრებილნი. ჩუმად და მშვიდად ვიყავი. სიმართლის ლაპარაკი სულაც არ არის სირცხვილი. თუმცა რთული იყო - როგორც ჩანს, ამიტომაც არიან ადამიანები ჩუმად. მეც დიდი ხანი ხმას არ ვიღებდი.
ვიცოდი, რომ ლონდონში ჟურნალისტები მელოდებოდნენ. ეს მეორე დღეს მოხდებოდა. ერთი მხრივ, მშვიდად ვიყავი, მაგრამ, მეორე მხრივ, შინაგანად მთლიანად ვიწვოდი. ამ ჩემპიონატისთვის მონდომებით ვემზადებოდი, ყველა შესარჩევ მატჩში მაქსიმალურად ვიხარჯებოდი ფინალურ ეტაპზე მოსახვედრად. ახლა, როცა თითქმის 31 წლის ვარ, მესმის, რომ ეს იყო მსოფლიოს ჩემპიონატზე თამაშის ბოლო შანსი. ვიცოდი, რომ ორგანიზაციის მხრივ, ირლანდიის ნაკრებში სიტუაცია შორს იყო იდეალურისგან.
ეს ყველამ იცოდა, მაგრამ ირლანდიური გაგებითაც კი, ის, რაც ბოლო კვირაში ხდებოდა, რთული დასაჯერებელი იყო. სიმშვიდის ნიღბის ქვეშ ჩემს გულში მრისხანებასა და ტკივილს დაესადგურებინა.
გაბრაზებული ვიყავი არაპროფესიონალიზმით, რომელიც ირლანდიის ნაკრების ბანაკში სუფევდა; უამბიციურობით, მოვალეობის მოხდით და იმ ტურნირისადმი დამოკიდებულებით, რომელიც ნებისმიერი ფეხბურთელისთვის მთავარი მიზანი უნდა ყოფილიყო. ირლანდიელები ვართ და ყველაფერს ჩვენებურად ვაკეთებთ.
მსოფლიოს ვუყვარვართ ჩვენ - ვეუბნებოდით საკუთარ თავს, მაგრამ ხომ არ ვგავდით საღამოზე მიწვეულ კაბარეს არტისტებს? როცა მატჩები რეალურად სერიოზულ დონეს იძენდა, ჩვენ გვერდზე გავდიოდით.
შინ მივდიოდით, რათა ერთი მოგება აგვეღნიშნა (რომელსაც, ჩვეულებრივ, ყოველთვის ვაღწევდით) და ჩემპიონატის დასასრულისთვის ტელევიზორით გვეყურებინა. შესანიშნავია. მაგრამ ამისთვის ვხარჯავდით ძალებს შესარჩევ ჯგუფში, ამისთვის ჩამოვიტოვეთ უკან ჰოლანდიის ნაკრები, ამისთვის გავიარეთ მთელი დისტანცია წაგების გარეშე? არა, ეს ჩემთვის არ არის. მე "მანჩესტერ იუნაიტედის" მოთამაშე ვარ. ჩვენ მხოლოდ გამარჯვებებს აღვნიშნავდით.
ტკივილს ვგრძნობდი - ტერეზასა და კორკში ჩემი ოჯახის გამო. 30 ათასი ევრო დავხარჯე იმისთვის, რომ ჩემს ძმებს - დენისს, ჯონსონს და პეტის ბიძაშვილ ჯონ ლინჩთან ერთად ოცნება აესრულებინათ - გამგზავრებულიყვნენ მსოფლიოს ჩემპიონატზე. ახლა ისინი იქ ვეღარ წავლენ. ყველას ყველაფერი გავუფუჭე. დედ-მამას დავურეკე. ისინი სახლში ჩასხდნენ და ტელევიზორს არ შორდებოდნენ, რადიოს უსმენდნენ და გაზეთებს კითხულობდნენ საკუთარ შერცხვენილ ვაჟზე. მე შემეძლო ამ ყველაფერთან გამკლავება, მაგრამ მათთვის ეს წამება იყო.
როგორც იქნა, თვითმფრინავში ვარ. მადლობა "მანჩესტერ იუნაიტედს"! ენ უილის დავურეკე კლუბში. მან შემიკვეთა თვითმფრინავის ბილეთები, რათა თავიდან ამეცილებინა მომაბეზრებელი ჟურნალისტების ბრბო. მან შეიძინა ბილეთები გუამისა და არა ტოკიოს გავლით. გუამი, ჰონგ კონგი, ლონდონი, მანჩესტერი. ტერეზა, ჩემი შვილები - კარაფი, ეიდანი და ლი. ჩემი ძაღლი ტრიგსი. და სიმშვიდე.
ჰონგ კონგში ჩასულს ვიღაც მელოდა ავიაკომპანია British Airways-იდან. ენ უილიმ რეისის შეფერხების შესახებ შეიტყო და ლონდონის მიმართულებით შემდეგ თვითმფრინავზე შეუკვეთა ბილეთები. პირველი კლასი. საწოლი. მზად ვარ დასაძინებლად. არასოდეს დამავიწყდება British Airways-ი. ისინი უმაღლეს დონეზე იყვნენ მთელი ფრენის განმავლობაში. დაძინება ვერ შევძელი.
ჩემს თავში ფიქრები სწრაფად მოძრაობენ. ვუყურე დენზელ ვაშინგტონის ფილმს. დიდი არაფერი. ორი სტიუარდესა ძალიან თავაზიანი იყო ჩემთან ურთიერთობაში. "ასი პროცენტით გიჭერთ მხარს", - მითხრეს მათ. ისინი საუზმეს ამზადებდნენ. სამზარეულოში გავედა მათთან სასაუბროდ. რა მელოდება ლონდონში?
როცა ტრაპიდან ჩამოვედი, იქვე British Airways-ის მანქანა მელოდა, რომელსაც აეროპორტის სხვა ტერმინალში უნდა წავეყვანე მანჩესტერის თვითმფრინავზე. ის იყო, მანქანაში უნდა ჩავმჯდარიყავი, რომ გვერდით მტვირთავმა ჩამიარა. მისგან რაღაც ცუდს ველოდი.
მეგონა, რომ "არსენალის" ან "ტოტენჰემის" გულშემატკივარი იქნებოდა. "შესანიშნავია, კინო! - გამიღიმა მან. - ცხვირი არ ჩამოუშვა!" ამ პატარა რემარკამ მხნეობის უდიდესი მუხტი მომცა. მადლობა მას პატიოსანი თამაშისთვის. ეჭვგარეშეა, მან დამმუხტა მომავალი სეზონისთვის.
შეუმჩნევლად გამატარეს გასამგზავრებელ დარბაზში. შემოვიდა მაიკლ კენედი - ჩემი აგენტი. მან მითხრა, რომ მანჩესტერში ჩემთან ერთად გაფრინდებოდა. "არა, ამის აუცილებლობა არ არის", - ვიმეორებდი მე. მითხრა, რომ ინტერნეტიდან ჩემი მისამართით ჭუჭყის ნაკადი მოდიოდა ჩემს პირად ცხოვრებაზე.
რა?!
ჩემს მეუღლეს, ტერეზას მუდმივად ურეკავს ვიღაც ქალბატონი. სახლში დავრეკე. "ნუ ღელავ, - მითხრა ტერეზამ. - უბრალოდ, ჩამოდი".
მაიკლმა შემატყობინა, რომ პრესა ჩემი პირადი ცხოვრების შესახებ დიდ ინტერესს იჩენს. უნდა გამოვიდე განცხადებით. ვუთხარი მას, რომ სასწრაფოდ სახლში მინდა მოხვედრა.
მანჩესტერის აეროპორტში "იუნაიტედის" მანქანა მელოდა. ხუთი წუთის შემდეგ უკვე ჩემებთან ვიყავი. სახლი ალყაში იყო. ჟურნალისტები, ავტომობილები სატელიტური თეფშებით... გავიფიქრე: "რა ხდება? კლინტონი ხომ არ ჩამოვიდა?"
ტერეზამ მითხრა, რომ სახლიდან გასვლას ვერ ახერხებს.
"ორი დღეა, ძაღლი არ გამისეირნებია".
დაახლოებით ერთი საათი დავიცადე, ბავშვებთან ვითამაშე, შემდეგ კი ტრიგსი გარეთ გავიყვანე. სასირცხვილო არაფერი გამიკეთებია. ჩემი ცხოვრება ისევ ჩვეულ რიტმს უნდა დაუბრუნდეს.
"ადექი, ჩემო გოგონა. სასეირნოდ მივდივართ".
გაგრძელება იქნება
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"
