ამერიკაში ბევრს არ უყვარს დიუკის უნივერსიტეტის ცნობილი საკალათბურთო გუნდი, მაგრამ კალათბურთში გათვითცნობიერებული ნებისმიერი ადამიანი აღიარებს ამ გუნდის მწვრთნელის მაიკ კრჟიჟევსკის ავტორიტეტს. სტუდენტური ლიგის ოთხი საჩემპიონო ტიტული, 2008 წლის ოლიმპიური ოქრო, ამერიკის ნაკრების აღორძინება - ეს ყველაფერი ამ თავშეკავებული, ასკეტური გარეგნობის პოლონელის მაღალ კლასზე მეტყველებს.
მორიგი დიდი საერთაშორისო ფორუმის წინ "მწვრთნელი კეი" (ასე უწოდებენ მაიკ კრჟიჟევსკის ამერიკაში) ენთუზიაზმით არის სავსე. და ეს იმ ყველა პრობლემის მიუხედავად, რომელიც ამერიკის ახალ ნაკრებს შეექმნა. შეგახსენებთ, რომ პეკინის ოლიმპიადის არც ერთმა (!) ჩემპიონმა არ ისურვა
საწვრთნელი შეკრების პროცესში ამერიკის ნაკრების მთავარმა მწვრთნელმა მაიკ კრჟიჟევსკიმ ინტერვიუ მისცა Yahoo Sports-ს.
- სტუდენტების გაწვრთნა, რასაც უკვე მრავალი წელია მისდევთ და პროფესიონალებთან მუშაობა - აბსოლუტურად განსხვავებული საქმიანოებებია. რაში მდგომარეობს მთავარი განსხვავება "დიუკში" მუშაობასა და ნაკრებში მოღვაწეობას შორის, სადაც თქვენ საქმე გაქვთ არა სტუდენტებთან, არამედ NBA-ის ვარსკვლავებთან?
- ყველაზეა მთავარია - გქონდეს ამ ბიჭებთან მუშაობის საჭირო გამოცდილება. ამაზე მნიშვნელოვანი არაფერი არ არის. უნდა გესმოდეს განსხვავება მათ და დანარჩენ კალათბურთელებს შორის. ისინი უმაღლესი დონის პროფესიონალები არიან, თითოეულ მათგანს გააჩნია ღირსების გრძნობა, საკუთარი "მე". ამაში ცუდი არაფერია, უბრალოდ ეს იმას ნიშნავს, რომ მათ ბრწყინვალედ იციან თავიანთი ადგილი და მნიშვნელობა. თქვენ არ გჭირდებათ მათთვის რაიმეს სწავლება, ნებისმიერ იდეას სწრაფად ისრუტავენ. ისინი - არა სკოლის მოსწავლეები, არამედ მაღალი კლასის მზა სპეციალისტები არიან.
- ანუ ისინი უბრალოდ კალათბურთს თამაშობენ და მეტი არაფერი?
- დიახ, ისინი უბრალოდ თამაშობენ და ხანდახან ამაში ხელი არ უნდა შეუშალო. მაგრამ ამავდროულად, პროფესიონალები მზად არიან გაითვალისწინონ თქვენი ყველა აზრი, რჩევა თუ იდეა, თანაც გაცილებით სწრაფად და იოლად, ვიდრე ამას სტუდენტები აკეთებენ. ეს ბიჭები შესანიშნავად აცნობიერებენ სიტყვა - "პასუხისმგებლობას", ამასთან ერთად, არ ივიწყებენ თავიანთ როლს ერთ მთლიან კოლექტივში. ამ მხრივ მათთან მუშაობა უფრო იოლია, ვიდრე სტუდენტებთან.
- რამდენად განსხვავებულია სამუშაო პროცესი? სტუდენტურ ჩემპიონატში გრძელ სეზონს არაფერი აქვს საერთო მოკლევადიან მსოფლიოს ჩემპიონატთან, რომელიც სულ რაღაც ორ-სამ კვირაში სრულდება.
- განსხვავება ძალიან დიდია. მთავარი პრობლემა ის არის, რომ ჩვენ საერთოდ არ გვაქვს ერთიანი გუნდის შესაქმნელი დრო. ჩემი საუნივერსიტეტო კლუბის მომზადებისას, ზუსტად მაქვს წარმოდგენილი, ვის რა შეუძლია და რომელ სათამაშო რგოლში გვექნება უპირატესობა. ნაკრების შემთხვევაში სულ სხვა სიტუაციაა. მახსოვს, ამასწინ ვიღაცამ მკითხა: "რამდენი დრო დაგჭირდათ გუნდის შესაქმნელად?" დავფიქრდი და ვუპასუხე: "ოთხი დღე". ცოტაა არა? სხვა ნაკრებებს ამ მხრივ უპირატესობა აქვთ, ბევრი გუნდი მრავალი წლის განმავლობაში იქმნებოდა და მათ შეთამაშებული შემადგენლობა ჰყავთ.
- თქვენ ილაპარაკეთ NBA-ის თითოეული მოთამაშეში არსებული "მეს" შესახებ და აღნიშნეთ, რომ ეს ცუდი არ არის. მაგრამ თქვენ არ გაქვთ ვარსკვლავებთან მუდმივი მუშაობის გამოცდილება....
- ეს ნორმალური სამუშაო პროცესია. თითოეული მოთამაშე მიჩვეულია კლუბში თავის როლს, მაგრამ ნაკრებში, შესაძლოა, სულ სხვა ფუნქციის შესრულება დაევალოს. ჩვენ მათგან ახალ პირობებთან ადაპტაციას ვითხოვთ, მაგრამ გარკვეული ვალდებულებები მწვრთნელებსაც გაგვაჩნია - ჩვენც უნდა მოვახდინოთ ადაპტირება მოთამაშეებთან. ძირითადად, ეს არის ინსტინქტებზე აწყობილი თამაში და თუ ჩვენ მხედველობაში არ მივიღებთ შეგირდების ინსტინქტებს, ეს იმას ნიშნავს, რომ საქმეს ცუდად ვაკეთებთ.
- ვარსკვლავებთან ადაპტირების უნარი თუ გამოგადგათ სტუდენტებთან მუშაობაში?
- რა თქმა უნდა, მე ვსწავლობ - ეს ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანია პროცესია ჩვენს საქმეში. მე მქონდა ბედნიერება მემუშავა ისეთი ბრწყინვალე სპეციალისტების მხარდამხარ, როგორებიც არიან ნეიტ მაკმილანი, მაიკ დ'ანტონი, ჯიმ ბოჰაიმი, ჯეი ტრაიანო. მე მათ საკუთარ იდეებს ვუზიარებ, ერთმანეთს აზრებს ვუცვლით და ამასთან ერთად, ვსწავლობ თითოეული მოთამაშის ჩვევებსა და მანერებს. სწორედ ეს არის სამწვრთნელო სამუშაო, გუნდის მზადების პროცესი, რომელიც სტანდარტული ვერასოდეს იქნება. შენ მუდმივად უნდა იზრდებოდე.
- ეროვნულ ნაკრებში მუშაობა - სტუდენტურ ჩემპიონატში მონოტონური სამუშაოსგან დასვენების კარში საშუალებაა?
- ასე ვერ ვიტყოდი. ეს არის შეუფასებელი გამოცდილების მიღების უნიკალური შესაძლებლობა. და კიდევ, ეს უდიდესი პატივია.
ლელო
