ტონი პარკერი: ახლა გაცილებით ბრძენი ვარ, ვიდრე ხუთი წლის წინ

"ყველა ვარსკვლავის მატჩი" წელს ტონი პარკერის გარეშე გაიმართა. საერთოდ, თავის 14-წლიან კარიერაში ფრანგი მხოლოდ ერთხელ მიიწვიეს დასავლეთ კონფერენციის ნაკრებში.

ეს ციფრი უსამართლოდ მოჩანს NBA-ს ოთხგზის ჩემპიონისთვისა და ფინალის MVP-ის ტიტულის მფლობელისთვის. აღარაფერს ვამბობთ იმაზე, რომ პარკერი ევროპის ჩემპიონატის სამივე სინჯის მედალს ფლობს.

თუმცა თავად ტონი ამ ფაქტს განსაკუთრებულ მნიშვნელობას არ ანიჭებს...

- რამდენად უფრო დაბრძენებული ხართ, ვიდრე...
- ხუთი წლის წინ? გაცილებით ბრძენი. ეს ეჭვგარეშეა. რაც უფრო მეტს თამაშობ, მით უფრო გამოცდილი ხდები და დღეს მე მივაღწიე საკუთარი ოსტატობის მწვერვალს.

- მაგრამ ნიშნავს თუ არა ეს იმას, რომ უფრო ძლიერი მოთამაშე გახდით?
- ერთმნიშვნელოვნად.

- გამოდის, რომ თუ არჩევანს გავაკეთებთ ხუთი წლის წინანდელ და დღევანდელ ტონი პარკერს შორის, უპირატესობას მიანიჭებდით...?
- ავირჩევდი დღევანდელი გამოცდილებისა და ხუთი წლის წინანდელი ენერგიის შერწყმას.

- გასულ წელს ჩემპიონები გახდით და ის მომენტი ყველაზე მნიშვნელოვანი ჩანდა კარიერაში, მაგრამ ახლა, დროის გასვლის შემდეგ როგორ აფასებთ ამ წარმატებას? სხვა სიტყვებით, ნიშნავს თუ არა ბოლო ტიტული თქვენთვის უფრო მეტს, ვიდრე წინა სხვები?
- დიახ. პირველმა ჩემპიონობამ დაუვიწყარი შეგრძნებები მაჩუქა, რადგან ის პირველი იყო. მესამე ტიტულთან ერთად მივიღე ფინალის MVP-ის პრიზი და ეს უდიდესი პირადი მიღწევაა. მეორე მოგებისთვის საჭირო გახდა მეშვიდე მატჩის მოგება და ესეც დაუვიწყარი იყო.

მაგრამ ეს ყველაფერი საკმაოდ მოკლე პერიოდში მოხდა. ვერ ვასწრებდი იმის გააზრებას, რამდენად რთული იყო ამ ტიტულების მოგება, რადგან ყოველ ჯერზე ახალი მიზნისკენ სვლა იყო საჭირო.

ყველასთვის ცნობილია, რომ შეიძლება მაღალ დონეზე ჩაატარო ერთი სეზონი, მაგრამ გაცილებით რთულია დარჩე სიმაღლეზე 13-14 წლის განმავლობაში და გახდე ჩემპიონი წინა ტრიუმფიდან შვიდი წლის შემდეგ, მაგრამ იმან, როგორი რეაგირება ჰქონდა გუნდს 2013 წლის მარცხზე, კარგად გამოაჩინა მისი ხასიათი. სწორედ ამიტომაც ბოლო ტიტული განსაკუთრებული იყო. რადგან წინა წელს წაგების შემდეგ ბევრმა ხაზი გადაგვისვა. მაგრამ ჩვენ დავბრუნდით იგივე შემადგენლობით და ბრწყინვალე სტილში დავამარცხეთ "მაიამი" - საშუალოდ 15 ქულის სხვაობით, რაც ფინალების რეკორდია. ეს მართლაც შთამბეჭდავი იყო.

- "ჰიტთან" ფინალში წინა წაგება პირად წყენად აღიქვით?
- ამას არ დავარქმევდი პირად წყენას, მაგრამ მოტივაცია ნამდვილად ამიმაღლა. არავის მოსწონს წაგება, როცა 28 წამში 5-ქულიან უპირატესობას გაანიავებ. თითქოს იმ წელს ჩემპიონობა ჯიბეში გვედო, მაგრამ ხელიდან გაგვისხლტა.

რა თქმა უნდა, "სან ანტონიო" მაქსიმალურად მოტივირებული იყო, მაგრამ ამას შურისძიებად ნუ აღიქვამთ.

- ფიქრობთ იმის შესახებ, რომ "სპურსის" გულშემატკივრები ზედიზედ მეორე გამარჯვებას ელოდებიან? როგორ ფიქრობთ, რამდენად მნიშვნელოვანია ეს თქვენთვის?
- ამის აუცილებლობას ვერ ვხედავ. მხოლოდ იმისთვის, რომ გავიმეოროთ "მაიამის" მიღწევა? დაუჯერებელი იყო, რომ მათ ზედიზედ ორჯერ შეძლეს ჩემპიონობა, მაგრამ მე ამაზე არ ვფიქრობ და სიმართლე გითხრათ, დარწმუნებული არ ვარ, რომ ბევრს აღელვებს ეს საკითხი.

ყველაფერს აქვს თავისი მიზეზი. მაგალითად, ბედნიერი ვარ, რომ არ მოვისურვე 2013 წელს კარიერის დასრულება, როცა წაგებამ, თითქოს დაჩრდილა ჩვენი წინა სამი ჩემპიონობა. მაგრამ ახლა შემიძლია მშვიდად დავიძინო იმაზე ფიქრით, რომ ჩვენ ტიტული დავიბრუნეთ.

- გართულდა მოედანზე გასვლა ყოველ საღამოს და ყოველი მატჩისთვის მოტივაციის პოვნა?
- არა, რადგან ძალიან მიყვარს კალათბურთი. მომწონს მუდმივად გამოწვევის მიღება. ჩემთვის ყოველი თამაში - ახალი გამოწვევაა. NBA-ში ბევრი ბრწყინვალე გამთამაშებელია. ბოლო სამი ან ოთხი წლის განმავლობაში ვიმეორებ ამას: ლიგაში დადგა პირველი ნომრების ოქროს ხანა. უბრალოდ, ფანტასტიკაა - რამდენი კარგი გამთამაშებელი თამაშობს დღეს.

- მათ შორის რომელ ადგილზე ხართ?
- რთულია საკუთარი თავის შეფასება. თუ ამ მომენტისთვის საუკეთესო ხუთეულს ავირჩევთ, ვინც არ უნდა შეიყვანო იქ, ნებისმიერს შეუძლია, პრაქტიკულად, ყველაფერი. მათ შორის საუკეთესოს განსაზღვრა ძალიან რთულია.

- მაგრამ თქვენ ხუთეულში შედიხართ?
- რა თქმა უნდა.

- ძალიან გაღიზიანებთ, როცა ვინმე სხვაგვარად ფიქრობს?
- არა, ეს არ მაღელვებს, რადგან, ბოლოს და ბოლოს, საჩემპიონო ტიტულები მაქვს, ეს კი ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანია. როცა საკმარისი დრო გადის, მეხსიერებაში მხოლოდ მიღწევები რჩება. ხუთჯერ ვითამაშე პლეი ოფის ფინალში, შვიდჯერ - ნახევარფინალში. ასე რომ, ბევრი რამ მაქვს საამაყო. ძალიან გამიმართლა, რომ ამ დიადი გუნდის ნაწილი გავხდი. ასე რომ, ოთხი საჩემპიონო ბეჭდით ხელში, ჩემთვის სულერთია ვინ გამისწრებს რეიტინგში.

- მიაღწევდით ასეთ შედეგებს გრეგ პოპოვიჩის გარეშე?
- ვფიქრობ, მაინც გავხდებოდი დიადი მოთამაშე ნებისმიერი მწვრთნელის ხელში, რადგან მთლიანად ვწირავ მსხვერპლად თავს თამაშს, ბევრს ვმუშაობ და მინდა საუკეთესო ვიყო. მაგრამ პოპოვიჩი ძალიან დამეხმარა და ამისთვის მისი მადლიერი ვარ. უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვით, რომ ჩვენ ერთმანეთს დავეხმარეთ. ჩვენს ურთიერთსასარგებლო ურთიერთობა გვაქვს.

- მაგრამ ცხოვრებაში თქვენი მთავარი მასწავლებელი მამაა, რომელიც ასევე პროფესიონალი კალათბურთელი იყო. როდის მიხვდით, რომ მასზე უკეთესი იყავით?
- საინტერესოა, როცა ჩიკაგოში ჩავდივარ, ძალიან ბევრ ადამიანს ვხვდები, რომლებსაც ახსოვთ მამაჩემი და ის სასკოლო და საუნივერსიტეტო გუნდების ლეგენდად მიაჩნიათ. იმ პერიოდის ვიდეოჩანაწერები არასოდეს მინახავს, მაგრამ თვალს ვადევნებდი მის თამაშს ევროპაში და ვიცი, რომ კარგი კალათბურთელი იყო. მან იცოდა თამაში. მაგრამ, როცა მე 19 წლის ასაკში NBA-ში მოხვდი, ამით უკვე ვაჯობე მას. მაშინ მივხვდი ამას.

- არსებობდა ისეთი რამ, რაშიც ყველაზე მეტად გსურდათ მამისთვის გეჯობნათ?
- არა. ის მაგალითი იყო ჩემთვის. მამა ძალიან მეხმარებოდა როგორც სათამაშო, ასევე ფსიქოლოგიური თვალსაზრისით, ამიტომაც არასოდეს მიზანმიმართულად არ ვცდილობდი მისთვის გასწრებას.

ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"