ნაკრები, რომელიც 2 წელიწადში ლამის სრულად გადახალისდა და გრანდებს ტოლ-სწორად ებრძვის

AutoSharing Option
იცოცხლეთ, მოგებული თამაშის შემდეგ წერა-კითხვა გაცილებით ადვილი და სასიამოვნოა, სახალისოც. აი, წაგების შემდეგ კი, რა მოგახსენოთ. მით უმეტეს, ასეთი წაგების მერე.

საქართველოს ნაკრების საბერძნეთთან დამარცხებამ რაღაცნაირად დამთრგუნველად იმოქმედა. ძალიან დიდი იყო იმედგაცრუება, საოცრად დიდი, რამეთუ 1:28 წუთში მოვახერხეთ 6-ქულიანი უპირატესობის განიავება. ასეთ დროს ხშირად ობიექტურობის გრძნობა გღალატობს და ძნელია, გადმოსცე შენი შეხედულებები. დახანება ვამჯობინე და როდესაც ემოციები მეტ-ნაკლებად ჩაცხრა (მაგას სრულად რა ჩააცხრობს და მაგ იარას საბოლოოდ რა მოგვიშუშებს), მაშინ გადავწყვიტე, ჩემი სუბიექტური მოსაზრება გამეზიარებინა მკითხველისთვის.

მოსაზრება, რომელიც შესაძლოა, ბევრისთვის
მიუღებელი აღმოჩნდეს, მაგრამ უნდა შეგვეძლოს ერთმანეთის მოსმენა და თუნდაც რადიკალურად განსხვავებული პოზიციისთვის ყურის მიგდება. ვიცი, რიგ საკითხებში ბევრი არ დამეთანხმება, მაგრამ უმრავლესობის აზრი ხომ ხშირ შემთხვევაში არ წარმოადგენს აბსოლუტურ ჭეშმარიტებას და ამაზე პრეტენზია თქვენს მონა-მორჩილსაც არა აქვს. უბრალოდ, მე ჩემსას ვიტყვი, თქვენ თქვენი ბრძანეთ. აბა, პლურალიზმი სხვა რაა?

ამ თამაშამდე ზუსტად ერთი წლის წინ აკროპოლისის თასზე ბერძნების დამარცხება (72:71) გამახსენდა. მაშინ ელადელებს ყველა ლიდერი ჰყავდათ და ათენში ვძლიეთ. შეხვედრის დასრულებამდე 2 წამით ადრე გიორგიოს პრინტეზისმა ბურთი კალათში ვერ ჩააგდო და ჩვენმა გუნდმა ისტორიული გამარჯვება მოიპოვა. თვალსაჩინოებისთვის იმ მატჩის სტატისტიკასაც შემოგთავაზებთ: 

საბერძნეთი-საქართველო 71:72
18:8, 19:25, 15:20, 19:19
საბერძნეთი: კალათესი (12 ქ, 4პ), ბურუსისი (6 ქ, 6მ), სლუკასი (12 ქ, 4 პ), პაპასი (2 ქ), პაპაიანისი (2 ქ), პრინტეზისი (14 ქ, 8 მ), პაპანიკოლაუ (15 ქ), მანძარისი, პაპაპეტრუ (6 ქ), ბოგრისი (2 ქ), თ. ანტეტოკუნმპო

საქართველო: დიქსონი (26 წთ, 4 ქ, 5 პ), ცინცაძე (29 წთ, 13 ქ, 5 პ), შერმადინი (29 წთ, 23 ქ, 8 მ), სანაძე (22 წთ, 5 ქ), მარკოიშვილი (30 წთ, 9 ქ), შენგელია (30 წთ, 14 ქ, 11 მ, 4 პ), ბითაძე (11 წთ, 4 ქ), ლონდარიძე (10 წთ), ბერიშვილი (2 წთ), გამყრელიძე (6 წთ), ბოისა (6 წთ)

მაშინ გაგვიმართლა, ამჯერად - არა. მთავარი ისაა, რომ უკვე მსოფლიოს გრანდებს ტოლ-სწორად ვეპაექრებით პატარა ქვეყნის ნაკრები და ისიც ნუ დაგვავიწყდება, რა მდგომარეობაა ქვეყანასა და ქართულ კალათბურთში, რომლის ჩემპიონატის მატჩები ცარიელ დარბაზებში ტარდება. თანაც, ფიბა, ფიფა-სგან განსხვავებით, ფინანსურად არავის არ ეხმარება და ჩვენი კალათბურთის შემწე დიდად არც სახელმწიფოა. სამწუხაროდ. ეს ისე, ლირიკული გადახვევასავით.

მთავარ თემას დავუბრუნდები. მატჩის წინ სტუმართა მწვრთნელმა ტანასის სკორტოპულოსმა თქვა, თბილისში ქართველები შოუს მოწყობას და გამარჯვებას გეგმავენო და ჰოი, რა ახლოს ვიყავით ამასთან. არ ყოფილა არავითარი ჩვენი გუნდის შეუფასებლობა, რამაც საქართველოს ნაკრების 17 ქულით დაწინაურება გამოიწვია. ბერძენთა გუნდის თავკაცმა შესანიშნავად იცოდა, რა მძიმე ბრძოლა ელოდა, პრინტეზისი და იოანის ბურუსისი კი იმად არ იახლა, რომ ფინალის საგზური პრაქტიკულად გარანტირებული ჰქონდათ და ვეტერანები დაასვენა (ერთი 33 წლისაა, მეორე კი - 34-ის).

Sportall.Ge

თავიდანვე წაუვიდა თამაში გიორგი შერმადინს. სამაგიეროდ, ნიკ კალატესი კალათს არ აცდენდა ბურთს. მისი განეიტრალება ვერა და ვერ მოხერხდა და ეს ჩვენი გუნდის ყველაზე დიდი მინუსი გახლდათ. თავიდან მეტ ჯენინგს პერიმეტრი გადაუკეტეს (შემდეგ შეუტია მაგრად).

შეუჩერებელი იყო თორნიკე შენგელია. გოგა ბითაძე დიდებულად ჩაერთო თამაშში. პირველი მეოთხედი 30:17 მოვიგეთ. მეორე მეოთხედის შუაში ტაბლოზე 37:20 აინთო. ეს დაუჯერებელი გახლდათ და მაშინ სპორტის სასახლეში არავის ეგონა, ალბათ, ბერძნებსაც, რომ საქართველოს ნაკრები დამარცხდებოდა.

altნიკ კალატესი: კარიერაში საუკეთესო მატჩი ჩავატარე

და ისევ ეს სათადარიგოთა სკამის პრობლემა. წამყვანი კალათბურთელების დასვენება გახდა საჭირო და დაასვენა კიდეც მწვრთნელმა ილიას ზუროსმა. არ შეიძლებოდა, არ დაესვენებინა და მოპოვებულმა უპირატესობამ დნობა დაიწყო. ჩვენი გუნდის დაცვა, მაპატიეთ და, კოლმეურნეობის მორღვეულ ღობეს დაემსგავსა და ანგარიშში სხვაობა 4 ქულამდე შემცირდა. დააბრუნა ზუროსმა ლიდერები პარკეტზე და პირველი ტაიმი 49:38 მოვიგეთ.

ეს ასეთი ამპლიტუდა საქართველოს ნაკრების პირველი და მეორე ხუთეულის კლასში უზარმაზარი სხვაობითაა გამოწვეული და ვერ გეტყვით, ამას რა ეშველება. სასტარტოს მოთამაშეები რობოტები არ არიან, რომ შეუსვენებლივ ითამაშონ. მათ ცოტა ხნით დასვენება და სულის მოთქმა სჭირდებათ. დაასვენებ და ეს უმალ აისახება ტაბლოზე. მერე ისევ გმირული ძალისხმევით ხდება გაქცევა და ნუ, ეს უკვე არაა მთლად ნორმალური. ჩვენი გათანგული გუნდი მოწინააღმდეგესთან უთანასწორო ბრძოლაში ებმება და მაინც წინ მიიწევს.

დიდი შესვენებისას სკორტოპულოსმა შეგირდებს მაღალი დაცვა დაავალა, მკაცრი თამაში სამწამიანში და ამან შედეგი გამოიღო. მეოთხე მეოთხედში მეტოქე 5 ქულით გაიჭრა წინ და ამ დროს  ბოქოლიშვილის მიერ ბურთის ჩაჭრამ სკორტოპულოსის აგრესია გამოიწვია. მსაჯებმა ტექნიკური ჯარიმა მისცეს და ყველაფერი შეიცვალა.

Sportall.Ge

აქვე მინდა მსაჯობის თემასაც შევეხო: ის არ იყო მიკერძოებული, ის იყო არაკვალიფიციური მსაჯობა, არაკვალიფიციური ორივე გუნდის და უფრო ხშირად ჩვენი გუნდის მიმართ და როდესაც შენს მოედანზე თამაშობ, მას ამის უფლება არ უნდა მისცე. როგორ? როგორ და გულშემატკივართა ზეწოლით. თემას ოდნავ გადავუხვევ, თუმცა ეს სულაც არაა თემიდან გადახვევა, რამეთუ გულშემატკივარი ე.წ. მეექვსე მოთამაშეა. წინა შეხვედრებთან შედარებით, ამჯერად უკეთესი იყო მხარდაჭერა, მაგრამ არა საუკეთესო. გულშემატკივრობასაც ცოდნა უნდა, გამოცდილება და ამ კომპონენტში ჩვენი ქომაგი გუნდთან ერთად თანდათან იზრდება. ძველი თაობის გულშემატკივრებს მოგმართავთ: გახსოვთ, რა თამაშები მოგებულა სპორტის სასახლეში მაგარი გულშემატკივრობით? ძნელია, ახალ თაობას აუხსნა ის, რაც ადრე ხდებოდა, მაგრამ ეს ხომ ფაქტი იყო. საბერძნეთის ნაკრებთან გულშემატკივრობას მე პირადად შესაძლებლის 25%-ით შევაფასებ. არ შეიძლება დიქტორი გამუდმებით გახსენებდეს - უფრო აქტიურად დავუჭიროთ ჩვენს გუნდს მხარიო. თუმცა, ვაღიარებ და გავიმეორებ, ამ შეხვედრაში, წინა შეხვედრებთან შედარებით, უკეთესი მხარდაჭერა იყო.

დავუბრუნდეთ სპორტის სასახლის პარკეტს - საქართველოს ნაკრებმა 5-ქულიანი ჩამორჩენაც აღმოფხვრა, საფინალო სირენამდე 1:28 წუთით ადრე 6 ქულითაც გაიჭრა წინ და ბოლოს მოხდა ის, რაც მოხდა, რომლის ახსნა შეუძლებელია. ვერ ივარგეს ბოლოს კალათბურთელებმა. ამას მარტო დაღლილობასაც ვერ დააბრალებ, ბედმაც გვიმუხთლა და მსაჯმაც, რომელმაც შენგელიას არარსებული გარბენი დაუფიქსირა და ბოლოს თორნიკეს ნასროლი ბურთი კალათიდან ასხლეტით ისეთი ტრაექტორიით გადავარდა მაინცდამაინც ცენტრში მეტოქისკენ, რომ სხვა დროს 100 შემთხვევიდან ერთხელაც არ მოხდებოდა ასე. კალატესმა პაპანიკოლაუ ცარიელი ფარისკენ გაიყვანა და წავაგეთ. წავაგეთ ათასპროცენტიანი მოგებული თამაში.

გასკდა გული, მაგრამ რას იზამ, ასეც ხდება ხოლმე. თავად აღარ სჯეროდათ მომხდარი ბერძნებს და სიხარულისაგან ლამის ჭკუიდან გადავიდნენ. პაპანიკოლაუმ მერე თქვა, არაფერი არ მახსოვს, მხოლოდ ის ვიცი, რომ ცარიელი დერეფანი იყო, კალატესმა ბურთი მომაწოდა და მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, მომესწრო და ჩამეგდოო. მოასწრო. ჩააგდო.

ასეთ თამაშებს მცირე დეტალები წყვეტს: მსაჯობა, გულშემატკივრობა, ფორტუნა და რა თქმა უნდა, კარგი თამაში. თამაში ბოლომდე და არა ბოლო 1:28 წუთის გამოკლებით.

ვიქნები არაპოპულარული და ვიტყვი, ჩვენმა გუნდმა დიდებულად იასპარეზა, მხოლოდ უკანასკნელი მონაკვეთი ჩააგდო და დამარცხდა და მართალი გითხრათ, ამ წაგებას, წმინდა პრაქტიკული თვალსაზრისით, განსაკუთრებული მნიშვნელობა არ ჰქონდა, ვინაიდან გულზე ხელი დავიდოთ და ვთქვათ, რომც მოგვეგო, ვერ გავიდოდით ფინალში. სულ რომ ყველაფერს თავი დავანებოთ, აღარ გამოუშვებენ ევროლიგაზე მოასპარეზე კლუბები ჩვენს ლიდერებს და ფაქტობრივად, მეორე ხუთეულით მოგვიწევს თამაში. ასეთია რეალობა.

სამაგიეროდ, ყველას დავანახეთ, რა შეუძლია ჩვენს გუნდს. კრიტიკაში, იცოცხლეთ, ყველანი მაგრები ვართ, მაგრამ საბერძნეთის ნაკრებთან 17 ქულით დაწინაურება როგორი საქმეა? როგორი საქმეა ერთი ხუთეულით ორ ხუთეულთან თამაში? როგორი საქმეა ორ წელიწადში მთელი გუნდის გადახალისება და თაობათა ცვლის პროცესის ლამის უმტკივნეულოდ გადატანა? დავთვალოთ ერთი, ამ პერიოდში რამდენი წამყვანი მოთამაშე გამოაკლდა ნაკრებს. ამას ხომ ჩვენი კი არა, ევროპის წამყვანი გუნდები ვერ მოახერხებდნენ. ზუროსმა და მისმა გუნდმა კი მოახერხა. მესმის ყველას ემოცია და იმ მომენტში. მეც ზუსტად მასეთ დღეში ვიყავი, მაგრამ ხომ არსებობს ობიექტურობა, რომელიც საბოლოოდ არ უნდა დავკარგოთ.

არ გვყავს გიორგი ცინცაძის გარდა სხვა გამთამაშებელი და ბურთის მეტოქის ნახევარზე გადამტანი და ზუროსი ხომ ვერ გააკეთებს ამას? წავიდა დიდებული მაიკლ დიქსონი და შეიქმნა სერიოზული პრობლემა. პრობლემა, რომელიც ჯენინგის არყოფნისას ტედ მაკფადენს შეუძლია გადაჭრას, მაგრამ როდესაც "ბასკონია" მეტს გამოუშვებს, მისი ართამაში არ შეიძლება. მისი თამაში შესაძლოა, არაა ძალიან ლამაზი და სხვებივით არ გვხვდება თვალში, თუმცა ძალიან მაღალი კლასისაა. ძალიან. მართალი გითხრათ, არ მეგონა, ასე მაგრად თუ იასპარეზებდა და ასე უცბად თუ მოერგებოდა ჩვენს ნაკრებს. ბევრმა შეიძლება არც მიაქცია ყურადღება, რომ მარგი ქმედების კოეფიციენტით ის ჩვენი გუნდიდან საუკეთესო იყო. ეს უკვე მოსაზრება არაა - სტატისტიკაა.

Sportall.Ge

რა გველის ხვალ? გვყავს ევროპის ერთ-ერთი საუკეთესო (თუ საუკეთესო არა) მოთამაშე შენგელია; ბითაძის სახით გვყავს ძალიან მაგარი და პერსპექტიული ცენტრი, რომელმაც რამდენიმე თვეში საოცარ პროგრესს მიაღწია და საოცრად გაიზარდა, როგორც პროფესიონალი; გვყავს კარგი სნაიპერი დუდა სანაძე, გვყავს კარგი მძიმე ცენტრი გიორგი შერმადინი, ტრავმების მორჩენის შემდეგ დაბრუნდებიან მანუჩარ მარკოიშვილი და ბექა ბურჯანაძე. ცინცაძეს ერთი შეცდომის გამო ნუ გადავუსვამთ ხაზს და ნუ დავუვიწყებთ უდიდეს ამაგს. ჯენინგზე უკვე გითხარით. კიდევ აუცილებლად გვჭირდება ერთი გამთამაშებელი და ყველაზე დიდი პრობლემაც ეგაა, რომ ასეთი ჯერჯერობით არ ჩანს.

აი, ესაა მთავარი პრობლემა და არა ერთი კონკრეტული მატჩის ძალიან გულდასაწყვეტად წაგება. ამაზეა მუშაობა საჭირო.  იმედია, ზუროსი ამ მიმართულებით იმუშავებს და საკითხი როგორღაც გადაიჭრება. როგორ? არ ვიცი. ეს ზუროსის პრობლემაა. მას ეხერხება პრობლემების გადაჭრა. მან ორ წელიწადში თითქმის ახალი გუნდი ააწყო და ალბათ, ამასაც მოაბამს როგორმე თავს. ალბათ.

altილიას ზუროსი: სამწუხაროდ დავმარცხდით, მაგრამ ქართულ კალათბურთს ძალიან კარგი მომავალი აქვს!

altსაქართველოს ნაკრები დრამატულ მატჩში საბერძნეთთან 1 ქულის სხვაობით დამარცხდა [VIDEO]

მკითხველის კომენტარები / 28 /
ვეთანხმები ავტორს იმაში, რომ ცოტა გამოცდილებას და თავისთავად კლასს რომ აიმაღლებენ, დიდებული გუნდი გვეყოლება. ობიექტურობა მოითხოვს აღინიშნოს ისიც, რომ დღეს ამ გუნდს შეუძლია ტოლ-სწორად ეთამაშოს კალათბურთის გრანდებს, გუნდებს, რომელთა რამოდენიმე თაობას მოგებული აქვთ ევროპის ჩემპიონობა, მსოფლიოს საპრიზო ადგილები და ა.შ.რაც შეეხება წუთნახევრით ადრე 6 ქულიან ფორას რომ ანიავებ და თამაშს აგებ, ამაშიც სწორ დასკვნას აკეთებს ავტორი, ზუსტად ის აკლია ჩვენს გუნდს - გამოცდილება და ერთ პოზიციაზე 2 თანაბარი დონის კალათბურთელები... რაც შეეხება ქომაგობას, შეიძლება იქ მყოფ გულშემატკივრებს ეწყინათ ავტორის მოსაზრება, მაგრამ რაღაც თვალსაზრისით, იმ კუთხით, რასაც გულისხმობს ავტორი, შეიძლება შემდეგი ითქვას: ასეთ თამაშებს სჭირდება გულშემატკივრის ქომაგობა კი არა, მსაჯებზე, მოწინააღმდეგეზე, მატჩის კომისარზე, ჩვენს გუნდზეც კი ადექვატური და აუცილებელი ზეწოლა, ამას კი სჭირდება შესაბამისი ცოდნით შეიარაღებული ორგანიზატორები, რომლებიც საჭირო დროს და მომენტში აიყოლიებს ქომაგებს და შესაბამის წერტილოვან ზეწოლას განახორციელებს. ეს ყველაფერი უნდა ხდებოდეს თანმიმდევრულად, ერთიანი ძალებით. თუ ყველაფერი საჩვენოდ აეწყო, დარწმუნებული ვარ 2 წელიწადში ქართული კალათბურთით ყველა ერთად აუცილებლად ვიამაყებთ და ის დროც არ არის შორი, როდესაც საქართველოს ჰიმნის გაგონებისას ქართველებს ჟრუანტელი დაუვლით და ზოგიერთს სიხარულის ცრემლებიც წამოუვა. ვისაც გვჯერა - გაგვატარეთ!
პაატა1969
18 სექტემბერი 2018 12:07
1
ნამდვილად არ ვიცი როგორ იყო ადრე ქომაგობის მხრივ და მგონია, რომ კარგი გულშემატკივრობა იყო, სპორტის სახლეში რამდენიმე წლის წინ უფრო მაგარი ქომაგობაც მინახავს როცა გამუდმებული გამაყრუებული სტვენა იყო, მგონი ლიეტუვასთან, ის ძაან მაგარი იყო, მაგრამ არც ახლა იყო ცუდი, ისე სტატიის ავტორს სხვა ყველაფერში ვეთანხმები
sandro777
18 სექტემბერი 2018 10:11
0
მე ვეთანხმები ავტორს, ქომაგობა გვაქვს სასწავლი და ქომაგობა დიდი ენერგიის ხარჯვასთან და გარკვეულწილად ჯანმრთველობის გაუარესებასთანაცაა დაკავშირებული. მაშინ კალათბურთელებიც და ქპმაგებით ეროვნულ სიამაყის შერცხვენად მივიჩნევდით სახლში მასპინძლის რანგში დამარცხებას დასტუმრად მოსულის გამარჯვებას. თანაც ''უფროსი ძმისთვის'' არაფრის დათმობას არ ვაპირებდით. უნდა დაგვემტკიცებინა, რომ არავისზე ნაკლები არ ვიყავით, პოლიტიკური უუფლებობის მიუხედავად. მახსოვს ცსკასთან ქომაგთა ზეაქტიური მხარდაჭერით და კალათბურთელთა კარგი თამაშით, 21 ქულიანი სხვაობაც კი აღმოგვიფხვრია. როგორც კი მიიღებდა ბურთს მეტოქე, დარბაზში იყო გამუდმებული გამაყრუებელი სტვენა და ხმაური, რომლის დროსაც მოწინააღმდეგე კარგავდა რა კომუნიკაციას ერთმანეთს შორის იკარგებოდა მათი კონცენტრაციაც და დინამო სულ მოკლე მონაკვეთშიც ახერხებდა 15-20 ქულიან გაქცევას და სხვაობის აღმოფხვრას. ვიმეორებ ეს უდიდესი ძალისხმევის საფუძველზე ხდებოდა. თამაშიდან გამოსული ქომაგების ნახევარი ხმა დაკარგულები გამოვდიოდით. ერთხელ მოვყევი, რომ მოსკოვში ლუჟნიკებში 1979 წელს 8 აგვისტოს ფეხბურთში თასის მოგების შემდეგ, მეორე დღეს ხმა ხომ აღარ მქონდა და გაღვიძებულს დიდი ემოციების შემდეგ მაღალი სიცხე მქონდათქო. თანამედროვე ქომქგმა გაკვირვებით, მკითხა კი მაგრამ რა ძალა გადგათო. ძნელია ახსნა, როცა მოსკოვში, მოკოვის ყველაზე ტიტულოვან გუნდს ამარცხებ ''დიდი უფროსი ძმების'' თვალწინ რა განცდა გეუფლება. და აჩვენებ, რომ მასზე ნაკლები კი არა მეტიც ხარ. დიდ გუნდებთან დიდი გამარჯვება მხოლოდ დიდი გასაღებელით მიიღწევა. პირიქით, გაჩუმებული და დადუმებული ქომაგი მეტოქის წამახალისებელია. ქომაგობის საკითხში კიდევ ერთხელ ვუდასტურებ თანადგომას ავტორს.
გიზოგ
18 სექტემბერი 2018 11:01
2
ძალიან მაგარი სტატიაა,ავტორს ვეთანხმები თითოეულ სიტყვაში.იმედია მომდევნო მსოფლიოსთვის ანდრონიკაშვილიც მინიმუმ ბითაძის დღევანდელ ფორმასა და კლასს მიაღწევს...მანამდე ევროპისთვის გვაქვს შესატევი.GO GO საქართველო...
ბასკეტი
18 სექტემბერი 2018 14:20
2
მე ვფიქრობ რო მართლა კარგი გუნდი დაყენა ზუროსმა.კიდევ უნდა დავაცადოთ
უფრო კარგ გუნდს დაყენებს.მალადეც ბიჩებს!!!
wero
18 სექტემბერი 2018 17:33
0
მშვენიერი სტატიაა და ანალიზ-კომენტარებიც შესაფერისი.ვინც გულშემატკივრობის შეფასებაში ედავება ავტორს,იმათ კი ვეტყვი,რომ საბჭოთა წლებში ცსკაში თამაშობდა სსრკ ნაკრების ბირთვი,ქართველების და ბალტიისპირელების გარდა,ყველა უძლიერესი იქ მიდიოდა.მათთან თამაში უპრინციპულესი იყო როგორც ჩვენთვის,ისე ჟალგირისისათვის და იმართებოდა მართლა მაგარი ბრძოლები.არც მაშინდელ დინამოს ჰქონდა გრძელი სკამი,მაგრამ პირველ თამაშში ყოველთვის თავებს სდებდნენ ჩვენი ბიჭები და ძალიან ხშირად ამარცხებდნენ არმიელებს,მეორე დღეს,განმეორებით თამაშში კი უკვე დიდი ანგარიშით ვაგებდით,რადგან არმიელები არ იღლებოდნენ,12 კაცი თანაბარი დატვირთვით თამაშობდა,ჩვენი 6-7 კაცი კი ორ თამაშს ფიზიკურად ვეღარ უძლებდა.ჰო და იმ პირველ თამაშში დარბაზი ისეთ ზეწოლას აკეთებდა მსაჯებზე,მეტოქის კალათბურთელებზე,რომ მართლა მეექვსე კაცის როლს ასრულებდა.მსაჯი ბევრს ვერ ბედავდა,მაყურებლის შიშით,გასვლებში კი მუდამ მათ ხელში ვიყავით და რუსი რომ რუსს მიუდგებოდა,ცხადია.ამას გულისხმობს ავტორიც.სადავო მომენტის,ან არაობიექტურობის დროს,ისეთი დაწოლა უნდა გაკეთდეს მსაჯზე,რომ მან მომდევნო ეპიზოდში იგივე ვერ გაბედოს.ასევე უნდა იყოს დაწოლა მეტოქეზეც,მათი ბურთის ფლობის დროს გამაყრუებელი ხმაური ხელს უშლის მეტოქეს მორმალურ გათამაშებასა და ზუსტ ტყორცნაში.ალბათ ესეც სასწავლი გვაქვს ხელმეორედ.აქ ძველი გულშემატკივარი სწერს,რომ მეორე დღეს ხმა აღარ მქონდა ხოლმეო,მეც ასე ვიყავი და სხვებიც.თამაშზე რომ მოდიხარ,ეს უკვე კარგია,მაგრამ როცა შენც ბოლომდე იხარჯები,დამიჯერეთ ეს სულ სხვა განცდაა,შენც ამ გამარჯვების თანამონაწილედ გრძნობ თავს და ეს,ხმის დაკარგვად ნამდვილად ღირს.სპორტსმენს კი ეს ერთად დგომის შეგრძნება,ხშირად შეუძლებელს შეაძლებინებს
სოსო
18 სექტემბერი 2018 16:42
0
საქართველოს საკალათბურთო ჩემპიონატის თამაშებზე დასწრება უფასოა და დარბაზები მაინც ცარიელია, ზგჯერ ქუთაისსა და რუსთავში ივსება ნახევარფინალებსა და ფინალებზე. საქართველოს ნაკრების თამაშებზეც ძალზე იშვიათია სავსე დარბაზი. ასე რომ, საქართველოში რეალურად გულშემატკივარი არ არის, უმეტესად უბრალო მაყურებელია. ბოლო დღეების კომენტარებს ვკითხულობ და ბევრი აკრიტიკებს ნაკრებს, ზოგიც მწვრთნელს, ბოლო წამებზე წაგებული თამაშის გამო. თქვე კაი ხალხო, ძალზე ძლიერ საბერძნეთის ნაკრებთან(8-დან 8 მოგება) ამ დონის მატჩის ჩატარება უკვე უზარმაზარი წარმატებაა, რასაც დამოუკიდებელი საქართველოს გუნდურ სპორტის სახეობებში 1995 წელს სტოიჩკოვის ბულგარეთთან და 2003 წელს რუსეთის ნაკრებთან მოგებული მატჩები თუ შეედრება. უდიდესი დაძაბულობა, ემოცია და ყველაფერი ის, რაც საბჭოთა კავშირის დროინდელ თბილისის "დინამო"-ცსკა-ს თამაშს ახლდა. მადლობა მწვრთნელს, კალათბურთელებს და ბერძნებსაც ასეთი დიდებული სანახაობისთვის. აი, სწორედ ამისთვის ღირს სპორტულ ღონისძიებაზე სიარული. შედეგი? შედეგიც საუკეთესო. დიახ, ეს თამაში რომ მოგვეგო, ქართული თვითკმაყოფილება გადაგვძლევდა და ნაკლოვანებების ძიებას შევეშვებოდით. მოკლედ, ყველაფერი შესანიშნავად, შეიძლება ითქვას, იდეალურად დამთავრდა. რაც შეეხება მთავარ მწვრთნელს. ნუ, ეს ადამიანი, გადაუჭარბებლად ვიტყვი, მართლა იდეალურად მოერგო საქართველოს. რაც ბოლო წამებზე მოხდა, მწვრთნელი ვერაფერს იზამდა. ფარიდან ასხლეტილი ბურთი მიუვიდათ ბერძნებს და ვეღარც ჯარიმის აღება მოვასწარით, ვეღარც ხელის შეშლა. თორემ, ყველა მწვრთნელს იმდენჯერ აქვს ახსნილი ბოლო შეტევის ჩაშლის საკითხი, რომ ამაზე საუბარიც არ ღირს. ვიმეორებ, ეს იყო სუპერ სანახაობა(ახლა რომ შოუს ეძახიან) თავისი მწყინვალე ფინალით. მეტ ჯენინგი შესანიშნავი კალათბურთელია და ერთხელ ჩატარებული ერთობლივი ვარჯიშით ორ ურთულეს მატჩში 32 ქულის აღება დიდებული შედეგია. მისთვის მეტი პასი უნდა მიეცათ და მეტ ქულას აიღებდა. თუმცა, ის მსროლელია და გამთამაშებლის პრობლემა არის. საუბარია, დიქსონის დაბრუნებაზე. თუ ეს მოხერხდა, დიდი პერსპექტივა იშლება ევროპის ჩემპიონატისთვის.
ლაშა
18 სექტემბერი 2018 13:54
0
სრულად გეთანხმებით. მართლა ერთ-ერთი საუკეთესო სანახაობა იყო დამოუკიდებელი საქართველოს სპორტის ისტორიაში. მადლობა ორივე ნაკრების კალათბურთელებს და მწვრთნელებს. უდიდესი სიამოვნება მივიღე. ზუროსმა სულ სხვა სიმაღლეზე აწია ნაკრების თამასა.
ლუკა
18 სექტემბერი 2018 15:52
0
კარგი სტატიაა, უბრალოდ ზიროსმა არა ორში, არამედ 1 წელიწადში ააწყო ახალი გუნიდ, შანრშან იყო ეგ ყველაფერი, შარშან...
Irakli Apkhaidze
18 სექტემბერი 2018 12:00
0
ძალიან მიკერძოებულად წერთ სტატიებს ბატონო ვაჟა ქუნთელია, ზუროსსზე ამოგდით მზე და მთვარე და ნამდვილად გაკილათ ობიეტურობა, წინა სტატიაში ვაისს უკბინეთ და დაწერეთ შეცვლებს აგვიანოებსო და მაინტერესებს ბოლო მეოთხედს რომ იგებს გუნდი მატჩის დასრულებამდე წუთ ნახევრით ადრე 5 ქულას და მერე 7 ქულას გიგდებენ და აგებ ვისი ბრალია? ვიცი ამ კომენტარს არ გამომიქვეყნებთ მაგრამ მე მაინც ვეცადე.
semi
18 სექტემბერი 2018 11:27
6
ცინცაძეზე და მარკოიშვილზე ფსონის დადება არსწორი მგონია და არარეალული მანუც და გიორგიც უკვე წლებში არიან და დიდი ალბათობით დატოვებენ ნაკრებს ყველამ იცის მანუს ხასიათი და მიტო ვწერ ამას რადგან ის თუ გამოდის პარკეტზე ბოლომდე იხარჯება რაც მის ასაკში და ტრავმიანობის მატებასთან ერთად უბრალოდ შეუძლებელია ასე რო ორივე მსოფლიოს შესარჩევის მერე წავლენ ორი კაციც ევროლიგას ყავს დაბმული ხოდა აქედან გამომდინარე გრჩება ბითაძე ბურჯანაძე სანაძე.დანარჩენი არცარავინ გყავს საშუალო დონეს რო აკმაყოფილებდეს.დანარჩენი მერე ევროპის შესარჩევი რო დაიწყება იქ გავარჩიოთ რადა როგორ იქნება. ევროპულს.ასე რო ვისარუნდა უფრო ძლიერი ნაკრები მაგრამ რეალობა დამიჯერეთ უახლოეს პერიოდში სულსხვა იქნება და შეიძლება ევროპაზე მოხვედრაც კი გაგვიჭირდეს.ეგარი რასაც მე ვხედავ პირადად და სხვათაშორის ისიც ვიწინასწარმეტყველე რო მსოფლიოზე ვერ გავიდოდით და ეგრევე პესიმიზმში დამადანაშაულეს.დდ ზუროსი კი მართლაც კარგი სპეციალისტია.მაგრამ ძლიერი ნაკრები რასაც ქვია უკვე აღარ ყავს.
qutaiseli
18 სექტემბერი 2018 10:57
6
გააკეთეთ გამოხმაურება
X
კომენტარი, რომელიც შეიცავს უხამსობას, დისკრედიტაციას, შეურაცხყოფას, ძალადობისკენ მოწოდებას,სიძულვილის ენას, კომერციული ხასიათის რეკლამას, წაიშლება საიტის ადმინისტრაციის მიერ.

ასევე დაგაინტერესებთ
სიახლეები პოპულარული