" ინგლისელო ვაი-პატრიოტებო, ძალიან გთხოვთ, ნუ გამომეხმაურებით. განსაკუთრებით ისინი, ვინც ახალ ზელანდიაში შავი ჭირის გავრცელებაზე ოცნებობთ, იმიტომ
მაკქოუ ყველაზე დიდი მორაგბეა, რომელიც მე მინახავს. არსებობს საკმაოდ რეალური საფრთხე იმისა, რომ რიჩი კარიერას ისე დაასრულებს, მსოფლიოს ჩემპიონი ვერ გახდება და ისტორიაშიც ნაკლებად შთამბეჭდავ სახელს დატოვებს.
მისი სიდიადე მარტო ჩემი ახირება არ გახლავთ. ახლახან ჯონ გრიფიტსმა თავის სტატიაში აღნიშნა, რომ მაკქოუს კაპიტნობით "კივებს" ტესტების 88 პროცენტი აქვთ მოგებული. ფანტასტიკური მიღწევაა იმის მიუხედავად, რომ ლაპარაკია მსოფლიოს ერთ-ერთ საუკეთესო გუნდზე.
ვერაფრით ვივიწყებ 2007 წლის მსოფლიო თასს. მაკქოუსთვის ის კარდიფში, მეოთხედფინალში საფრანგეთის ნაკრებთან წაგებით დამთავრდა. ახლაც თვალწინ მიდგას მისი დაბნეული თვალები პრესკონფერენციაზე, აღელევებული ხელს მალიმალ თავზე ისვამდა, მერე თვალებზე აიფარა, თუმცა ცრემლის შეკავება მაინც შეძლო. ის სასტიკად გალახული კაცის შთაბეჭდილებას ტოვებდა.
მინდა გავიხსენო 2003 წლის მსოფლიო თასიც. იქ იგრძნობოდა, რომ ინგლისელთა კაპიტნის მარტინ ჯონსონის ტრიუმფი გარდაუვალი იყო. თითქოს სპორტული დიდების მატიანეში მისთვის ადგილი დაბევებული იყო. შეძლებს მაკქოუ ჯონსონის ბედის გაზიარებას?
უბრალოდ, დამთხვევა იყო, მაგრამ მგონი,ა ერთადერთი ინგლისელი რეპორტიორი ვარ, ვისაც მაკქოუსა და მისი მეგობრის, "კივების" მგეზავ დენ კარტერის სადებიუტო მატჩის ხილვის ბედნიერება ხვდა წილად. მაკქოუ პირველად ახალი ზელანდიის ნაკრებში 2001 წელს გამოჩნდა დუბლინში, ირლანდიასთან მატჩში. ის მაშინ შეხვედრის საუკეთესო მოთამაშედ აღიარეს. კარტერმა კი პირველად ორი წლის მერე ჰემილთონში ითამაშა უელსელებთან. კარგად არ მახსოვს, მაგრამ მგონი, იმ მატჩში კარტერიც საუკეთესოდ აღიარეს.
მაშინ 21 წლის მგეზავს ინტერვიუ ჩამოვართვი, ის უკვე ჩამოყალიბებული, სერიოზული პიროვნება იყო, რომელსაც დიდი მომავალი ელოდა და ამას ნათლად აცნობიერებდა. ასეთივე იყო კარიერის დასაწყისში მაკქოუც.
არიან ადამიანები, რომლებიც ვერაფრით ჰგუობენ მსოფლიო რაგბიზე ახალზელანდიური რაგბის გავლენას. ამ ჯუჯღუნა ანტიკივებმა უდიდესი ზეიმი მოიწყვეს, როცა კარდიფში "ოლ ბლექსი" "ჩაახრჩეს". მათ ეშინოდათ ახალი ზელანდიის ექვსწლიანი ბატონობისა. 2005 წლიდან დაწყებული, როცა მათ "ბრიტანელ ლომებს" შავი დღე აყარეს, დღემდე. მაგრამ კარდიფში ეს ბატონობა შეწყვიტეს.
დიახ, შესაძლოა, ახალზელანდიელები დაადანაშაულო იმაში, რომ, როცა იგებენ მედიდურები ხდებიან. მაგრამ უბრალო ადამიანს დანიდინში ან ვაიკატოში აქვს მკვეთრად ჩამოყალიბებული შეხედულებები ოვალური ბურთით თამაშის რაობაზე და თავისუფლად შეუძლია, ტაქტიკასა და სტრატეგიაზე ილაპარაკოს ისე, რომ ბევრ ევროპელ სპეციალისტსაც შეშურდება. რაგბი მათი თამაშია.
მედიდურობა მაკქოუს თვისება არ არის. ის აკეთებს იმას, რასაც აკეთებს. მანახეთ კიდევ ერთი მესამეხაზელი, რომელიც ასე სუფთად, წესების დაურღვევლად იბრძვის რაკსა და მოლში. შესაძლოა,ვინმემ თქვას, რომ რიჩი სუსტია დერეფანში თამაშისას. კი ბატონო, ეს ნაკლია, მაგრამ მაქკოუ ამის კომპენსაციას შეუპოვარი, თავდადებული და რაც მთავარია, უნარიანი თამაშით ახერხებს.
ვის შეუძლია შეაჩეროს "შავი მზის" ნათება რაგბის პლანეტის თავზე? ინგლისს? რატომაც არა. ნუ ხითხითებთ! გაიხსენეთ, ვინ ითამაშა 2007 წლის ფინალში, "კივებმა" თუ "პომებმა". ადვილი შესაძლებელია ეს გუნდები ჯერ კიდევ მეოთხედფინალში დაუპირისპირდნენ ერთმანეთს. ინგლისელთა გარდა პირველობაზე პრეტენზია აქვთ სამხრეთ აფრიკას, ავსტრალიას და საფრანგეთსაც, რომელიც მსოფლიო თასის გათამაშების ისტორიაში "ოლ ბლექსისთვის" ყველაზე უხერხული მეტოქეა.
ერთი სიტყვით, ამ გუნდებთან წარმატებული თამაში რიჩი მაკქოუს მარიფათზე ჰკიდია, მისი რეპუტაცია კი მუდამ იქნება დამოკიდებული იმაზე, როგორ გაართმევს თავს ამ მართლაც ურთულეს მისიას."
