ეს ამბავი ირანულ სააგენტო Mehrnews.com-ზე დაყრდნობით გუშინ გავრცელდა მთელ მსოფლიოში და ძალიან ბევრ ქვეყანაში გამოეხმაურნენ. საიტის ცნობით, ქვეყნის ძიუდოს ფედერაციისა და ნაკრების ხელმძღვანელობამ სარლაკს ქვეყანაში დაბრუნება და შიდა შესარჩევ კონკურენციაში მონაწილეობა შესთავაზა, მაგრამ სპორტსმენმა ჯიუტად იუარა ეს წინადადება. მისი თქმით, მან მრავალი წელიწადი თავდაუზოგავად იმუშავა ირანის ნაკრებში და ყველაფერი გააკეთა მისი წარმატებისთვის, მაგრამ, როცა სხვებიც გამოჩნდნენ ლიდერობის მსურველები, ის, უბრალოდ, განზე გასწიეს.
ეს არაა პირველი შემთხვევა, როცა ირანის ძიუდოისტთა ნაკრებიდან სპორტსმენები გარბიან - ცოტა ხნის წინათ აშშ-ში ეხსან რაჯაბლიც გაიქცა, თუმცა იმ ამბავმა შედარებით უხმაუროდ ჩაიარა. ალბათ, იმიტომ, რომ სარლაკი რაჯაბლიზე ცნობილი მოჭიდავეა. ახლანდელი სკანდალი თავისი მასშტაბით ათენის ოლიმპიადაზე მომხდარს თუ შეედრება, როცა ორგზის მსოფლიოს ჩემპიონმა არაშ მირესმაილიმ (66) ებრაელ ეჰუდ ვაკსთან საჭიდაოდ არ გავიდა. ირანელმა ეს გადაწყვეტილება ოფიციალურად პოლიტიკური მოტივით ახსნა - ირანისა და ისრაელის დამოკიდებულება კარგად მოგეხსენებათ, მაგრამ არაოფიციალური ვერსიით, წონა ვერ ჩააბარა და ნამდვილი მიზეზიც ეს იყო. უცნაურია, მაგრამ ებრაულ-ირანული პოლიტიკური ურთიერთობა სარლაკის შემთხვევაშიც ფიგურირებს. როგორც მისი სიტყვებიდან ირკვევა, 2005 წელს ერთ-ერთ ტურნირზე მას ფედერაციის წარმომადგენლები მავანი ებრაელის წინააღმდეგ ჭიდაობაზე უარის შემთხვევაში ჯილდოს და მანქანას დაპირდნენ, მაგრამ შინ დაბრუნებულებს დაპირება დაავიწყდათო.
საინფორმაციო საშუალებებში არაფერია ნათქვამი იმაზე, აძლევს თუ არა ირანის ძიუდოს ფედერაცია სარლაკს წასვლის ნებას, მაგრამ ლამის დაზუსტებით შეგვიძლია ვივარაუდოთ, რომ ამას არავითარ შემთხვევაში არ მისცემდნენ. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ სარლაკი გერმანიის ნაკრების შემადგენლობაში კიდევ ერთი წელიწადი ანუ 2012 წლის დასაწყისამდე ვერ იჭიდავებს. წესია, თვითნებურად წასვლის შემთხვევაში ათლეტი ახალი ქვეყნის სახელით გამოსვლის უფლება ორი წელიწადი ვერ მიიღებს. ათვლა კი იმ შეჯიბრებიდან იწყება, რომელშიც მან ძველი სამშობლოს სახელით ბოლოს იასპარეზა. ამ მხრივ სარლაკის ამბავი ასეა - ირანის ღირსება ბოლოს ზუსტად ერთი წლის წინ დაიცვა, როცა დეკემბერში ტოკიოში კანოს მემორიალზე გამოვიდა. ამდენად, იმ ორწლიანი ვადიდან ერთი ისედაც გავიდა.
მოვლენათა ასეთი განვითარება საფრთხეს უქმნის სარლაკის მონაწილეობას ლონდონის ოლიმპიადაზე. მართალია, მას სადისკვალიფიკაციო ვადის გასვლის შემდეგაც ექნება სალიცენზიო ტურნირებში მონაწილეობის შანსი, მაგრამ იმ დროისთვის ამგვარ შეჯიბრებათა უმეტესობაც ჩატარებული იქნება და ისიც საეჭვოა, უკვე დაწინაურებულ კონკურენტებსაც დაეწიოს. თუმცა იქნებ სარლაკი არც ფიქრობს ოლიმპიადაზე და მისთვის მთავარი მართლაც მხოლოდ ირანიდან წამოსვლა იყო. შესაძლოა, ამის მიზეზი ფინანსური მხარეცაა, მაგრამ ნურც პოლიტიკურ მოტივებს გამოვრიცხავთ. ამ მოსაზრებას ისიც ამყარებს, რომ ირანელებს წლეულს მსოფლიოს პირველობაზე ამ წონაში მონაწილე საერთოდ არ ჰყოლიათ, შარშან კი სწორედ სარლაკმა იჭიდავა. წლეულს ლიდერობა რომც დაეკარგა, კანდიდატად მაინც რჩებოდა და ნაკლებად სავარაუდოა, ირანელებს ერთ-ერთი წამყვანი ფალავანი ისე უყურადღებოდ და უფულოდ მიეგდოთ, როგორც თვითონ ამბობს. ამიტომ ეს უფრო მიზეზი გვგონია, ვიდრე - რეალობა.
აქვე ისიც ვთქვათ, რომ ჯერჯერობით უცნობია გერმანული მხარის პოზიცია, სურთ თუ არა სარლაკის ხილვა საკუთარ ნაკრებში - ამაზე მათ არაფერი განუცხადებიათ. ამ წონაში მათ ბოლო წლებში რობერტ კოპისკე ჰყავთ, რომელიც შედეგებით ნამდვილად ვერ დაიკვეხნის.
როგორც გითხარით, ვაჰიდ სარლაკი მსოფლიოს შარშანდელი ჩემპიონატის მონაწილეა, სადაც მომავალ ჩემპიონთან, ქართული წარმოშობის უკრაინელ გიორგი ზანტარაიასთან დამარცხდა. თუმცა რაღა სხვათა ქართველი და სხვა ტურნირი ვეძებოთ - სარლაკი 2007 წელს თბილისშიც გვესტუმრა მსოფლიოს თასზე და კარგადაც იჭიდავა. მაშინ მეოთხედფინალში ფეხმტკივანი ნესტორ ხერგიანიც დაგვიმარცხა, მაგრამ შემდეგ ჯერ მომავალ ჩემპიონთან, იაპონელ ჰიროაკი ჰიროაკასთან წააგო ნახევარფინალში, მერე კი ბრინჯაოსთვის გამართული შეხვედრაც დათმო სომეხ ჰოვანეს დავთიანთან და მეხუთეზე დარჩა. მანამდე მას ხერგიანთან ერთი წაგება უკვე ჰქონდა - 2003 წელს ჩვენებურმა ჰამბურგის მსოფლიოს სუპერთასზე აჯობა, 2008-ში კი მოსკოვის ”დიდ მუზარადზე” ბეთქილ შუკვანმაც მოუგო.
