რინერის დამმარცხებელი - ინტერვიუ გურამ თუშიშვილთან

გურამ თუშიშვილი მეორედ გახდა ახალგაზრდებში ევროპის ჩემპიონი, ოღონდ ამჯერად გამარჯვებას მძიმე წონაში მიაღწია. ეს წარმატება ორმაგად გამოდგა აღსანიშნავი - ხელის ოპერაციით გამოწვეული ხანგრძლივი პაუზის შემდეგ დაუბრუნდა დიდ სპორტს და თან ისე იჭიდავა, მრავლისმნახველმა ევროპელმა სპეციალისტებმა თვით დაუმარცხებელი ტედი რინერის ყველაზე სახიფათო კონკურენტად შერაცხეს.

ასეთი შეფასება ნებისმიერისთვის უდიდესი პატივია, ხოლო ახალგაზრდა ფალავნისთვის - მით უფრო.

თუშიშვილი ახალ თაობაში ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეულია, თუმცა მის ცხოვრებაშიც იყო "ეშმაკის ძახილი", რამაც ბევრიც დააკარგინა და ბევრსაც ნანობს.

მას დისკვალიფიკაციაც კი მისცეს, რადგან ერთხელ ახალგაზრდული ნაკრების შეკრებაზე... ნასვამი მივიდა. სამაგიეროდ, იმის შემდეგ რადიკალურად შეიცვალა და დღეს შეკრებაზე ტელეფონსაც არ ატარებს, თავისი ნებით ჩააბარა მწვრთნელებს.

სხვა მხრივაც პროფესიონალად იქცა - დარბაზში ხომ თავდაუზოგავად ვარჯიშობს, ბოტანიკურში კლდეზეც კი დაცოცავს და სანიმუშო შეგირდად იქცა.

როგორ ემზადება ახალგაზრდების მსოფლიოს პირველობისთვის, რომელიც 23-27 ოქტომბერს აბუ დაბიში გაიმართება; რას ნანობს და რას მოუწოდებს მოზარდებს ან როგორ აფასებს ევროპირველობაზე გუნდურში წაგებას, ამაზე ახალგაზრდა ტალანტი თავად მოგვითხრობს.

- თავდაპირველად ევროპის ჩემპიონატზე ვისაუბროთ, სადაც ხელმეორე დაბრუნება შედგა სპორტში და მძიმე წონაში მოიპოვეთ ჩემპიონობა...
- ამ გამარჯვების იმედი მქონდა, რადგან მოსამზადებელ პერიოდში ძალიან ბევრი ვიმუშავეთ. დიდ ყურადღებას და გვერდში დგომას ვგრძნობდი მწვრთნელებისგან - მინდია ბოდაველისგან, ლაშა გუჯეჯიანისგან, ირაკლი ცირეკიძისა და სხვებისგან.

მძიმე წონა ჩემთვის არაა უცხო - შარშანაც ვიჭიდავე და 100-კილოიანებს უფრო უადვილდებათ იქ ასპარეზობა, მაგრამ ამ ტურნირამდე მთელი 6 თვე გამიცდა ხელის ოპერაციის გამო. ამის მიუხედავად, წარმატების იმედი ნამდვილად მქონდა, რადგან, როგორც გითხარით, ძალიან ბევრი ვიმუშავეთ. მოგეხსენებათ, როგორი ტრავმა მაწუხებდა, მაგრამ ყველაფერს მოვერიე და ამდენი შრომის მერე წარმატების დროც იყო. თან რაკი სხვა წონაში გამოვდიოდი, პასუხისმგებლობა ნაკლები მქონდა, დაძაბულობა მოხსნილი იყო. მთავარი კარგი სტარტის აღება გახლდათ და, საბედნიეროდ, ტურნირისთვის კარგადაც განვეწყვე...

ყველაფერში დარწმუნებული ვერ იქნები, მაგრამ ამ განწყობით 100-შიც რომ მეჭიდავა, ალბათ, იქაც გავიმარჯვებდი.

- შეხვედრებს ძალიან თავისუფლად იგებდით, მაგრამ თუ იყო იმათგან ვინმე უხერხული მეტოქე?
- სიძლიერით ისევ რუსებს თუ გამოვარჩევ, მაგრამ არც ერთ შეხვედრაში არ გამჭირვებია. რუსებმა კარგად იცოდნენ, როგორ ვჭიდაობდი და უფრო ფსიქოლოგიური მომენტი იყო, ამათთან არ წავაგო-მეთქი, მაგრამ ისინი ორმაგად დაძაბულები იყვნენ. ორივე კავკასიელია და ურთიერთობაში ძალიან კარგი, მეგობრული ბიჭები არიან. ტატამის გარეთ კარგი ურთიერთობა გვაქვს, მაგრამ ტატამზე ძმა რომ ძმაა, იმასაც უნდა ეჭიდაო.

მეტოქეებს შიშის გრძნობას ვამჩნევდი, რაც მესიამოვნა კიდეც. როცა მეტოქეს ეშინია, ნახევარი საქმე უკვე გაკეთებულია. ეს რეაქციაზეც ეტყობათ, სახეზეც, მოქმედებაზეც, გამოხედვაზეც, სუნთქვაზეც... როცა ამას გრძნობ, სტიმული გემატება. თუმცა ახალგაზრდებში სხვა ჭიდაობაა, დიდებში კი უფო მეტი უნდა იმუშაო.

- მძიმე წონაში ასეთმა დაუძაბავმა ჭიდაობამ გააჩინა კითხვები თქვენს მომავალთან დაკავშირებით. პირადად თქვენ სად უფრო კარგად გრძნობთ თავს და სად ხედავთ საკუთარ მომავალს - მძიმე წონაში თუ 100-ში?
- შარშან დიდი ჩავარდნა მქონდა, თითქმის მთელი წელიწადი ტრავმით ვიჭიდავე და ამის გამო ვერ ვაჩვენე შედეგი. ამ ეტაპისთვის ჩემი წონა მაინც 100-ია და თუ ამას შევინარჩუნებ, კარგი იქნება. მე ვიბრძვი ოლიმპიური ლიცენზიისთვის და მისი მოპოვების დიდი ამბიცია მაქვს. ამჟამად 100 კილო ვარ და დროთა განმავლობაში აუცილებლად შევიცვლი წონას, მაგრამ უახლოესი წელიწად-ნახევარი-ორი წელიწადი მინდა 100 კილოს დაჭერა.

ძალიან მინდა ლიცენზიის მოპოვება, თუმცა მთავარია, განვითარების პროცესი წარიმართოს სწორად. მწვრთნელებიც სულ მეუბნებიან, არ იჩქაროო.

ამ ეტაპისთვის ნაოპერაციები ხელის რეაბილიტაცია ბოლომდე არაა დასრულებული. მსოფლიოსთვის კიდევ რომ დამეკლო, მერე სალიცენზიო შეჯიბრებებზე ისევ მომიწევდა იმავეს გაკეთება, ასე მალ-მალე ამდენის დაკლება კი სულ გამომფიტავდა. ეს არც ხელისთვის იქნებოდა კარგი და არც ჯანმრთელობისთვის. ამიტომ 100 კილოში კონკრეტული შეჯიბრებისთვის მოვემზადები, სადაც გამიშვებენ მწვრთნელები და რა შანსსაც მომცემენ.

- ანუ ხელი ჯერ კიდევ ბოლომდე მოუშუშებელია. კონკრეტულად რაში გაფერხებთ - ჩავლებებს ვერ იღებთ და ძალას ვერ ატანთ, მოძრაობაში გზღუდავთ თუ რაში?
- ჯერ ბოლომდე არაა მომაგრებული და მუდამ სახვევს ვატარებ, შიშის გრძნობა მაქვს. თუმცა არა უშავს, ყველაფერი კარგად იქნება. პირადი მწვრთნელი იქნება თუ - ნაკრებისა, ექიმები თუ ყველა გვერდში მიდგანან. დიდი მადლობა ამისთვის თითოეულ მათგანს. ყველას ძალიან ეიმედება ჩემი და არ მინდა, მათ ეს იმედი გავუცრუო.

- ვიცი, რომ უკვე კლდეზეც დაცოცავთ, სრულად ვარჯიშობთ და არასაშეჯიბრებო დატვირთვისას, ყოველდღიურ ცხოვრებაში რამდენად გაწუხებთ ხელი?
- როცა ვარჯიშობ და აზარტში შედიხარ, იმდენად ვეღარ გრძნობ, მაგრამ რაღაც დისკომფორტი მაინცაა. მაგალითად, ცოტა მეტი სიმძიმე თუ მომივა. ხელი დაახლოებით 70-80 პროცენტით იტვირთება. ექიმები თავიდანვე მეუბნებოდნენ, რომ დროთა განმავლობაში თავისით დალაგდებოდა ყველაფერი და ასეც ხდება. ძალიან რთული ოპერაცია გავიკეთე - მენჯის ძვალი ამომაჭრეს და ის ჩამისვეს ხელში, მაგრამ არა უშავს, უკეთესობა არის. ერთი თვის წინ სულ სხვა იყო ხელი, ახლა კი გაცილებით უკეთესი ვითარებაა.

- ისევ წონის სავარაუდო შეცვლას დავუბრუნდები. ფაქტია, რომ მძიმეწონოსნებთან გაცილებით გაგიიოლდათ ჭიდაობა, ხოლო 100 კილოგრამის წარმომადგენელთან გუნდურში დამარცხდით. რა იყო ნიაზ ილიასოვთან წაგების მიზეზი?
- მიზეზი იყო ემოცია, ძალიან თავდაჯერებული გავედი საჭიდაოდ. იოლ მოგებას ველოდით. ცოტათი ბექა ღვინიაშვილის ისეთმა საკამათო წაგებამაც იმოქმედა და ბევრი ავიღე ჩემს თავზე. პირადი პირველობა რომ ყოფილიყო და არა გუნდური, როცა პირველივე მისვლაზე იუკო ავუღე, იმის მერე დავდგებოდი და აღარაფერს აღარ გავაკეთებდი, არაფერს არ ვეცდებოდი, რადგან საფრთხის საშიშროება იყო. ახლა ფიზიკურადაც ვაჯობე, რაც ჩავლებისას ხელებში ვიგრძენი, თან იმდენად მონდომებული ვიყავი, ზედმეტი მოვინდომე და შევცდი, ცუდი შესვლა გამომივიდა. ჩემი აზრით, ეს იყო ამ მარცხის მიზეზი.

სამაგიეროდ, მომხდარი სამომავლოდ კარგი გაკვეთილია. ახლა, მსოფლიოსთვის მზადების პროცესში გუნდურისთვის უფრო ვემზადებით, რევანში გვინდა. ცხადია, პირადულზეც ვფიქრობთ, მაგრამ გუნდური ჩემპიონობა გვსურს. ევროპაზე ძალიან თავდაჯერებულები ვიყავით.

- მართალია, რომ ევროპაზე თურმე ლურჯი კიმონოები არც კი წაიღეთ სათადარიგოდ, რადგან წაგებას არც ელოდით?
- ბანალურია, მაგრამ ასეა. ძალიან იმედიანად ვიყავით, მაგრამ არა უშავს - ზოგჯერ ასეთი წაგება უფრო ჭკუის სასწავლებელია, ხოლო მეტოქე - უფრო მეტად დასაფასებელი და შესასწავლი.

რუსებიც მოჭიდავეები არიან, ჩვენზე მეტს თუ არა, ნაკლებსაც არ ვარჯიშობენ. თან შემადგენლობებსაც ცვლიან - გუნდურში სულ სხვა ხალხი გამოჰყავთ. ვინც წინა დღით პირადში იჭიდავებს, ისინი გადაღლილები არიან და მათ არ აყენებენ. მართალია, პირადში ილიასოვმაც იჭიდავა და ბრინჯაოც მოიპოვა, მაგრამ გუნდურში მხოლოდ ჩემთან შემოუშვეს, სხვებთან დაასვენეს.

- ეს კიდევ ერთხელ ადასტურებს, რუსთა მწვრთნელებს მთელი გუნდი კარგად ჰყავდით შესწავლილი, რაც ჯერ კიდევ ღვინიაშვილისა და მიხაილ იგოლნიკოვის შეხვედრაში გამოჩნდა...
- კი, მართლაც კარგად ვყავდი შესწავლილი. ეს მეც კარგად გავიაზრე მერე, როცა ჩანაწერს ვუყურებდი. მან ბოლო წამებზეც ჩამატრიალა, თვითონ არ შეტრიალებულა, მე მელოდებოდა, რომ კონტრზე მოვეყოლებინე. ეს ვიცოდი თუ არა, მე მაინც უფრო ზედმეტი მონდომების ბრალი მგონია, რადგან ჩემზე იყო ყველაფერი დამოკიდებული. სიძლიერეზე უფრო მეტად ჭკვიანური ჭიდაობით მომიგო, წაგება ჩემი გამოუცდელობის და დიდი ემოციების ბრალია. წინა დღეს დიდი ემოცია მივიღეთ, როცა ჩემპიონები გავხდით.

- ამ გამოსვლის შემდეგ თურმე უცხოელმა სპეციალისტებმა დაუმარცხებელი ტედი რინერის ყველაზე საშიშ მეტოქედ დაგასახელეს. სხვათა შორის, ეს მოსაზრება აქაურ ქომაგებშიც გაჩნდა...
- დაუმარცხებელი და წაუქცეველი არავინაა. რინერი ლეგენდაა, ასეთი სპორტსმენი იშვიათია, მე კი ვინც მინახავს, ასეთი არავინაა. მასთან ჯერ ვერ მივალ, მაგრამ მომავალში რატომაც არა. მისი დამარცხების ამბიცია გაჩნდება მაშინ, როცა მზად ვიქნები ამისთვის.

- მსოფლიოს ჩემპიონატისთვის როგორ ემზადებით, როგორი განწყობა გაქვთ ამ წარმატების შემდეგ?
- მსოფლიოს პირველობა სულ სხვა ტურნირია, მაგრამ როცა ევროპის ჩემპიონად ჩადიხარ, რაღაც პლუსი მაინც გაქვს. მთავარია, მაქსიმალურად დაიხარჯო და მოსაგებად ყველაფერი გაიღო. ამ პირობებში თუ წააგებ, გული მაინც არ დაგწყდება, რაღაც ვერ გავაკეთეო. თუ კარგად მოემზადები და ბოლომდე ჭკვიანურად იჭიდავებ, შედეგი იქნება.

არადა, კარგად ვემზადებით, ინდივიდუალურად ვვარჯიშობ ლაშა გუჯეჯიანთან ერთად. ძალიან ბევრს ვსწავლობ მისგან, დიდ გამოცდილებას ვიღებ. ფაქტობრივად, ყოველდღე რაღაც ახალს მიზიარებს თავისი სპორტული წარსულიდან - თუნდაც რინერთან ჭიდაობიდან, თუნდაც კისრულზე საიდან წამოვა უფრო უკეთესად და საიდან უნდა ავიკიდო... ამ ყველაფერს მიზიარებს და ორმაგად მაძლიერებს, ძალიან სასიამოვნოა ეს მუშაობა. ჯერჯერობით მზადების ახლებური მოდელით კმაყოფილი ვარ. იმედია, ბოლომდე გაამართლებს...

- ჩახტომითი კისრული საფირმო ილეთად იქცა. ბავშვობიდან აკეთებდით ამას, ქართული ჭიდაობის გავლენაა თუ საიდან მოვიდა თქვენს არსენალში?
- მძიმეწონოსნებთან ეს ეფექტური ილეთია. ამ ფანდით ჩემი პირადი მწვრთნელი ბათო ჯიქური გამოირჩევა და ბავშვობიდან შემასწავლა. ძალიან მაგარი, ლამაზი და გამოსადეგი ილეთია მძიმე წონაში.

- კიდევ რა ილეთები გაქვთ, რომლებსაც ასე თავისუფლად შეასრულებთ, ან თუ მუშაობთ ტექნიკური არსენალის გამდიდრებაზე?
- ილეთს შენით ვერ შექმნი, მომენტი უნდა დაიჭირო. თითქმის ყველა ფანდი შემიძლია, რაც ძიუდოისტმა უნდა იცოდეს საჭირო მომენტში. მთავარია, საჭირო დროს გააკეთო. მაგალითად, მძიმე წონასთან არაა საჭირო ამოსმული, რადგან შეიძლება, სიმძიმით ვერ დაძლიო და ჩაგატრიალოს. ტაქტიკურად უნდა მიუდგე ყველაფერს.

- ფიზიკურად ასეთი ძლიერი, შებოჭვებზე თუ ჭიდაობთ?
- გერმანიის ტურნირზე თითქმის ყველა შევბოჭე. აქ სისწრაფის მომენტია, ძალა იმდენად არ მუშაობს - სწორად თუ დაიჭერ, რაც უნდა ძლიერი იყოს, ვერ გაგექცევა.

- მსოფლიოსთვის ამზადებთ რამე ახალს? ალბათ, უკვე ყველას გაშიფრული ეყოლებით და ეცდებიან, სიახლე დაგიპირისპირონ...
- მსოფლიოს ჩემპიონატზე მარტო ჩახტომითი კისრული არ იქნება. ყველაფერი ღმერთის ნებაა, მაგრამ იქ ძალიან დიდი შემართებით და დიდი ენთუზიაზმით მივდივარ.

გაგრძელება შემდეგ ნომერში.

(იბეჭდება მცირე ცვლილებით)
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"