პაპინაშვილი ხორვატიაში საკმაოდ დამაჯერებლად გამოვიდა - ჭიდაობის ხარისხიც მაღალი ჰქონდა და ძალიან თავდაჯერებულიც იყო, კარგი ხასიათი გამოავლინა. ძალიან კარგი იქნებოდა, ასეთ ხასიათს სეზონის მთავარ შეჯიბრებებზეც რომ ავლენდეს, მაგრამ იქ ზედმეტად ღელავს, რადგან სასწორზეც გაცილებით წონადი ლოტი დევს, საერთაშორისო ტურნირებზე კი, თუნდაც ასეთ მაღალ რანგისებზეც, ფსიქოლოგიური დატვირთვა მოხსნილი აქვს.
ზაგრებში ის პარასკევს,
ჩვენებურმა თავისი პირველი შეხვედრა ხორვატიაში სწორედ იაპონელთან ჩაატარა. დაი აოკი ახალბედა კია, მაგრამ მთლად ახალგაზრდაც არაა - 22 წლისაა, თუმცა მის აქტივში ჯერ მხოლოდ ბუდაპეშტის შარშანდელი გრან პრის მოგებაა. ამის მიუხედავად, აქსიომაა, რომ იაპონელი მუდამ საფრთხილოა, ოღონდ პაპინაშვილმა დამაჯერებლად აოტა: ის მთელი შეხვედრა აქტიურობდა, მაგრამ წარმატებას ბოლოსკენ მიაღწია. ჯერ ეს კონტრშეტევაზე გააკეთა, როცა აოკიმ გადაავლო და ქამრიდან აიტაცა, მაგრამ პაპინაშვილმა ილეთი გაუგრძელა და ვაზარიზე გადააგდო, ცოტა ხანში კი ბრუნით ჰაერში აიტაცა და ისე დაახეთქა პირდაპირ ბეჭებით. ამით ქართველმა რევანშიც აუღო ორი წლის წინ კანოს ტურნირზე მარცხისთვის და ურთიერთშეხვედრათა ანგარიშიც გაუთანაბრა.
ჩვენებურმა მეორე შეხვედრაც დიდი შემართებით ჩაატარა, როგორც მთელი ტურნირი და ამჯერად აზერბაიჯანელ მემან სადიგოვს გამოუყვანა წირვა ზუსტად იმავე ანგარიშით, ოღონდ მოვლენები ცოტა სხვაგვარად განვითარდა. საერთო ის იყო, რომ პაპინაშვილი ამჯერადაც საგრძნობ ინიციატივას ფლობდა და შეხვედრის შუაში მოგვერდით ვაზარიც აართვა. თან იქვე სადიგოვი მოუხსნეს კიდეც.
პაპინაშვილს ამის შემდეგ დაეწყო "ქართველების ერა". ჯერ იყო და, ნახევარფინალში დადგა მის წინ ყოფილი თანამოქალაქე, ამჯერად კი თურქეთის სახელით მოჭიდავე ევროპის ფინალისტი ბეკირ ოზლუ (ბეთქილ შუკვანი).
ეს შეხვედრაც ადრინდელების ანალოგიურად წარიმართა: ოზლუ გვარიანად უტევდა, ცდილობდა უპირატესობის მოპოვებას, რასაც მხოლოდ რიგ ეპიზოდებში ახერხებდა, რადგან პაპინაშვილი კარგად ანეიტრალებდა მის მძლავრ დაწოლას, ბოლოს კი ჩვენებურმა ისევ უფრო დახვეწილი შესრულების თუ კლასის ხარჯზე მოუგო: ბოლო წამებზე ოზლუმ გარეფეხიდან ჩახვევით სცადა გადაგდება, მაგრამ პაპინაშვილი ყოჩაღად დაუდგა, ჩააბრუნა და ფინალში გამსვლელი ვაზარი დაიმსახურა.
ფინალში მისი მეტოქე კიდევ ერთი ქართველი, ამჯერად რუსთა მოქმედი ევროპის ჩემპიონი რობერტ მშვიდობაძე იყო - გორში დაბადებულ-გაზრდილი, რომელიც თავისუფალ დროს ახლაც შიდა ქართლში ატარებს. სხვათა შორის, პოლონეთში, ევროპის ჩემპიონატზე გამარჯვების შემდეგ მან მადლობა გორელ მწვრთნელებსაც გადაუხადა.
პაპინაშვილი მას აქამდე იშვიათად შეხვედრია, რადგან საქართველოს ნაკრებში არ მოუწიათ ერთმანეთის კონკურენტობა, რუსეთში გადასვლის შემდეგ კი მშვიდობაძე ვერ ხვდებოდა ლიდერებში და იშვიათად უწევდა ეროვნულ ნაკრებში გამოსვლა. ეს მათი მესამე შეხვედრა იყო, რომელიც მესამედაც პაპინაშვილის გამარჯვებით დასრულდა. ჩვენებურმა დასრულებამდე ნახევარი წუთით ადრე გამოჭედა მოგება: როცა ბრუნზე ვერ დაატრიალა მეტოქე, ისევ წინ ჩაიგდო და შიდა ფეხის გამოკვრით ვაზარიზე დააგდო.
ამ გამარჯვებით პაპინაშვილი კიდევ უფრო დაწინაურდა რეიტინგში და კიდევ ერთი დიდი ნაბიჯით დაუახლოვდა მიზანს: წლის ბოლომდე შეინარჩუნოს პირველობა მსოფლიოს რეიტინგში. ეს მიზანი უკვე მართლაც ძალიან ახლოსაა.
* * *
გამარჯვების შემთხვევაში 100 კილოს რეიტინგში დაწინაურება ლიპარტელიანსაც შეეძლო, თუმცა ეს მხოლოდ მის მიღწევაზეც არ იყო დამოკიდებული. როგორც საბოლოოდ გაირკვა, ჩვენებურს ამ მიზნის მიღწევაში ხელს პორტუგალიელი ჟორჟე ფონსეკა შეუშლიდა - ფიზიკურად ძალიან ძლიერი, კარგი და საკმაოდ ტექნიკური მოჭიდავე, ვისთანაც წააგო ჩვენებურმა ერთადერთი შეხვედრა ხორვატულ ტატამზე. შეხვედრა დამატებით დროში გადავიდა, სადაც ჩვენს ლიდერს ერთ მომენტში, თითქოს, ყურადღება გაეფანტა, რითაც ისარგებლა ფონსეკამ. თუმცა ეს მეორე შეხვედრაში იყო, მანამ კი ჩვენებურმა დიდებულად იჭიდავა იაპონელ დაიკი ნიშიამასთან, შემტევი სტილით სიქა გააცალა მას და დამსახურებულად მოუგო.
სხვათა შორის, დენისოვის მსგავსად, ამით მასაც ახსნა "ჯადო" - ზედიზედ ოთხი წაგების შემდეგ პირველად მოუგო.
სანუგეშო წრეში ლიპარტელიანმა ასევე დამაჯერებლად აჯობა, ცოტა არ იყოს და, უხერხული სტილით მოჭიდავე ლატვიელ იევგენის ბოროდავკოს, ხოლო ბრინჯაოსთვის პაექრობაში აზერბაიჯანელთა ევროპისა და მსოფლიოს ჩემპიონი ელხან მამადოვი გაფრთხილებებით მოუხსნეს, როცა ის ჭიდაობის ნაცვლად ჯიქურ აწვებოდა.
(იბეჭდება მცირე ცვლილებით)
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"