ნაკრები სახეა ქვეყნის ფეხბურთისა, მისი აისბერგია, ზურგს ძლიერი ეროვნული ჩემპიონატი უნდა უმაგრებდეს, მაგრამ სამწუხაროდ, ეს ასე არაა და მაინც, ქართული ფეხბურთი თავისი ნიჭით საკუთარ თვითმყოფადობას არ კარგავს.
ვინა ვართ, რანი ვართ ან საით მივდივართ? ნუ ჩამომართმევთ "ურა-პატრიოტიზმში", მაგრამ უსასრულობიდან უსასრულობაში მივდივართ. საქართველო მარადიულია, მარადიულია ქართული ფეხბურთიც. ეს შეიძლება მავანს და მავანს გადაჭარბებულად მოეჩვენოს, მაგრამ მისი უდიდებულესობა ქართული ფეხბურთი ძველ სიმაღლეებს დაიბრუნებს. რითი? თავისი ნიჭით, გენეტიკური ნიჭით.
ამას წინათ თავისი ქვეყნის ნაკრების წარუმატებლობით გაღიზიანებული ყაზახი ჟურნალისტის სტატია ვთარგმნე (უფრო სწორად, გადმოვაქართულე),
რომელიც მიიჩნევს, რომ რადგან ჩვენზე მდიდარი სახელმწიფო აქვთ, რამდენიმე წელიწადში ფეხბურთში მათთან შედარებით ჯუჯები გავხდებით. ერთი ოღონდ არის აქ და ეს "ოღონდ" ძალზე მნიშვნელოვანია - ისევე, როგორც ყველაფერში, ფეხბურთშიც ყველაფერი ნიჭზეა დამოკიდებული. ეს ნიჭი კი, მაპატიოს პატივცემულმა ჰალიმჟან ერჟანოვმა და, ქართველებს სხვებზე მეტად მომადლებული გვაქვს. ეს ფაქტია, ჯიუტი ფაქტი. ნიჭს ვერ შეიძენ, შრომით ვერ მოიპოვებ, საბედნიეროდ, ძალიან დიდი ფულითაც ვერ იყიდი.
ისტორიულად ასე იყო: აბა, სად იყო ძველ დროში "კაირატი" და სად იყო თბილისის "დინამო"?
ქართული ფეხბურთის ყველაზე დიდ გამარჯვებად ევროპის თასების მფლობელთა თასის მოგება მიიჩნევა, თუმცა გავკადნიერდები და ვიტყვი, რომ თბილისში "ლივერპულის" გაბითურება (3:0) გაცილებით დიდი მიღწევა გახლდათ. მაშინდელი "ლივერპული", ფაქტობრივად, "ბრიტანეთის ნაკრები" იყო (მინუს კევინ კიგანი) და ეს გუნდი "დინამოზე" შერცხვა. თან, წმინდა ბრიტანულ ამინდში (მატჩს 100 ათასი მაყურებელი დაესწრო). რა თქმა უნდა, არ ვიქნები სწორი პარალელის გავლებაში, მაგრამ რატომღაც მიმაჩნია, რომ ის და ყაზახეთთან მოგებული თამაში რაღაც კავშირშია. კავშირშია პერსპექტივასა და პოტენციალში, ქართული ფეხბურთის უკვდავებაში. აქ მარტო გამარჯვებაზე არაა საუბარი - მხოლოდ ერთ რამედ ღირდა გიორგი ჩაკვეტაძის გაკეთებული ფინტი. ჰოდა, თუ ბიჭი ხარ, მიდი და ფულით იყიდე ეს ნიჭი.
Euro 2020: დაიმახსოვრეთ ეს სახელი - 19 წლის გიორგი ჩაკვეტაძე [VIDEO]
ახლა ზოგიერთი მეტყვის, რა საჭიროა ეს იწილო-ბიწილოო და შესაძლოა, მართალიც იყოს, მაგრამ შევახსენებ, წარსულის გარეშე არ არსებობს აწმყო, აწმყოს გარეშე კი არ არსებობს მომავალი. წარსული კი ქართულ ფეხბურთს დიდი და სახელოვანი აქვს. არანაკლებ სახელოვანი მომავალი გველის. რატომ? გეტყვით, ბატონი ბრძანდებით.
უპირველეს ყოვლისა, იმიტომ, რომ როგორც იქნა, საქართველოს ნაკრები გუნდს დაემსგავსა. არაერთხელ მითქვამს, ამათზე გაცილებით ნიჭიერი თაობები გვყოლია, მაგრამ შედეგი ვერ მიგვიღია. ეს ბიჭები უფრო მოტივირებულნი არიან ნაკრებში და ბოლომდე იხარჯებიან. რაღაცნაირად სხვა მენტალიტეტი აქვთ. ბოლომდე იბრძოლებენ და მიზნის მიღზევისთვის არც თავს დაზოგავენ და არც ფეხებს.
დიახ, ფეხებია ის, რითაც მათ საკუთარი კარიერა უნდა მოიწყონ და მომავალი უზრუნველყონ, რამეთუ ფეხბურთელის კარიერა ხანმოკლეა და ერთმა ტრავმამ შეიძლება ყველაფერი გაუფუჭოს. ამდენად, ანდორაში ჩაგდებული მატჩი საპატიებლად მიმაჩნია. რატომ?
სწორი შეკითხვაა: იმ საშინელ ხელოვნურსაფარიან მოედანზე ნორმალურად თამაში შეუძლებელი იყო, სადაც ერთი გუნდი თამაშობდა და მეორე თამაშში ხელის შეშლას ცდილობდა. ცდილობდა ანტიფეხბურთით, დაუნდობლად. სულ კოჭ-წვივში ურტყამდნენ გამიზნულად ჩაკვეტაძეს და კიდევ კარგი, სერიოზული ტრავმა არ მიიღო. მოხდა მათთვის სასწაული და ფრეს მიაღწიეს. თუმცა, მგონია, უფრო მოტივირებულნი რომ ყოფილიყვნენ, ჩვენი ფეხბურთელები გაიმარჯვებდნენ.
რა ღვაწლი მიუძღვის ვლადიმირ ვაისს საქართველოს ნაკრების წარმატებაში?
ძალიან დიდი. როგორც აღვნიშნე, მისი ხელმძღვანელობით, გუნდი, როგორც ასეთი, გუნდს დაემსგავსა. ჩვენს ნაკრებს მასზე გაცილებით სახელოვანი დამრიგებლები ჰყოლია, მაგრამ შედეგი არ მიღწეულა. მაგალითად, ექტორ კუპერმა დაინახა, რომ პერსპექტივა არ არსებობდა, თავისი გასამრჯელო აიღო და წავიდა.
პირდაპირ გეტყვით ჩემს მოსაზრებას: ვაისი არაა ძალიან მაღალი დონის მწვრთნელი, მაგრამ არსებულ სიტუაციაში ის საუკეთესოა. და კიდევ, ისმის მორიგი ლოგიკური კითხვა, რატომ? ვაისი სლოვაკია, სლავია, ყოველთვის მუშაობდა სლოვაკეთსა და პოსტსაბჭოთა სივრცეში, მისთვის ეს გარემო უცხო არაა. ამიტომ არა აქვს პრობლემები. ის არაა ჩვენი გუნდისთვის იდეალური მწვრთნელი, მაგრამ რაა ამ სამყაროში იდეალური?
მისი უარყოფითი მხარეები? რამდენიც გინდათ. ძალიან უჭირს თამაშისას რეაგირება, სტრატეგიული და ტაქტიკური ცვლილებების განხორციელება. ის არ დადის ქართველი ლეგიონერების თამაშებზე და იშვიათად ესწრება ეროვნული ლიგის მატჩებს. მოკლედ, შორეული ნათესავივითაა, რომელიც ხანდახან მოგინახულებს ხოლმე.
და გვაწყობს კი ჩვენ ასეთი "შორეული ნათესავი"? პარადოქსია და გვაწყობს. ეგაა, ფეხბურთის ფედერაცია ვალდებულია, უფრო მეტი მოსთხოვოს და დაავალოს.
ვაისის კიდევ ერთი "ნაკლი" - არაბიძე
ალბათ, ყველა ქომაგის სათქმელს ვიტყვი, ძალიან სჭირდება ჩვენს გუნდს ეს ფეხბურთელი. ახალგაზრდულ ნაკრებში მის ბოლო თამაშს ვუყურე და აღფრთოვანებული დავრჩი. როგორ შეიძლება ასეთი მოთამაშე გყავდეს და არ გამოიყენო? ნუ, ვთქვათ და რთული ხასიათისაა, არაა პირფერი, მაგრამ ხომ ვიცით, როგორი რთული ხასიათის მქონენი იყვნენ დიდი ქართველი ვარსკვლავები. შენ იმიტომ განდეს ამხელა საქმე, რომ "ოქროს შუალედი" მოძებნო და სიტუაცია საქმის სასარგებლოდ გამოიყენო.
რას ერჩის ვაისი ზარანდიას?
ვინც ლუკა ზარანდიას თავის გუნდში თამაშს აკვირდება, არ შეიძლება არ გაუკვირდეს, რომ ნაკრებში არ ათამაშებენ. ყაზახეთთან მატჩის დასასრულს შეიყვანა მხოლოდ ვაისმა და გვინდა ვკითხოთ ვლადიმირ ვლადიმირის ძეს - ეგ პოლონეთი ხომ შენს სამეზობლოშია, ნუ დაიზარებ, ჩაირბინე და ნახე, ეს 22 წლის ბიჭი როგორ ირჯება.
სხვა მხრივ, რა შეიძლება ითქვას, წინსვლა აშკარაა. მართალია, ჩვენმა გუნდმა სუსტი მეტოქეები დაჯაბნა, მაგრამ ადრე ასეთ გუნდებთან მოგება სანატრელი გვქონდა.
მალე უფრო ძლიერებსაც შევხვდებით და გამოჩნდება "ჯვაროსანთა" გუნდის შნო და მარიფათი.
და მაინც მგონია, ეს გუნდი ვაისმა გუნდს დაამსგავსა და მასთან ორთაბრძოლა უკვე ყველას გაუჭირდება.
P.S. შენ როგორ თვლი, ჩვენო მკითხველო?
ყაზახები აღიარებენ, რომ გოლი თამაშგარედან გაგვიტანეს, ჩაკვეტაძეს კი ბრილიანტის ფეხი აქვს
ყაზახი ჟურნალისტი: ახლა დაგვცინიან - 3-4 წელიწადში კი საქართველო ჩვენთვის ჯუჯა იქნება
რა მოეწონათ, რა არა? - ქართველი ჟურნალისტები ერთა ლიგაზე საქართველოს ნაკრებს აფასებენ
8 ქართველი ჯგუფის სიმბოლურში - გიორგი ჩაკვეტაძე აქაც საუკეთესოა
მემგონი ამ კუთხით დაიძრა ყინული, აქ მარტო მწრთვნელის დამსახურება არ არის.
ვფიქრობ, რომ თვითონ ბიჭებიც ბევრ რამეს მიხვდენენ და მაქსიმალურად ცდილობენ ყველაფერს.
მე ესეთი მოტივირებული,შეკრული და შინაგანად უტეხი ნაკრები ბოლო 15-20 წელია არ მახსოვს.
ძალიან დიდი წვლილი მიუძღვის ჩემი აზრით ამაში, უკაპიტნესს და უვიცეკაპიტნესს...
ნიჭიერი და პერსპექტიული მოთამაშის
დაკარგვას. ჩვენ ყველა თაობაში გვყავდა 11 მსოფლიო დონის შემსრულებელი და ახლაც არ გადაშენებულან,უბრალოდ ბევრი იკარგება.
ამ თაობას თან სხვანაერი მენტალიტეტი აქვს და საქმისადმი მიდგომაც სხვაა და ესაა გუნდის "ნიჭი"
ძლიერ გუნდებთან სტაბილური თამაში მოდის სუსტებთან გამარჯვებულის მენტალიტეტის ჩამოყალიბების მერე... თუ გახსოვთ ადრე სუსტ გუმდებთანაც ძალიან გვიჭირდა არანაკლები შემადგებლობით...