
"ბოლომდე წაიკითხე!
იცით რა, კი, მე ვარ სომეხი, თან კაი, ძირფესვიანად სომეხი, მაგრამ ვიცოდი ზუსტად, რომ საქართველო გაიმარჯვებდა და დიახ, მინდოდა კიდეც, რადგან პერსპექტივას ვხედავდი მეტს. ეს არ ნიშნავს, რომ სომხეთის წაგება მინდოდა - არა, მაგრამ რაციონალურად დალაგდა ჩემს გონებაში. ის რაშიც ქვეყანა ძლიერი არაა, ჰიპოთეთურ ოცნებებში ვერც იქნება - ეს გუნდმაც

გთხოვთ, ნუ აზიარებთ ქართველი გულშემატკივრების ვიდეოებს და ნუ აწერთ ათას რამეს, ეს ჩვენ არ შეგვშვენის. გაუხარდათ, ხო კაი… ზედმეტშიც გადაუვიდათ, კარგი, მაგრამ მავანს ნუ ვაჩვენებთ ჩვენი ძმობის ამ სახეს, ნუ თესავთ ნეგატივს, ნუ აძლიერებთ სტერეოტიპს, დაგმეთ არმენოფობიაც და პირიქით - გვიხაროდეს გამარჯვება! სომხეთის გუნდს წინ აქვს ყველაფერი!!!
პ.ს. არ დაგვავიწყდეს, ერს ვეთამაშეთ, რომელიც სულ რაღაც 2-3 წლის წინ ომში იყო, ლამის ბიჭების ნახევარი თაობა დაკარგა, ნახევარი კიდევ შშმ პირი ჰყავს. ამაზე თუ ასე გავგიჟდით მაშინ, კი არ მახსოვს.

ვიმეორებ, დაანებეთ თავი ამ უაზრო პოსტების გაზიარებას! მიყვარხართ ყველა! ჩემი სომხებიც და ჩემი ქართველებიც!!!"
შეგახსენებთ, საქართველოს ეროვნულმა გუნდმა სომხეთის ნაკრები ორი მატჩის ჯამში 9:1 დაამარცხა და "ერთა ლიგის" B დივიზიონში ადგილი შეინარჩუნა.
არეულობა საქართველოსა და სომხეთის მატჩის შემდეგ - რა მოხდა "დინამო არენაზე"? [VIDEO]
სირცხვილი და მავნებლობა - თურქეთთან მატჩი შეიძლება მაყურებლების გარეშე ჩატარდეს
1979 წელს,დინამო-ჰამბურგის მატჩის ღამე,სალაროსთან გავათენე,მაგრამ ძალიან ცოტა ბილეთი გამოიტანეს გასაყიდად და მაინც არ შემხვდა.ჰოდა შევიარაღდი დახატული ბილეთებით და შემმოწმებლებში წარმატებითაც გავიარე,მაგრამ უკვე სტადიონის ტერიტორიაზე,მილიციელმა შემაჩერა და ბილეთი შემიმოწმა,რა თქმა უნდა შეამჩნია,რომ ბილეთი ყალბი იყო და სტადიონს გარეთ გამიყვანა(გამაგდო),თუმცა მეორე ასეთივე ბილეთით შევედი და იარუსებს შორის თავისუფალი სივრცე რომ არის,იქ ვიდექი,მთელი მატჩი.წაღუნული,რადგან სიმაღლეში ვერ ვიმართებოდი,ჩემს წინ კი სხვა ჩემნაირი უბილეთო იყო ჩაცუცქული და გოლი რომ გავიტანეთ,გახარებული რომ წამოხტა,კინაღამ იქიდან გადავვარდი,ცემენტსა თავი ავარტყი,თუმცა ამას ვინ ჩიოდა!1-3 წავაგეთ,მაგრამ აზრადაც არავის მოგვსვლია,იქ რაიმე გაგვეფუჭებინა,ან მოედანზე ვინმე გადასულიყო.იმ თამაშზე,კიბეებზეც და სადაც დადგომა შეიძლებოდა,ყველაფერი დაკავებული იყო.ალბათ 100 000 კაცამდე იქნებოდა.რაც მე და ჩემისთანებმა გავაკეთეთ,რა თქმა უნდა არ შეიძლებოდა,მაგრამ ეს ფეხბურთის დიდი სიყვარულით გავაკეთეთ,რაც ახლა ხდება,ეს სიყვარული კი არა ყველას და ყველაფრის უპატივცემულობაა. რამაზ შენგელიას,ვოვა გუცაევს,საშა ჩივაძეს,ალექსანდრე ანპილოგოვს,ჩვენთვის საყვარელ სპორტსმენებს,ზოგს მაღაზიაში,ზოგს სხვაგან შევხვედრივარ,იქ მყოფებში ჩაიშრიალებდა ხოლმე,აგერ შენგელია მოდის,მაგრამ ახლო მისვლას და დალაპარაკებას არც ვფიქრობდით,რადგან მასაც თავისი საქმე ჰქონდა და მის პირად სივრცეს,დროს, პატივს ვცემდით,ეს მოკრძალება და სხვისი სივრცის პატივისცემა დაიკარგა სამწუხაროდ,დღევანდელ ახალგაზრდობაში!ალბათ როგორმე ისევ უნდა ვასწავლოთ.