კვიპროსული გამოცემა: ვინ თქვა, რომ ქეცბაიას შემტევი ფეხბურთის თამაში არ შეუძლია?

ჩვენ არ გვყავდა მის დროს და არ ახლა გვყავს შემტევი ნაკრები, თორემ თვითონ ქეცბაია ვინც იყო კარგად ვიცით ვისაც გვახსოვს მისი თამაში. მარტოს შეეძლო გუნდი შეტევზე აეყოლიებინა ისეთი ჟინიანი იყო. ნეტავ კიდევ გვყავდეს ახლა ნაკრებში მისნაირი.

საქართველოს ნაკრების უმთავრესი პრობლემა (პრაქტიკის ნაკლებობასთან ერთად) არის დისციპლინა! ეს არის სახასიათო შტრიხი, რომელიც საბჭოთა პერიოდის დასასრულისას დაიწყო და პოსტსაბჭოური პერიოდის დასაწყისში განვითარდა. ამ პრობლემამ გამოიწვია სპორტული მენტალიტეტის და პროფესიონალიზმის გაგების გარყვნა. წლები გავიდა, მაგრამ ხშირ შემთხვევაში დღემდე ვხვდებით ამის მაგალითებს. დღესაც ვხედავთ პროტექციის წყალობით დაწინაურებულ სპორცმენებს, საეჭვო მატჩებსა და მსაჯობას, არაპროფესიონალურ მენეჯმენტსა და უამრავ სიცრუეს, პასუხისმგებელი პირების პასუხისმგებლობის თავიდან აცილების მცდელობებს... ამ ყველაფერმა იმოქმედა გულშემატკივარზეც და მასაც დაამჩნია გარკვეული კვალი. გულშემატკივარმაც დაკარგა შესაბამისი კულტურა. სამწუხაროდ ჩვენმა ფეხბურთელებმა იციან რაღაც "ჩამოძინება", რაღაც მომენტში უაზროდ "მოდუნება", რაც მთლიანად ცვლის თამაშის შინაარსს და ეს ძალიან ძნელი ასახსნელია. ჯერჯერობით ვერცერთმა მწვრთნელმა ვერ შეძლო ნაკრებში დისიპლინის უმაღლეს დონეზე დანერგვა რადგან ეს მენტალიტეტში უკვე ღრმად გამჯდარი პრობლემაა. მოშვებულობა, მოდუნება, უხასიათობა, რაღაც გულგრილი დამოკიდებულება.... მეტნაკლებად ყველა სპორტში იგრძნობა. და არა მხოლოდ სპორტში, ზოგადად სისტემურ პრობლემასთან გვაქვს საქმე, მთელს ქვეყანაში ეს სიტუაციაა ამ ეტაპზე. თაობები სჭირდება ამ ყველაფრის ფუნდამენტალურ შეცვლას.
ნუ ვიფიქრებთ, რომ ეს ხასიათი და დამოკიდებულება გენში მოგვდგამს. მართალია ეს უკვე დიდხანს გრძელდება, მაგრამ 1981-ის თბილისის დინამო გავიხსენოთ. მანქანასავით აწყობილი, გერმანული დისციპლინით აღჭურვილი გუნდი, რომელმაც ევროპა დაიპყრო, მას აბსოლიტურად ყველა კონტინენტზე იცნობდნენ! ისინიც ქართველი ბიჭები იყვნენ...