- უკვე რამდენიმე დღეა „მეტალისტი 1925“-ში ხარ. როგორ შეგხვდა უკრაინა, ხარკოვი, გუნდი?
- უკრაინაზე ბევრი რამ ვიცი, გამიგია. ტარას მიხალიკი ჩემი ახლო მეგობარია, ჩვენ ერთად „ლოკომოტივში“ ვთამაშობდით. ყოველდღე კავშირზე ვართ, ვურთიერთობთ. ქალაქის ნახვა ჯერ ვერ მოვასწარი. გუნდზე შემიძლია ვთქვა, რომ მაგარი ბიჭები არიან, კარგი კოლექტივია. აქ ფეხბურთის სათამაშოდ ყველაფერია. მე ყველაფერი მომწონს.
- დღევანდელ უკრაინულ ფეხბურთზე საერთოდ რა იცი?
- ვიცნობ მარკო დევიჩს, რომელთან ერთადაც „რუბინში“ ვთამაშობდი. რა თქმა უნდა,
- ჯერ კიდევ პროფესიონალური კარიერის დასაწყისში შეიძლებოდა უკრაინაში აღმოჩენილიყავი?
- ეს მაშინ იყო, როდესაც 18 წლის ვიყავი. „შახტარის“ შეკრებაზე თურქეთში ჩავედი. იქ სინჯებზე ვიმყოფებოდი, მაგრამ არ გამოვიდა.
- წელს ნაკრებში მხოლოდ ერთხელ ითამაშე. ეროვნულ გუნდში დაბრუნება, ალბათ, შენი ერთ-ერთი მთავარი ამოცანაა...
- რა თქმა უნდა. ყველა ფეხბურთელი ოცნებობს თავისი ქვეყნისთვის ითამაშოს. ამაში დარწმუნებული ვარ. უკვე 10 წელია ნაკრებში ვთამაშობ. თუმცა მიზანი მხოლოდ ნაკრებში თამაში არ არის. მიზანია კიდევ ერთი წელი მაღალ დონეზე ვიასპარეზო.
- ინტერვიუში წავიკითხე, რომ ერთ-ერთ წინა გუნდში ანეკდოტების მოყოლაში ნომერ პირველი იყავი, შეგეძლო ვარჯიშზე ცოტა გეცეკვა. შესაძლოა, რაღაც მსგავსს აქაც უნდა ველოდოთ?
- შეიძლება ანეკდოტების მოყოლაში საუკეთესო არა, მაგრამ ერთ-ერთი საუკეთესო ვიყავი. მიყვარს ხუმრობა, მხიარული ადამიანი ვარ. ყოველთვის არა, თუმცა მომწონს, როდესაც ვარჯიშზე იცინიან. ეს მეხერხება.