...როცა ამა თუ იმ მოლოდინს დაისახავ, შემდეგ ის თუ არ გამოვა, მელანქოლიას იწვევს, შესაძლოა, დეპრესიამდეც კი მიხვიდე. საქართველოს ნაკრებმა "ერთა ლიგის" B დივიზიონი ისე დაიწყო, თითქოს ვიფიქრეთ, ჩვენი ადგილი უფრო მაღალი უნდა იყოს, ვიდრე ახლააო. ყველაფერი ეს ჭეშმარიტი არ გამოდგა, გადამწყვეტ შეხვედრებში მარცხს გადაჩვეულმა ფეხბურთელებმა კი ემოციებს ვერ აჯობეს.ყველა სფეროში ადამიანებს საკუთარი მინიმალური და მაქსიმალური შესაძლებლობა აქვთ. არის მომენტები, როცა საკუთარ თავზე მაღლა ხტები. ეს მუდმივად არ გამოვა, თანაც, როცა საქმე კოლექტიურ საქმიანობას ეხება. აქ ყველა დეტალი კიდევ უფრო
ობიექტურად, სად არის საქართველოს ნაკრების დღევანდელი სამოქმედო არეალი? გუნდს ჰყავს მთავარი ვარსკვლავი, რომელიც ხშირად ბრწყინვალე ინდივიდუალიზმით ისეთ განცდას აჩენს, გუნდურად ყველაფერი რიგზეა, სინქრონული მოქმედებებია. არადა, ან ასე არაა, ანაც ამის ხელშეწყობა იდეალურად ცოტას შეუძლია. ჩეხეთთან მოედნიდან კიტეიშვილი და ჩაკვეტაძე ერთდროულად რომ გავიდნენ, ხვიჩა კვარაცხელიამ მინდვრის ცენტრისკენ ჩაწევითა და თამაშის საკუთარ თავზე მაქსიმალურად აღებით ორი საგოლე შანსი შექმნა. "კვარამ" მოლოდინები ისე გაზარდა, ყველას აქვ განცდა, მან მარტომ ყველაფერი უნდა შეძლოს. არადა, ასე არაა, ზოგჯერ მას უბრალოდ არ უმართლებს, როგორაც უკანასკნელ ორ სანაკრებო მატჩში.
არავინ უნდა იფიქროს, ვინმეს ვაკნინებთ. "ჯვაროსნების" რიგებში სხვადასხვა დონის ჩემპიონატებში გამორჩეული ფეხბურთელებია, მაგრამ საერთო დონის ასამაღლებლად მეტია საჭირო. არის ფაქტორები, რაც სანაკრებო შეკრებებზე არ შეიცვლება. ოლომოუცში ტრიბუნებიდან კარგად ჩანდა, ჩეხები ჩვენზე გაცილებით მეტს და გამუდმებით რომ მოძრაობდნენ. გვინდა, თუ არ გვინდა, მოგვწონს თუ არ მოგვწონს, ესაა თანამედროვე ფეხბურთი; წარმატება თუ გვინდა, მას გარკვეულწილად, მხარიც უნდა ავუბათ.
მთავარ მწვრთნელს საკადრო საკითხებზე სულ მივედავებით, თუმცა გვაქვს კი სათანადო კონკურენცია?! არადა, სხვადასხვა რგოლებში მკვეთრი დისბალანსია, როგორც ასაკის, ასევე კლასისა და დონის მიხედვით. ასაკი დამღა კი არაა, უბრალოდ რაღაცას ძველებურად ვეღარ აკეთებ, ამავდროულად, პირიქითაც, გარკვეულ საკითხებს უკეთ, "დაღვინებული" უდგები, რაც პატარა ასაკში ასე არაა.
რაც ვიცით, ჩვენი ბიჭები თავს არ ზოგავენ. ჩეხეთისკენ მათთან ერთად ვიმგზავრეთ და იოლად ჩანს, კარგი, უშუალო და ლაღი ადამიანები არიან. მათ ახლა ვერ ვეტყვით, რომ საუკეთესო პერიოდი აქვთ. ვერ ვეტყვით ისევ მათი ინტერესების გამო, ვერ ვეტყვით ისევ მათი პატივისცემის გამო. საკუთარ თავს გარედან მეტად უნდა შეხედონ, უკეთესები დაბრუნდნენ, ახალი და უფრო ამბიციური მიზნებისკენ დაიძრნენ!..
მატჩისშემდეგ პრესკონფერენციაზე ჩვენი შეკითხვა ვილი სანიოლს მას შეეხებოდა, ანგარიშის შემცირებისთანავე ცვლილებები გუნდისთვის უფრო დამაზიანებელი ხომ არ გამოდგა და პრობლემას გვიქმნის თუ არა ის ფაქტორი, მეტოქის მწვრთნელებმა მაქსიმალურად რომ შეგვისწავლეს. რაც გამოჩნდა, სანიოლი სულ უფრო ხშირად იშვერს ხელს ფეხბურთელებისკენ და საკუთარ შეცდომებს საჯაროდ არ აღიარებს, იმის მიუხედავად, შემდეგ ჩანს, შენიშვნებსაც ყურს უგდებს. მან ხელშეკრულება გაახანგრძლივა და თვითტკბობას არ უნდა მიეცეს. შესაძლოა, უკვე დამღლელად, მაგრამ კიდევ ერთხელ დავიწუწუნებთ ე.წ. გეგმა "ბ"-ს არარსებობაზე. ამხანაგური შეხვედრები არაა, მნიშვნელოვან დაპირისპირებებს კი ექსპერიმენტებისთვის ვერ გამოვიყენებთ, რაღაც ბალანსია საჭირო!..
სომხეთი, სლოვაკეთი... კვარაცხელიასა და კაშიას გარეშე - ვის შეიძლება შეხვდეს საქართველოს ნაკრები ადგილის შესანარჩუნებლად
![საქართველოს ნაკრები ჩეხეთთან დამარცხდა და B ლიგაში დასარჩენად პლეი-ოფში ბრძოლა მოუწევს [VIDEO]](/pictures/image7/60fde89fbb7497ad404ac1322a939e02.jpg "საქართველოს ნაკრები ჩეხეთთან დამარცხდა და B ლიგაში დასარჩენად პლეი-ოფში ბრძოლა მოუწევს [VIDEO]")
სანიოლმა ეროვნული ნაკრები ძალიან მაღალ ნიშნულზე აიყვანა, გუნდი შექმნა დისციპლინით, თავდადებით და ბრძოლისუნარიანი, ერთიანი სულისკვეთებით, თუმცა ფეხბურთელების მაგივრად ის ვერ ითამაშებს.
სამწუხაროდ, გაზაფხულის პლეიოფების და ევროპის ჩემპიონატის შემდეგ ფეხბურთელების ფორმის პიკმა გადაიარა. ეს ბუნერივია - ერთნაირ ფორმაში მუდმივად არავინ არის.
ჩვენი ლომი მამარდა შეცდომას უშვებს ცოცხალი კედლის დაყენებისას; კაკაბაძე ძალიან იმედის მომცემი იყო კარიერის დასაწყისში, მაგრამ ჩამოყალიბდა საშუალოზე ოდნავ უკეთეს ფეხბურთელად; გოჩოლეიშვილი არის ის, რაც არის; კირკველიას მაგარი თამაშები გვახსოვს, მაგრამ ასაკი თავისას შვება; საბა საზონოვი ვერ ქაჩავს, გველესიანი ირანის ჩემპიონატის დონის მოთამაშეა; კაშიაც ლომია, თუმცა სისწრაფე დაკარგა; დვალს მე მგონი საუკეთესო პერიოდი აქვს ნაკრებში, თუმცა ვარსკვლავი არც ეგაა; ტაბიძე ვეღარ თამაშობს, ლოჩოშვილი თამაშობს იმას, რაც შეუძლია; აზაროვი ახალგაზრდულ ნაკრეშიც კი არ არის გამორჩეული და მაგის გაცუდებული პენალი კინაღამ დამარცხებად დაგვიჯდა; შენგელიამ რა სივრცეები გაუხსნა და მოეხმარა კვარას უკრაინასთან? წიტაიშვილი ფიზიკურად სუსტია მოწინააღმდეგის ათლეტურ თავდამსხმელებთან; ერთადერთი გოგლიჩიძეა იმედის სხივი დაცვაში და იაკობაშვილის გადმობირებაც მოგვეხერხებინა, კარგი იქნებოდა. ლაცაბიძეა ერთადერთი პერსპექტიული დამცველი ახალგაზრდულში და მანაც ვერ დატოვა ჩემზე შთაბეჭდილება. აქვე ვიტყვი ახალგაზრდულზე - არ ჩანან სამწუხაროდ ისეთები, ვინ ეროვნულს მიუკაკუნებს. სიგუას პროგრესი არ ეტყობა, პარკაძე სადღაც ჩაიკარგა, კვერნაძე ტალანტი არ არის, თუმცა შრომით შეიძლება კარგ დონეს მიაღწიოს. ლომინაძის და ოდიშარიას პროგრესის იმედი შეიძლება გვქონდეს.
ნახევარდაცვაში ქოჩორაშვილი ის ლომი ვეღარ არის, ევროზე რომ იყო - საყრდენის შეცდომები გამორიცხულია და ბოლო თამაშებში რამდენიმე ვნახეთ. კიტესაც ცოტა მოკლებული აქვს ბოლო პერიოდში, მაგრამ ჩაკვემ რომ ვერ ითამაშა, ეს ცხადია. უკრაინასთან თამაშის წინა ღამეს სიცხე ქონდაო, მაგრამ ვერ ჩეხებთან ითამაშა ისე, როგორც კლუბში თამაშობს. მასავით ბურთის წაღება ერთადერთი მანუჩარ მაჩაიძეს შეეძლო.
ხვიჩამ ბოლო ორ თამაშში ფრაგმენტულად გაიბრწინა, თუმცა თამაშების მოგებას ერთ კაცს ვერ აკიდებ. ჟორჟიკამ ორი გოლი გაიტანა ორ თამაშში, ბუდუს არ გაუმართლა,ზურიკომ კლუბის თამაშის ნახევარი ვერ აჩვენა ნაკრებში.
ისე, კლუბი ერთია და ეროვნული ნაკრებები მეორე. ჩეხები და უკრაინა გრანდების დაბლა დგანან რეიტინგში, ჩვენ და ალბანეთი ამ დონეს ვუახლოვდებით, ასე რომ ჯგუფი თანაბარი და რთული იყო.
მე მაინც ვთვლი, რომ ნაკრები პროგრესს განაგრძობს, B ლიგის საგზურსაც შევინარჩუნებთ და მსოფლიოზე გასასვლელადაც სერიოზულად ვირძოლებთ. მეტი კონკურენცია გვინდა ნახევარდაცვაში და განსაკუთრებით დაცვაში.
საბოლოო ჯამში ნამდვილი გულშემატკივარი ოპტიმისტია და მომავალს იმედით შეყურებს.
წინ საქართველო!