
"შეიძლებოდა უფრო დიდი ფეხბურთი მეთამაშა, მაგრამ ეს მხოლოდ ჩემზე არ იყო დამოკიდებული. ამის ხელისშემშლელი ფაქტორები არსებობდა.
ყველაზე დიდი პრობლემა ტრავმები იყო. ზოგადად, ტრავმიანი არ ვარ, მაგრამ ორი დიდხნიანი დაზიანება მქონდა, ამას მამის გარდაცვალებაც დაემატა. უფრო მენტალური პრობლემები არსებობდა, ვიდრე ფიზიკური.
ამის შემდეგ საქართველოში იმიტომ ჩამოვედი, ხალისი ისევ მქონოდა. ოჯახის, მეგობრებისა და საყვარელი ადამიანების დახმარებით დაახლოებით 2.5 წელიწადში შევძელი, დავბრუნებულიყავი ისეთივე და
ჩემ კარიერაში მამაჩემის როლი დიდი იყო. არა მხოლოდ მშობელი, არამედ უახლოესი მეგობარიც დავკარგე. ამის შემდეგ პორტუგალიაში წავედი... უფრო ცხოვრებისეულ პრობლემებზე ვფიქრობდი, ამის გადალახვას კი დრო სჭირდებოდა.
როცა სპორტსმენი ფსიქოლოგიურად მზად არაა და სხვა პრობლემებზე ფიქრობს, ვერ ვითარდება და წინ ვერ მიდის. მამაჩემის გარდაცვალების შემდეგ სხვა ადამიანი გავხდი, მეტი პასუხისმგებლობა ავიღე როგორც ოჯახის, ასევე უახლოესი ადამიანების მიმართ. ამის გადალახვის შემდეგ განვლილ პერიოდს სხვანაირად შევხედე...
როცა მითხრეს, რომ ფეხბურთს 8 თვე ვერ ვითამაშებდი, ეს დიდი ფსიქოლოგიური დარტყმა იყო... ტრავმამ შიშები დამიტოვა...
"ტორპედოში" კარგი პერიოდი მქონდა, მადლობა გია ცეცაესა და კახა ჩხეტიანს ნდობისთვის. როცა მენდობიან, ბოლომდე ვიხარჯები. ამ გუნდმა, "შახტართან" ერთად, ყველაზე მეტი მომცა. დონეცკურ კლუბში მირჩა ლუჩესკუს წასვლის შემდეგ შანსი ვეღარ მივიღე... არ ვარ ის ფეხბურთელი, სათადარიგოთა სკამზე ყოფნას შევეგუო.
ყველა ფეხბურთელის ოცნებაა, ეროვნული გუნდის მაისური მოირგოს. ქვეყნისთვის თამაშობ... ნაკრებში არმიწვევაზე ბევრს არ ვფიქრობდი, რადგან მაინც ვერაფერს ვცვლიდი და ეს სტაბილურობაში ხელს შემიშლიდა... ყველაფერი მწვრთნელის გადაწყვეტილებაა და სხვა მიზეზები არ არსებობს...
ზოგადად, უსამართლობას ვერ ვეგუები. როცა რამე არასწორად ხდება, ყოველთვის ვამბობ. სიმართლის მთქმელი ყველას არ მოსწონს და ვიღაც ფიქრობს, რომ ცუდი ხასიათი მაქვს."
ზოგადად მოკლედ ვწერ, მაგრამ გიორგიზე გული მწყდება, რატომ? ზემოთ ვთქვი, ყველაზე გამორჩეული იყო თავის ასაკში.