მიუხედავად სიცხისა, შეხვედრა მაღალ ტემპში, ორმხრივი შეტევებით დაიწყო. თამაში სანახაობრივი იყო. მე-10 წუთზე მასპინძლები ინიციატივას დაეუფლნენ და მეტოქეზე უკეთ გამოიყურებოდნენ. ყველაზე სახიფათო მომენტი გორულ გუნდს პირველ ტაიმში, 30-ე წუთზე ჰქონდა, როდესაც საჯარიმოდან ჩიტეიშვილის დარტყმული ბურთი ხარიხას მოხვდა. კომპენსირებულ დროში მეკარე კუჩერენკომ ქვილითაიას დარტყმული ბურთი მოიგერია, დამატებაზე კი უმეთვალყურეოდ დარჩენილმა კრესპომ გაიტანა.
შესვენების შემდეგ „აპოელმა“ მაღალ პრესინგს მიმართა, თამაშის ტემპიც დაეცა და მოწინააღმდეგემ ანგარიში გაზარდა - საჯარიმოდან ეფრემის დარტყმული არგასაშვები ბურთი კუჩერენკომ გაუშვა. დარჩენილ დროში "დილა" უშედეგოდ ცდილობდა გატანას. ბოლოს მცველმა სანტოსმა წითელი ბარათი მიიღო და დემჩენკოს შეგირდებმა მარცხი განიცადეს.
აშკარაა, "აპოელი" "დილაზე" უკეთესად დაკომპლექტებული გუნდია და ეს საბოლოოდ შედეგზე აისახა.
საპასუხო შეხვედრა 17 აგვისტოს ნიქოზიაში გაიმართება.
თბილისი. „დინამო არენა“
დილა - აპოელი 0:2
გოლები: 0:1 კრესპო (45+1), 0:2 ეფრემი (64)
გაძევება: სანტოსი (87)
დღეს კი ასეთი რეალობაა; კომუნისტური ბლოკის დაშლის შემდეგ, აღმოსავლეთ ევროპული საკლუბო ფეხბურთი, დასავლურთან შედარებით უკონკურენტო გახდა. აღმოსავლეთევროპული კლუბები დასავლური ბობოლების ფარმკლუბებად იქცნენ და საუკეთესო კადრების გადინება ჩვეულებრივ ამბად იქცა(მარტო ჩვენ არ ვართ გამონაკლისები). განსაკუთრებით ხელი შეუწყო ამას ყბადაღებულმა ბოსმანის საქმემ 90-ნ წლებში, როდესაც კლუბს მოედანზე 2 უცხოელი ფეხბურთელის ნაცვლად მათი უსაზღვრო რაოდენობის ყოლა შეუძლია. სწორედ ამის დამსახურებაა ის რომ დღეს კვიპროსული კლუბი უფრო ძლიერია ვიდრე სლოვაკური და უკრაინული, აღარაფერს ვამბობ ჩვენსაზე. არადა, ადრე ასე არ იყო: დიდი ლივერპული მარტო ჩვენ არ გვყავს გამოგდებული, 1982 წელს ეს სოფიის ცსკა-მ გააკეთა, ხოლო ერთი წლის შემდეგ პოლონურმა ვიძევმა და ეს ჩემპიონთა თასის უფრო მაღალ ეტაპებზე, ვიდრე თბილისის დინამომ.
ასეა თუ ისე, საწყენი ის არი რომ კვიპროსული და მალტურიც კი ჩემპიონატები ჩვენსაზე ძლიერია. მაგრამ, გული მაინც არ უნდა გავიტეხოთ, ირლანდიის, ჩრდ.ირლანდიის და უელსის ჩემპიონატებიც ძალიან სუსტებია, მაგრამ იმის ხარჯზე, რომ მათი მოტამაშეები ინგლისურ პროფესიონალურ ლიგებში თამაშობენ, სანაკრებო დონეზე გარკვეულ წარმატებას აღწევენ ჩვენგან განსხვავებით.
პროფესიონალური ტყუილად არ ვახსენე, ირლანდიების და უელსის კლუბები ნახევრადპორფესიონალები არიან, სხვათა შორის 1992 წლის ევროპის ჩემპიონის, დანიის ლიგის კლუბებიც. თავის დროზე საბჭოთა ფეხბურთელებიც არ ითვლებოდნენ ოფიციალურად პროფესიონალებად, არადა რეალურად იყვნენ, ამით აიხსნება მათი დაბალი ანაზღაურებაც. მაგალითისათვის; მესხიც, მეტრეველიც, ყიფიანიც და სხვებიც საბჭოთა მილიციის ოფიცრები იყვნენ.
რითი დაიმსახურეს ჩვენმა ფეხბურთელებმა პროფესიონალის წოდება და მაღალი ხელფასები? არაფრით. ამიტომ, ვფიქრობ ჩვენ საფეხბურთო ლიგას უნდა ჩამოერთვას პროფესიონალურის სტატუსი და ითამაშონ ბიჭებმა თავისუფალ დროს თავისი სიამოვნებისათვის და იმუშავონ სადაც უნდათ. უცხოეთის კარგ კლუბში თუ გაიყიდებიან, იქ მიიღებენ კიდეც პროფესიონალის სტატუსს.
ამით, ქართულ ფეხბურთს არაფერი დააკლდება, თუ არ მოემატება.