ფეხბურთელი, რომელიც მატჩებს მომაკვდავი შვილისთვის თამაშობდა - ევროპის ჩემპიონობის დრამატული ამბავი

1992 წლის ზა­ფხულ­ში იუ­გოს­ლა­ვი­ის ნაკ­რე­ბი პო­ლი­ტი­კუ­რი მი­ზე­ზე­ბით მოკ­ვე­თეს შვე­დეთ­ში ჩა­სა­ტა­რე­ბე­ლი ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნა­ტი­დან და მისი ად­გი­ლი მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ერგო და­ნი­ის ნაკ­რებს, რო­მე­ლიც ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე ვერ მოხ­ვდა და მისი წევ­რე­ბი მშვი­დად ის­ვე­ნებ­დნენ მსოფ­ლი­ოს სხვა­დას­ხვა კუ­რორტზე. თა­ვი­დან, და­ნი­ა­ში ეს არა­ვინ და­ი­ჯე­რა. ყვე­ლას ხუმ­რო­ბა ეგო­ნა, ნაკ­რე­ბის მთა­ვა­რი მწვრთნე­ლის, რი­ჰარდ მე­ლერ-ნილ­სო­ნის ჩათ­ვლით, რო­მე­ლიც, რო­დე­საც აღ­მო­ა­ჩი­ნა, რომ ხუმ­რო­ბა არ იყო, სას­წრა­ფოდ შე­უდ­გა ფეხ­ბურ­თე­ლე­ბის შეგ­რო­ვე­ბას.

ეს არ გა­მოდ­გა ად­ვი­ლი საქ­მე, რად­გან ფეხ­ბურ­თე­ლებ­საც არ სჯე­რო­დათ, ეგო­ნათ, აშა­ყი­რებ­დნენ და ტე­ლე­ფონს უთი­შავ­დნენ მწვრთნელს. მე­ლერ-ნილ­სონს დიდ ჯა­ფად და­უჯ­და ნაკ­რე­ბის შეკ­რე­ბა. არა­ვის უნ­დო­და შვე­ბუ­ლე­ბის შე­წყვე­ტა, ყვე­ლამ იცო­და, რომ უვარ­ჯი­შე­ბე­ლი და შე­უ­თა­მა­შე­ბე­ლი და­ნი­ის ნაკ­რე­ბი და­მარ­ცხე­ბის­თვის იყო გან­წი­რუ­ლი.

გუნდს არ გა­აჩ­ნდა არც ფი­ზი­კუ­რი ფორ­მა, არც თა­მა­შის გეგ­მა, არც მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე­თა ანა­ლი­ზი. ეს მწვრთნელ­საც კარ­გად ეს­მო­და და ფეხ­ბურ­თე­ლებს სთხო­ვა, არ შე­ე­წყვი­ტათ შვე­ბუ­ლე­ბა, ჩა­მო­სუ­ლიყ­ვნენ რამ­დე­ნი­მე დღით, ეთა­მა­შათ ჯგუ­ფუ­რი ეტა­პის სამი სა­ვალ­დე­ბუ­ლო თა­მა­ში და მშვი­დად გა­ეგ­რძე­ლე­ბი­ნათ დას­ვე­ნე­ბა. ზოგ­მა მა­ინც იუ­ა­რა. მა­გა­ლი­თად, მი­ქა­ელ ლა­უდ­რუპ­მა, რო­მე­ლიც არ ჩა­მო­ვი­და შვე­ბუ­ლე­ბი­დან და მი­ზე­ზად მწვრთნელ­თან კონ­ფლიქ­ტი დაასახელა.

თავ­და­პირ­ვე­ლად, თა­მაშ­ზე უარი თქვა კიმ ვილ­ფორდმაც, თუმ­ცა მისი მი­ზე­ზი გა­ცი­ლე­ბით სევ­დი­ა­ნი იყო - კი­მის პა­ტა­რა ქა­ლიშ­ვი­ლი წა­რუ­მა­ტებ­ლად ებ­რძო­და კი­ბოს სა­ა­ვად­მყო­ფოს პა­ლა­ტა­ში. გუნდს და მწვრთნელს ეს­მო­დათ, რა სა­ში­ნელ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იმ­ყო­ფე­ბო­და ვილ­ფორ­დი. მას შეს­თა­ვა­ზეს ნე­ბის­მი­ე­რი პი­რო­ბა, რა­საც მო­ი­სურ­ვებ­და, მაგ­რამ ვერ და­ი­თან­ხმეს. მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, უკა­ნას­კნელ დღე­ებ­ში პა­ტა­რა ლი­ნის მდგო­მა­რე­ო­ბა გა­უმ­ჯო­ბეს­და და შვილ­მა და მე­უღ­ლემ ერ­თდრო­უ­ლად სთხო­ვეს კიმს, წა­სუ­ლი­ყო ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე. მწვრთნელ­მაც ნება დარ­თო ვილ­ფორდს, ყო­ვე­ლი თა­მა­შის მერე დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი­ყო და­ნი­ა­ში, შვე­დე­თი­დან კო­პე­ნ­ჰა­გე­ნი ხომ იქვე იყო.

და­ნი­ამ პირ­ვე­ლი მატ­ჩი ფრედ ითა­მა­შა ინ­გლის­თან, მე­ო­რე­ში - მას­პინ­ძელ შვე­დებ­თან და­მარ­ცხდა. მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, პა­ტა­რა ლი­ნის მდგო­მა­რე­ო­ბა მძიმ­დე­ბა და შეს­ვე­ნე­ბა­ზე მე­უღ­ლე სთხოვს ვილ­ფორდს, სას­წრა­ფოდ დაბ­რუნ­დეს კო­პე­ნ­ჰა­გენ­ში. ვილ­ფორ­დი ალა­გებს ბარ­გს და მი­ემ­გზავ­რე­ბა. თა­ნა­გუნ­დე­ლებს სთხოვს, აღარ ელო­დონ - ჩემ­პი­ო­ნა­ტი მის­თვის დას­რუ­ლე­ბუ­ლია. საფ­რან­გეთ­თან მატჩს ის უკვე სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში უყუ­რებს ლინ­თან ერ­თად. ან­გა­რიშს და­ნია ხსნის. საფ­რან­გე­თი ათა­ნაბ­რებს და და­ნია გა­ვარ­დნის პი­რა­საა, მაგ­რამ თა­მა­შის მი­წუ­რულს ელსტრომს გა­აქვს გა­მარ­ჯვე­ბის გოლი.

ვილ­ფორ­დი ხე­დავს, რო­გორ ცო­ცხლდე­ბა მთე­ლი კლი­ნი­კა. გამ­ხდა­რი, თმა­გაც­ვე­ნი­ლი, გა­ტან­ჯუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი უეც­რად ივი­წყე­ბენ სიკ­ვდილ­სა და ტკი­ვილს და მხი­ა­რუ­ლი შე­ძა­ხი­ლე­ბით იკ­ლე­ბენ სა­ა­ვად­მყო­ფოს. ისი­ნი ბედ­ნი­ე­რე­ბი არი­ან. ლი­ნიც ბედ­ნი­ე­რია. მა­საც ავი­წყდე­ბა სა­სიკ­ვდი­ლო და­ა­ვა­დე­ბა, თუნ­დაც 90 წუ­თით. ვილ­ფორ­დი სა­ა­ვად­მყო­ფოს ტუ­ა­ლეტ­ში იკე­ტე­ბა და ტი­რის. ტი­რის ტკი­ვი­ლი­სა და სი­ხა­რუ­ლის­გან.

ნა­ხე­ვარ­ფი­ნალ­ში და­ნი­ას ხვდე­ბა ჰო­ლან­დი­ის სა­ო­ცა­რი ნაკ­რე­ბი, ჩემ­პი­ო­ნა­ტის უპირ­ვე­ლე­სი ფა­ვო­რი­ტი. ვან ბას­ტენს, კუ­მანს, გუ­ლიტს, ბერგკამპს, ბლინდს, დე ბურს, ვან ბრე­კე­ლენს გა­მარ­ჯვე­ბა სწყუ­რი­ათ. ვილ­ფორ­ტი შვი­ლის თხოვ­ნით ნაკ­რებ­ში ბრუნ­დე­ბა. მას ახ­სოვს, ვის­თვის თა­მა­შობს, ვის­თვის უნდა გა­ი­ტა­ნოს. იცის, რო­გორ უნდა გა­ა­ბედ­ნი­ე­როს პა­ლა­ტის ბი­ნად­რე­ბი, თუნ­დაც რამ­დე­ნი­მე წუ­თით. ძი­რი­თა­დი დრო 2:2 სრულ­დე­ბა. იწყე­ბა პე­ნალ­ტე­ბი. ვან ბას­ტე­ნი სა­შინ­ლად ურტყამს. ნიშ­ნულ­თან მი­დის ვილ­ფორ­დი. დაღ­ლი­ლი, გამ­ხდა­რი, სა­ში­ნელ ფსი­ქო­ლო­გი­ურ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში. თვალ­ცრემ­ლი­ა­ნი იყუ­რე­ბა ცაში, იყუ­რე­ბა კო­პე­ნ­ჰა­გე­ნის­კენ. იცის, რომ იქ, სიკ­ვდი­ლის პა­ლა­ტებ­ში, ლინი და სხვა ბავ­შვე­ბი ცდი­ლო­ბენ, ტე­ლე­ვი­ზო­რის წინ ცო­ტა ხ­ნით მა­ინც და­ი­ვი­წყონ თა­ვი­ან­თი გა­სა­ჭი­რი. და­ნია ფი­ნალ­შია. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ზღა­პარს ჰგავს.

მატ­ჩის შემ­დეგ ვილ­ფორ­ტი სას­წრა­ფოდ მი­ემ­გზავ­რე­ბა და­ნი­ა­ში. შვი­დი წლის ლი­ნის მდგო­მა­რე­ო­ბა გა­უ­ა­რეს­და, გო­გო­ნა ფაქ­ტობრივად მო­მაკ­ვდა­ვია. კიმი კა­ტე­გო­რი­უ­ლად უარს ამ­ბობს თა­მაშ­ზე, მაგ­რამ ოჯა­ხის წევ­რე­ბი და კლი­ნი­კა­ში მყო­ფი პა­ცი­ენ­ტე­ბი ემუ­და­რე­ბი­ან, დაბ­რუნ­დეს და მო­ი­გოს მათ­თვის ევ­რო­პის თასი. ამა­ვეს სთხოვს ლი­ნიც, როცა ლა­პა­რაკს ახერ­ხებს.

ალ­ბათ, ბევ­რს გახ­სოვთ ფი­ნა­ლი გერ­მა­ნი­ის წი­ნა­აღ­მდეგ. და­ნი­ე­ლებ­მა და­სა­წყის­ში­ვე გახ­სნეს ან­გა­რი­ში. ამის შემ­დეგ გერ­მა­ნე­ლე­ბი მა­სი­რე­ბუ­ლად უტევ­დნენ და ახ­ლოს იყ­ვნენ გო­ლის გა­ტა­ნას­თან, მაგ­რამ 79-ე წუთ­ზე კიმ ვილ­ფორ­ტს გა­აქვს თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გოლი და მთე­ლი ერის ოც­ნე­ბას რე­ა­ლო­ბად აქ­ცევს.

ამ დროს ის ფიქ­რობ­და მხო­ლოდ მათ­ზე, ვინც უკა­ნას­კნელ ტკი­ვი­ლებს უმკლავ­დე­ბო­და პა­ლა­ტებ­ში და მა­ინც ზე­ი­მობ­და გა­მარ­ჯვე­ბას. მას სჯე­რო­და, რომ ფეხ­ბურთს და გა­მარ­ჯვე­ბას შე­ეძ­ლო თუნ­დაც სულ ცოტა ხნით მათი გა­მოხ­სნა ამ მტან­ჯვე­ლი ჯო­ჯო­ხე­თი­დან. კიმ­მა და მთელ­მა გუნ­დმა ეს სწო­რედ ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის და მო­მაკ­ვდა­ვი ლი­ნის­თვის გა­ა­კე­თეს.

კიმ ვილ­ფორ­ტის ფი­ნალ­ში გა­ტა­ნი­ლი გოლი ფეხ­ბურ­თის ის­ტო­რი­ა­ში ერთ-ერთ ყვე­ლა­ზე ემო­ცი­ურ და ტრა­გი­კულ გო­ლად ით­ვლე­ბა.

და­ნი­ის ნაკ­რე­ბის "ზა­ფხუ­ლის ზღა­პა­რი" სა­მუ­და­მოდ შე­ვი­და ფეხ­ბურ­თის ოქ­როს ფონდში.

ლინ ვილ­ფორ­ტი ფი­ნა­ლი­დან რამ­დე­ნი­მე დღე­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. სი­ცო­ცხლის უკა­ნას­კნელ წუ­თებ­ში მან თქვა, რომ ამა­ყობ­და მა­მით, რომ მისი ოც­ნე­ბა ას­რულ­და, და­ნი­ამ გა­ი­მარ­ჯვა და მამა ყვე­ლა­ზე ძლი­ე­რი იყო. ის ოც­ნე­ბობ­და სიკ­ვდი­ლის წინ ენა­ხა და­ნი­ის ნაკ­რე­ბის "ზა­ფხუ­ლის ზღა­პა­რი" და ნახა კი­დეც. ეს ზღა­პა­რი მის­თვის და მის­ნა­ი­რე­ბის­თვის და­ი­წე­რა. იმ ზა­ფხულს ისი­ნი ყვე­ლანი ბედ­ნი­ე­რე­ბი იყ­ვნენ.

ჩემ­პი­ო­ნა­ტი­დან 1 წლის შემ­დეგ კიმ და მინა ვილ­ფორ­ტებს ქა­ლიშ­ვი­ლი რიკე შე­ე­ძი­ნათ."