[ოთხშაბათის საკითხავი] კაპიტნის ტვირთი

საქართველოს 17-წლამდელთა ნაკრებმა "განვითარების თასზე" ითამაშა და ითამაშა ძალიან ცუდად. წლების მერე აღარავის გაახსენდება, ერთი წლით პატარებით რომ ვიყავით ამ ტურნირზე. დარჩება მხოლოდ შედეგი...

თემა, თავისთავად, ძალიან მნიშვნელოვანია და როცა საქმე ეხება ქართული ფეხბურთის მომავალს, ვერ წაუყრუებ, ვერ დაიჭერ სირაქლემის პოზას. თუმცა, ისიცაა, რომ ნაკრებმა ამ შემადგენლობით პირველად ითამაშა და გიორგი ნემსაძისთვის ეს იყო პირველი ტურნირი მთავარი მწვრთნელის პოსტზე.

იმ პირობებში, როცა გუნდი პირველად რამდენიმე დღის წინ შეიკრიბა, როცა სამწვრთნელო შტაბმა პირველად გაიცნო კონტინგენტი, ხელაღებით კრიტიკას მოვერიდებით. ვიტყვით მხოლოდ ერთს: წინ დიდი სამუშაოა და თუ ამ სამუშაოს შესრულება ახლავე არ დავიწყეთ, ევროპის ჩემპიონატის შესარჩევ ციკლში წარმატებით ასპარეზობა ძალიან გაგვიჭირდება.

არადა, წნეხი იქნება, რადგან ციკლი თბილისშია და გულშემატკივრები აუცილებლად მოითხოვენ ელიტრაუნდში გასვლას. მოითხოვენ და მართლებიც იქნებიან. მოითხოვენ თუნდაც იმიტომ, რომ ჯერაც გვჯერა - ასაკობრივი ნაკრებების დონეზე მაგრები ვართ. ეგაა, ჩვენი ბიჭები იზრდებიან და მათი საუკეთესო თვისებები სადღაც იკარგება.

რა დასამალია და, ნემსაძე-მწვრთნელს უკვე შეხვდა დიდი კრიტიკა. აქა-იქ ისიც ითქვა, საქართველოს ნაკრების ყოფილი კაპიტნისგან არ დადგება ის სპეციალისტი, ასე რომ ველოდებითო.

რა თქმა უნდა, მწვრთნელს მუდამ განსჯიან შედეგით და არც ნემსაძე იქნება გამონაკლისი. ვიცნობ რა მას პირადად და ვიცი მისი ხასიათი, პირდაპირ უნდა დავწერო: მისთვის უკეთესი იქნება, თუ ამ კრიტიკას არ გადაჰყვება და უფრო მეტი ენთუზიაზმით გააგრძელებს მუშაობას.

გიორგის ბევრი რამ უნახავს ფეხბურთში და მან აუცილებლად უნდა იცოდეს - არიან მწვრთნელები, რომელთაც ძალიან ცუდად დაუწყიათ - იმაზე ცუდადაც კი, ვიდრე ნემსაძემ დაიწყო და ძალიან კარგად დაუმთავრებიათ. მწვრთნელობის ამბავში მთავარი მაინც ისაა, თუ როგორ ამთავრებ და არა ის, თუ როგორ იწყებ.

ნემსაძის მწვრთნელობა დაახლოებით ასე წარმომიდგენია: ღმერთმა დამიფაროს შედარებისგან, მაგრამ იდეალურ ამბავში ვისენტე დელ ბოსკეს მწვრთნელობას უნდა დაემსგავსოს.

დელ ბოსკე თავისი პიროვნული აურით იგებდა თამაშებს. მე ბევრი არ მეგულება ქართულ ფეხბურთში ნემსაძის დარი დადებითი პიროვნება. ჩემი შეხედულება ნემსაძისადმი ვერც იმ ავადმოსაგონარმა არჩევნებმა შეცვალა.

მე ასე მგონია: წამი ქმნის ან ვერ ქმნის გმირს ადამიანისგან და სადაც ადამიანია, იქ სისუსტეცაა. არ შეიძლება, საკუთარ თავს და სხვასაც ყველგან გმირობა მოვთხოვოთ. პირველი ქვა იმან ისროლოს, ვინც უცოდველია.

მე მიყვარს და მახსოვს კაპიტანი გიორგი ნემსაძე. იმ ნაკრების ყველა მოგება და წაგება მიყვარს. მე მიყვარს გიორგი ნემსაძე, რომლის ძალიან დიდი წვლილია იმაში, თბილისის "დინამომ" უეფას თასის ჯგუფურ ეტაპზე რომ ითამაშა.

მე მიყვარს ის გიორგი ნემსაძე, რომელიც არაერთხელ გამიღვიძებია თუნდაც შუაღამით ჩემი ჟურნალისტური მოვალეობის გამო, თუნდაც აქტიური ფეხბურთელობის ჟამს და მისგან წამითაც არ მიგრძვნია უბრალო უკმაყოფილებაც კი. მე მგონია, რომ ის ყველაზე თავმდაბალია 90-იანების ქართველ ვარსკვლავებს შორის. მინდა, რომ მისი სამწვრთნელო კარიერაც ამ სიყვარულზე იყოს აგებული.

მე ვერ ვიღებ ნემსაძე-პოლიტიკოსს. ვერ ვიღებ, რადგან იქაური სიბინძურეები მის ხასიათში არ ზის. ვერ ვიღებ, თუმცა ის კი ვიცი, რომ ადამიანებს ხშირად უწევთ კომპრომისის დაშვება დრო-ჟამის თავისებურებისა, თუ ათასი სხვა რამის გამო.

ერთი კია: საქართველოს ნაკრები უნდა იყოს მთელი საქართველოსი და არა - მხოლოდ თბილისის. გასაგებია, რომ რეგიონებში გამოჩნდება კარგი ბავშვი თუ არა, ის წამსვე მოჰყავთ ჩვენი დიდი კლუბების სელექციონერებს, მაგრამ რომელი ჩვენი სელექციონერები არიან უშეცდომოები? და, ასეც რომ არ იყოს, არ არსებობს, ფეხბურთში ვინმეს რამე არ გამოეპაროს.

მე ვერავინ დამარწმუნებს იმაში, რომ ქუთაისში, ბათუმში, ფოთში, ზუგდიდში, სამტრედიაში, ზესტაფონსა და სხვა ქალაქებში არ არიან ისეთი ბიჭები, რომელთაც კარგად არ შეუძლიათ ფეხბურთის თამაში.

ქართულ ფეხბურთში სულ იყო "შენჩემობია" და "პატრონის" ინსტიტუტი. ნემსაძე ამას ბოლომდე უნდა აერიდოს და გაემიჯნოს. ნდობას გააჩნია, თორემ ზოგიერთი მწვრთნელის ხელში კრიშტიანო რონალდოც ვერ გაიხსნებოდა...

დიდი წვალების მერე ირგუნებ გასინჯვის პატივს. იმას უკვე ჰყავს დაკომპლექტებული გუნდი და უბრალოდ, საჯაროობის ეფექტს ქმნის. შენ გირტყამენ ვარჯიშზე და პასს არ გაძლევენ. ამაზე მწვრთნელი არ რეაგირებს. შენ სახლში მიდიხარ.

ფეხბურთი ისეთი რამეა, თუ მოინდომებ, ბუზს სპილოდ წარმოაჩენ და პირიქით. გააჩნია, როგორ მიუდგები საქმეს. მე ვისურვებდი ბლოკნოტმომარჯვებულ გიორგი ნემსაძეს, რეგიონებში მავალს, იმ ბავშვების მაძიებელს და "გამხსნელს", პატრონი რომ არ ჰყავს და მათთვის უკეთესი მომავლის კარი კარგა ხნის დახურული ჰგონიათ - ნიჭიერი, მაგრამ უპატრონო ბავშვების მაძიებელ გიორგი ნემსაძეს.

ასეთი ფეხბურთელების შემობრუნება, სწორ გზაზე დაყენება და მართლა ღირსეულთა სანაკრებო სამსახურში ჩაყენება უნდა იყოს ნემსაძის გეზი. თბილისში და, ვთქვათ, ლენტეხში მცხოვრები ტალანტისთვის ერთნაირად უნდა იყოს ნაკრების კარი ღია, თუ ის მართლა ტალანტია.

ეს ის შემთხვევაა, როცა მწვრთნელს მორიდება და უკან დახევა ძალიან ძვირად დაუჯდება და მე დარწმუნებული ვარ, რომ ამ ბრძოლაში გიორგი ნემსაძე უკან არ დაიხევს. მე მისი სისუფთავის მჯერა.

საერთოდ, ჩვენი ასაკობრივი ფეხბურთი ისეთი რამეა, თუ რკინის აბჯარი არ ჩაიცვი, თუ ძალიან მკაცრად არ დადექი, ძალიან გაგიჭირდება. შენ ერთი ხარ და შეტევა ყველა მხრიდან მოდის. ამიტომ მგონია, რომ საქართველოს ასაკობრივი ნაკრების მწვრთნელობა არანაკლებ რთულია, ვიდრე ეროვნული ნაკრების გაძღოლა.

მძიმე ტვირთი აკისრია კაპიტანს. ის მან თავად იკისრა. უნდა გაუძლოს. ძნელია, მაგრამ მაინც...

ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"