სამწუხარო ამბავია: უცხოეთში მაცხოვრებელ მილიონიან ქართულ დიასპორას კიდევ ერთი კარგი ქართველი შეუერთდა - ქვეყანა დატოვა ეროვნული ნაკრების ყოფილმა მცველმა მამუკა წერეთელმა და საცხოვრებლად ამერიკაში წავიდა. "თანამემამულენო, ქართული ფეხბურთის გულშემატკივრებო. რამდენიმე საათში სამშობლოს დავტოვებ და ატლანტიკის ოკეანის გაღმა ნაპირზე დავიდებ ახალ ბინას. რთულია განშორება, თუმცა მზად ვარ, ჩვენს ქვეყანას კიდევ არაერთგზის ვემსახურო. აგრეთვე, მინდა მადლობა ვუთხრა ყველა მეგობარს, ვისთანაც ურთიერთობა მქონდა. მომიტევეთ, თუ რამე გაწყენინეთ. ღმერთი გფარავდეთ! პატივისცემით, მუდამ თქვენი მამუკა წერეთელი!" - ასეთი წერილი გამოაქვეყნა ეროვნული გუნდის ყოფილმა ფეხბურთელმა.
როგორც
"უკვე ამერიკაში ვარ და მალე საფეხბურთო სკოლაში დავიწყებ მუშაობას. აქ ფეხბურთის განვითარებით სახელმწიფო დაინტერესდა და უზარმაზარი სახსრების დაბანდებას აპირებს. ამერიკა კი ისეთი ქვეყანაა, რასაც მოინდომებენ, აუცილებლად გააკეთებენ.
არ ვიცი, თუ გახსოვთ, თავის დროზე ფრენბურთის განვითარების პროგრამა შეიმუშავეს და ათ წელიწადში მსოფლიოში საუკეთესო გუნდი ჩამოაყალიბეს. ფეხბურთშიც იმავეს გაკეთებას გეგმავენ. ეს გაცილებით რთული იქნება, მაგრამ მჯერა, ამას მოახერხებენ", - ამბობს წერეთელი.
ის თავის გულისტკივილს არ მალავს:
"ყოველთვის ვცდილობდი, რომ ქართული ფეხბურთის სამსახურში ვყოფილიყავი - სიტყვითაც და საქმითაც. რაღაც შევძელი, რაღაც - ვერა. სამწუხაროდ, კარიერა ნაადრევად შემაწყვეტინეს, 21 წლისა ფეხში დამჭრეს და მერე ძველ დონეზე თამაში ვეღარ მოვახერხე.
მწვრთნელობაც ვცადე და მენეჯერობაც. სამწუხაროდ, სულ ბარიერები და პრობლემები იქმნებოდა და ბოლოს ამ გაუგებარ წინააღმდეგობებთან ბრძოლამ დამღალა. ქართველები ნიჭიერები ვართ, მაგრამ, სამწუხაროდ, ჯერ ვერ დავლაგდით და ესაა ჩვენი პრობლემა.
მენეჯერობისას ბევრი რამ არ მესმოდა - როგორ შეიძლებოდა, რომ ნაკრებში ნათამაშები ლეგიონერი დაიწუნო და პლაჟის ფეხბურთელი, ან ორი წლის უთამაშებელი ფეხბურთელი ამჯობინო?! კიდევ ბევრი უცნაური ამბავი ხდებოდა...
მაგრამ ესაა ქართული რეალობა და დაკონკრეტებას აღარ შევუდგები. იმედია, ამერიკაში დავმკვიდრდები და თუ შესაძლებლობა მექნება, ქართულ ფეხბურთს აქედანაც დავეხმარები. სადაც არ უნდა ვიყო, მაინც ჩემს ქვეყანაზე ვფიქრობ და ვდარდობ".
(იბეჭდება მცირე ცვლილებით)
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"
