ფეხბურთი ცალკე არასდროს ყოფილა და ვერც ახლა იქნება - ქვეყანაში მომხდარი ცვლილებები ფეხბურთზეც გადმოვა და ცხადია, ყველას აინტერესებს, რას მოუტანს ცვლილებები ფეხბურთს.ფედერაციის პრეზიდენტი
ეს თანამდებობა ძალიან პრესტიჟული გახდა საქართველოში და ამ თანამდებობისთვის რა არ მომხდარა.
ჯერ კიდევ მაშინ, როცა საქართველოს ფეხბურთის ფედერაციის პრეზიდენტი უფროსი ნოდარ ახალკაცი იყო, ამ სკამისთვის შმაგად იბრძოდნენ. ზოგი უკადრებელს კადრულობდა.
ფეხბურთის ფედერაციის პრეზიდენტობა ყიველთვის ყველაზე პრესტიჟული იყო სპორტის სხვა ფედერაციების პრეზიდენტობაზე. მიზეზი მარტივია: ფეხბურთი ყველაზე პოპულარული სახეობაა საქართველოში და ფეხბურთში ყველაზე მეტი ფული ტრიალებს, ვიდრე
უფროსი ნოდარ ახალკაცი მყარად ინარჩუნებდა პოზიციებს. რა თქმა უნდა, მას დიდი ავტორიტეტი ჰქონდა და სახელისუფლებო წრეებიდან მასთან ღიად დაპირისპირება არ იყო იოლი საკითხი.
ახალკაცი 1998 წლის იანვარში გარდაიცვალა და მხოლოდ ამის შემდეგ გახდა რეალური ბრძოლა ფედერაციის პრეზიდენტობისთვის.
იმავე წელს ჩატარებულ არჩევნებში მერაბ ჟორდანიამ გაიმარჯვა. მაშინ მისი კონკურენტი ალექსანდრე ჩივაძე გახლდათ.
ჟორდანიას მოსვლამ რაღაც-რაღაცეები სასიკეთოდ შეცვალა, ფედერაცია აღარ ჰგავდა დახურული ტიპის, კარგად იზოლირებულ დაწესებულებას.
ჟორდანიამ იცოდა ადამიანებთან ურთიერთობა. მისი პრეზიდენტობის დროს საფუძველი ჩაეყარა ნაკრების ბაზის მშენებლობას, ფიფას დახმარებით აშენდა კიდეც ტექნიკური ცენტრი "ბასა". ჟორდანიას მმართველობის პერიოდში უეფას გრანტით აშენდა ფეხბურთის ფედერაციის თანამედროვე ოფისიც.
ჟორდანიამ, როგორც იქნა, ნავსი გატეხა და ეროვნული ნაკრებისთვის უცხოელი მწვრთნელი მოიწვია - ალენ ჟირესი.
ჟორდანიასაც შლეგად ებრძოდნენ ამ თანამდებობისთვის. საქართველოში რუსეთიდან დაბრუნებულმა ოლიგარქმა ბადრი პატარკაციშვილმა ფეხბურთშიც მნიშვნელოვანი ინვესტიციები განახორციელა, იყიდა "დინამო თბილისი". მილიარდერის საფეხბურთო ამბიციები ამით არ დასრულებულა, პატარკაციშვილის ფავორიტმა დავით პეტრიაშვილმა ჟორდანიას გამოუცხადა ბრძოლა ფედერაციის პრეზიდენტობისთვის.
მიუხედავად სერიოზული მოწინააღმდეგისა, ჟორდანიამ ის არჩევნებიც მოიგო.
მაშინ ხელისუფლება უხეშად არ ერეოდა ამ ყველაფერში. ქვეყანა კორუფციაზე იდგა, მაგრამ ყველაფერზე ტოტალური კონტროლი არ ყოფილა. ისიც უნდა ითქვას, რომ არც უფროს ახალკაცს და და არც ჟორდანიას სახელმწიფოსგან არანაირი ფულადი დახმარება არ ჰქონიათ. მაშინ სახელმწიფოს ამისთვის არ ეცალა და ალბათ, საამისო სახსარიც არ გააჩნდა.
"ვარდების რევოლუციის" შემდეგ კი ახალმა ხელისუფლებამ და ჟორდანიამ საერთო ენა ვერ გამონახეს. ჟორდანია არაერთხელ დააპატიმრეს და ქართულ ფეხბურთს ჩამოაცილეს. ხელისუფლებამ საკუთარი ფავორიტი გერმანიიდან ჩამოიყვანა - უმცროსი ნოდარ ახალკაცი.
პრეზიდენტობის მსურველები სხვებიც იყვნენ, მაგრამ მერე ყველა მიხვდა, რომ ბრძოლას აზრი არ ჰქონდა - ხელისუფლებასთან დაპირისპირება სარისკო და უსარგებლო იყო.
ხელისუფლებამ ფულიც გამოიმეტა ფეხბურთის ფედერაციისთვის, რაც მანამდე არ მომხდარა. ეროვნული და ასაკობრივი ნაკრებების თავკაცებად უცხოელები მოვიდნენ. კლაუს ტოპმიოლერის, ალბათ, ყველას ეიმედებოდა, თუმცა ის ძვირიანი პროექტი წარმატებული არ გამოდგა. არადა, ტოპმიოლერს აუდიენციაც კი ჰქონდა ქვეყნის პრეზიდენტ მიხეილ სააკაშვილთან.
ნაკრებ გუნდებს ცუდი შედეგი ჰქონდათ, გადაუჭრელი პრობლემები იყო მთლიანად ქართულ ფეხბურთში. ახალკაცს ფედერაციის პრეზიდენტის მომდევნო არჩევნებში უკვე სერიოზული კანდიდატი გამოუჩნდა - გიორგი ნემსაძე, ვისაც ხელისუფლების მეორე ფლანგი უჭერდა მხარს.
ახალკაცი თუ ნემსაძე - ეს იყო დაპირისპირება ხელისუფლების ფლანგებს შორის, რაც ძალიან სამარცხვინო შედეგით დასრულდა: არჩევნებში ნემსაძემ გაიმარჯვა, მაგრამ დაახლოებით ნახევარ საათში ტელევიზიით გამოვიდა და თქვა, პრეზიდენტობა ჩემი მიზანი არ ყოფილაო.
კაზუსი მყვირალა გამოდგა, სამარცხვინო ამბავს საკადრისი რეზონანსიც მოჰყვა, მაგრამ ვითომც არაფერი - ხელისუფლების უფრო ღონიერმა ფლანგმა საქმე ბოლომდე მიიყვანა და ხელახალ არჩევნებში ახალკაცმა გაიმარჯვა.
ფეხბურთში კი საქმე წინ ვერ მიდიოდა. ეროვნული ნაკრების მორიგმა, ასევე სახელიანმა და ძვირიანმა მწვრთნელმა ექტორ რაულ კუპერმა თითქოს ალღო ვერ აუღო სიტუაციას, ნაკრებმა ციკლში ერთი მატჩიც ვერ მოიგო.
ახალკაცს თანამდებობის დატოვება მოსთხოვეს და უარს აბა, ვინ გაბედავდა?! უმცროს ახალკაცს შეეძლო, ყველაფერი ფიფასთვის და უეფასთვის მოეყოლა, მაგრამ სიტუაციის გამწვავებაზე არ წავიდა.
ფედერაციის პრეზიდენტის თანამდებობა ვაკანტური გახდა, მაგრამ კანდიდატები არ ჩანდნენ. შიში უკვე ისე მძვინვარებდა, რომ ხელისუფლების ახალ ფავორიტს საპრეზიდენტო არჩევნებში ერთი, ფორმალური კანდიდატიც კი არ ჰყოლია - პრეზიდენტი დომენტი სიჭინავა გახდა, ვისაც საფეხბურთო სამყარო კარგად არც კი იცნობდა.
ასევე უკონკურენტო იყო ის ფედერაციის პრზიდენტის მომდევნო არჩევნებში.
ახლა კი ახალი ხელისუფლების ჯერია. სიჭინავა თავისი ნებით გადადგება თუ არა, ჯერ უცნობია. ის უდავოდ მუყაითი კადრია და ინფრასტრუქტურული პროექტებით შეუძლია თავის მოწონება.
ყველაზე სამართლიანი, ალბათ, ფედერაციის პრეზიდენტის ვადამდელი არჩევნები იქნება, რადგან წინა არჩევნები არასამართლიან ვითარებაში ტარდებოდა, FAIR PLAY აქ არ არსებობდა.
ფინანსური ინექციები
რასაც ვერ დაუკარგავ აწ უკვე წინა ხელისუფლებას, ის არის, რომ ფეხბურთისთვის ათეულ მილიონობით ლარი დახარჯა.
სახელმწიფო ფეხბურთის ფედერაციას ყოველწლიურად დაახლოებით 7 მილიონ ლარს ურიცხავდა. საშემოსავლო გადასახადს თუ გამოქვითავთ, ფედერაცია დაახლოებით 5 მილიონ ლარს იღებდა ქვეყნის ბიუჯეტიდან.
ნაკრები გუნდების მწვრთნელები და პერსონალი, შეკრებები, მგზავრობა... ეს ძალიან დიდ ხარჯებთან არის დაკავშირებული და ამ ყველაფრის მაღალ დონეზე შენარჩუნება მხოლოდ ფედერაციის შემოსავლებით შესაძლებელი ვერ იქნება.
გარდა ამ 7 მილიონი ლარისა, სახელმწიფოსგან ფინანსდება რამდენიმე საფეხბურთო კლუბი ეროვნული ჩემპიონატის უმაღლეს და პირველ ლიგაში.
ფაქტია, რომ ხელისუფლებას ფეხბურთი მიტოვებულ-მიგდებული არ ჰყავდა, მაგრამ არ ჩანდა მნიშვნელოვანი ხელშეწყობა იმ ბიზნესმენებისთვის, რომლებსაც ჰქონდათ ფეხბურთში ფულის დახარჯვის სურვილი. საამისო საკანონმდებლო ბაზაც არ არსებობდა.
ძნელი დასაჯერებელია, რომ ახალი ხელისუფლება უარს იტყვის ფეხბურთის ფედერაციისთვის დოტაციის გაგრძელებაზე. თუ პარტნიორობის უკეთესი ფორმა შეიქმნება, ამას რა სჯობს.
უკვე აზერბაიჯანმაც გაგვისწრო საკლუბო ფეხბურთში. იქაური მოდელი ჩვენთან რამდენად გამოსადეგარია, ძნელი სათქმელია. ალბათ, საქართველოში სხვანაირად უნდა განვითარდეს საკლუბო ფეხბურთი, რადგან ჩვენ სხვანაირი ქვეყანა ვართ.
ახალ ხელისუფლებაში არცთუ ცოტაა საფეხბურთო სახე. კახა კალაძე სულაც პირველი ნომერი გახლდათ "ქართული ოცნების" საარჩევნო სიაში.
ახლა მთავარი ის უნდა იყოს, რომ ხელისუფლებამდე სწორად მიიტანონ ის საკითხები, რომელთა მოგვარება ქართული ფეხბურთის წინსვლის საფუძველი იქნება.
გაჩნდა ახალი შანსი, რომ წინ წავიდეთ.
ოცნებიდან რეალობამდე: რას მოგვიტანს ცვლილებები? (იბეჭდება მცირე ცვლილებით)
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"
სამუშაო ენა მეგრულია... :)))))))))))
იქნებ რამე შეცვალოთ.