კახა კაჭარავა ორჯერ იყო "დინამო თბილისის" მთავარი მწვრთნელი. მერე "ზესტაფონს" თავკაცობდა. ფეხბურთელი კაჭარავას კარიერა კი სამტრედიიდან დაიწყო. სწორედ ამ პატარა ქალაქში დაინახეს მისი საფეხბურთო მონაცემები 80-იან წლებში და საქმე იქამდე მივიდა, რომ კაჭარავა თბილისის "დინამოში" მიიწვიეს. მაშინ "დინამო", ფაქტობრივად, საქართველოს ნაკრები იყო...
კაჭარავამ თბილისის "დინამოში" 1989-92 წლებში ითამაშა, შემდეგ ორი წლით კვიპროსულ "ნიქოზიაში", მერე ცოტა ხანი თურქულ "ტრაბზონსფორშიც" ითამაშა, ბოლოს ისევ "დინამოში" დაბრუნდა, კარიერის ბოლო წლები კი გერმანიის ქვედა ლიგის გუნდებში გაატარა.
ახლა კი კაჭარავა იმ გზას იხსენებს, სამტრედიის "ლოკომოტივიდან"
* * *
სამტრედიის "ლოკომოტივს" ჯუმბერ ჯალაღონია წვრთნიდა, როცა საბჭოთა კავშირის მეორე ლიგის მეცხრე ზონის ჩემპიონები გავხდით. ჩვენი გუნდის უფროსი მაშინ კახა კალაძის მამა, კარლო კალაძე გახლდათ. ავთანდილ ქანთარია, დურმიშხან თვალაბეიშვილი, ალიკა კვერნაძე, ედიშერ კაკაბაძე...
"სამტრედია" საკმაოდ გამოცდილი ფეხბურთელებით იყო დაკომპლექტებული; გვყავდა კიდევ სერგეი შვეცოვი, მოსკოვის "სპარტაკისა" და საბჭოთა კავშირის ნაკრების ყოფილი ფეხბურთელი.
გუნდის ფეხბურთელთა საშუალო ასაკი 27-28 წელი იყო. მაშინ ამ ასაკის მოთამაშეებს რატომღაც ვეტერანებს ეძახდნენ. ურთულესი თამაშები გვქონდა საბჭოთა კავშირის მეორე ლიგაში, სადაც ბევრი ისეთი ფეხბურთელი იყო, უმაღლეს და პირველ ლიგაში რომ ჰქონდა ნათამაშები. 4-4-2 სისტემით ვმოქმედებდით. მაშინ საყრდენი ნახევარმცველი ვიყავი, ჩემ წინ კი შვეცოვი თამაშობდა.
ბათუმის "დინამო" მიწვევდა. ეს გუნდი მაშინ საბჭოთა კავშირის პირველ ლიგაში თამაშობდა. იმავდროულად, მიმიწვია ქუთაისის "ტორპედომაც" და რადგან "ტორპედო" საქართველოს მეორე გუნდად ითვლებოდა, მეც იქ წასვლა გადავწყვიტე. მერაბ მეგრელაძე, ენუქი თევზაძე, მერაბ თევზაძე, სოსო ფრუიძე...
ქუთაისურ გუნდში ასეთი ხალხი თამაშობდა, მწვრთნელი კი რევაზ ძოძუაშვილი გახლდათ.
"ტორპედო" მაშინ უმაღლეს ლიგაში გადასვლისთვის არ იბრძოდა, 1988 წელი იყო, გუნდის მიზანი პირველ ლიგაში მყარად ყოფნა და თასის გათამაშებაში რაც შეიძლება შორს წასვლა გახლდათ.
თასზე ოდესის "ჩერნომორეცს" სტუმრად 2:0 მოვუგეთ: გოლები მე და მეგრელაძემ გავიტანეთ. მომდევნო ეტაპზე შინ ალმათის "კაირატი" 1:0 დავამარცხეთ და მერე უკვე კიევის "დინამოს" გადავეყარეთ - უკრაინაში 0:3 წავაგეთ. იმ შეხვედრაში არ მითამაშია, სეზონის ბოლო იყო და უკვე თბილისის "დინამოში" ვიყავი მიწვეული.
სანამ "დინამოში" მივიდოდი, ძოძუაშვილმა "ტორპედოში" ამპლუა შემიცვალა - ცენტრალურ თავდამსხმელად გამამწესა. ცოტა არ იყოს, უხერხულად ვიგრძენი თავი, თავდამსხმელად რომ ვითამაშე პირველად, გოლი არ გამიტანია, მომდევნო შეხვედრაში კი ორი ბურთი შევაგდე და ამის მერე უკვე შევეგუე ახალ ამპლუას. "ტორპედოს" თავდასხმაში მეგრელაძის გვერდით ვთამაშობდი. 1988 წელს მან 42 გოლი შეაგდო, მე კი, თუ არ ვცდები, 30.
მეგრელაძისგან ძალიან ბევრი რამ ვისწავლე, თითქმის ყოველი ვარჯიშის შემდეგ მოედანზე ვრჩებოდით და მის რჩევებს ვისმენდი. მან დიდი წვლილი შეიტანა ჩემს თავდამსხმელად ჩამოყალიბებაში. ის იქ იხსნებოდა, სადაც საჭირო იყო, ტყუილუბრალოდ არ გაიქცეოდა. ძალიან ოსტატურად იხსნებოდა, გოლის გატანის არაჩვეულებრივი ალღო ჰქონდა.
"დინამოში" გადასვლის შანსი "ტორპედომდე" მქონდა. საბჭოთა კავშირის მეორე ლიგაში მოასპარეზე ქართული გუნდების ფეხბურთელებიდან რამდენიმე ნაკრები კეთდებოდა და სასელექციო ტურნირში თამაშობდნენ.
1986 წელს ნოდარ ახალკაცს გაუჩნდა ჩემი "დინამოში" აყვანის სურვილი, თუმცა ამის შემდეგ "დინამოში" მწვრთნელი შეიცვალა და ჩემი ამ გუნდში გადასვლაც გადაიდო.
"ტორპედოს" მერე "დინამოში" რომ მივედი, გუნდს დავით ყიფიანი წვრთნიდა. მისი ძალიან მადლობელი ვარ, სულ გვგრძნობდი ამ მწვრთნელის ნდობას. მაშინაც ბევრი კარგი შემტევი ფეხბურთელი ჰყავდა "დინამოს": მამუკა ფანცულაია, თემურ ქეცბაია, კახი გოგიჩაიშვილი, გრიგოლ ცაავა... ცენტრფორვარდი კი იმ დროისთვის მხოლოდ მე ვიყავი.
1989 წელს თასზე დაუვიწყარი მატჩი მოვუგეთ მოსკოვის "სპარტაკს" . 9 აპრილის მოვლენების გამო მოედანზე გასვლას არ ვაპირებდით, მაგრამ მაშინ ისეთი პოლიტიკური რეჟიმი იყო, რომ მაინც მოგვიწია ამ მატჩის გამართვა. ზოგი რომ ამბობს, ის მატჩი ჩაწყობილი იყოო, ტყუილია. "სპარტაკს" თბილისში 2:0 მოვუგეთ. დიდი ენთუზიაზმით ვითამაშეთ, 9 აპრილის მერე ისე ვიყავით მოტივირებულები, რომ "სპარტაკს" კი არა, არავის ექნებოდა ჩვენი დამარცხების შანსი.
"სპარტაკის" მერე თასის ნახევარფინალში ჩვენი მეტოქე დნეპროპეტროვსკის "დნეპრი" იყო. 1:2 წავაგეთ. ნაღდი საგოლე მომენტი მქონდა, მაგრამ "დნეპრის" მეკარემ სასწაული ბურთი მოიგერია. რამდენიმე გულშემატკივარი ტრიბუნიდან მოედანზე გადმოვიდა. ერთი მათგანი მე შევაკავე და ტრიბუნამდე "მივაცილე".
რამდენიმე დღის შემდეგ შინაგან საქმეთა სამინისტროში დამიბარეს. თურმე ტრიბუნაზე მიბრუნებული ის გულშემატკივარი მილიციელებს დაუკავებიათ, მაგრამ გულშემატკივარს უთქვამს, კაჭარავას ბიძაშვილი ვარო და გაუშვეს. მერე კი ცენტრალური მთავრობის მილიცია დაინტერესებულა ამ ყველაფრით და იმ გულშემატკივრის ძებნა რომ დაიწყეს, ამიტომაც დამიბარეს.
ავუხსენი, ბიძაშვილი საერთოდ არ მყავს, მამაჩემს ორი ძმა ჰყავდა და ორივე ფრონტზე დაიღუპა-მეთქი. მილიციამ ყველაფერი გადაამოწმა და ასე დამთავრდა ეს ამბავი.
რომ მეკითხებიან, რომელი სჯობდა შენთვის, ნახევარმცველად დარჩენილიყავი თუ თავდამსხმელობაო, ვფიქრობ, თავდამსხმელობა სწორი გადაწყვეტილება იყო. 1989 წელს უმაღლეს ლიგაში რვა გოლი გავიტანე და ჩემპიონატის საუკეთესო დებიუტანტად დამასახელეს.
ბომბარდირი სერგეი როდიონოვი გახდა 16 გოლით, მეორე ადგილზე იური სავიჩევი გავიდა 12 ბურთით, მესამე მაჩვენებელი ოლეგ პროტასოვს ჰქონდა 10 გოლით და მათ შემდეგ მე ვიყავი.
"ტენის ბორუსია", "ჰომბურგი" და "ვალდჰოფი" - გერმანულ გუნდებშიც თავდამსხმელი ვიყავი, მხოლოდ "ტენის ბორუსიაში" მიწევდა ხანდახან ფორვარდის უკან თამაში...
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"
