რე­ვაზ ჩე­ლე­ბა­ძე: ეს "დინამოსა" და საქართველოს ღალატი იქნებოდა

AutoSharing Option
რევაზ ჩელებაძე - თბილისის "დინამოსა" და საბჭოთა კავშირის ნაკრების თავდამსხმელი, 1980 წლის მოსკოვის ოლიმპიადის ბრინჯაოსმედალოსანი. კოლორიტიო, თუ ვინმეზე ითქმის, "ჩელეც" მათ შორისაა.

გულშემატკივარს თავი არაორდინარულობით შეაყვარა - ეფექტური თავური დარტყმებითა თუ პენალტების შესრულების უჩვეული მანერით...

კარიერის დასრულების შემდეგ რამდენიმე კლუბის პრეზიდენტი იყო - ქობულეთის "შუქურას" (1990), ბათუმის "დინამოსა" (1990-94, 1995-96) და რუსთავის "მეტალურგს" (1996-97) თავკაცობდა. 1995 წელს იყო საქართველოს ფეხბურთის ფედერაციის ვიცე-პრეზიდენტი.

ამჟამად ქობულეთის "შუქურას" პრეზიდენტი და საფეხბურთო აგენტია. მისი ყველაზე ცნობილი კლიენტი ჯანო ანანიძეა...

ცხოვრებაშიც არაორდინარულია. მის მოყოლილ ანეკდოტებზე
ლეგენდები დადის. რევაზ ჩელებაძე ჟურნალ "ლელოს" სტუმარია.

- დღე­ვან­დე­ლი გა­და­სა­ხე­დი­დან და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი ამ­ბა­ვია, რომ ფეხ­ბურ­თ­ზე 17 წლის ასაკ­ში შეხ­ვე­დით...
- ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი ფაქ­ტი მომ­ხ­და­რა. კა­ლათ­ბურ­თ­ზე დავ­დი­ო­დი, აჭა­რის ნაკ­რებ­ში ვთა­მა­შობ­დი და ფიზ­კულ­ტუ­რის ინ­ს­ტი­ტუტ­ში ვა­ბა­რებ­დი. ალ­ბათ, სკო­ლის მას­წავ­ლე­ბე­ლი ვიქ­ნე­ბო­დი, რომ არა ფეხ­ბურ­თი, რი­თიც ქუ­ჩა­ში ვერ­თობ­ოდი. ბი­ძა­ჩემს, ბი­ჭი­კო ჩე­ლე­ბა­ძეს კი ფეხ­ბურ­თი უზო­მოდ უყ­ვარ­და. სწო­რედ მან შე­მიყ­ვა­ნა ფეხ­ბურ­თ­ზე. ღმერ­თ­მა ასე ინე­ბა და მას შემ­დეგ ჩე­მი ცხოვ­რე­ბა რა­დი­კა­ლუ­რად შე­იც­ვა­ლა.

კა­რი­ე­რა 1972 წელს, ქო­ბუ­ლე­თის "შუ­ქუ­რას" აკა­დე­მი­ა­ში და­ვიწყე. ერ­თი წლის შემ­დეგ გუნ­დ­შიც გა­და­მიყ­ვა­ნეს, სა­დაც მო­თა­მა­შე-მწვრთნე­ლად ვა­ლე­რი­ან ჩხარ­ტიშ­ვი­ლი მო­ვი­და. კა­ლათ­ბურ­თი­დან ფეხ­ბურ­თ­ზე გა­დარ­თ­ვა იოლი არ იყო. სულ სხვა მოძ­რა­ო­ბა და სირ­ბი­ლი იყო სა­ჭი­რო, მაგ­რამ ჩხარ­ტიშ­ვი­ლი კარ­გი მას­წავ­ლე­ბე­ლი გა­მოდ­გა. თა­ვი­დან­ვე ცენ­ტ­რა­ლურ თავ­დამ­ს­ხ­მე­ლად და­მა­ყე­ნა და პირ­ვე­ლი­ვე სე­ზონ­ში 11 გო­ლი გა­ვი­ტა­ნე. 17 წლის დე­ბი­უ­ტან­ტის­თ­ვის ეს კარ­გი შე­დე­გი იყო.

Sportall.Geმე­რე სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ნაკ­რებ­ში მი­მიწ­ვი­ეს, რო­მელ­მაც საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის "იმე­დის თა­სი" მო­ი­გო.

1974 წელს ჩხარ­ტიშ­ვი­ლი ბა­თუ­მის "დი­ნა­მოს" მწვრთნე­ლად და­ნიშ­ნეს. წა­მიყ­ვა­ნა და პირ­ვე­ლი­ვე სე­ზონ­ში 21 გო­ლი შე­ვაგ­დე, აქე­დან 19 - მე­ო­რე წრე­ში. ესეც ვა­ლე­რი­ა­ნის დამ­სა­ხუ­რე­ბა იყო. მის გვერ­დით ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დი, თა­მა­ში მას­წავ­ლა, გამ­ხ­ს­ნა, თავ­და­ჯე­რე­ბა შემ­ძი­ნა და იმე­დი ჩა­მი­სა­ხა. ბი­ჭი­კო კი ჩემ­ზე გა­და­ყო­ლი­ლი იყო. ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის სი­კე­თეს რა და­მა­ვიწყებს?!

- ეს ის ბი­ძაა, ყვე­ლა გოლ­ზე 100 მა­ნეთს რომ გიხ­დი­დათ?
- არა, ის მე­ო­რე ბი­ძაა, ზია ჩე­ლე­ბა­ძე. კო­მუ­ნის­ტურ სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში ერთ-ერ­თი პირ­ვე­ლი კერ­ძო სპონ­სო­რი მყავ­და - ბა­თუმ­ში გა­ტა­ნი­ლი გო­ლის­თ­ვის 10 მა­ნეთს მაძ­ლევ­და, თბი­ლი­სის "დი­ნა­მო­ში" - 100 მა­ნეთს, საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ნაკ­რებ­ში კი - 500-ს. ეს მა­შინ უზარ­მა­ზა­რი ფუ­ლი იყო. ახ­ლა რა­ღაა და­სა­მა­ლი - "ცე­ხა­ვი­კი" იყო და დიდ ფულს შო­უ­ლობ­და.

- წე­ლი­წად­ში ერ­თი მან­ქა­ნის ფუ­ლი გა­მოგ­დი­ო­დათ?
- (იცი­ნის) იმ­დე­ნიც ვერ გამ­ქონ­და, რომ გა­მე­კოტ­რე­ბი­ნა. ყვე­ლა­ზე მე­ტი 1980 წელს გა­და­მი­ხა­და. და­უ­ვიწყა­რი წე­ლი იყო - სსრ კავ­ში­რის ნაკ­რებ­თან ერ­თად ოლიმ­პი­ა­დის ბრინ­ჯაო მო­ვი­გე და "მა­რა­კა­ნა­ზე" საბ­ჭო­თა გუნ­დ­მა ბრა­ზი­ლი­ას 2:1 რომ მო­უ­გო, სას­ტარ­ტო­ში ვი­ყა­ვი და 70 წუ­თი ვი­თა­მა­შე.

ბეს­კოვს ვუთხა­რი, კის­რის მყე­სი და­მე­ჭი­მა-მეთ­ქი, თუმ­ცა მენ­დო­ბო­და, შვი­ლი­ვით ვუყ­ვარ­დი და მა­ინც მა­თა­მა­შა. ბო­ლომ­დეც ვიქ­ნე­ბო­დი მო­ე­დან­ზე, მაგ­რამ ჟუ­ნი­ო­რი წა­ვაქ­ციე და ხე­ლი რომ გა­ვუ­წო­დე მო­სა­ბო­დი­შებ­ლად, იუზ­რ­დე­ლა. ისე გავ­მ­წარ­დი, მზად ვი­ყა­ვი, მო­მეკ­ლა. ამან მა­ყუ­რე­ბე­ლი გა­ა­გი­ჟა და ბეს­კოვ­მა ვი­თა­რე­ბის გან­სა­მუხ­ტავად შემ­ც­ვა­ლა...

მე­რე მთხოვ­და, "სპარ­ტაკ­ში" წა­მო­დი, შენ­ნა­ი­რი ფეხ­ბურ­თე­ლი მჭირ­დე­ბაო, მაგ­რამ მა­შინ­დე­ლი "დი­ნა­მო" "სპარ­ტაკ­ზე" ნაკ­ლე­ბი გუნ­დი არ იყო, ამი­ტო­მაც არ წა­ვე­დი. ისე, ხალხს რომ არ ვყვა­რე­ბო­დი, კი დავ­ფიქ­რ­დე­ბო­დი, მაგ­რამ ეს "დი­ნა­მო­სა" და სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ღა­ლა­ტი იქ­ნე­ბო­და. სტა­დი­ო­ნი "ჩელე-ჩელეს" რომ და­ი­გუ­გუ­ნებ­და, ჩემ­ზე ბედ­ნი­ე­რი კა­ცი არ იყო. ტრი­ბუ­ნა­ზე 80 ათა­სამ­დე მა­ყუ­რე­ბე­ლი რომ იკ­რი­ბე­ბო­და, ისეთ სიყ­ვა­რულს გა­მოს­ცემ­დ­ნენ, თა­მა­ში მარ­ტო ამის­თ­ვის ღირ­და.

არ ვტრა­ბა­ხობ - უამ­რა­ვი დი­დი ფეხ­ბურ­თე­ლი გვყო­ლია, მაგ­რამ გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი მე რომ მე­ფე­რე­ბო­და, ასე ბევრს არ ანე­ბივ­რებ­და... ეეეჰ, რა "დი­ნა­მო" გვყავ­და.

- თუმ­ცა, იმ "დი­ნა­მო­ში" დი­დი ხელ­ფა­სე­ბი არ გქო­ნი­ათ...
- 200 მა­ნეთს მიხ­დიდ­ნენ. ზღაპ­რულ პი­რო­ბებს არც "სპარ­ტა­კი" მთა­ვა­ზობ­და - იქაც 200 მა­ნე­თი და ბი­ნა. ბეს­კოვ­მა მითხ­რა, ჩვენს სტილ­ში თა­მა­შობ და, რაც მთა­ვა­რია, "დი­ნა­მო­ში" ყი­ფი­ა­ნი, შენ­გე­ლია და გუ­ცა­ე­ვი არი­ან, სე­რი­ო­ზუ­ლი კონ­კუ­რენ­ციაა, ჩემ­თან კი სულ ძი­რი­თად­ში იქ­ნე­ბიო. მა­შინ ჩა­მო­ა­ყა­ლი­ბა ის "სპარ­ტა­კი", სა­მე­უ­ლი­დან რომ არ ჩა­მოქ­ვე­ი­თე­ბუ­ლა და დღემ­დე ით­ვ­ლე­ბა, რომ ეს იყო ამ გუნ­დის "ოქ­როს ხა­ნა". ძა­ლი­ან დი­დი ფეხ­ბურ­თე­ლე­ბი თა­მა­შობ­დ­ნენ - და­სა­ე­ვი, ხი­დი­ა­ტუ­ლი­ნი, რო­მან­ცე­ვი, გავ­რი­ლო­ვი... ჩე­რენ­კოვ­ზე ხომ ლა­პა­რა­კი არაა.

- რო­მან­ცევს მა­ში­ნაც უყ­ვარ­და სმა?
- შე­იძ­ლე­ბა, ასეც იყო, მაგ­რამ მა­შინ ეს ძა­ლი­ან არ ჩან­და. სა­ერ­თოდ, ქარ­თ­ვე­ლებ­ზე თა­ვად რუ­სე­ბი ავ­რ­ცე­ლე­ბენ ლე­გენ­დებს, თით­ქოს, რე­ჟი­მის დამ­რ­ღ­ვე­ვე­ბი ვი­ყა­ვით. არა­და, იცოცხ­ლე, იმ­დენს სვამ­დ­ნენ. გვა­რებს არ და­ვა­სა­ხე­ლებ, მაგ­რამ ნაკ­რე­ბის თა­მა­ში დამ­თავ­რ­დე­ბო­და თუ არა, შხაპს მი­ი­ღებ­დ­ნენ და იქი­დან ნას­ვა­მე­ბი გა­მო­დი­ოდ­ნენ. ერ­თხელ ვი­კითხე, არა­ყი მი­ლი­დან ხომ არ მო­დის-მეთ­ქი.

- არ­ყის ბოთლს საშ­ხა­პე­ში მა­ლავ­დ­ნენ?
- ყვე­ლა საშ­ხა­პე­ში იყო ტუ­ა­ლე­ტი და ბოთლს ტუ­ა­ლე­ტის "ბა­ჩოკ­ში" მა­ლავ­დ­ნენ. დი­ნა­მო­ე­ლე­ბიც ვსვამ­დით, სე­ზო­ნის ბო­ლოს ან რა­ი­მე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი თუ ხდე­ბო­და. მაგ­რამ თუ და­მი­ჯე­რებთ, ასე უტიფ­რად არა­სო­დეს მოვ­ქ­ცე­ულ­ვართ.

Sportall.Ge- ფეხ­ბურ­თ­მა სა­ხე­ლი და ხალ­ხის სიყ­ვა­რუ­ლი მო­გი­ტა­ნათ. ფი­ნან­სუ­რად რა შეგ­ძი­ნათ?
- იმ სა­ხე­ლის და სიყ­ვა­რუ­ლის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, დღეს რომ ვარ­სე­ბობ და ჩემს სახ­ლ­თან ახ­ლოს სტა­დი­ონს "ჩე­ლე არე­ნა" რომ და­არ­ქ­ვეს. რუ­სეთ­ში რამ­დენ მი­ლი­ცი­ელს გა­ვუ­ჩე­რე­ბი­ვარ და ორი­დან ერთს მა­ინც უკითხავს - "ვი ტოტ სა­მი ჩე­ლე­ბად­ზე?" მიკ­ვირ­და და მე­ა­მა­ყე­ბო­და. რუ­სეთ­ში ქარ­თ­ვე­ლე­ბი კი­დევ თუ უყ­ვართ, ეს თბი­ლი­სის "დი­ნა­მოს" დამ­სა­ხუ­რე­ბა­ცაა.

ფეხ­ბურ­თ­მა ბევ­რი რამ შემ­ძი­ნა, მაგ­რამ დღე­ვან­დელ და მა­შინ­დელ ჰო­ნო­რა­რებს შო­რის უდი­დე­სი გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბაა. ყვე­ლა­ზე დი­დი პრე­მია, 500 დო­ლა­რი, "მა­რა­კა­ნა­ზე" მო­გე­ბის­თ­ვის მი­ვი­ღე. გა­ვი­და წლე­ბი და ბა­თუ­მის "დი­ნა­მოს" პრე­ზი­დენ­ტი გავ­ხ­დი. ეს პრე­მია 1991 თუ 1992 წელს გა­მახ­სენ­და, "ბა­თუმ­მა" ზეს­ტა­ფო­ნის "მარ­გ­ვე­თი" თა­სი­დან რომ გა­აგ­დო და ბი­ჭებს 500-500 დო­ლა­რი და­ვუ­რი­გე. მე­ცი­ნე­ბო­და, სა­ქარ­თ­ვე­ლოს თას­ზე მო­გე­ბას ბრა­ზი­ლი­ის და­მარ­ცხე­ბის ფა­სი და­ე­დო-მეთ­ქი.

- თა­ვად რე­ჟი­მის მოყ­ვა­რუ­ლი იყა­ვით?
- ცო­ტას მეც ვარ­ღ­ვევ­დი და ჩვე­ნი ბი­ჭე­ბის დი­დი ნა­წი­ლიც. ეს უფ­რო 1981 წლის შემ­დეგ ხდე­ბო­და და ფეხ­ბურ­თ­საც ამის გა­მო შე­ვეშ­ვი, მაგ­რამ ფეხ­ბურ­თი ყვე­ლას უზო­მოდ გვიყ­ვარ­და და ვარ­ჯი­შებ­ზეც ვი­ხარ­ჯე­ბო­დით. 2 დღით ად­რე შეკ­რე­ბა­ზე იმი­ტო­მაც გა­დავ­დი­ო­დით, რომ მატ­ჩის­თ­ვის ფორ­მა­ში ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით. არა­და, "ლი­ვერ­პულს" რომ შევ­ხ­ვ­დით, ინ­გ­ლი­სე­ლე­ბი სას­ტუმ­რო­ში შუ­ადღი­სას მო­ვიდ­ნენ, ერ­თად ისა­დი­ლეს, მე­რე ნომ­რებ­ში და­ის­ვე­ნეს, სა­ღა­მოს სტა­დი­ონ­ზე მო­ვიდ­ნენ და 2:1 მოგ­ვი­გეს.

- დღე­ვან­დელ თა­ო­ბა­ში მე­ტი პრაგ­მა­ტიზ­მი და ნაკ­ლე­ბი თავ­და­დე­ბაა. თქვე­ნი აზ­რით, რა­ტომ?
- მა­შინ ცხოვ­რე­ბის აწყო­ბა ორი გზით შე­იძ­ლე­ბო­და - იატაკ­ქ­ვე­შა ბიზ­ნე­სით ან ცნო­ბი­ლი პი­როვ­ნე­ბა უნ­და ყო­ფი­ლი­ყა­ვი. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა გზა ხსნი­ლი გექ­ნე­ბო­და - ბი­ნას გაძ­ლევ­დ­ნენ, ინ­ს­ტი­ტუტს ამ­თავ­რებ­დი, სამ­სა­ხურ­ში მო­გაწყობ­დ­ნენ...

ძა­ლი­ან ბევრს ნიშ­ნავ­და თბი­ლი­სის "დი­ნა­მოს" მსგავს კლუ­ბებ­ში მოხ­ვედ­რა. ჩვენც სა­ხელ­ზე ვფიქ­რობ­დით. ბო­ლოს და ბო­ლოს, ხალ­ხი ტაშს გვიკ­რავ­და და ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვი­ყა­ვით. ახ­ლა მოხ­ვ­დე­ბი უკ­რა­ი­ნა-რუ­სე­თის ან ევ­რო­პულ გუნ­დ­ში და ცხოვ­რე­ბის აწყო­ბა გა­ცი­ლე­ბით იოლია. ამი­ტომ ბი­ჭებს მე­ტი სპორ­ტუ­ლი მო­ტი­ვა­ცია მო­ეთხო­ვე­ბათ.

- მწვრთნე­ლი­სა და ფეხ­ბურ­თე­ლის ურ­თი­ერ­თო­ბის თე­მა სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში აქ­ტუ­ა­ლუ­რია. ზო­გი ამ­ტ­კი­ცებს, რომ ფეხ­ბურ­თე­ლებს ნო­დარ ახალ­კა­ციც აგი­ნებ­და...
- რა სი­სუ­ლე­ლეა?! მკაც­რი იყო, ზოგ­ჯერ ძა­ლი­ან ხის­ტიც, მაგ­რამ გი­ნე­ბა რა­ში სჭირ­დე­ბო­და? ისეთ სიტყ­ვას იტყო­და, ისე ლო­გი­კუ­რად, სა­უბ­რით გა­ჯე­რებ­და... ან ვინ აპა­ტი­ებ­და გი­ნე­ბას? ბო­ლოს და ბო­ლოს, ადა­მი­ა­ნის­თ­ვის ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი ღირ­სე­ბაა.

ყოველკვირეული ჟურნალი "ლელო week"
მკითხველის კომენტარები / 12 /
მაგარი ფეხბურთელი და მაგარი ადამიანი; გადააყოლეს ერთხელ ცარიელ კარში არარატთან არ გადატანილ ბურთს; სამაგიეროდ 1976 წელს საკმაოდ რთული ბურთი გაუტანა იგივე არარატს თასის ფინალში და ნანატრი თასის აღებაში თავისი დიდი წვლილი შეიტანა; ლექსიც იყო ”პასპორტით ჩელებაძე ხარ, გეძახიან ჩელეს, ერთი ასო გიშლის თორემ იქნებოდი პელე”
კიევთან გოლი მეც მახსოვს, ძალიან მაგარი იყო და ცაავამაც მაგარი გოლი გაიტანა იმ დღეს
FORCA JUVE
15:23 26-12-2013
0
ადამიანს სახეზე ეტყობა რა სულისაც არის და ჩელეს სახეზე სიკეთე და კაცობა აწერია,რაც უფროსი თაობისგან გამიგია მხოლოდ სიკვარული და პატივისცემაა ამ კაცის და ახლაც სტატია რომ ცავიკითხე მეც ვიგრძენი ეს სიყვარული რაც ამ კოლორიტს და დიდებულ ადამიანს აქვს,ღმერთმა გაგახაროთ
dato
12:55 25-12-2013
0
გააკეთეთ გამოხმაურება
X
კომენტარი, რომელიც შეიცავს უხამსობას, დისკრედიტაციას, შეურაცხყოფას, ძალადობისკენ მოწოდებას,სიძულვილის ენას, კომერციული ხასიათის რეკლამას, წაიშლება საიტის ადმინისტრაციის მიერ.

ასევე დაგაინტერესებთ
სიახლეები პოპულარული