დრო იყო, კანი და კომპანია დაგვცინოდნენ

გერმანიის ნაკრებისთვის ხვალინდელ მატჩს თურქეთთან სპორტული თვალსაზრისით ფაქტობრივი მნიშვნელობა აღარ აქვს, რადგან ბუნდესგუნდს რვავე თამაში მოგებული აქვს და შესაბამისად, ევროპის ჩემპიონატზე ასპარეზობაც გაინაღდა.

აი, სტატისტიკის მოყვარულთათვის კი ეს შეხვედრა ნამდვილად საინტერესო იქნება: გერმანელთა მიზანი ახლა ისაა, რომ შესარჩევი ციკლი ასპროცენტიანი შედეგით დაასრულონ, ანუ, მოიგონ ათიდან ათივე მატჩი.

საინტერესოა ისიც, რომ ხვალ ბუნდესგუნდის ერთი ფეხბურთელი ნაკრებში თავის 90-ე მატჩს ჩაატარებს და თანაც, 27 წლის ასაკში - საუბარია ბასტიან შვაინშტაიგერზე.

27 წლის ასაკში ქვეყნის ნაკრების ფორმით 89 შეხვედრა რომ გაქვს ჩატარებული, ეს უდავოდ უდიდესი მიღწევაა. შვაინშტაიგერი ფეხბურთელისთვის იდეალურ ასაკშია, ნაკრებში ცენტრალური ფიგურა გახლავთ და გამოცდილებაც საკმარისზე მეტი დააგროვა. შესაბამისად, შვაინიმ იცის: „ძალიან დიდი პასუხისმგებლობა მაკისრია. ხალხი ჩემგან ყოველთვის რაღაც განსაკუთრებულს ელის და მე ამას ყოველთვის ვგრძნობ.“

წამყვანი როლი მოთამაშისთვის უმძიმეს წნეხსაც ნიშნავს და რაღა შორს წავიდეთ, შვაინშტაიგერს ჯერ კიდევ არ დავიწყებია აგვისტოში ატეხილი დისკუსია იმის შესახებ, თუ რამდენად ამართლებს ის გერმანელი ხალხის იმედებს. საინტერესო ის არის, რომ ეს დისკუსია გერმანიის ნაკრების ყოფილი კაპიტნის, ლეგენდარული ოლივერ კანის დაწყებული იყო.

„ოლის ძალიან კარგად ვიცნობ, - ამბობს შვაინი „კიკერისთვის“ მიცემულ ინტერვიუში, - ფაქტია, რომ ჩემს ასაკში კანს ნაკრებში მხოლოდ რამდენიმე მატჩი ჰქონდა ჩატარებული. ვფიქრობ, ამით ყველაფერი ნათქვამია.“

უფრო ზუსტნი რომ ვიყოთ, ოლივერ კანს გერმანიის ნაკრებში დებიუტი 26 წლის ასაკში ჰქონდა, 27 წლის შვაინშტაიგერი კი უკვე ასიანთა კლუბს უახლოვდება. ბასტიანის აზრით, კანმა გერმანულ ფეხბურთში ისტორია შექმნა და უდიდეს პატივისცემას იმსახურებს, მაგრამ: „ჩემი აზრით, როცა ნაკრებიდან წასული ფეხბურთელი გუნდში მიმდინარე პროცესებს კრიტიკულად უყურებს და ფეხბურთელებზე ლაპარაკობს, ეს არ არის სწორი საქციელი. ვფიქრობ, რომ ოლი ნაკრების შესახებ განცხადებების გაკეთების დროს უფრო ფრთხილად უნდა იყოს,“ - ამბობს შვაინშტაიგერი.

ბასტიანი მიიჩნევს, რომ ბუნდესგუნდში მისი როლის შეფასება მასზე უკეთ არავის შეუძლია. იანვრის დასაწყისში თქვა, როგორც ვიცე-კაპიტანი, ვალდებული ვარ, რომ ზოგიერთ სიტუაციაში უფრო მეტი სიმკაცრე გამოვიჩინოო, დღეს კი აცხადებს: „ვიცე-კაპიტნის როლი უკვე ძალიან კარგად გავითავისე. როცა მატჩის დროს საფეხბურთო, თუ არასაფეხბურთო შეცდომებს ვხედავ, დამნაშავეებს ამაზე ყოველთვის მივუთითებ ხოლმე. ოლივერ კანისგან განსხვავებით, ჩემთვის მთავარი ის კი არაა, რომ პრობლემის დანახვის შემდეგ ყველაფერზე საჯაროდ ვიყვირო, არამედ ის, რომ ამა თუ იმ ფეხბურთელს ცალკე დაველაპარაკო და ვიზრუნო იმაზე, რომ გუნდის საქმეები გარეთ არ გავიდეს.“

კითხვაზე, შურს თუ არა ფილიპ ლამის იმის გამო, რომ მიხაელ ბალაკის გუნდიდან გაშვების შემდეგ გერმანიის ნაკრების კაპიტნობა მას კი არა, ლამს გადასცეს, შვაინშტაიგერი პასუხობს, არაო. „დარწმუნებული ბრძანდებოდეთ, კაპიტნის სამკლავურითაც ზუსტად ისე ვითამაშებდი და ისე მოვიქცეოდი, როგორც მის გარეშე ვთამაშობ და ვიქცები. გერმანიის ნაკრების კაპიტნობა ჩემი თვითმიზანი არასდროს ყოფილა,“ - ამბობს ბასტიანი.

„კიკერისთვის“ მიცემულ ინტერვიუში შვაინი იმაზეც საუბრობს, რომ ბუნდესგუნდში ბევრი რამ შეიცვალა მას მერე, რაც მას ქვეყნის ეროვნულ გუნდში დებიუტი ჰქონდა. ეს 2004 წელს მოხდა და მაშინ შვაინშტაიგერი 19 წლის იყო. მთავარი განსხვავება დღევანდელ და მაშინდელ ბუნდესგუნდებს შორის იერარქიაშია: „ადრე გერმანიის ნაკრების ახალგაზრდა ფეხბურთელი შეცდომას თუ დაუშვებდა, გამოცდილი მოთამაშეები ხშირად დასცინოდნენ და ხანდახან, ემუქრებოდნენ კიდეც.

ახლა კი სხვანაირი ვითარებაა - გამოცდილები პატარებს მხარში ვუდგავართ და კი არ ვლანძღავთ, რჩევებს ვაძლევთ. მე, როგორც ბუნდესნაკრების ერთ-ერთ ყველაზე გამოცდილ მოთამაშეს, ძალიან მიხარია, როცა გუნდში ისეთ ახალგაზრდა ბიჭებს ვხედავ, როგორებიც არიან ანდრე შიურლე, მარიო გიოტცე ან ლუის ჰოლტბი. ისინი მართლა უნიჭიერესი მოთამაშეები არიან. გერმანიას შესანიშნავი ახალგაზრდა თაობა ჰყავს, იმდენად კარგი, რომ სხვა ქვეყნებს ჩვენი შურთ.“

ერთადერთი ქვეყანა, რომელსაც შვაინის აზრით გერმანიის არ შურს, ესპანეთია. სწორედ ჩავის, ინიესტას და კომპანიას მიუძღვით ბრალი იმაში, რომ შვაინშტაიგერის სანაკრებო კარიერაში არცერთი წარმატებული ფინალი არ წერია.

„გერმანიის ნაკრებში 2004 წლიდან ვთამაშობ და ამ ხნის მანძილზე ჩვენმა ეროვნულმა გუნდმა უდიდესი პროგრესი განიცადა, - აცხადებს ბასტიანი და იქვე მოკრძალებულად დასძენს, - სამწუხარო მხოლოდ ისაა, რომ ტიტულის მოგება ვერ შევძელით. დარწმუნებული ვარ: რომ არა ესპანეთის ასეთი ბრწყინვალე ნაკრები, ევროპის ჩემპიონებიც გავხდებოდით და მუნდიალსაც მოვიგებდით.“

ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"