48 გუნდი მუნდიალზე - კარგია ეს თუ ცუდი?

ფიფას გადაწყვეტილებით, 2026 წლიდან მსოფლიოს ჩემპიონატზე 48 ნაკრები ითამაშებს. მსოფლიოს უმთავრესი საფეხბურთო ფორუმის გლობალიზაციას მომხრეებიც ჰყავს და მოწინააღმდეგეებიც. ჩვენ ორივე მხარის არგუმენტები განვიხილოთ.

საინტერესოა, იმ ხალხს, ვინც მიიჩნევს, რომ გუნდების რაოდენობის გაზრდის შემდეგ მსოფლიოს ჩემპიონატი ინტერესს დაკარგავს, ახსოვს თუ არა 2014 წლის მუნდიალი? ბრაზილიამ თავი უხეში ფეხბურთით დაგვამახსოვრა, ჰოლანდია დიდ ყურადღებას უთმობდა დაცვას, არგენტინას ძალიან ცოტა გაჰქონდა და, ასე ჩათვალეთ, არც გერმანია იყო ისეთი "მხიარული", როგორც ოთხი წლის წინანდელ მსოფლიოს ჩემპიონატზე.

მოსაწყენი მატჩები მსოფლიოს ჩემპიონატზე იყო მუდამ და თუ პირდაპირები ვიქნებით, ეს მისი განუყოფელი ნაწილია წლების განმავლობაში. ასე თუ მივუდგებით, ჯგუფური ეტაპის თამაშებს შეგვიძლია საერთოდ არ ვუყუროთ - იქ ხომ გრანდები თითქმის არ "ეჯახებიან" ერთმანეთს.

ბოლო 20 წლის განმავლობაში მსოფლიოს და ევროპის ჩემპიონატებზე ტყუილად ვეძებთ საფეხბურთო რევოლუციებს, მწვრთნელების განსაკუთრებულ იდეებს, ფეხბურთის ხარისხს. ჩვენ ვეძებთ და ვიღებთ საფეხბურთო თრილერებს, ახალ აღმოჩენებს. გავიხსენოთ ევროპის ბოლო ჩემპიონატი, რამხელა სიურპრიზი შემოგვთავაზეს უელსისა და უნგრეთის ნაკრებებმა. ცალკე დგას ისლანდია, რომლის თამაშმაც ფეხბურთს ათასობით ახალი გულშემატკივარი შესძინა. ნუთუ, შესაძლებელია ყოველივე ამის უარყოფა?

1930 წლის მსოფლიოს ჩემპიონატზე სულ 13 ნაკრები მონაწილეობდა. ახლა მათი რაოდენობა გაიზარდა. ფეხბურთმა ფეხი უნდა აუწყოს ცხოვრებას. 1930 წლის შემდეგ ფეხბურთი მნიშვნელოვნად განვითარდა. რატომ უნდა დავრჩეთ სტერეოტიპების ტყვეობაში და არ მივცეთ პლანეტის უმთავრეს საფეხბურთო ტურნირზე თამაშის შანსი ძლიერ ნაკრებებს?

ეს შანსია შედარებით პატარა ქვეყნებისათვის. დღეს ფეხბურთი ყველასია და ეს კარგად იციან მსოფლიოს საფეხბურთო ბოსებმა. ამით ფეხბურთი ცდილობს დაამტკიცოს, რომ ყველაზე თავისუფალი და მასობრივი სპორტია.

ზუსტად ერთი წლის წინ ჯანი ინფანტინო ამბობდა, რომ მას მსოფლიოს ჩემპიონატზე 40 ნაკრების ხილვა სურდა. ახლა კი გაცხადდა, რომ მსოფლიოს ჩემპიონატზე 48 გუნდი ითამაშებს. არანაირი წინასწარი მინიშნება ამის თაობაზე! საინტერესოა, ვის რაში დასჭირდა ეს? როგორც ჩანს, მარტივ ლოგიკას უნდა მივმართოთ - მეტი გუნდი ნიშნავს მეტ ტელერეპორტაჟს და მეტ ფულს.

საინტერესოა, როგორ უნდა განაწილდეს ადგილები კონტინენტებს შორის. ეს აუცილებლად გამოიწვევს გულისწყრომას, გახდება დავის სერიოზული საგანი. ისე ჩანს, რომ უფრო მეტი ადგილები აზიასა და აფრიკას ერგებათ.

ვირტუალურად ახალი სისტემა უკვე ამოქმედებულად რომ ჩავთვალოთ, მსოფლიოს ჩემპიონატზე ვიხილავთ იორდანიას, უზბეკეთს, ყატარს, ომანს, სენეგალს, ეთიოპიას, ტუნისს, ბურკინა-ფასოს.

ყველაზე ამის თქმა არაფრით შეიძლება, მაგრამ პირდაპირ შეიძლება ითქვას, რომ ზოგიერთი მათგანი არ არის მზად უმთავრეს საფეხბურთო ფორუმზე სათამაშოდ.

მსოფლიოს ჩემპიონატის ხელოვნურად "გაბერვა" გამოიწვევს დონის დაცემას. სისტემის მონახაზი ისეთია, რომ "მწვანე შუქი" აენთება დაცვით ფეხბურთს. გუნდებს ერთადერთი მიზანი ექნებათ პირველ ეტაპზე - "მიკროსკოპული" ჯგუფებიდან როგორმე გავიდნენ.

აქედანვე დანამდვილებით შეიძლება იმის თქმა, რომ ჯგუფურზე ვნახავთ ძალიან ბევრ ფრეს (და მერე დამატებით დროს). ეს ტურნირის სანახაობრივ მხარეს ნამდვილად არ მოუხდება. მით უმეტეს, საერთო დონე ისედაც დაეცემა მეორეხარისხოვანი გუნდების დამატებით.

48 გუნდი მართლაც მეტისმეტია. დღეს თითქმის წაიშალა ზღვარი უბრალო ადამიანსა და ვარსკვლავს შორის, მაგრამ არც ყველაფრის გაუფასურება ივარგებს. ოთხი წლის განმავლობაში შენ ელოდები დღესასწაულს და ის არ უნდა იქცეს რიგით მოვლენად.

რა თქმა უნდა, ფეხბურთი ყველასია, მაგრამ მსოფლიოს ჩემპიონატზე გასვლასაც აღარ ექნება იმხელა ხიბლი, რამხელაც ადრე ჰქონდა. თავის დროზე საფრანგეთი ვერ გავიდა მუნდიალზე. მაგალითების გახსენება კიდევ შეიძლება. ამ მაგალითებმა, რაოდენ პარადოქსულიც უნდა იყოს, მძლავრი და ახალი ბიძგი მისცა ამ ქვეყნებში ფეხბურთის კიდევ უფრო განვითარებას.

ცხოვრებაში ხიბლი ძირითადად იმას აქვს, რაც ძნელადაა მისაწვდომი. ახალი ფორმატის დამტკიცების შემდეგ მსოფლიოს ჩემპიონატზე იმავეს ნამდვილად ვერ ვიტყვით. ყველაფერი იქით მიდის, რომ საწყის ეტაპზე მაინც ის ერთი ჩვეულებრივი შეჯიბრება იქნება.

ჩვენ თითქმის ყველა მატჩი გვახსოვს იმ მუნდიალებისა, რომლებსაც მოვსწრებივართ. მოვა დრო და ვეღარ დავიმახსოვრებთ...

ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"