კოტე მიქაუტაძე: უნდა დავივიწყოთ, ვის ვეთამაშებით და პროგრესზე ვიფიქროთ

მართალია კოტე. მთავარი ფრაზებია: 1) "უნდა დავივიწყოთ ვის ვეთამაშებით". 2) "მნიშვნელოვანია მეტი თავდაჯერებულობა". ესაა ჩვენთვის რაგბიში ყველაზე მთავარი.
პ.ს. ისე ცხოვრებაშიც ასეა )

ნამდვილად კოტე. არც ერთ სპორტში არ მესმის ვის ვეთამაშები იმაზე ფიქრი და შიში, პირიქით უნდა გიხაროდეს რომ უკეთესს ეთამაშები და საუკეთესოდ უნდა წარმოაჩინო თავი. აბა რისთვის ვარჯიშობს ადამიანი, თუ გინდ ხელჩართული ბრძოლა იყოს. ამას გარდა მთელი ქვეყნის დგომას გვერდში უნდა გრძნობდეთ და ამის გულისთვის კიდევ. უფრო მეტად მოინდომოთ. ბევრს არ ეძლევა საშუალება და მხოლოდ რჩეულთა ხვედრია ქვეყნის მაისურის მორგება. აქტიურ სპორტს რომ თავი დავანებე მუხლის ტრამვების გამო ბილიარდს მივყევიხელი რომელიც ბავშვობიდან მიყვარდა. ერთი პროფესიონალი ჩემპიონი მეგობარი მყავდა რომელიც გარდაიცვალა და როდესაც ახალი დაწყებული მქონდა შეჯიბრებებზე თამაში ყოველთვის თვალს მადევნებდა რადგან ერთ საბილიარდოში ვვარჯიშობდით და ხშირად მაძლევდა მითითებებს თუ რა მევარჯიშა ხშირად მხედავდა რომ 6-7 საათი ვვარჯიშობდი. ერთი ტურნიტის დროს მიყურებდა რადგან რამოდენიმე გავმაზდე და რაც მეტი შეცდომა მომივიდა ნერვებზე შემატყო რომ ავღელდი და კიდევ ცასაგდები 9-იანი დავტოვე ლუზაში. მანიშნა შესვენება აიღე და გერეთ გამოდიო. გავედი მეკითხება რომ გამაზე იმის შემდეგ რა ფიქრი გქონდა თავშიო? მე ვუთხარი რომ ვფიქრობდი რომ არ გამემაზა შემდეგი ჩემი რიგი რომ მომივიდოდა მეთქიო. ხო და რა ჰქენი შემდეგ შარზეო? მე ვუთხარი კიდევ ვერ ჩავაგდე მეთქი. მითხრა არ შეიძლება ვერ ჩავაგდებ ამის თავში გაფიქრებაც კი დარტყმის წინ, ვერ ჩავაგდებ უკვე უარყოფითია და ამის გაფიქრების გამო უფრო დიდი შანსია რო ვერ ჩააგდო. მოდი დაგენიძლავები ის 9-ანი რომ დაგიდო წინ ვიცი რომ ალბათ 10 დან 10ს ჩააგდებ. ასევე არასდროს თავში არ გაიფიქრო რომ ვაი რომ წავაგო რადგან აუცილებლად წააგებ. და ყველა აგებს, მაგრამ ზოგი ნაკლებს ზოგი მეტს ამიტო ამაზე ფიქრი უნდა დაივიწყო. Gხედავ ბევრს ვარჯიშობ, რაც განახე ყველაფერს ასრულებ ხოდა გადი და იმაზეც ნუ იფიქრებ რომ ვიღაცას ეგთამაშები, რადგან შენი ჯერი რომ მოვა მაგიდას ეთამაშები შენ, მაგიდა და შარები ამიტომ ხელს არავინ არ უნდა გიშლიდეს არ მოწინააღმდეგე არც გვერდზე გამვლელი შენ და ბილიარდის მაგიდა და ერთი შარი მეორეს შემდეგ და ასე მიყოლებით სანამ ყველა არ გაქრება მაგიდიდან... შევედი უკან საბილიარდოსი და ძალაინ გამიჭირდა თავიდან ამის ყველაფრის გააზრება, მაგრამ ნელ ნელა ერთი შარი მეორეს შემდეგ და ასე ნელა მთლიანად გამოვთიშე გარემოება მოწინააღმდეგე და მხოლოდ შარებს , განლაგებას და ლუზებს ვხედავდი და ლუზები დიდი მეჩვენებოდა და თამაშიც ნელ ნელა მოვატრიალე და იმ ტურნირზე მეორე ადგილას გავედი 128 მოთამაშეს შორის...ასე რომ ბევრი ჩვენი ნაკრებები და გუნდები თამაშებს მოედანზე გასვლამდე აგებენ, თუ გინდ რაგბი იყოს თუ გინდ ფეხბურთი ან კალათბურთი და როდესაც ეს ჩვევაში გადადის იქიდან გამოძრომა ძნელია. სპორტში კი, თავმდაბალი უნდა იყო ვარჯიშისას, ინტერვიუების მიცემის დროს მაგრამ მოედანზე რომ გახვალ უდედესი ამპარტავანი უნდა გახდე ისეთი რომ შენი დამმარცხებელი არავინ არ უნდა შენს ტვინში და გადი თავისუფლად მოედანზე და ის დიდი ჯაფა ვარჯიშის დროს გაწეული თავისას გაიღებს.