"მამა მაშინ გარდაცვლილა, მსოფლიოს ექსჩემპიონ მუზიჩუკს რომ ვხვდებოდი..."

დიდოსტატ ნანა ძაგნიძისთვის წლევანდელი სეზონი საჭადრაკო კარიერის გვირგვინია. თუმცა წელიწადი ჯერ არ დასრულებულა და წინ კიდევ სამი უმაღლესი რანგის შეჯიბრება ელის. განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი მაინც ის არის, რომ ძაგნიძემ - ქართველ მოჭადრაკე ქალთაგან პირველმა მოიგო ევროპის ინდივიდუალური ჩემპიონატის ოქროს მედალი, მსოფლიოს გუნდურ ჩემპიონატში კი მესამე ადგილი დაიკავა.

ევროპის ჩემპიონი გაზეთ "ლელოს" სტუმარია:

- 2017 წლის სეზონი მსოფლიოს ჩემპიონატისთვის მზადებით დავიწყე. ამ შეჯიბრებას თებერვალში ირანის დედაქალქმა უმასპინძლა. თეირანში ტურნირი ნოკაუტსისტემით გაიმართა. ასპარეზობისთვის ხვიჩა სუპატაშვილი მამეცადინებდა.

სამი წრე წარმატებით გავიარე - ზედიზედ ვძლიე მონა ხალედს, ოლგა ზიმინასა და შენ იანს. მეოთხედფინალში ჰარიკა დრონავალის შევხვდი. შავებით მოსაგებ პოზიციაში უხეშად შევცდი - ფიგურა "დავსვი", რაც ძვირად დამიჯდა. მეორე დღეს თეთრებით წონასწორობა აღვადგინე, მაგრამ ტაიბრეიკებში 0,5:1,5 დავმარცხდი და შეჯიბრებას გამოვეთიშე.

- სამაგიეროდ, მსოფლიოს ჩემპიონატი ევროპისთვის მოსამზადებლად გამოგადგათ...
- გარკვეულწილად ასეც გამოვიდა. რიგაში გამგზავრებამდე ისევ ხვიჩასთან ვვარჯიშობდი. ვამუშავებდით შესაძლო ვარიანტებს. მწვრთნელი ჩემპიონატზე არ მყოლია, თბილისიდან სკაიპით მეხმარებოდა. შეჯიბრება კარგად დავიწყე - სამი პარტიიდან ყველა მოვიგე.

ტურნირს კარგად რომ იწყებ, მერე ხალისიც გემატება და ბრძოლის ჟინიც. ლატვიაშიც ასე იყო. ისე დავასრულე ჩემპიონატი, პარტია არ წამიგია - ექვსი შეხვედრა მოვიგე და ხუთი ყაიმით დავამთავრე. განსაკუთრებით დასამახსოვრებელი იყო მერვე და მეათე ტურების პარტიები სომეხ ელინა დანიელიანსა და პოლონელ მონიკა სოჩკოსთან არა მარტო იმიტომ, რომ ორივე მოვიგე, არაედ შემოქმედებითადაც.

- ჩემპიონატში როგორი განწყობით ჩაებით?
- საერთოდ, შეჯიბრებების გამორჩევას არ ვარ ჩვეული - ყველა პარტიაში ბოლომდე ვიხარჯები. სხვა საქმეა, როდის როგორ გამომდის. მთავარია, განწყობა და ჟინი გქონდეს, ყველა პარტიაში მოსაგებად იბრძოლო და, ამას თუ შეძლებ, წარმატებაც მოვა.

- რიგაში როდის იგრძენით, ჩემპიონობის მოპოვება რომ შეგეძლოთ?
- როცა ოქროს მედალი ჩამომკიდეს... ცხადია, ეს ხუმრობით. ისე, ბოლო სამი ტური ძალიან დაძაბული იყო. ოდნავ წაფორხილებასაც შეეძლო მიზნისგან ჩამოვეშორებინე. მე-11 ტურში რუს ნატალია პოგონინას შევხვდი. ანგარიშები მქონდა მასთან გასასწორებელი - თეირანში ფიდეს ქალთა გრან პრის ეტაპზე ბოლო ტურში სწორედ მასთან დავმარცხდი და პირველი ადგილი დავკარგე.

რიგაში პოგონინასთან შეხვედრისას ლაზიერი დამრჩა მისი სამი ფიგურის წინააღმდეგ. მუდმივი ქიშით ყაიმის მიღწევა არ გამიჭირდებოდა, მაგრამ პარტიას ვაჭიანურებდი, რადგან ბევრი რამ იყო დამოკიდებული მეორე ადგილზე მყოფ რუს ნატალია გორიაჩკინას და გერმანელ ელიზაბეტ პეტცის ორთაბრძოლაზე. როცა ისინი დაზავდნენ, მეც მალევე შევუთანხმდი მეტოქეს ყაიმზე და 8.5 ქულით ჩემპიონობა მოვიპოვე.

ამ გამარჯვებით, კიდევ ერთხელ, ევროპის მასშტაბით, ჩვენი ქვეყნის აღიარება მოხდა. ამით ძალიან კმაყოფილი და ამაყი ვარ. იმედია, რომ ეს წარმატება ახალ გამარჯვებებს ჩაუყრის საფუძველს.

- და მაინც, პროლოგი კურიოზული და სევდიანი გამოდგა...
- სამწუხაროდ, ასე იყო... ყველაზე დიდი წარმატება და ყველაზე მწარე დანაკარგი ერთდროულად მოვიდა. სასტუმრო "რედისონ ბლუს" საკონფერენციო დარბაზში მედალოსანთა დაჯილდოების ცერემონიალზე ორგანიზატორებმა საქართველოს სახელმწიფო ჰიმნი ვერ ააჟღერეს. ევროპის საჭადრაკო კავშირის პრეზიდენტი, ქართველი დიდოსტატი ზურაბ აზმაიფარაშვილი იძულებული გახდა, ჰიმნი საკუთარი მობილურიდან ჩაერთო.

ცერემონიის დასრულების შემდეგ ნომერში რომ დავბრუნდი, ტრაგიკული ამბავი გავიგე - მამა გარდამცვლია. რამდენიმე წელიწადი იავადმყოფა. 2015 წელს ჩაქვში სწორედ მის გამო ქალთა ევროპის ინდივიდუალური ჩემპიონატი მესამე ტურიდან მივატოვე. რიგაში ეს უმძიმესი ტრაგედია შეგნებულად დამიმალეს მეუღლის თხოვნით. მამა მაშინ გარდაცვლილა, მეცხრე ტურში უკრაინელ მსოფლიოს ექსჩემპიონ მარია მუზიჩუკს რომ ვხვდებოდი.

მამა იყო და დარჩება ჩემს უპირველეს ქომაგად. გული მწყდება, რომ ჩემს დიდ წარმატებას ვერ მოესწრო...

- ნანა, ხანტი-მანსიისკსაც ხომ ვერ გაიხსენებდით?
- მსოფლიოს გუნდურ ჩემპიონატში საქართველოს ნაკრებმა რუსებისა და ჩინელების შემდეგ მესამე ადგილი დაიკავა და ბრინჯაოს მედალი მოიპოვა. მიმაჩნია, რომ ეს ძალიან დიდი გამარჯვებაა, რაშიც უდიდესი წვლილი ჩვენს გოგონებს მიუძღვით. ჩემი თამაშით კი უკმაყოფილო ვარ. ეტყობა, ტრაგედიას ბოლომდე ვერ მოვერიე.

- წინ კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი შეჯიბრება გელით - ვაჟთა მსოფლიოს თასი...
- ეს ასპარეზობა 2 სექტემბრიდან საქართველოს დედაქალაქში გაიმართება და პლანეტის უძლიერეს დიდოსტატებს მოუყრის თავს. ჯერ უცნობია, ვის შევხვდები, მაგრამ ტურნირისთვის ამ პაპანაქებაში ჩემს მწვრთნელთან ერთად უკვე ვემზადები თბილისში.

ფედერაციას სახსრები არა აქვს, სადმე შეკრებაზე გამგზავნოს, სპონსორი კი დღემდე ვერ გამოიძებნა. არადა, მსოფლიოს თასის შემდეგ წლის ბოლომდე კიდევ ორი შეჯიბრებაა - ევროპის გუნდური (საბერძნეთი) და საკლუბო (თურქეთი) ჩემპიონატები. ამ ტურნირებისთვისაც ხომ მჭირდება მომზადება?

(იბეჭდება მცირე ცვლილებით)
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"