დაუნდობელი სიმართლე - მაიკ ტაისონის ავტობიოგრაფია [გაგრძელება]

ჰოუპთან ურთიერთობის პერიოდში, ერთ შესანიშნავ ბიჭთან ერთად ვატარებდი დროს. მას კევინ სოიერი ერქვა.

ლოს ანჯელესში პეიჯინგური კომპანია ჰქონდა და მისი მაღაზია მოთამაშეების, საქმოსნებისა და სუტენიორების შეხვედრის ადგილი იყო. სანამ სახელს გაითქვამდნენ, აქ მუშაობდნენ ჯეიმი ფოქსი (ნამდვილი სახელი ერიკ მარლონ ბიშოპი - ამერიკელი მსახიობი და მომღერალი; ერთ-ერთი იშვიათი აფროამერიკელი, რომელმაც "ოსკარი" მიიღო) და ჯო ტორი (ამერიკელი მსახიობი და კომიკოსი).

ეს ბიზნესის მექა იყო. ხალხი აქ პეიჯერის საყიდლად მოდიოდა და მე მხედავდა - ვერსაჩეს ტანსაცმელში გამოწყობილი, მსხვილი ალმასებით მორთული საათით და იქვე მიყენებული "როლს როისით" კამათელს ვთამაშობდი.

კევინი დიდი მექალთანე იყო. ქარიზმა გააჩნდა და ქალებს უყვარდათ, მიუხედავად იმისა, რომ ენაბლუ იყო. მე, კევინმა და ჩემმა მეგობარმა კრეიგ ბუგიმ შეჯიბრება მოვაწყვეთ: რამდენ ქალს დავისაკუთრებდით ერთ დღეში. იმ დროისთვის, სექსუალური სანახაობები მოდაში იყო. გავიცნობდი გოგონას ქუჩაში და ვთავაზობდი:

"მოდი, ჩემთან წავიდეთ!" - და მივდიოდით. კლუბში ყოფნისას, გოგონებს ვეხებოდი, ზურგზე ვკოცნიდი, ვლოკავდი მათ კანს, არადა, მათზე არაფერი ვიცოდი. შემდეგ სახლში მიმყავდა და ჩემს მეგობრებსაც ჰქონდათ მათთან სექსი. მოკლედ, ძალიან გავითქვი სახელი.

ერთხელ ბუგიმ ფილადელფიის ერთ-ერთი რაიონში წამიყვანა. იქ ბასტერ მატისთან ბრძოლისთვის ვემზადებოდი. ქუჩაში ლამაზი გოგონა დავინახე. არაფრის თქმა არ დამჭირდა: პირდაპირ ჩახტა ავტომობილის უკანა სავარძელში.

- სად მივდივართ? - მხოლოდ ამით დაინტერესდა.

შემდეგ ჯერზე ნიუ იორკში, ტაქსიში ვიჯექი ახლად გაცნობილ გოგონასთან ერთად. მან პირდაპირ ტაქსიში გაიხადა და იქვე დამნებდა. ეს ხდებოდა არა ლიმუზინში, არამედ ჩვეულებრივ ყვითელ ტაქსიში.

როგორც ჩანს, მეწერა ასეთი საქციელი. ჩემი ყველა გმირი სწორედ ასე იქცეოდა ქალებთან. ვიღაცას უნდა ეთქვა ჩემთვის: "ცუდად დაამთავრებ". მაგრამ ჩემ გვერდით არ აღმოჩნდა არავინ, ვინც ამას მეტყოდა.

საკუთარ სახლში სექსუალური ვიდეოების გადაღება გავიწყე. ბუგი ამზადებდა მოქმედების ადგილს, საჭირო წერტილში კამერას აყენებდა, შემდეგ კარადაში იმალებოდა და გვითვალთვალებდა. ჩანაწერებს ჩემს მეგობრებს ვუჩვენებდი და შემდეგ ვშლიდი. ეს რომ ვინმეს ხელში ჩავარდნოდა, მაშინ პორნოვიდეოები კარდაშიანის (კიმბელრი ნოელ კიმ კარდაშიანი - რეალითი-შოუს ამერიკელი ვარსკვლავი, მსახიობი, ფოტომოდელი, მრავალრიცხოვანი სექს-სკანდალების ფიგურანტი) მონაწილეობით მიიღებდნენ ინდექსს - "13 წლამდე ბავშვებისთვის".

იმ დროს ბევრს ვსვამდი და ათასგვარ საღამოში ვიღებდი მონაწილეობას. ჩიკაგოში მყავდა გოგონა, სახელად კარმენი. შესანიშნავი გოგონა იყო, ღირსეული ოჯახიდან. ძალიან ღირსეული ოჯახიდან იმისთვის, რომ ჩვენთან ერთად გაეტარებინა დრო.

ერთ საღამოს მასთან და ერიკ ბრაუნთან ერთად ჩიკაგოს ღამის კლუბში ვიყავი. იქ მოაწყვეს კონკურსი ყველაზე სექსუალური ლედის გამოსავლენად და ერთმა ბიჭმა კარმენის მიმართ უპატივცემულობა გამოიჩინა. არაფერი მითქვამს, მაგრამ ძალიან გავბრაზდი. როგორც ჩანს, ბიჭი ფიქრობდა, რომ ამით მაიკ ტაისონს აღიზიანებდა. ჩუმად გავყევი ტუალეტში და ვუთხარი:

- მისმინე, გოგოები ფეხებზე მკიდია, მაგრამ შენთვის უმჯობესი იქნება, თუ არ გამაღიზიანებ. აქ ჩემპიონობა არაფერ შუაშია. ჩვენ შეგვიძლია პირდაპირ აქ გავარკვიოთ - ვინ არის ჩვენ შორის ჩემპიონი.

ბიჭს სახეზე შეძრწუნება გამოეხატა. ამ მომენტში, ტუალეტში ერიკი შემოვარდა კლუბის მცველებთან ერთად და გვერდით გამათრია. ძალიან მთვრალი ვიყავი, ამიტომაც კლუბიდან გამოვვარდი და მანქანაში ჩავხტი. იმ საღამოს ჯაკუზიანი ლიმუზინით ვიყავი. მძღოლს ვუბრძანე - ქალაქის სამხრეთ ნაწილში წავეყვანე. ერიკი აღშფოთდა, როცა ჩემი კლუბიდან წასვლა გაიგო, ამიტომაც ლიმუზინის მძღოლს დაურეკა:

- სად ხართ?
- ჩვენ ვართ 67-სა და... - უპასუხა მძღოლმა.
- რა?! მეც კი არ წავსულვარ ასე შორს, - აღელდა ერიკი.
- როგორ მოვიქცე? - იკითხა მძღოლმა.
- შევხვდებით სასტუმრო "რიტც-კარლტონში", - უპასუხა ერიკმა.

უკან, სასტუმროში დავბრუნდით. ეჭვად არ მქონდა, რომ ჩემს ლიმუზინს დაახლოებით 30 მანქანა მოჰყვებოდა და ყველაში ქალი იჯდა. ისინი კლუბის დატოვების შემდეგ გამომყვნენ. "რიტც-კარლტონის" შესასვლელთან ერიკი მელოდა. თუმცა, მანამდე, ფულის დასტა ამოვიღე, ყველა მანქანას ჩამოვუარე და თითოეულში რამდენიმე ასდოლარიანი შევაგდე.

- რა ჯანდაბას აკეთებ, მაიკ? - მკითხა ერიკმა.
- სწორედ ეს უნდათ მათ. ფული, - ვუპასუხე მე.
სასტუმროში შევედი. ერიკი უკან მომყვებოდა.
- აქ რას აკეთებ? - დავინტერესდი მე.
- შენ გელოდები, - მიპასუხა ერიკმა.
- არავის ლოდინი არ მჭირდება. ამ სამყაროში თავად მოვედი და თავად წავალ, - ვთქვი მე.
- კარგი, ასე ვიტყვი: ამ საღამოს შენთან დარჩენა მომიწევს, ასე რომ, შეგიძლია გამიბრაზდე, - იყო ერიკის პასუხი.

ლიფტში შევედით. მშიერი ვიყავი. ამიტომაც, სანამ ნომერში წავიდოდი, გეზი რესტორნისკენ ავიღე. მოგვიახლოვდა ტანმორჩილი თეთრი ბიჭი და შეგვატყობინა:

- ბოდიში, მისტერ ტაისონ, მაგრამ რესტორანი დაკეტილია.

კისერში მივწვდი, ჰაერში ავწიე და ვუთხარი:
- მაჭამე რამე. ნუ მეპყრობი, როგორც ზანგს.

15 წუთის შემდეგ მდიდრული სადილი მოგვართვეს. საკუთარი პორცია მივირთვი, შემდეგ ერიკის პორციას მივადექი. და უცებ გავტყდი:

- მისმინე, რატომ მომექცა ასე?
ჯერ არ მქონდა დავიწყებული რობინთან დაკავშირებული პრობლემები.
- დამშვიდდი, - სცადა ჩემი დაწყნარება ერიკმა.

- უბრალოდ, ძუკნაა. მე ხომ ის მიყვარდა. ასე არ უნდა მომქცეოდა, - დავიკვნესე მე.
ხასიათი უცებ გამიფუჭდა, ამიტომაც ერიკმა ტელეფონი აიღო და აიზია ტომასის დედას, მერის დაურეკა. ის შესანიშნავი ქალი იყო. მერიმ დამამშვიდა და რამდენიმე წუთის შემდეგ უკეთ ვიგრძენი თავი.

თითქოს საკმარისი იყო სახლიდან გავსულიყავი, რომ მორიგი პრობლემა მატყდებოდა თავს. ხშირად ეს ჩემი ბრალი არ იყო. ერთხელ ნიუ იორკში ესპანელ გოგონასთან ერთად ვისვენებდი. ის ქალაქის ერთ-ერთი მიკრორაიონის ავტოინსპექტორი იყო. ვიცოდი, რომ თუ მაკიაჟს გაიკეთებდა, უბრალოდ, შთამბეჭდავი სანახავი იქნებოდა. ვუყიდე აუცილებელი მაკიაჟი და ხარისხიანი ტანსაცმელი და მართლაც ბრწყინვალე იყო.

საღამოს ის და რამდენიმე მეგობარი გოგონა ჩინურ კლუბში დავპატიჟე. მაგიდასთან მე და რვა გოგო ვისხედით. სუტენიორს ვგავდი. ამიტომაც არ გამკვირვებია, როცა ვიღაც ბიჭი ჩვენს მაგიდასთან მოვიდა და გოგონებს გაესაუბრა. ამაში პრობლემას ვერ ვხედავდი და მშვიდად ვიყავი. ბიჭს ერთი სიტყვაც არ უთქვამს პოლიციელი გოგონასთვის, ის კი უცებ წამოხტა და დაუყვირა: "შეჩერდი! არ მოგვიახლოვდე! ამ ქალებს არ სურთ შენი დანახვა!"

ვუყურებდი ამ სცენას და ვფიქრობდი: "ჯანდაბა, რა ხდება?"

მეზობელი მაგიდიდან, საიდანაც ის ბიჭი წამოვიდა, სიცილი გაისმა: ახალგაზრდა ადამიანები ჩემს პოლიციელს დასცინოდნენ. მოხედვაც ვერ მოვასწარი, რომ ერთ-ერთ ახალგაზრდას მიეჭრა, რომელიც ყველაზე ხმამაღლა იცინოდა და პირდაპირ თავში ჩაარტყა. სრულ საბრძოლო განწყობაზე იყო. თითქოს, ჩემს მაგიდასთან მსხდომი გოგონები მოხარულები უნდა ყოფილიყვნენ, რომ დამცველი გამოუჩნდათ, მაგრამ სინამდვილეში, შეეშინდათ ჩემი პოლიციელი მეგობრის.

- მაიკ, უთხარი ამ ძუკნას, რომ აქედან მოშორდეს, - მითხრა ერთ-ერთმა მეგობარმა ქალმა. - რა მოხდება, ამის შესახებ პრესამ რომ შეიტყოს?

- აქ ყველა შეაშინე, - ვუთხარი პოლიციელს. - უმჯობესია, წახვიდე.
ვერ ვიჯერებდი ამას. მან თავში ჩაარტყა მოზრდილ ადამიანს, რომელმაც ცუდი არაფერი გაუკეთებია. ღმერთო ჩემო!

ერთ-ერთი მიზეზი, რის გამოც დიდი ხანი ცხოვრებას არ ვაპირებდი, ის იყო, რომ საკუთარი თავი ყველაზე ცუდ ადამიანად მიმაჩნდა - როგორც რინგზე, ისე ქუჩაში. და თუ ამ შინაგან კომპლექსებს ალკოჰოლს დავუმატებდით, შეიძლებოდა ნებისმიერი რამ მომხდარიყო.

თითქოს, ყოველთვის მქონდა რაღაც მიზანი, მაგრამ რას ვეძებდი, რაში მდგომარეობდა პრობლემა? გარშემო მყოფების მიმართ ყოველთვის გაბრაზებული ვიყავი. მუდმივად გამოფიტულად ვგრძნობდი თავს. მექსიკის შემდეგაც კი მრჩებოდა წყენა იმაზე, რომ სიღარიბეში ვიზრდებოდი, რომ დედა მომიკვდა, რომ არ მქონდა ოჯახური ცხოვრება. ჩემი ჩემპიონობა მხოლოდ ამძაფრებდა ამ გრძნობას.

მე შევქმენი "რკინის მაიკის" ხასიათი. გავხდი ურჩხული, რომელიც პრესამ აიტაცა. მთელ სამყაროს ეშინოდა ამ ბიჭის, რომლისთვის ქალები მზად იყვნენ, ეღალატათ მეუღლეებისთვის და ერთი ღამით მიეტოვებინათ ისინი.

დიდი და საზიზღარი ნაძირალას სახე აღმაგზნებდა და გონებას მიბინდავდა, მაგრამ შინაგანად ისევ ვრჩებოდი პატარა ცხოველად, შეშინებულ ბავშვად, რომელიც დაცინვას უფრთხოდა. მაგრამ მე უნდა მეთამაშა ჩემი როლი, სხვა არაფერი მრჩებოდა. ერთ საღამოს, საკუთარი "ბენტლით" ნიუ იორკის ერთ-ერთ კლუბში მივედი. მთვრალი ვიყავი და "მაგარ ბიჭად" წარმოვიდგინე თავი. ერთი ქალი ამოვიჩემე. მის ქმარს ეს არ მოეწონა, ამოიღო პისტოლეტი და დამიმიზნა.

- მიდი, ისროლე, ნაბიჭვარო! ძუკნა, ზანგო! გავჟიმავ შენს ცოლს! - დავიყვირე მე.

უწმაწურ სიტყვებს ვისროდი. ალაჰია მოწმე - ძალიან მოხარული დავრჩი, რომ იმ ბიჭმა ვერ გაბედა ჩემი მოკვლა. მხოლოდ ენას ხმარობდა კარგად, მაგრამ, რაც შეეხება დანარჩენს, თითიც არ გაუნძრევია.

როცა დონ კინგთან მუშაობა დავიწყე, ორი მეგობარი მყავდა ოლბანიდან - რორი ჰოლოუეი და ჯონ ჰორნი, რომლებიც ჩემს გუნდში მუშაობდნენ. ისინი ცდილობდნენ შეეზღუდათ ჩემი ურთიერთობა მოხულიგნო რეპერებთან, მაგრამ მაინც მომწონდა ორივე.

იმ პერიოდში, ეს ბიჭები ძალიან მეხმარებოდნენ, მათ ესმოდათ ჩემი ტკივილი. ერთხელ, ლოს ანჯელესში კლუბში ვიყავი ჯონ ჰორნთან და ჩემს პირად მცველთან, ჯეიმს ანდერსონთან ერთად. კლუბის მფლობელს, ფელიპეს ველაპარაკებოდით.

უცებ ვიღაცამ დაიყვირა: "ეი, მაიკ, თუ ნამდვილი მცველები გინდა, "კრიპები" ("კრიპები" - აფროამერიკული ქუჩის ბანდის დასახელება, რომელიც, ძირითადად, ლოს ანჯელესში მოქმედებდა და განსაკუთრებული სისასტიკით იყო გამორჩეული; ბანდის სიმბოლიკა იყო - ტანსაცმლის ლურჯი ფერი, იმ დროს, როცა მათ კონკურენტს, ბანდა "ბლადს" ("სისხლიანები) გამოარჩევდა წითელი ტანსაცმელი) აიყვანე ლონგ-ბიჩიდან!"

ჰორნმა იფიქრა, რომ ეს ვიღაც საესტრადო კომიკოსი იყო და საპასუხოდ იხუმრა - "კრიპების" რაიონში წითელი კომბინეზონით გამოვჩნდიო. ეგონა, რომ ბიჭები გაიცინებდნენ, მაგრამ მათ სიტყვის დამთავრება არ აცალეს:

- იტყუები! შენი დედაც, შენ არასოდეს ყოფილხარ ჩვენს რაიონში წითელი ტანსაცმლით!
ყველაფერი ცხადი გახდა. ერთ-ერთი ბიჭი გაცოფდა და იარაღი ამოიღო. მისმა მეგობრებმაც იგივე გააკეთეს.

- წაიყვანე შენი მეგობარი, მაიკ, - ბრძანა ბიჭმა.

არ ვიცოდი, რა გამეკეთებინა. ხელი გავუწოდე და რაღაც სისულელის ლაპარაკი დავიწყე:

- ჩემმა მეგობარმა, უბრალოდ, ცუდად იხუმრა. ხელი ჩამოვართვათ ერთმანეთს.
შევძელი სიტუაციის განმუხტვა. ის ბიჭი, ტრეისი ბრაუნი, ჩემი ერთ-ერთი საუკეთესო მეგობარი გახდა. ნამდვილი მეტიჩარა იყო. ციხეში 15 წელი გაატარა და როცა შინ დაბრუნდა, მოკლეს. შესანიშნავი მეგობარი იყო.

(გაგრძელება იქნება)

ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"