დაუნდობელი სიმართლე - მაიკ ტაისონის ავტობიოგრაფია [გაგრძელება]

დავბრუნდი კამერაში. ნარკოლოგმა ქალბატონმა იმავე დღეს, მოგვიანებით დამირეკა. და ამჯერად ყველაფერი გამოვიდა. უბრალოდ, გაჩერება არ შეგვეძლო. ამის შემდეგ მან კამერაში დაიწყო ჩემთან დარეკვა.

- ტაისონი კურსებზე! - მესმოდა ხმამაღალი ბრძანება.

დღეში სამჯერ მიძახებდა. მირეკავდა მაშინაც კი, როცა სავარჯიშოდ დავრბოდი. იძულებული გავხდი, მიმეთითებინა: "არ უნდა დამირეკო იმ დროს, როცა დავრბივარ. ეს ერთადერთი დროა, რომელიც სირბილისთვის მაქვს გამოყოფილი". როცა ეკითხებოდნენ - რატომ დავდივარ ასე ხშირად კურსებზე, პასუხობდა: "მისთვის აუცილებელია დაასრულოს მომზადება ტესტირებისთვის".

ეს ქალი საკმაოდ მძიმე იყო. მიწევდა მისი ხელში აყვანა და კედელზე აკვრა. კარგი ვარჯიში გამოდიოდა. გარკვეული დროის შემდეგ ჩვენ ამის კეთება მაგიდაზე დავიწყეთ, შემდეგ იატაკზეც. იმდენი სექსი გვქონდა, რომ ძალიან გამოვიფიტე და სპორტდარბაზში აღარ დავდიოდი. მთელი დღე კამერაში ვრჩებოდი.

იმ დროისთვის უაინო დააბრუნეს და ისევ ერთად ვიყავით.

- ძმაო, როგორ მოხდა, რომ აღარ მუშაობ? როგორც წესი, დღეში ათ მილს დარბიხარ, - მკითხა მან.
- ერთ ნარკოლოგ ქალბატონს ვაკმაყოფილებ. ასე რომ, მეგობარი ქალი მყავს, - ვუპასუხე მე.
- მაიკ, უნდა შეწყვიტო ეს სისულელე, - მითხრა მან. - პრობლემები შეგექმნება. უნდა ივარჯიშო.

აღმოჩნდა, რომ უაინო ამ ქალს ციხის მიღმა იცნობდა. თავდაპირველად, ოდნავ განაწყენდა იმის გამო, რომ ჩვენ შესახებ უაინოს მოვუყევი, მაგრამ მალე მეგობარი გამომადგა: უაინო სკოლის ოთახის კართან დარაჯობდა, რომ ხიფათის შემთხვევაში ჩვენ გავეფრთხილებინეთ.

ერთ მშვენიერ დღეს კი გავიგე, რომ ფეხმძიმედ იყო. დავურეკე მეგობარს ჩიკაგოში, ის ჩამოვიდა და კლინიკაში აბორტზე წაიყვანა. ჩემი მეგობარი ძალიან გაბრაზებული იყო.

- რა თქმა უნდა, როცა ციხეში ხარ, შენთვის ეს ქალი მომხიბვლელია, მაგრამ როცა კლინიკაში ამ ძროხასთან ერთად მივედი, ყველა მე მიყურებდა, - წუწუნებდა ის.

ორი წლის შემდეგ საბოლოოდ მივეჩვიე ციხის ცხოვრებას. თუ ცუდი დღე მქონდა იმის გამო, რომ ტელევიზორში რაიმე არასასიამოვნოს ვუყურე ან ტელეფონით ცუდი ამბავი გავიგე, არავის ნახვა არ მინდოდა. ასეთ დროს უაინოს ვთხოვდი, შეეტყობინებინა ადმინისტრაციისთვის, რომ კარცერში მინდოდა რამდენიმე დღის გატარება.

უაინო მიგროვებდა ნივთებს: სათვალეს, რამდენიმე წიგნს და მივემგზავრებოდი მოსადუნებლად. გარე სამყაროსგან იზოლირება მჭირდებოდა. ზედამხედველის წყალობით, იქ უკანონო პლეერიც კი მქონდა. საერთოდ, პატიმრებს ეკრძალებოდათ პლეერი, რადგან ზოგიერთ შეშლილს შეეძლო მისი გადაკეთება და ციხის ადმინისტრაციაზე ჯაშუშობა. მაგრამ კარცერში არ გამოწმებენ, ამიტომაც ვიღებდი პლეერს და ვუსმენდი ტევინ კემპბელს (აფროამერიკელი მომღერალი, სიმღერების ავტორი და მსახიობი).

მხოლოდ მისი კასეტა მქონდა. კარცერში შიშველი ერთ ადგილზე დავრბოდი, აზიდვებს ვაკეთებდი. ისე აქტიურად დავრბოდი, რომ, როცა ციხიდან გავედი, ცემენტის იატაკზე ჩემი ნაფეხურები დარჩა. იატაკი გავტეხე.

იქ მობილურიც ვიშოვე. ღამის ორ საათზე მეგობრებს დავურეკე და წყობიდან გამოვიდნენ, როცა გადაუხდელი ზარი დაინახეს. ისინი ამ დროს მდიდრულ წვეულებაზე იმყოფებოდნენ. მაშინ იგებ, ვინ არის შენი მეგობარი, როცა უბედურებაში ხვდები. სასამართლოს გადაწყვეტილების შემდეგ ზოგიერთმა მიმატოვა, როგორც კეთროვანი. მაგრამ მქონდა ბედნიერება, გვერდით მყოლოდა ბევრი კარგი ადამიანი, რომლებიც მხარში მედგნენ სიხარულშიც და მწუხარებაშიც. ისინი მეხმარებოდნენ საბრძოლო სულის შენარჩუნებაში. მათი სტუმრობა ძალიან ბევრს ნიშნავდა ჩემთვის.

სამჯერ მოვიდა ჩემთან კასის მეუღლე და ჩემი დედობილი კამილა. არ მინდოდა, მას აქ ვენახე, მაგრამ ვერ გადავათქმევინე. უკვე 80 წლის გახლდათ და მისთვის ეს მძიმე მგზავრობა იყო, მაგრამ მაინც ბედავდა ამის გაკეთებას. მასთან ერთად იყო ჯეი, რომელთანაც კომიკსების გმირებს განვიხილავდი. დაინტრიგებული დავრჩი ერთ-ერთი კომიქსის წაკითხვით, რომელიც სტენ ლიმ (ნამდვილი სახელი - სტენლი ლიბერი) - "მარველ კომიქსის" შემქმნელმა გამომიგზავნა. მან, აგრეთვე, "მარველ კომიქსის" ზოგიერთ პერსონაჟთან ერთად დამხატა, თითქოს მე ერთ-ერთი მათგანი ვყოფილიყავი. ერთხელ ჯეის ვთხოვე, მულტფილმის ყველაზე მაგარი გმირი დაესახელებინა. მან ჰალაკტუსი აირჩია, მე - აპოკალიპსისი. ვერაფრით მივედით რაღაც გადაწყვეტილებამდე, სანამ ჯეიმ არ თქვა: "მაიკ, ჰალაკტუსი ხომ სამყაროს შთანთქავს. როგორ შეძლებ მის დამარცხებას?"

ჩემი პირველი ქალიშვილი მაიკიც (მაიკი ლორნა 1990 წელს დაიბადა) მოვიდა ციხეში დედამისთან ერთად. მაშინ მხოლოდ სამი წლის იყო, მაგრამ დღემდე ახსოვს ფრენა ნიუ იორკიდან ინდიანაში და ჩემთან გადაღებული ფოტო აგურის კედლის ფონზე.

რამდენჯერმე დონ კინგიც მეახლა და ყოველ ჯერზე თან მოჰქონდა ხელმოსაწერი კონტრაქტი, რომელიც აბსოლუტურად უკანონო იყო, მაგრამ ეს მას არ აღელვებდა. მიხაროდა მისი ვიზიტები, რადგან ვიცოდი, რომ ეს ფულის შოვნას უკავშირდებოდა. მასთან ერთად იყვნენ რორი და ჯონ კორნი, მაგრამ ისინი დამოუკიდებლადაც მოდიოდნენ, გაცილებით ხშირად.

ამაღელვა მალკომ იქსის (ელ-ჰაჯი მალიქ ეშ-შაბაზი - აფროამერიკელი ისლამისტი, სულიერი ლიდერი და ადამიანის უფლებათა დამცველი) ქვრივის - ბეტი შაბაზის (ამერიკელი პედაგოგი და სამოქალაქო უფლებების დამცველი) ვიზიტმა. სრულიად გამაოგნა ამ ამბავმა. ისეთი გაკვირვებული და შოკირებული ვიყავი, რომ იდეალურად ვიქცეოდი. ერთი უხეში სიტყვა არ მითქვამს. ეს მართლაც საოცარი ქალბატონი იყო.

ჯეიმს ბრაუნი (ამერიკელი მომღერალი და მუსიკოსი), სოულის ე. წ. ნათლიმამა, ასევე მოვიდა ჩემსანახავად. ის სიდიკმა მოიყვანა. მას იასამნისფერი კოსტიუმი და ფეხსაცმელი ეცვა და წითელი ჰალსტუხი ეკეთა, თმა აფუებული ჰქონდა. მომიყვა, როგორ უნდოდა ჯეკი უილსონის (აფროამერიკელი მომღერალი, მოღვაწეობდა რიტმ-ენდ-ბლუზისა და როკ-ნ-როლის მიჯნაზე) გალახვა, რომელმაც გახუმრება სცადა და მის თმებს შეეხო.

- მე მოკრივე არ ვარ, მე ჯორჯიის შტატიდან ვარ, - თქვა მან. - ხალხს ეშინია ჯეკის, მე არა. აბა, ხელი მოკიდე.
და მან თავისი ბიცეპსი მანახა.
- მყარია, როგორც ქვა.

ჯეიმსს ოტის რედინგზე (სოულის კლასიკოსი, რომელიც 26 წლის ასაკში ავიაკატასტროფაში დაიღუპა) ვკითხე, რომელიც მისი მეგობარი იყო. ჯეიმსმა თქვა, რომ უკეთესი თვითმფრინავი ჰყავდა, ვიდრე ოტისს. მისი თვითმფრინავი გადატვირთული იყო, ჩამოვარდა და ოტისი დაასამარა.

საოცარი მოსასმენი იყო, როგორ ტრაბახობდა ასეთი რამეებით ჯეიმსი. მას მოკრივის თავმოყვარეობა ჰქონდა.

გაუთავებლად ლაპარაკობდა - საკუთარ საწარმოებზე, მათ შორის, რადიოსადგურზე. სამსახური შემომთავაზა ჩემი საქმეების მართვაში და ვთხოვე - სიდიკთან კავშირზე ყოფილიყო. ამის შემდეგ, ძალიან მალე, სიდიკს წერილი მისწერა, რომელშიც ჩემი საქმეების მართვის სანაცვლოდ 70 პროცენტი მოითხოვა, მე კი 30 პროცენტი დამიტოვა. გავიფიქრე, რომ დონ კინგმა თავისი საქმე ცუდად იცოდა.

(გაგრძელება იქნება)

ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"