რატომ უკრძალავს დავით ქევხიშვილი ახალგაზრდა ძუდოისტებს მანქანის ყიდვას

ძიუდოს ფედერაციის პრეზიდენტი დავით ქევხიშვილი მორიგი საინტერესო იდეით გამოდის, რაც ამჯერად ახალგაზრდებს უკავშირდება. მსოფლიო იცნობს ანალოგიურ პრეცედენტს და არა მხოლოდ ახალგაზრდებში, უფროსებშიც კი, როცა მათ კარიერის განმავლობაში ეკრძალებათ საპრემიო თანხების სრულად გამოყენება, ბანკიდან მხოლოდ გარკვეული პროცენტების გატანა შეუძლიათ.

ვიმეორებთ - ანალოგიური სენი მთელ მსოფლიოს აწუხებს, თუმცა ჩვენთან ამან კიდევ უფრო მყარად გაიდგა ფესვი - სამწუხაროდ, ძალიან იშვიათი გამონაკლისის გარდა, ქართველი სპორტსმენების მენტალიტეტი (ეს მხოლოდ ძიუდოს არ ეხება) მოდური მანქანის იქით ვერ მიდის.

ქევხიშვილი ცდილობს, შეებრძოლოს ამ პროცესს, თუმცა წინამდებარე ინტერვიუში სხვა საინტერესო საკითხებზეც ისაუბრა.

- ევროპის ჩემპიონატმა რა დაგანახათ, რა მიმართულებით უნდა იმუშაოს ფედერაციამ?
- ევროპის წლევანდელი პირველობა მნიშვნელოვანი იყო იქიდან გამომდინარე, რომ გუნდში გარდამავალი ეტაპია - ლიდერების ნაწილი საერთოდ არ ჭიდაობდა, ნაწილი კი სხვა წონაში გამოვიდა.

შეიძლება ერთი შეხედვით არ ეტყობა, მაგრამ მეორე მხრივ, ოთხწლიანი ციკლის ვარიანტში ახალი კადრები იკვეთება და მათთან მიმართებაში თავიდანვეა საჭირო სწორი გადაწყვეტილების მიღება და სწორი კურსის შერჩევა. მით უფრო, იმ ფონზე, რომ ახალგაზრდები და ჭაბუკები აგერ, ახლაც ყვარელში არიან ერთობლივ შეკრებაზე. ეს ის ასაკია, რომ სწორად განვითარების შემთხვევაში ორი წლის შემდეგ მათაც ექნებათ ლიცენზიებისთვის ბრძოლის შანსი.

ამიტომ ეს ჩემპიონატი ბევრი კუთხით იყო საინტერესო - ძველი თაობა რას შვრება, რამდენად შეგვიძლია მათი რესურსის ისევ გამოყენება, თუმცა ამ კუთხით მსოფლიოს ჩემპიონატიც ბევრ ინფორმაციას მოგვცემს. ოღონდ მას არ ველოდებით და ეს დღეები სულ ამ თემაზე ვსაუბრობთ.

ერთი კი, რასაც მწვრთნელებსაც ვეუბნები და აუცილებლად გასაკეთებელია, მეტი ტაქტიკური მუშაობა და რაღაც ისეთი მიდგომაა საჭირო, რომ სპორტსმენისთვის ვარჯიში საინტერესო გახდეს და არ იყოს ისეთი ცივი, შაბლონური, რომ მოვიდეს, იჭიდაოს და წავიდეს სახლში. ეს შემოქმედებითი პროცესი უნდა იყოს და დარბაზში სათანადო გარემოც უნდა შევქმნათ.

ასევე მიდის ფიზიკური ვარჯიშებისთვის დარბაზის მომზადება. ორ ისეთ გამოფენას დავესწარი, სადაც მსოფლიოში ყველაზე ცნობილი ბრენდებია გამოფენილი. უკვე ვარჩევთ ინვენტარს და უახლოეს პერიოდში შევუკვეთავთ კიდეც. პირველ ეტაპზე რეზინას ვუკვეთავთ. გვინდა, ეს დარბაზი სპეციფიკურად მოვაწყოთ ძიუდოსთვის, სადაც რაღაც ნაწილში ტატამი იქნება, დანარჩენი კი რეზინით დაიფარება, იქნება შტანგები და ისეთი სავარჯიშო ატრიბუტები, რაც გამოგვადგება. წლეულს უკვე მზად უნდა ვიყოთ, რომ დანარჩენ პერიოდში წავიდეს მიზანმიმართული მუშაობა ამ ყველაფერზე.

ჩემთვის მთავარი ამოცანაა, ტაქტიკურად და შემეცნებითი კუთხით სავარჯიშო პროცესი ისე წარიმართოს, რომ სპორტსმენს ადგილზე ჰქონდეს საშუალება, ეკრანზე მიიღოს ყველა საჭირო ინფორმაცია თავისი ჭიდაობისა თუ მეტოქის შესახებ. ამის გაკეთება ძალიან მარტივადაც შეიძლება - დადგა ტელევიზორი და გააკეთო, მაგრამ მე ცოტა უფრო დახვეწილ ვარიანტს ვგულისხმობ.

გვინდა, სპორტსმენს გარშემო ჰქონდეს ყველაფერი და განწყობაც შეიქმნას. მაგალითად, ახლა მივდივართ კორეა-იაპონიაში, სადაც ვიჭიდავებთ შეხვედრებს, რასაც თავისი დატვირთვა და მნიშვნელობა აქვს, მაგრამ არის რაღაც პერიოდი - ერთი თვე, თვე-ნახევარი, ორი თვე, როცა ნაკრები აქ ვარჯიშობს, არ აქვს ტურნირები და აი, მაშინ როგორ გამოიყენონ ეს დრო. გუშინაც ამაზე ვსაუბრობდით მწვრთნელებთან - ცირეკიძესთან, ბოდაველთან და მოდებაძესთან, რომ გადანაწილდეს ეს ფუნქციები. მაგალითად, კონკრეტულ სპორტსმენს ეყოლება მწვრთნელი, სპარინგ-პარტნიორი, მაგრამ წავა არა მხოლოდ ჭიდაობა, არამედ სხვადასხვა მიმართულების განხილვა, ანუ სწორი ინდივიდუალური მუშაობა - ვფიქრობ, ყველაზე მეტად ახლა ეს გვაკლია.

ფიზმომზადების პრობლემები ნაწილობრივ აღმოვფხვერით და მუშაობა კიდევ გრძელდება, ადვილად აღმოსაფხვრელია თუნდაც იმავე ფიზმომზადების დარბაზის გაკეთებით, მაგრამ ამასაც თავი რომ დავანებოთ, "ჩემპიონთა აკადემია" ძალიან კარგ საქმეს აკეთებს. ამდენად, ფიზმომზადების პრობლემის მოგვარების საშუალება გვაქვს, მაგრამ სწავლების მომენტი გვინდა გაგრძელდეს.

ბევრს ჰგონია, რომ შეკრება მისცემს რაღაცას. არადა, შეკრებაზე უკვე დამუშავებული ტექნიკით, დამუშავებული ტაქტიკით უნდა მივიდეს, რომელსაც იქ ფიზიკურად დააბალანსებ. ეს პროცესი უნდა გაგრძელდეს აქ და ამ კუთხით ვმუშაობთ, რათა სპორტსმენისთვის საინტერესო გახდეს ყოველი დღე. ათას ვარიანტს განვიხილავთ და ვფიქრობ, ეს ისაა, რაც აუცილებლად გვჭირდება, რათა ყველამ თავისი ჭიდაობა იპოვოს.

- კურატორ მწვრთნელთა ინსტიტუტზე აღარაა ლაპარაკი?
- ფაქტობრივად, ზემონახსენები გეგმა მაგასაც მოიცავს - როცა ასეთი პროცესი წავა, მაშინ ფუნქციებიც ავტომატურად განაწილდება. ისე არ იქნება, რომ ყველა ყველასთან იყოს - იმ 5-6 მწვრთნელს თავისი საკურატორო ადგილი ექნება.

ბოლო 3-4 დღეა, სისტემატურად მარტო ამაზე ვსაუბრობთ, თუმცა ვეუბნები, რომ მარტო საუბარი არ კმარა, პრაქტიკულად დავიწყოთ და მერე პროცესი გვაჩვენებს დანარჩენს. რეალურად, ამ კუთხით დიდი ნაბიჯია გადადგმული.

- ეგ ყველაფერი კარგი, მაგრამ ნაკრებში დისციპლინაც თუ არ დამყარდა, ყველა იდეა განწირულია. ირაკლი ცირეკიძემ საკმაოდ ცუდი რამე თქვა, თითქოს ზოგიერთებს მესამე ადგილისთვის საჭიდაოდ განწყობა უჭირთ - ეს ძალიან ცუდი პრეცედენტია...
- ეს ფსიქოლოგია უფროა, ვიდრე - დისციპლინა. ამას წინათ ახალგაზრდებთან მქონდა შეხვედრა, სადაც ორ მომენტზე გავამახვილეთ ყურადღება. ერთი სწორედ დისციპლინა იყო. ფაქტია და გამოცდილებამაც გვაჩვენა, რომ მათ ჭაბუკებსა და ახალგაზრდებში აქვთ საშუალება, მიიღონ მოზრდილი პრემიები. ვიღაც მაშინვე გარბის და მანქანას ყიდულობს, რაც მერე ცუდად გვიბრუნდება უკან.

ათას ვარიანტზე ვფიქრობდით, შეგვენახა ეს ფული მშობლებთან შეთანხმებით, ამასთან დაკავშირებით ბანკშიც გავიარე კონსულტაციები, რამდენად შეიძლებოდა ეს და რამდენად გვქონდა ამის საშუალება. პრობლემას ძირითადად მანქანა და ასეთი ფუფუნების საგნები გვიქმნის, რაც საერთოდ არ სჭირდებათ.

ამიტომ მათ კონკრეტულად ვუთხარი: თქვენთან მიმართებაში ძალიან ბევრი გეგმა და იდეა გვაქვს შემუშავებული; მაქსიმალურად ბევრს გაგიკეთებთ - იმაზე მეტს, ვიდრე ჩვენი ვალდებულებაა, მაგრამ, როცა თქვენში ინვესტიციას ვდებთ და გვერდში გიდგავართ, გარკვეული მოთხოვნები ჩვენც გვაქვს - არავითარი ძნელად შესასრულებელი და შეუძლებელი.

ერთი ასეთი მოთხოვნა ისაა, რომ 21 წლამდე, ანუ ვიდრე ეროვნულ ნაკრებში არ გადავლენ, ვერავინ ვერ იყიდის მანქანას. შეიძლება ვიღაცამ იყიდოს და სხვაზე გააფორმოს, მაგრამ ვერც ნაკრების ვარჯიშზე, ვერც შეკრებაზე ან კლუბში მანქანით ვერ მივა. რაიონში რომ ვარჯიშობენ და იქაც გავიგოთ ასეთი ფაქტი, მაინც მოვახდენთ რეაგირებას.

ვიცი, რომ გამონაკლისები შეიძლება იყოს, თუმცა ამ ნაწილში ძირითადად შეთანხმებულები ვართ - 21 წლამდე ვერავინ ვერ იყიდის მანქანას. ამაში არაფერია ადამიანის უფლებების დარღვევა - ესაა კონტრაქტი, ხოლო როცა მე შენზე ვხარჯავ ფულს, პირობასაც დაგიდებ. ამაში გასაკვირი არაფერია და არც უფლებების შელახვა არაა. საფეხბურთო კლუბებში სხვადასხვა აკრძალვის დაწესება ჩვეულებრივი ამბავია.

ახალგაზრდებთან საუბარში იმაზეც გავამახვილეთ ყურადღება, რომ არ მინდა, მხოლოდ ჩემპიონობისთვის ივარჯიშონ, რადგან ძიუდო ცოტა მეტია და მეტს იძლევა. მინდა, ეს მეტი გამოიყენონ და საკუთარ თავში დახელოვდნენ, დაიხვეწონ, რათა ყოველდღიურად, ყოველწლიურად უკეთესნი გახდნენ. თავისთავად, ეს მიდგომაც მოიტანს ჩემპიონობას, ხოლო როცა მხოლოდ გამარჯვებაზე ხარ ჩაციკლული, ეს სულ სხვა რამეა. ეს არაა სპორტსმენის სული და არ აყალიბებს ადამიანად. მარტო ჩემპიონობა ხომ არ კმარა - რაღაც ეტაპზე დამთავრდება სპორტული კარიერა.

ჩვენი კიდევ ერთი სტრატეგიული მიდგომა ისაა, რომ ადგილზე შევქმნათ მაქსიმალურად კარგი პირობები, რათა სხვაგან კი არ წავიდეთ, აქეთ ჩამოვიყვანოთ ისინი. იმ რესურსით, რაც ამ გასვლებზე იხარჯება, შეგვიძლია, ადგილზე შევქმნათ ისეთი პირობები, გაცილებით უკეთესად მოვემზადოთ.

თუმცა მხოლოდ ფულშიც არაა საქმე. მაგალითად, საკლუბო სისტემამ გვაჩვენა, რომ ყველა წონაში გვყავს 7-7 კაცი, რომლებსაც გარკვეულ თანხას ვუხდით. ამას დაემატება ახალგაზრდების პირველ-მესამე ნომრები, ანუ შეიძლება წონაში 11-მა კაცმა აქ ივარჯიშოს. უცხოური შეკრებები ძალიან კარგია და შიგადაშიგ ეს აუცილებელია, მაგრამ ადგილზეც შეგვიძლია ამის გაკეთება. უბრალოდ, საამისოდ სპორტული ბაზის შექმნაა აუცილებელი.

ნელ-ნელა საქმე იქითკენ მიდის, რომ დაგვადგება საშველი და გვექნება ჩვენი ბაზა, თორემ 11 კაცს სასტუმრო რომ დავუქირავო, ეს იგივე თანხა დაგვიჯდება და მაშინ რა აზრი აქვს, ბარემ უცხოეთში წავალთ შეკრებაზე. ბაზა რომ გვქონდეს, იმის ნახევარი თანხა დაგვიჯდება, რაც ახლა გვჭირდება, მხოლოდ კვებაში დაგვეხარჯება ფული. სამაგიეროდ, სპორტსმენთა რაოდენობას ვერ გამოლევ და მართლა სამუშაო პროცესი იქნება. თან უცხოელებიც მარტივად ჩამოვლენ.

თითქოს ყველაფერი მზადაა ამისთვის, მაგრამ პატარა რაღაც მაინც აკლია, თავი რომ დაედგას. ოლიმპიადისთვის ეს ბაზა აუცილებლად გვჭირდება და გაისად მართლაც გვექნება, რომ სპორტსმენმა იცხოვროს, იკვებოს, ავიდეს, დაისვენოს, დაიძინოს და წინ და უკან საწანწალო აღარ ჰქონდეს. ამის პირობა ყველაფერია, მხოლოდ ნებაა საჭირო და, ვიმედოვნებ, ესეც გამოვა.

- ეროვნულ ნაკრებშიც ხომ არ აპირებთ ასეთ საკონტრაქტო ურთიერთობებს? დისციპლინის პრობლემა არ დგას იქ?
- იაპონია რომ იაპონიაა, დისციპლინის პრობლემა იქაც დგას, ამას ვერ გამოლევ, თუმცა მთავარია, მასობრივად არ იყოს და - ზღვარგადასული. სპორტის სახეობაც ინდივიდუალურია და ყველა ინდივიდიც თავისებურია, მაგრამ სპორტსმენთა 80 პროცენტთან მიმართებაში არ გვჭირდება ზედმეტი ღონისძიებების გატარება.

მაგალითად - შავდათუაშვილი, რეხვიაშვილი, პაპინაშვილი, ვისაც თვალდახუჭული შეგიძლია, ენდო და პროფესიონალურად უდგებიან საქმეს. თუმცა არიან გამონაკლისები და მათთან მიმართებაშიც ყველაზე კარგ გამოსავლად კონკურენტული გარემოს შექმნა მიმაჩნია, როცა დაინახავენ, რომ მათზე არაა არავინ ჩამოკიდებული. ამისკენ კარგი ნაბიჯი გადავდგით და დღეს რომ სხვადასხვა სპორტსმენმა გააკეთა მედალი, ამ კონკურენციის დამსახურებაა.

მომავალშიც უფრო ამ გზით წავალთ, თუმცა შეიძლება, ისეც მოხდეს, რომ გარკვეულ მომენტებში რადიკალური გადაწყვეტილებების მიღებაც დაგვჭირდეს. ოღონდ ამაზე არ უნდა ვიყოთ ორიენტირებულნი, უფრო პრევენციაზე უნდა ვფიქრობდეთ, ამისთვის კი ზემოხსენებული ფორმაა საჭირო - კონკურენცია და ამ პროცესში გარკვეული წესების დაცვა.

(იბეჭდება მცირე ცვლილებით)
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"