რამაზ სვანაძე: ფეხბურთელების ხასიათზე მოყვანას ვცდილობდი - ნაკრების მწვრთნელობისთვის მზად რომ არ ვიყო, აქ არ ვიქნებოდი

რაღა უკრაინას და ლობანოვსკის კიევის დინამოს მიადექი, შე დალოცვილო, აგერ არ გვყავდა თბილის დინამო (იგივე საქართველოს ნაკრები)?. ჩვენგან განსხვავებით უკრაინელებს სხვა გუნდებიც ყავდათ უმაღლეს ლიგაში და თან სტაბილურად.
ჩვენი მთავარი პრობლემა კი ისევ ძველებურია ნამდვილ პროფესიონალებს (სანამ რამე შეუძლიათ) არ გავახარებთ და პირიქით მუშაობის სურვილს ვუკლავთ. ქვეყანას/საზოგადოებას ჭკუის სასწავლებლად ანდრო ჟორდანიას მოღვაწეობის პერიოდიც უნდა ყოფნოდა (თუ მართლა ნაღდი ქომაგი ხარ გეცოდინება რასაც ვგულისხმობ), მაგრამ არა, მუდამ ერთი და იგივე ოღონდ ერთმანეთი დავჭამოთ და სხვა არაფერი გვინდა ხოლმე.
კომენტარებზეც გვეტყობა რანი ვართ. ეს ჩვენი (მაინც ჩვენი) ვაი ფეხბურთელები, ისევ ჩვენი ნაწილია (მამები, შვილები, ძმები და ა.შ.) და როცა მათ ვსაყვედურობთ (საბაბი გვაძლევან უუუფფფ), მაგრამ ჩვენ თვითონ ვართ კი უმაღლესი დონის საზოგადოება? ჩვენ რომ ვიყოთ სათანადო დონეზე ვერც ისინი გაბედავდნენ უგულოდ თამაშს -. ასეთი უჯიგრო თამაშების მერე გარეთ ცხვირის გამოყოფისაც კი უნდა რცხვენოდეთ, მაგრამ რადგან ამას ვერ ხვდებიან ესეიგი რაღაცას ჩვენც ვაკლებთ (მე,თქვენ და ასე შემდეგ ყველა), ოღონდ აქ ცხვირპირის მტვრეავას და გინებას არ ვგულისხმობ (ეგ რომ შველოდეს რამეს რაც ქართველებს ერთმანეთისათვის გვაქვს ნაკადრები ყოველ არჩევნებზე, მსოფლიოს უძლიერესი ქვეყანა ვიქნებოდით).
პირველად კუპერმა მიგვითითა და ახლახან ვაისმაც გაიმეორე, ჩემთვის და ალბათ თქვენთვისაც მტკივნეულ თემაზე - სამშობლოს სიყვარულთან დაკავშირებით, მე თავი და თავი ეს მგონია.
რამდენჯერ გახსოვთ კალთბურთელების უჯიგროდ/უგულოდ გამოსვლა? რათქმაუნდა მათაც წაუგიათ მაგრამ არ უბრძოლიათ? ბოლოს და ბოლოს იმ ნაქებმა საფეხბურთო დინამომ თუ ობიექტურად შევაფასებთ ევროპის მესამეხარისხოვანი თასი მოიგო (და ყოველწლიურად ავღნიშნავთ), საკალათბურთო დინამომ კი ჩემპიონთა თასი თან დროებით ამოტივტივებულ გუნდთან კი არა, თვით მადრიდის რეალთან. ნამდვილმა ქომაგებმა ხანდახან მაინც დავაფაოთ ის მართლაც, რომ უდიდესი მიღწევა.
ახლა რაგბისტები (ცოტა მათი ფედრაციაც აირია).
პლანეტის უძლიერეს გუნდებთან რათქმაუნდა აგებენ, მაგრამ არ იბრძვიან? ბევრი რამ სასწავლი მაქვს ამ სპორტის შესახებ, მაგრამ იმ ბიჭების პატივისცემა ყოველთვის მექნება, რომლებიც მართლაც რომ სისხლის ბოლოწვეთამდე იბრძვიან.
ფეხბურთელებს სწორედ ეს აკლიათ, თამაშის ჟინი, მეტი აღარ შემიძლიაზე ძალით გადაბიჯება და ეს მხოლოდ იმიტომ, რომ შენს "ბალეშჩიკს" კი არა ქომაგს/გულშემატკივარს, რომელთა სამწუხაროდ დიდი ნაწილი გაჭირვებაში ცხოვრობს, სიხარულის განცდა თუ არა ის შეგრძნება მაინც დაუტოვე, რომ ამაყად თქვას. - კი წავაგეთ, მაგრამ ჩვენებმა თავი შეაკლესო. აი სანამ ამას ერთად არ ვისწავლით სპორტსმენები და მათი გულშემატკივრები არაფერი გვეშველება.

ბოდიში გამიგრძელდა,
იშვიათად ვწერ კომენტარებს, მაგრამ ახლა ძალიან მაწყენინეს.