საქართველოს ნაკრების შოტლანდიასთან (0:2) მარცხმა ბევრ რამეზე დაგვაფიქრა. რა თქმა უნდა, შეხვედრა უნდა გადადებულიყო (შესაძლოა, არც უნდა დაწყებულიყო) და პირველი გაშვებული გოლი უსამართლობის განცდას ტოვებს, თუმცა მხოლოდ ამ ფაქტორებზე ყველაფრის დაბრალებით თავს მოვიტყუებთ, პრობლემა კი უფრო სიღრმისეულია...საკითხი უფრო გავშალოთ. დავუშვათ, არსებული მეტეოროლოგიური პირობები რომ არა, შეხვედრის სტარტზე საკუთარ კარში გოლი არ მიგვეღო, მაგრამ აბა, გავიხსენოთ, რა ხდებოდა წინა მატჩში და რაზე მივუთითებდით? - კუთხურების დროს თავის დაცვას ძალიან ცუდად ვახერხებთ. ეს კვიპროსთანაც კი საგრძნობი იყო და მით უმეტეს, ახლა.
წვიმა წვიმად, თუმცა ის, რომ პოზიციური შეტევების წამოწყება გვიჭირს, სიახლე იყო? კი ბატონო, ახლა უფრო მეტად გაგვიჭირდა, თუმცა ამაზეც ხომ სულ ვუთითებთ, რომ წარმატების მიღწევა მხოლოდ "მეორე ნომრად" წარმოგვიდგენია. არაა შოტლანდიის ნაკრები იმ კალიბრის გუნდი, რომელიც ბურთის ფლობით გაერთობა და თავისუფალ ზონებს დაგიტოვებს. ეს სამშაბათის საღამომდეც ვიცოდით. როცა ინგლისის პრემიერლიგის გუნდებით დაკომპლექტებულ ფეხბურთელებს ეთამაშები, ჩვენი მოძრაობა (თუ უმოძრაობა) უსუსურად გამოიყურება. გვაკლია იმის ტექნიკაც და საფეხბურთო აზროვნების სისხარტე, ფიზიკური მომზადების დაბალანსება შევძლოთ.
კომბინირება რომ გვიჭირს, არახალია. თითქოს სანიოლის გუნდი მოედანზე ნაწილ-ნაწილ თამაშობდა, ერთიანობა ვერ ხერხდებოდა, ფეხბურთელებს არაფერი ეტყობოდათ იმის, რომ რამდენიმე კვირაა ერთად ემზადებოდნენ...
ლუკა გაგნიძესა თუ ოთარ კიტეიშვილს მონდომებას, სითამამესა და ეპიზოდებში ბურთის კარგად კონტროლს შევუქებთ, თუმცა, როცა მინდვრის ცენტრში შენი მეურვე "მანჩესტერის" ძალიან მაგარ სანაკრებო ფორმაში მყოფი ნახევარმცველი მაკტომინეია, რთულია, იქ რომელიმე კონკრეტულ მოთამაშეს მეტი მოსთხოვო. ვწერთ ჩვენი ბიჭების საკლუბო პროგრესზე, თუმცა ეს ცოტაა, ძალიან ცოტა, რაოდენობრივადაც და ხარისხობრივად. "არსენალი", "ლივერპული", "ბრაიტონი" , "ასტონ ვილა" სულ სხვა ტემპი და გამოცდილებაა და რთულია, მას პოლონეთის, სლოვაკეთისა და სხვა საშუალოევროპული ჩემპიონატებით სათანადო წინააღმდეგობა გაუწიო.
იქნებ ვინმემ ისიც იფიქროს, მაშინ მთავარ მწვრთნელს რას ვერჩით, თუ შეუსრულებელი მისია გვქონდა, თუმცა ფეხბურთის არსი ისაა, კონკრეტულ მატჩში გამარჯვება ყველას რომ შეუძლია. გარდა ამისა, საქმე მხოლოდ მოგებაში ხომ არაა. ვილი სანიოლმა ახლა თქვა უარი 3 ცენტრალურ მცველსა და ფლანგების გაძლიერებაზე. ამით მეტოქეს მასიური იერიშების მეტი შანსი მივეცით, ამავდროულად კი, ფლანგზე ცენტრალური მცველის დაყენებით კონტრშეტევებზე თამაშის შანსებიც შევიმცირეთ. ფრანგ დამრიგებელს რატომაც ვაქებდით, მაქსიმალური ალტერნატივების ძიება დაიწყო. ეს ხომ ვაისის დროს ნანახი გვაქვს - ფრთის ნომინალურ მოთამაშეს არ დაეყრდნო და ვინმეს ამპლუა შეუცვალო. გარდა ამისა, შემადგენლობის შერჩევა ვილის პრობლემად იქცა, როცა გუნდთან ამდენდღიანი ურთიერთობა გაქვს, ვინ რა კონდიციებშია, უფრო ზუსტად უნდა გამოიცნო; ვინ იწყებს უკეთ და ვის შეუძლია სათადარიგოთა სკამიდან მეტად გაგაძლიეროს.
კი, შეიძლებოდა ამ მატჩის გადარჩენაც, თუმცა, თუკი ვთქვით, რომ სანიოლი იღბლიანი მწვრთნელიცაა, სადღაც ესეც მთავრდება - ამინდი, მატჩის დელეგატი, დაუცველ კარში გოლის ვერგატანა თუ თერთმეტმეტრიანის გამოუყენებლობა ხელს გიშლის.
რა სურათი მივიღეთ ახლა? ევროპის ჩემპიონატზე გასასვლელად ისევ "ერთა ლიგას" უნდა "ჩამოვეკიდოთ", შესარჩევ ეტაპზე კი მაღალ მიზნებს ვერ ვისახავთ. არადა, მეტწილად, ხვიჩა კვარაცხელიას ფაქტორმა შექმნა განცდა, რომ უფრო მეტი შეგვიძლია. არაა ეს ასე მარტივი საქმე, სტაბილურობაა საჭირო. ძალიან არ გვინდა, გულშემატკივრების თვალში "ამ თაობის" მიმართაც სინანულის განცდა დაიწყოს, ისინი ამას არ იმსახურებენ, თუმცა, სანამ კონკრეტულ შედეგებს მივიღებთ, "საუკუნე გაივლის კიდევ", ყველაფრის ერთბაშად კომპენსირება მარტივად არ ხდება. ზუსტად ერთი წლის წინ, გასული წლის ივნისში, წერილი ასეთი სათაურით გამოვაქვეყნეთ - "კომპლექსებისგან გათავისუფლებული საქართველოს ნაკრები, რომელიც საქმეს ბოლომდე მიიყვანს" - ამის იმედი და შანსი კვლავ არსებობს!
ფეხბურთი იყო თუ წყალბურთი? - საათნახევრიანი პაუზა და საქართველოს ნაკრების მარცხი გლაზგოში [VIDEO]
სანიოლი: მატჩის განახლებაზე გადაწყვეტილებას უეფა იღებდა - ფეხბურთი მეტ პატივისცემას იმსახურებს
ეს უაზრო მოედანი და უაზრო ფედერაცია.
დავივიწყოთ
სხვაგვარად, როგორ ავხსნათ თავის დროზე ლოჩოშვილის გამოუძახლებლობის გამო შავ დღეში გაატარეს სავიოლი, როგორ სერია ა-ში მოთამაშე მცველი ნაკრებში, როგორ არ გამოიძახაო. კვიპროსთან ითამაშა სერია ა-ს ფეხბურთელა და ერთ-ერთი ყველაზე დაბალი შეფასება მიიღო. თუმცა შეფასება რა შუაშია, როცა ამას ყველა ობიექტურად მოაზროვნე გულშემატკივარიც დაადასტურებს. ახლა მა თამაშზე რატომ არ ვათამაშეთ გველესიანი, ამაზე გაჩნდა დიდი პრეტენზიები. განა ასეთ კითხვას უნდა სვამდეს სპორტული ჟურნალისტი? ნაკრებში იძახებენ 25 ფეხბურთელს და სათამაშოდ გამოდის 11 + 5 შეცვლაზე, რაც ჯამში 16-ს შეადგენს და რა თქმა უნდა გამოძახებულებიდან, თუ 9 არა ხუთი, ექვსი ფეხბურთელი მაინც რჩება უთამაშებელი. თუ უნდა იძახებდნენ მხოლოდ 16 მოთამაშეს?
რაც შეეხება კანკავას. მე როგორც მახსოვს სანიოლი კმაყოფილი იყო მისი თამაშით და დიდი სინანული გამოთქვა მის განცხადებაზე ნაკრებიდან წასვლის გამო. მაშ რატომ წავიდა? გადახედეთ წასვლის წინა პერიოდს და ნახავთ, რომ ჟურნალისტების გარკვეული ჯგუფი და უფრო მეტად გულშემატკივრის კომენტარები იყო ამ მეტად კარგ და წესიერ კაცის შეურაცხმყოფელი კომენტარები, რომ ამოწურა თავის დრო და რატომ იძახებენ და ნამუს ახსენებდნენ ბევრი მართლაც უმადური და უნამუსო ე. წ. ჟურნალისტები და გულშემატკივრი თავის სტატიაში, თუ კომენტარში. ყველა ვერ უძლებს ასეთი უმადურების შეტევას და იღებს შესაბამის გადაწყვეტილებას იღებს. ვისაც მოკლე მეხსიერება არ აქვს ეხსომება ასეთი შეტევის სუბიექტი ასევე იყო კაშიაც. მან გაუძლო და ერთა ლიგის რამდენიმე მოგებული თამაში სწორედ მისი დამსახურება იყო. მე ასე მგონია, ნაკრებში თავისი სურვილით არავინ ჩამოდის, თუ მას არ გამოიძახებენ და რაკი გამოიძახებენ ე. ი. სჭირდებათ. გავიხსენებ კიდევ ერთ შემთხვევას, იყო დიდი შეურაცხმყოფელი კომენტარები მარჯვენა მცველ ლობჟანიძეზე, მართლაც ბოლომდე ვერ აკმაყოფილებდა მოთხოვნებს, მაგრამ ვინაიდან მასზე უკეთესი არ გვყავდა კვლავ მას ვათამაშებდით, სანამ კაკაბაძე არ გამოჩნდა.
სულ ის მიკვირს ჩვენი ფლანგელი შემტევების, რომ ჩაწოდებისას ბურთს პირველ კას ათიდან ერთ შემთხვევაში თუ აცელენ, არადა ფლანგის მოთამაშის ერთ-ერთი უმთავრესი მოვალეობაა. (გვარებზე აღარ შევჩერდები).
წარმატება საქართველოს