ჩემპიონთა ლიგის ფინალში დუბლის ავტორი არგენტინულ ფეხბურთში რევოლუციას ახდენს

როცა 1960-იანი წლების ბოლოს არგენტინის საფეხბურთო კლუბი "რასინგი", ორიოდე წელიწადში საკონტინენტთაშორისო თასის მფლობელი კლუბიდან უიმედო საშუალო გუნდად იქცა, აველიანედეში - კლუბის მშობლიურ ქალაქში - ჩათვალეს, რომ "რასინგი" დაწყევლილია.

წარუმატებლობა "რასინგის" მუდმივ მოწინააღმდეგეს, "ინდეპენდიენტეს" გადააბრალეს, რომელმაც "ელ სილინდროს" სტადიონზე 7 შავი კატა დამარხა. ეს ლეგენდა იმდენად შეისისხლხორცა ქალაქის მილოფოგიამ, რომ ეს ამბავი თავად "რასინგშიც" დაიჯერეს.

პრობლემას კლუბი 30 წლის განმავლობაში წყვეტდა - აურას ასუფთავებდა და ბოროტ სულებს დევნიდა. თქვენ წარმოიდგინეთ და, შავი კატების ძებნაში სტადიონის მინდორიც გადახნეს. 1990-იან წლებში შემთხვევით ტრიბუნების ქვეშ, როგორც იქნა, ის უბედური შავი კატებიც იპოვეს, მაგრამ წარმატება კლუბს მხოლოდ 2001 წელს დაუბრუნდა, როცა გუნდში თამაში ახალგაზრდა თავდამსხმელმა დიეგო მილიტომ დაიწყო. გამოდის, რომ პირველყოფილი რიტუალების შესრულება ისეთი ეფექტური არ აღმოჩნდა, როგორც გუნდის შემადგენლობაში ნამდვილი ლიდერის გამოჩენა.



არგენტინელის თითქმის მთელმა სპორტულმა კარიერამ ევროთასებისა და ჰიტური მატჩებისაგან შორს გაიარა, მაგრამ სადაც კი უთამაშია, იგი მუდამ ლიდერი და ბომბარდირი იყო: "რასინგში", "სარაგოსაში", "ჯენოაში"...

ფორმის პიკში მან საკუთარი ტოპ-კლუბიც იპოვა და "ინტერის" ტრებლის სიმბოლო გახდა: 2010 წლის ჩემპიონთა ლიგის ყოველ რაუნდში გოლი გაჰქონდა, ფინალში კი "ბაიერნის" კარი ორჯერ აიღო. 2014-ში კი "რასინგში" დაბრუნდა, რომელიც ტიტულებს ვერ იგებდა და იმავე წელსვე გუნდმა არგენტინის ჩემპიონატი მოიგო.

ამჟამად დიეგო მილიტო "რასინგის" ტექნიკური მდივანია (იგივეა, რაც სპორტული დირექტორი), გუნდი კი ქვეყნის ჩემპიონატის ლიდერი გახლავთ. დიეგოს მუშაობის შედეგები საოცარია - თითქოს ყველაფერი მარტივად ჩანს, მაგრამ ასეთი რამ არგენტინაში არავის გაუკეთებია.

დიეგომ კარიერა 2016 წელს დაასრულა და მაშინვე უარი თქვა სპორტული დირექტორის თანამდებობაზე: კლუბის პრეზიდენტის არჩევნები ახლოვდებოდა და გულშემატკივართა გმირს არ სურდა, პოლიტიკური კამპანიის იარაღი გამხდარიყო.

პრინცმა (ასე ეძახიან დიეგოს, რადგან იგი გარეგნულად ენცო ფრანჩესკოლის ჰგავს) პოსტი 2017 წლის დეკემბერში დაიკავა, მანამდე კი თავისუფალი დრო საბავშვო სპორტის ფონდის შექმნას დაუთმო.

"მე კონფორმისტი არ ვარ, ჩემი ცხოვრების სტილი საკუთარი თავისა და სხვებისადმი მომთხოვნელობაა", - ასე დაიხასიათა საკუთარი თავი დიეგომ.

"სოსიოს" რამდენიმე ლიდერმა (გულშემატკივარ-აქციონერების საზოგადოება) პრეზიდენტის არჩევნებში მხარი ვიქტორ ბლანკოს დაუჭირა და ბუნებრივია, მისი გამარჯვების შემდეგ ის აქციონერები უფრო გავლენიანი პირები გახდნენ. ჟურნალისტებისა და გულშემატკივართა დიდი ნაწილი აცნობიერებდა, რომ მილიტოს გეგმებსა და პიროვნებას დიდი ძალაუფლება სჭირდებოდა და გავლენის სფეროების გადანაწილებასთან დაკავშირებით შიდა ბრძოლებს ელოდნენ, მაგრამ მოტყუვდნენ.

იმ დროს "რასინგი" არსახარბიელო სიტუაციაში ჩავარდა ცუდი შედეგების, ზეწოლისა და უნდობლობის გამო. კლუბის პრეზიდენტს, ვიქტორ ბლანკოს დიეგო მილიტოს საკულტო ფიგურა ჰაერივით სჭირდებოდა, რომელიც გუნდს, გულშემატკივრებსა და სამწვრთნელო შტაბს გააერთიანებდა. დიეგო ამ ყველაფერს ხედავდა და დანიშვნამდე თავის ბოსს პირობები წაუყენა:

• მაქსიმალურად ფართო უფლებამოსილება - ისეთი, როგორიც ევროკლუბების გენერალურ დირექტორებს აქვთ
• ახალი მწვრთნელის დამოუკიდებელი არჩევის უფლება, რომელიც აუცილებლად ახალგაზრდა უნდა ყოფილიყო
• "სოსიოს" ლიდერები მის გადაწყვეტილებებში არ უნდა ჩარეულიყვნენ

"მთავარი მიზანი - კლუბში ყველაფერი პროფესიონალური უნდა გახდეს, - განმარტავს დიეგო მილიტო, - მე ამას გავაკეთებ, თუმცა ახლავე ვიცი, რომ დიდი სირთულეები მექნება. ეს ბუნებრივიცაა - მე ხომ არგენტინულ ფეხბურთს "თავს ვახვევ" ახალ სისტემას. საქმე ეხება მუშაობის მეთოდიკას, რომელიც შეცდომებს ამცირებს და წარმატების შანსებს ზრდის".

ისევე, როგორც სხვა ლათინოამერიკული კლუბების, "რასინგის" ბიუჯეტიც ტრანსფერების, აბონემენტების გაყიდვით და "სოსიოსების" რაოდენობით განისაზღვრება. ახალმა დირექტორმა გუნდში ახალბედების პრეზენტაციების ტრადიცია დანერგა "ინტერის" სტილში და სარეკლამო კამპანიაც გაუშვა სახელწოდებით - "მე მილიტო ვარ, მე "სოსიოსი" ვარ", რომლის შედეგად კლუბში ერთ წელიწადში 13 ათასი აქციონერი მიიყვანა.

"როგორც პეპ გვარდიოლა, იდეებს მეც ვიპარავ: მუშაობის წარმატებულ მოდელებს ვაკოპირებ, ბევრს ვკითხულობ, ვმოგზაურობ, ვხვდები სხვა კლუბების სპორტულ დირექტორებს. ევროპაში რამდენიმე მეთოდიკას გავეცანი. მათგან "სევილიაში" მონჩის (რამონ ვენდეხას) მუშაობას გამოვარჩევ, - ჰყვება დიეგო, - "რასინგმა" ფეხბურთელები უნდა გაყიდოს. ჩვენ ვალდებულები ვართ, რადგან აუცილებელია ბიუჯეტის ჩამოყალიბება და იმ ყველაფრის მხარდაჭერა, რაც შევქმენით".

დიეგო მილიტომ ახალი "რასინგის" საპროგრამო დებულებები გამოჰყო, რომლებიც საკლუბო საქმიანობას აწესრიგებს და ნათელ და ლოგიკურ მიზნებს ექვემდებარება.

• კლუბი - უპირველეს ყოვლისა, კლუბის პრესტიჟი ცალკეულ მოთამაშეებზე მაღლა დგას: მიდიან ერთნი, მოდიან მეორენი"
• მოთამაშეები უფრო მომგებიანად უნდა გავყიდოთ, ვიდრე მათ ვყიდულობთ. ამისათვის ფეხბურთელების განვითარებაა აუცილებელი
• არასდროს იყიდო მოთამაშე, თუ მისი ღირსეული ანალოგი აკადემიაშია ან ქვედა დივიზიონში
• უნდა მოამზადო მცველები - ეს უფრო მომგებიანია, რადგან ევროპაში მათზე დიდი მოთხოვნაა.

დანიშვნიდან მალევე მილიტო აქტიურად შეუდგა სატრანსფერო საქმიანობას. მისმა წინამორბედებმა ლიდერები მომგებიანად გაყიდეს: ოსკარ რომერო, მარკოს აკუნიო, ლუსიანო ლოლო და გუსტავო ბოუ, მაგრამ ფული უჭკუოდ ათობით უსარგებლო ტრანსფერში გაფლანგეს.

ახალმა მწვრთნელმა ედუარდო კუდემ რამდენიმე გამოცდილი ფეხბურთელი, ორი მცველი და საყრდენი ნახევარმცველი მოითხოვა.

მილიტომ რამდენიმე მილიონად ლეონარდო სიგალი მოიყვანა, რომელმაც დაცვა "ჩააბეტონა". ასევე იყიდა ჩილეს ნაკრების მცველი მარსელო დიასიც.

დიეგომ პირადად დაითანხმა ვარსკვლავი ფეხბურთელი რიკარდო სენტურიონი, რომელმაც "ბოკასთან" კონტრაქტს თითქმის მოაწერა ხელი. უფასოდ მიიყვანა "რასინგში" ხუთი ხარისხიანი მოთამაშე როტაციისათვის. აკადემიიდან ნიჭიერი ფედერიკო სარაჩო "ამოსწია" - იგი უკვე ძირითად შემადგენლობაშია და ორიოდე წლის შემდეგ ევროპაში მომგებიანად გადავა. მოუნახა შემცვლელი ლაუტერო მარტინესს, რომელიც წარმატებით მიჰყიდა "ინტერს", ხოლო "უდინეზეს" - ხუან მუსო. ორივე - 27 მილიონ ევროდ.

"ბევრი მონაცემის შეკრება და რისკების მინიმალიზება მომიწია, რადგან დრო ცოტა მქონდა - ჩვენ სულ მალე ლიბერტადორესის თასზე უნდა გვეთამაშა", - ჰყვება დიეგო, თუმცა მიმდინარე წარმატებული ტრანსფერები წვრილმანია იმ ფუნდამენტთან შედარებით, რასაც დირექტორი კლუბისთვის ამზადებს:


"რასინგს" სულ ოთხი სკაუტი ჰყავს, მაგრამ არგენტინისათვის ეს რევოლუციას ნიშნავს: უმეტეს კლუბებში ტრანსფერებით პრეზიდენტი და მწვრთნელები არიან დაკავებულნი. დიეგო მილიტოს წამოწყებას მომხრეები თითქმის არ ჰყავს: ცოტა ვინმეს თუ ესმის, რისთვისაა საჭირო სკაუტები ისეთ ჩემპიონატში, რომელიც ფეხბურთელთა გაყიდვაზეა ორიენტირებული.

დიეგოს კოლეგები გრანდებიდან გაოცებას ვერ მალავენ, როცა "რასინგის" წარმომადგენლები დაბალი ლიგების მოთამაშეებს ყურადღებით აკვირდებიან... მაგრამ ამით დირექტორი ევროპულ გამოცდილებას იყენებს: მოყვარულ ფეხბურთელებს შორისაც არიან ბრილიანტები. მთავარია, ეძებო.



დიეგი გაყიდვების პროცესსაც აკონტროლებს და ევროპელ სკაუტებს მაქსიმალურ კომფორტს უქმნის. "ერთ-ერთი მატჩის დროს ორი მაღალი ქერა კაცი შევნიშნე, - იხსენებს ვაინერი, - ისინი "კოპენჰაგენის" წარმომადგენლები იყვნენ. მათ არავინ დაეხმარა ბილეთებთან დაკავშირებით და ფეხბურთელს კარების უკანა ტრიბუნებიდან აკვირდებოდნენ. ახლა ყველაფერს სხვანაირად ვაკეთებთ".







დიეგო ამ საკითხშიც სხვა არგენტინულ კლუბებზე უფრო შორს წავიდა. "რასინგი" თავის აკადემიაში არა მარტო არგენტინელებს იწვევს, არამედ უცხოელებსაც: სკაუტები საზღვარგარეთის საერთაშორისო ტურნირებს ესწრებიან და ჭაბუკი მოთამაშეები პერუდან, კოლუმბიიდან და ვენესუელიდან არგენტინაში მიჰყავთ.