"მოკვდეს მალე ეგ ნაბი*ვარი, მთელი უკრაინა ერთი პარაზიტის გამო იტანჯება..." - ინტერვიუ უკრაინელ ფეხბურთელთან

- უკრაინის აღმოსავლეთ ნაწილიდან დასავლეთში ბევრი ადამიანი გადაიყვანეს, საკმაო რაოდენობით ადამიანია ჩამოსახლებული ლუცკში?
- საკმაოდ ბევრი ადამიანია ხარკოვიდან და კიევიდან. ყველას გვესმის... ეს ყველაფერი საშინელებაა. შეუძლებელია გადმოგცე ის ყველაფერი სიტყვებით, როგორც რუსი ტერორისტები მშვიდობიან მოსახლეობას ექცევიან. არც კი ვიცი, ამას რა ვუწოდო. მარიუპოლის სამშობიაროს დაბომბვის შემდეგ რაღა უნდა ვთქვა... ღმერთი ყველაფერს ხედავს და ამას არ აპატიებს.





- თქვენი ოჯახი უსაფრთხოდაა?
- დიახ, სანამ ოჯახი ჩემ გვერდითაა, უსაფრთხოდ არიან. ვნერვიულობ, რომ ამ ყველაფრის დანახვა უწევთ. სამწუხაროდ, დღეს ყოველდღიური ცხოვრებისგან ძალიან შორს ვართ. ჩვენი ხალხი კრემლის მონსტრს არასდროს აპატიებს, რაც გაგვიკეთა. ერთ დღეში ყველაფერი შეიცვალა - გეგმები, მიზნები... ჩვენ აუცილებლად გადავრჩებით, ჩვენ აუცილებლად მოვიგებთ ომს, უკან არავინ დაიხევს, ყველანი ვიბრძოლებთ. ვფიქრობ, მსოფლიომ უკვე დაინახა, რომ უკრაინა არასდროს დანებდება.

- რუსეთისგან ასეთ "ზიზღს" ელოდით?
- მიუხედავად იმისა, რაც დონეცკსა და ლუგანსკში ხდებოდა, არ მინდოდა დამეჯერებინა, რომ საქმე ფართომასშტაბიან ომამდე მივიდოდა. მართალი გითხრათ, ძნელი წარმოსადგენია, რომ 21-ე საუკუნეში მსგავსი რამ მოხდებოდა. და მაინც, უკრაინა მზად იყო რუსეთის შემოტევისთვის. ის, რასაც ჩვენი შეიარაღებული ძალები აკეთებენ, გმირობის ტოლფასია. ვამაყობ იმით, რომ ისინი ჩემი ძმები არიან. მსოფლიოს არც ერთ ქვეყანას მსგავსი პატრიოტიზმით, არჩევანის უფლებითა და თავისუფლებით გაჯერებული მოსახლეობა არ ჰყავს. არა მხოლოდ უკრაინელები, არამედ მთელი მსოფლიო ამაყობს იმით, როგორც ჩვენი ქვეყანა გაერთიანდა.

- კონკრეტულად რა არის თქვენი პასუხისმგებლობა?
- ჩვენ მეტ-ნაკლებად მშვიდად ვართ. ახლა მთავარია ქალაქში წესრიგის დაცვა. საომარი მოქმედებების დაწყებისთანავე ჩვენი მოქალაქეების გარკვეული ნაწილი უცხოეთში წავიდა. ამიტომ ვიცავთ წესრიგს, რომ მათი ბინები დივერსანტებმა არ გაძარცვონ. ლუცკი პატარა ქალაქია, ყველა ერთმანეთს იცნობს, თუმცა ახლა ამ ქალაქში ბევრი ადამიანი ჩამოვიდა. ამიტომ ფრთხილად უნდა ვიყოთ, თუ სიტუაცია გაუარესდა, მაშინ უკვე ყველას მოუწევს საკუთარი მიწისთვის ბრძოლა.

- როგორია თქვენი განრიგი? გაქვთ დასვენების დრო?
- დასვენებას ასე თუ ისე ვახერხებთ, ისე კი გეტყვით, რომ მსგავს სიტუაციაში მოსვენებაზე არავინ ფიქრობს.

- თქვენი აზრით, რამდენ ხანს გაგრძელდება ომი და როგორ დავაჩქაროთ მისი უკრაინის სასიკეთოდ დასრულება?
- ისევე, როგორც ყველა, ამ საკითხზე, რა თქმა უნდა, მეც ვფიქრობ. მინდა, რომ მალე დასრულდეს, ომი ყველასთვის მწუხარებაა. როდესაც პატარა ვიყავი, ბებიამ მითხრა: "მთავარია, ომი არ იყოსო" და ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ ეს შესაძლებელი იყო... ახლა, როდესაც ყველაფერს საკუთარი თვალით ხედავ, ცდილობ გაიგო, რათა გააანალიზო, რომ საჭიროა ყველაფერი სწრაფად დასრულდეს. მეორე მხრივ, როცა უფიქრდები იმ შემოთავაზებას, რაც "აგრესორებმა" ჩვენს სამშობლოს დამართეს, მაშინვე ამბობ, რომ ამას არავინ დათანხმდება, მაგრამ იმის თქმისგან, რომ ეს ომი გაჭიანურდება, თავს მაინც შევიკავებ. მოგვეცით თვითმფრინავები, დახურეთ ცა და უკრაინაში სიტუაციის გამოსწორება ჩვენთვის გაცილებით გამარტივდება, მშვიდობიანი მოსახლეობაც აღარ დაიბომბება, მოქალაქეებიც აღარ დაიხოცებიან... ერთადერთი გამოსავალი ომის დასასრულებლად ესაა, არავის სურს მისი დიდხანს გაგრძელება.

- არის იმის იმედი, რომ რუსული ელიტა და პუტინთან დაახლოებული ხალხი ამხედრდეს?