ზურაბ პეტრიაშვილი: ქართულმა ფეხბურთმა არველაძეები არ უნდა დაკარგოს

დამოუკიდებელი ფეხბურთის ფედერაციისა და "ქართული ფეხბურთის ქომაგთა ლიგის" ერთ-ერთი დამფუძნებელი, საფეხბურთო სკოლა "ივერიას" პრეზიდენტი ზურაბ პეტრიაშვილი "ლელოსთან" პრობლემებსა და მიმდინარე მოვლენებზე ლაპარაკობს.

- მიმაჩნია, რომ ჩემპიონატის არსებული მოდელი "გაზაფხული-შემოდგომის" სისტემამ უნდა ჩაანაცვლოს. ეს რომ მხოლოდ საბჭოური მოდელი არ არის, ამ საკითხთან დაკავშირებით ფიფასა და უეფას თავკაცთა განცხადებებიც კმარა. ისინიც მსგავს სისტემას ემხრობოდნენ. მაგრამ საბოლოოდ, "ბობოლებმა" გააჩუმეს...

საქართველოში სეზონის დიდი ნაწილი ისეთ ცივ პერიოდებში ტარდება, როცა ჩვენს არაკომფორტულ სტადიონებზე სიარული არავის სიამოვნებს: ნოემბერში, დეკემბერსა და თებერვალში სიცივეა. სამაგიეროდ, საერთოდ ამოგდებულია ივნის-ივლისი, ანუ, როცა საუკეთესო ამინდებია.

ეროვნული ჩემპიონატის ჩატარების ერთ-ერთი ინიციატორი ვიყავი და სტადიონზე ხშირად მეც ვერ დავდივარ, რადგან ადამიანი არაკომფორტულ გარემოს ერიდება...

იმის გამო, რომ ივნის-ივლისს ვერ ვიყენებთ, გუნდები ევროთასებს მოუმზადებლები ხვდებიან, ტონუსში არ არიან და შესაძლოა, ესეც გახდა მიზეზი, ევროთასებზე რამდენიმე თანაბარი დაპირისპირება რომ წავაგეთ. ჩვენი გუნდები ფორმაში რომ ყოფილიყვნენ, უმრავლესობა შემდგომ ეტაპზე გასვლას მოახერხებდა...

ამას გარდა, გასათვალისწინებელია, რომ ჩვენი კლუბების უმრავლესობა ბიუჯეტის დოტაციაზეა, რომელსაც წლის ბოლოს ამტკიცებენ, გუნდებს კი ფული წლის დასაწყისში ერიცხებათ - რა თანხასაც მიიღებენ, სეზონიც ამის მიხედვით უნდა დაგეგმონ...

ამას ემატება უხარისხო მოედნები. ბევრი გუნდი ხელოვნურ საფარზე თამაშობს, ბუნებრივზე კი თებერვალში დაწყებული სეზონი ცუდ გავლენას ახდენს.

მე საბჭოურ სისტემას კი არ მივტირი, ვამბობ, რომ სისტემა დავალაგოთ. ორგანიზმიც ასეა მოწყობილი - გაზაფხულზე რაღაცას იწყებ, შემოდგომზე კი ამთავრებ. ახლა კი ამ ბუნებრიობის არევასთან გვაქვს საქმე და ამაზე დაფიქრება გვჭირდება...

- ბავშვების ტურნირების კალენდარიც დიდების სეზონზეა მიბმული, მაგრამ კიდევ უფრო მახინჯი ფორმით: თამაშები ოქტომბრიდან იწყება, მეორე წრე კი - თებერვლის ბოლოს და დაკარგულია ივნისი, ივლისი, აგვისტო და სექტემბრის ნაწილიც კი. ანუ ბავშვები მაქსიმუმ 8 თვე ვარჯიშობენ, თამაშები სულ 6 თვეს გრძელდება და გამოდის, წელიწადის მესამედი უფეხბურთოდ ცდება. თანაც რა პერიოდზეა ლაპარაკი - ზაფხულზე, როცა ბურთის გორება ყველაზე სასიამოვნოა...

გარდა ამისა, სხვა პრობლემაცაა: საქართველოს ფეხბურთის ფედერაციის ბავშვთა განყოფილების უფროსმა, ირაკლი ოყროშიძემ მომაწოდა შემაშფოთებელი ინფორმაცია: ამჟამინდელი მონაცემებით, საქართველოში ფეხბურთის მოთამაშე ბავშვების რაოდენობა წლიდან წლამდე კლებულობს - შარშან 7500 ვარჯიშობდა, წლეულს კი 6600-დე შემცირდა. ეს სრული კატასტროფაა!

ცნობისთვის გეტყვით, რომ საფრანგეთში 3,5 მილიონი ფეხბურთელია, გერმანიაში - 2,5 მილიონი, დანიაში, სადაც დაახლოებით ჩვენი ოდენობის მოსახლეობაა - 500 ათასი, ნორვეგიაში - 400 ათასი...

ფეხბურთი იყო და არის ყველაზე პოპულარული სახეობა. მაგრამ ბავშვები ძალიან ცუდ პირობებსა და კლიმატურად არასასურველ დროს ვარჯიშობენ. ამის გამო მშობლები შვილებს არ უშვებენ და აქედან გამომდინარე, არც მასობრიობაა. ამაზე ძალიან დიდი გავლენა მოახდინა სტადიონების კატასტროფულმა შემცირებამ - ეზოებში მოედნები აღარ დარჩა, 25 საფეხბურთო სტადიონი და სკოლა და არაერთი მინი-მოედანი განადგურდა და ბავშვები სად ითამაშებენ?! ამ პირობებში ფეხბურთი რომელ ქვეყანაში განვითარდება?!.

ითქვა, ფეხბურთის განვითარებისთვის 250 მილიონი დაიხარჯებაო. მე ამ ხელისუფლების მომხრე ვარ და ამიტომაც მსურს ვთხოვო - ეს საკმარისი თანხა არ არის. ფეხბურთს გაცილებით მეტი სჭირდება და იქნებ, ამ საქმეს მივხედოთ?..
შავი პიარი

- ამ ყველაფერს ფეხბურთის საწინააღმდეგო პროპაგანდა ემატება, რაც მოთამაშეთა რაოდენობის შემცირების ერთ-ერთი მიზეზია. თითქოს, მოგზავნილები იყვნენ, ფეხბურთელებზე ისეთები იწერება ფორუმებზე, გული აუცრუვდებათ. ისინი მხოლოდ ქილიკის და დაცინვის ობიექტები არიან. არადა, ამ სახეობას დღესაც მაინც ბევრად მეტი მაყურებელი ჰყავს, ვიდრე ნებისმიერ სხვას, რომელსაც შპრიცით ინიექციას უშხაპუნებენ, ოღონდ ფეხბურთი გვერდით ჩააჩოჩონ...

ფეხბურთი თუ მოკვდა, მაშინ მანახონ სხვა სახეობის ნაკრები, რომელიც მსოფლიოს ჩემპიონს ისევე ღირსეულად ეთამაშება, როგორც ლაიპციგში გერმანიას ეთამაშა ცხადაძის გუნდი?! კახამ გუნდს წაგებულის ფსიქოლოგია მოუხსნა, გუნდში ატმოსფერო შეცვალა და სილაღე მოიტანა. ის უკვე აშკარად დაღვინებული მწვრთნელია. რაც მთავარია, გუნდს იმ ფეხბურთს ათამაშებდა, რაც ჩვენს ბუნებაშია - ქართველს თამაში მაშინ გამოსდის, როცა ბურთითაა. როდესაც კარში 11 კაცი ჩადგება, ეს ჩვენი თამაში არ არის...

მოკლედ, კარგი თაობებიც მოდის და სიმართლე გითხრათ, შესარჩევი ციკლის დასაწყისს ბოლო წლებში პირველად ველოდებოდი იმედიანად. ჩვენ ერთი დიდი მოგება გვინდა და გუნდი დაიქოქება...

ასეთი მწვრთნელის მოხსნამ გული მატკინა. კობიაშვილი და ცხადაძე მეგობრები არიან. დაპირისპირებისას ორივე მხარეს ემოციებმა სძლია, ისიც მესმის, რომ ფედერაციას ვალები აქვს. მაგრამ იქნებ, საკუთარ თავში მაინც გამონახონ ერთმანეთთან დალაპარაკების უნარი და შეთანხმდნენ...

- ფეხბურთის ფედერაციის საპრეზიდენტო არჩევნებზე არველაძის მხარდამჭერი ვიყავი, რადგან კობიაშვილის ხედვებს არ ვიცნობდი. მაგრამ გამიკვირდა, ქართული ფეხბურთის 25 წლის საიუბილეო ღონისძიებაზე მისი ინიციატორების ნაწილი რომ არ მოგვიწვიეს. ქართული ფეხბურთის დამოუკიდებლობის სათავეებთან ხომ მეც ვიდექი, გოჩა ტყებუჩავაც, მერაბ თევზაძეც და გია გილიგაშვილიც?

არჩევნების მეორე დღეს, ქობულეთში "შუქურამ" "საბურთალოს" უმასპინძლა. მაშინ კახა ჭუმბურიძემ, რომელიც შემდეგ ფეხბურთის ფედერაციის ვიცე-პრეზიდენტი გახდა, კარგი სიტყვა თქვა - გაუგებრობები და კონფლიქტები თუ მოხდა, ეს უნდა დავივიწყოთ და საფეხბურთო სამყარო გაერთიანდესო.

სფფ-ის ახალმა მმართველებმა ეს გზა უნდა აირჩიონ და არა - დაპირისპირების. ძმები არველაძეები უნიჭიერესი ხალხია. სადაც წავიდა, შოთა ყველგან ბომბარდირი გახდა. აჩიკოს ტრავმა რომ არ მიეღო, არანაკლები თავდამსხმელი გვეყოლებოდა... რეზო კი უნიჭიერესი ადამიანია...

მეჩვენება, რომ არჩევნების შემდეგ ეს ხალისიანი და ნიჭიერი ძმები განზე გასწიეს.

ქართულ ფეხბურთში ინტელექტის ნაკლებობაა, რაც არველაძეებში უხვად არის. მათ ბევრი სასიკეთო საქმეც გაუკეთებიათ და მიმაჩნია, რომ ძმების გამოყენება აუცილებელია. მით უფრო იმ დროს, როცა დავით პეტრიაშვილის გარდაცვალების შემდეგ უეფაში ძალიან სერიოზული ლობისტი დაგვაკლდა.

ჩვენ ისეთი მდიდრები არ ვართ, არველაძეებისნაირი ხალხი რომ დავკარგოთ. დაპირისპირება საქმეს არ წაადგება.

(იბეჭდება მცირე ცვლილებით)
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"