ერთი გამოკითხვის გამო - საკულტო გმირისა და რწმენის ამბავი

"ქინქი" ინგლისში დღემდე ახსოვთ და მის მიღწევებს პერიოდულად იხსენებენ. მაგალითად, "საუთჰემპტონთან" გატანილი ქართველი ჯადოქრის გოლი დღემდე პრემიერლიგის საუკეთესო ათეულში შედის, ახლახან კი ის "მანჩესტერ სიტის" ყველა დროის საუკეთესო ფეხბურთელად აღიარეს.

ეს სიახლეც უკვე ყველამ იცის: ინგლისური dreamteamfc.com-ის გამოკითხვაში - ვინ არის ინგლისის პრემიერლიგის ისტორიაში საუკეთესო 7 ნომერი? - გიორგი ქინქლაძეც მოხვდა. ქართველი ამ დროისთვის აბსოლუტური უპირატესობით ლიდერობს. ბოლოს რომ ვნახეთ, ერიკ კანტონას მხარს 1% უჭერდა, დევიდ ბექჰემს - 1,3%, კრიშტიანო რონალდუს - 3,4%, ლუის სუარესს და რობერ პირესს - 0,4 და 0,6%, მეტ ლე ტისიეს - 0,3%, ხოლო ქინქლაძეს - 93,1%!

"შეგვეძლო, აგვერჩია მხოლოდ იმ გოლის გამო, რომელიც "საუთჰემპტონს" გაუტანა. ეს იყო დაახლოებით ისეთივე, როგორიც "მიდლსბროს" კარში დიმიტრი პაიეს გოლი, მაგრამ ქინქლაძის გოლი მილიონჯერ უკეთესია. გიორგი ქინქლაძე ბრწყინვალე "7 ნომერი" იყო და ის დღემდე "მანჩესტერ სიტის" ფანების საკულტო გმირია", - წერს გამოცემა.
ამ ამბავმა კიდევ ერთხელ აგვაფორიაქა. ცხადია, გვეამაყება, რომ გიორგი ქინქლაძე მსოფლიო დონის ვარსკვლავი გვყავდა.

მაგრამ ცხოვრების ყველა სფეროში ასეა - იმედიანს უიმედო უპირისპირდება. ეს განსაკუთრებით ფეხბურთსა და პოლიტიკაში იგრძნობა და ყველაზე მეტ კამათს იწვევს. ეს მშვენიერი ცნობაც ლამის მარადიულად ქცეული დაპირისპირების საფუძველი გახდა - ვართ თუ არა საფეხბურთო ქვეყანა და რა შეგვიძლია?

"ალბათ, ხმებს მხოლოდ საქართველოდან აძლევენ, ასე რონალდოს კი არა, მესის და მარადონასაც გადაასწრებს. სასაცილოა, ინგლისში ფეხბურთელი ერთი გოლის გამო გააღმერთო... ქინქლაძეს მთელი კარიერის განმავლობაში მეტი არაფერი გაუკეთებია, ჭამას და ძილს გადააყოლა თავისი ნიჭი", - ასეთი აზრიც გამოხატეს.

ერთხელ ჟოაო აველანჟმა თქვა - 1966 წლის შემდეგ ყველა მსოფლიოს ჩემპიონატი ჩაწყობილი იყოო. მაშინ ფიფას ექსპრეზიდენტი 98 წლისა გახლდათ და უეფასა და ფიფას ხელმძღვანელებმა კომენტარისგან თავი შეიკავეს - იფიქრეს, მოხუცდა კაციო...

ბოლომდე არავინ უწყის, ვინ და რა პრიზი აიღო დამსახურებულად თუ დაუმსახურებლად, მაგრამ ჩვენში საკუთარი მიღწევების თუ დამსახურებების მიწასთან გასწორების უცნაური სურვილი რომ იგრძნობა, ეს ფაქტია.

გავყვეთ ლოგიკას, რომლის თანახმადაც, ინგლისურ ვებგვერდზე ქინქლაძეს ხმას მხოლოდ ქართველები აძლევენ. გამოდის, რომ "მანჩესტერ სიტის" ტრიბუნებიდან მას ტაშს მხოლოდ იქ მყოფი ქართველები დაუკრავდნენ და მისი თამაში სიამოვნებას მხოლოდ ჩვენებურებს ანიჭებდა, ინგლისელები კი ამას ვერ ამჩნევდნენ.

არგენტინაში მიხეილ მესხი რომ გარინჩას შეადარეს, "გრუზინული" ლეგენდააო;

"სანტიაგო ბერნაბეუზე" თბილისის "დინამოს" მიუნხენის "ბაიერნი" არ დაუმარცხებია (არადა, წინა დღეს ბავარიელ თანატოლებს "დინამოს" დუბლებმაც მოუგეს);

"ლივერპულთან" და "ფეიენოორდთან" ყარაულის თოფივით გაგვივარდა ან ტოტალიზატორის ამბავი იყო;

ასევე მოხდებოდა ესპანეთთან 7 ივნისს მოგებულ მატჩშიც - ქართველებისთვის საამაყო გამარჯვებას მცირე ნაწილი ტოტალიზატორთან კავშირით "ხსნიდა".

სამწუხაროა, რომ ჰგონიათ, თითქოს, ქართული ფეხბურთი მხოლოდ 13 მაისის გაელვება იყო. საამაყო თაობები და გუნდები მანამდეც გვყავდა, მაგრამ ეს საკმარისი არ ყოფილა, საქართველო საფეხბურთო ქვეყნად რომ გვეღიარებინა. არ სჯერათ, რომ თორნიკე ოქრიაშვილს "მარსელი" იწვევდა, ქინქლაძეს - "ლივერპული", შოთა არველაძეს - "ლევერკუზენი", ზაზა ჯანაშიას - "ლაციო", დავით მუჯირს - "იუვენტუსი", ლევან კობიაშვილს - "ბაიერნი"...

მაგრამ სჯერათ, რომ ქართველ ფეხბურთელებში ბევრი ნარკომანია, არაფერი შეუძლიათ და ზარმაცები არიან.
არათუ სჯერათ, ზოგჯერ ისე ჩანს, უხარიათ კიდეც, ასეთი მართლა თუ გამოჩნდება - ალბათ, თავიანთი ვერსიების დასტურად.

გულშემატკივარს წარმატება ახარებს, წაგება კი გულს სტკენს. ყოველ შემთხვევაში, ტკივილზე დაცინვა და მცირეოდენ წარმატებაზე ცინიკური ლაპარაკი გაუგებარია.

დაცინვა ადვილია, მას არც შრომა სჭირდება, არც მონდომება და არც ინვესტიცია, მაგრამ დიდი ძალა აქვს - სუსტ ადამიანებს შხამავს და იმედებს უკლავს. ფეხბურთელებს საქართველოში ხშირად ესმით, რომ არაფერი შეუძლიათ და ბევრის გონებაში ბავშვობიდან არასრულფასოვნების კომპლექსი იბუდებს და მერე დიდობაში იჩენს ხოლმე თავს.

მაგრამ ადამიანებს აქვთ კონსტიტუციური უფლება, იქილიკონ, ფეხბურთელები არ გაამხნევონ, ხაზი გადაუსვან, ლანძღონ და თქვან, რომ - "ამათგან მაინც არაფერი გამოვა", რომ "საქართველოში ფეხბურთი უნდა აიკრძალოს"...

ერთი შეხედვით, ლოგიკა მათ მხარესაა - ჩვენ მსოფლიო ფეხბურთის გრანდი არასოდეს ვყოფილვართ, ახლა საქართველო ფიფას რეიტინგში ასეულს მიღმაა, კლუბები კი ევროსარბიელს პირველივე ეტაპზე ეთიშებიან.

მაგრამ ესეც ლოგიკურია - დამოუკიდებლობის პერიოდში ქართულ ფეხბურთს არასოდეს ჰქონია სასურველი გარემო, პირობები და ნორმალური ინფრასტრუქტურა, წარმატება კი ნგრევასა და ომებში არ იბადება. მით უფრო იმ ქვეყანაში, სადაც სტადიონებს მზესუმზირასავით ყიდიან.

ესეც ლოგიკურია - ასეთ დროს, ასეთ გარემოში გაზრდილი ფეხბურთელებით ესპანეთს რომ მოუგებ და ევროპის ჩემპიონატის ნახევარფინალისტს გასვლაზე ქულას გამოგლიჯავ, გამოდის, მთლად წყალწაღებულებიც არ ვყოფილვართ. დავაზუსტოთ, რომ ჩვენ სწორედ ამას ვამბობთ და არ ვამტკიცებთ, რომ ესპანეთ-გერმანიას ვჯობნით.

ერთი წამით წარმოიდგინეთ, ანდრო ჟორდანია უიმედო რომ ყოფილიყო, ვარსკვლავების მთელ პლეადას აღმოაჩენდა, თბილისის "დინამოს" გავრილ კაჩალინი ჩემპიონობამდე აღაზევებდა? ნოდარ ახალკაცი კი - 13 მაისამდე?

შორს რომ არ წავიდეთ, დაქცეული ქვეყნის გუნდს გია გეგუჩაძე უეფას თასის ჯგუფურ ეტაპამდე ვერ გაიყვანდა, ხოლო რეზო გაგუა, ვახტანგ კოპალეიშვილი, კობა ჟორჟიკაშვილი, ვასილ მაისურაძე და გია ცეცაძე ასაკობრივ ნაკრებებს - ევროპის ჩემპიონატზე.

მაგრამ მათ სჯეროდათ ის, რაც სხვებისთვის გაუგებარი და სასაცილო იყო, ახლოს არ გაიკარეს ჩაგონება "არაფერი გამოვა" და ისეთი გამოუვიდათ, დღემდე რომ გვახსენდება და გვეამაყება.

რაც შეეხება ძველის გახსენებას - ქართული ფეხბურთის ისტორიაში სასიხარულო და საამაყო ამბებიც მომხდარა და მათი აღნიშვნისა და დაფასების უფლება ჩვენც გვაქვს. იმიტომ, რომ ამ წარსულში მომავალს ვხედავთ, რომელიც ბევრისთვის ზღაპარია, ჩვენთვის კი - საფეხბურთო ცხოვრების მიზანი. ამას ცინიზმი ნამდვილად ვერ მოერევა.

ეს ყველაფერი რწმენაზეა დამოკიდებული - ზოგჯერ უნდა ირწმუნო და მერე ნამდვილად დაინახავ. მაგრამ მხოლოდ ნეგატივის ძიებით მომავალი ვერ გამოჩნდება.

(იბეჭდება მცირე ცვლილებით)
ყოველდღიური სპორტული გაზეთი "ლელო"